Hier ook een zware zwangerschap en kan vrijwel niets meer dus zit al maanden thuis en hoop zooooooo dat onze kleine eerder komt. Ik ben ook emotioneler (de ene keer uit zich dat in huilen maar ook vaak woede om niets; kan al boos worden omdat ik iets laat vallen en bukken al zo moeilijk is) dan normaal omdat ik gewoon niets meer kan en altijd heel druk was. Zou zo graag weer eens heerlijk slapen en lekker de deur uit kunnen en een stuk wandelen oid.
@ Rosewolkje, Ja, dat herken ik ook. Ik merk echt dat ik nu alleen maar bezig ben met zwanger zijn, of ik nu wil of niet ik kom er niet onder uit Je wordt er gewoon continue aan herinnerd: Met opstaan uit bed (lastig), omdraaien in bed (buik bandenpijn), met 300 x per dag naar het toilet gaan, met opstaan van de bank (wat steeds lastiger gaat), zelfs met dingen in huis doen en typen (pijn in vingers van vocht), met lopen (urineverlies en pijn in rug en bekken) Kortom, je kunt bijna niets doen, zonder er mee bezig te zijn. Ik ben zelf gewend om fulltime te werken, te sporten, af te spreken met mensen, feestjes te organiseren, kortom altijd wel bezig... en nu opeens staat alles op 0, doe ik bijna niks meer... gaat gewoon niet meer... gisteren zei ik ook al tegen mijn man 'Ik wil gewoon dat ukkepuk er uit komt, dan kan ik eindelijk genieten van het moeder zijn, weer bewegen, weer een beetje mezelf worden en genieten van dat kleine hummeltje' Tja... we moeten toch nog even volhouden...
Oh, over boosheid kan ik ook meepraten, idd. Vanmorgen dacht ik een paar augurkjes te pakken om mee te nemen naar m'n werk (lekker op brood). Kreeg de pot niet open - heb zo ontzettend hard staan vloeken en schelden dat de katten ervan wegkropen Achteraf schaam ik me dood, maar ik word nu gewoon echt buitenproportioneel kwaad om zulke dingen. Voel me zo'n hulpeloze doos, dan, en daar houd ik niet van. Gisteravond was ik chagrijnig, omdat ik bij de vk was geweest wat niet helemaal naar wens was gegaan (niks ergs, gewoon een naar gevoel aan overgehouden dat nergens op sloeg) en dan moet manlief ook echt uitkijken wat ie zegt... *zucht* Vind mezelf zó vermoeiend momenteel!
@ MvS Haha, herkenbaar, ik heb gisteren zitten schelden tot en met hier omdat er twee vliegen door de kamer vlogen en ik ze niet te pakken kreeg met de vliegenmepper, en ze wel telkens heel irritant om mijn hoofd bleven vliegen....
Haha heerlijk dat jullie ook zo boos kunnen worden; gedeelde smart is halve smart? Ik kan het ook niet uitstaan dat ik bij alles hulp moet vragen. Ik ben altijd heel zelfstandig en nu moet je wachten tot iemand je helpt bij dingen omdat ik het zelf niet meer kan en da's zooooo frustrerend!
Oh ja, hulp vragen is killing!! Net als mijn man die niet wil dat ik op het keukentrapje ga staan om bovenop een (niet eens heel hoog, 1m40) kastje schoon te maken.... Hallo, ik ben niet gehandicapt! Alleen lukt niet alles even makkelijk meer, maar dat wil niet zeggen dat ik meteen van zo'n trapje aflazer, hoor :x Maar goed, ik probeer me heel erg in te houden, zeker tegen mijn lief, omdat ik zo goed door heb hoe onredelijk het allemaal is. Ergens hoopte ik dat het een beetje beter zou gaan als ik eenmaal met verlof ben (na vandaag nog maar 1 dag werken; hoera!), maar als ik hier zo es lees, vrees ik het ergste... (wel heeeeeeeeeel fijn te lezen dat het bij jullie hetzelfde is, hoor! Idd, gedeelde smart enzo)
precies de aanleiding van mijn woedeaanval van vanmorgen, wat een rotbeesten! Daarbij kwam nog: -fulltime werken -vermoeiend weekend -korte nachten -keelpijn/hoofdpijn/blaar op teen/zere rug -schreeuwende grasparkieten -het is stom op mijn werk :x pffff JANKEN!!!! Vriend helemaal verbaasd achterlatend ben ik naar het werk geblèrd...nadat ik flink met de deur had geslagen!!! Dit weekend ook: warm, moe, druk, drukker drukst: JANKEN, wel een uur lang.... Kan dan inderdaad niet stoppen.
Nou... in elk geval zijn we niet alleen! Dat is dan wel weer een fijn gevoel, alhoewel ik jullie natuurlijk allemaal die roze wolk gun !
Pfff, roze wolk, my ass! (pardon my french) Daar ben ik al heel snel achtergekomen; dat is de grootste BS die er bestaat. Weer iets waar ik me boos over maak, want je wordt er wel op aangekeken als je het zwanger-zijn stiekem eigenlijk helemaal niet zo leuk vindt. Dat mag blijkbaar niet - je moet er constant ontzettend blij mee zijn. Right! Welkom op aarde; zo werkt het gewoon niet! ik vind het vermoeiend, en ja, natuurlijk is het een enorm wonder, en ben ik superblij dat we een kindje krijgen, maar als ik die zwangerschap had mogen overslaan; GRAAG!
@ MvS Hahahaha, eindelijk iemand die me begrijpt!!! Het IS ook helemaal niet continue een roze wolk!! Het is vaak juist zwaar, heftig, emotioneel, en ik voel me al helemaaaaaal geen 'stralende zwangere'; ik voel me een dikke, opgeblazen walrus met dikke worsten vingers, opgeblazen kuiten, puistjes, een vale bleke huid omdat ik niet in de zon durf, opgezette dikke ogen van de vele huilbuien, chagrijnig, met een permanente bad hair day. Voordat ik zwanger raakte vond ik mezelf best een aardige, zelfverzekerde, redelijk aantrekkelijke vrouw, maatje 38/40, niet te dik niet te dun, met vrouwelijke vormen... maar vooral altijd vrolijk en in voor actie... Nu ik hoogzwanger ben herken ik mezelf niet meer in de spiegel, ben ik opgeblazen, onzeker, ongeduldig en snel geïrriteerd, mijn vormen zijn verdwenen, ik ben gewoon een wandelende BOL.COM, meestal NIET vrolijk en NIET in voor actie. En ja, ik ben ook SUPER blij dat we een kindje krijgen en ik kan niet wachten tot ik moeder ben. Maar ook ik zou die zwangerschap graag overslaan! Zo!
Whahahahahahahahaha! Perfect verwoord... We zouden zo een tweeling kunnen zijn momenteel! Laatst beleefde ik het ultieme dieptepunt. Er kwam iemand langs op mijn werk. Was een super-warme dag, dus ik zat hier (bezweet, rood hoofd, pukkelig, dikke benen en handen - voelde me bepaald niet fris, zeg maar) toen ze binnenkwam: klein, superslank, leuke hoge hakjes, mooi broekje, lief bloesje, haren perfect op hun plek, mooi opgemaakt, lekker ruikend... :x Daar ging mijn humeur!
Ohhwww, zo frustrerend, ja, ik ken het. Het ergste is dat wij hier ook nog best veel 'sociale' dingen hebben zo vlak voor de uitgerekende datum, waar we echt heen moeten, en ik heb er ZO GEEN zin in! Niet vanwege die mensen, maar omdat ik gewoon mezelf niet ben! Ik zie er niet uit als mezelf, ik loop niet als mezelf, ik kan niet dansen en niet de hele avond wakker blijven, kortom, ik voel me maar een dikke loser dan! Ik heb wel een zwart positiejurkje besteld via internet, als het goed is brengen ze dat vandaag, en daar heb ik al mijn hoop op gevestigd dat ik toch een beetje chiq en classy uit zal zien...maar ik vrees het ergste... Het liefst sloot ik mezelf gewoon op tot na de bevalling!
Oh, maar het hele sociale gedoe heb ik hier gewoon stilgelegd, hoor! Als ik érgens geen zin in heb is het opzitten & pootjes geven. En dan zeker de hele avond moeten aanhoren hoe dik ik ben/dat ik nu toch zeker wel op het punt van bevallen sta/of ik het nog een beetje vol houd/...(vul alle cliche's maar in).. ? Nee, dank je feestelijk. Inmiddels weet ook iedereen wel dat ik het gewoon niet meer trek. Daarbij word ik ook heel knorrig van het feit dat ik blijkbaar alleen nog maar 'een zwangere' ben, in plaats van gewoon mij. Ik kan best nog wel over andere dingen praten, hoor! Van mij hoeft het heus niet constant te gaan over hoe ik me voel en of de babykamer al af is en of we al weten wat het *wordt* (het IS verdorie allang iets!)... Hihi! Volgens mij heb ik m'n dag niet
Haha wat jij beschrijft MamatoB zo zie ik nu ook uit en zo voel ik me nu ook. Ik voel me zo mega A sexy en weet niet hoe snel ik in mijn pyama moet komen als ik gedouched heb en mijn man de badkamer in komt. Ook wij hebben de komende tijd nog allerlei feestjes gepland staan en ik heb helemaal geen zin om nog kleding te kopen en wat ik nog heb ziet er niet uit... Ik wil weer normale kleding aan kunnen!
Ik heb dan het geluk dat ik me bij mijn man nog wel sexy voel, zelfs met 'cankles' en worstenvingertjes, maar idd; kleding is echt om te janken. Ben het helemaal zat. Voel me alleen nog op mijn gemak in mijn spijkerbroek met t-shirt... Verlang zo naar mijn normale kleren!
Ooooohhh ... ja,....gewone kleren!!! Om gewoon weer lekker in een strakke jeans met wijde pijpen, een zwart strak truitje en hakkeschoenen rond te kunnen lopen... dat lijkt zooooo'n walhalla (en zo ver weg!) op dit moment... ik ben best wel een erge fashionita en (normaal gesproken) compleet verslaafd aan shoppen, leuke jurkjes, rokken, mooie jeans, etc. te kopen en te dragen met leuke bling bling er bij... maar nu....... ik draag alleen maar joggingbroeken met veel stretch omdat de andere kleding knelt, gezondheidsslippers omdat mijn voeten en enkels te dik zijn geworden voor mijn leuke schoenen, ik vind bijna geen enkele zwangerschapskleding echt LEUK of hip.... ik voel me ook totaal niet sexy momenteel, en heb nu al mijn hoop gevestigd op dat zwarte jurkje dat vandaag moet binnenkomen, om die sociale events door te komen. Het liefst zou ik ook zo veel mogelijk annuleren maar het gaat om echt goede vrienden dus tja... ik heb ook TOTAAL geen zin in alle rotopmerkingen over mijn lijf, hoe dik ik ben, of er geen twee of drie in zitten, etc. Ik kan niet voor mezelf in staan, misschien vlieg ik wel iemand aan!
Aan mijn man ligt het ook niet hoor want hij is heel lief en zegt steeds dat het erbij hoort dus het zit ook echt bij mij want ik zie alleen maar een ontplofte walrus als ik voor de spiegel sta...
Oh wat heerlijk dat ik niet de enige ben Ik hoorde laatst iemand vertellen dat zijn vrouw het toch zo geweldig vond om zwanger te zijn, ze zou wel 19 ipv 9 maanden zwanger willen zijn... Ik heb gevraagd of zijn vrouw wel goed bij d'r hoofd was Ik ben dolgelukkig dat Ukkie op komst is, maar dat zwanger zijn is niet direct mijn hobby. Je bent voortdurend moe, je kunt dingen niet meer of je mag ze niet meer. Wij zijn fervente duikers, en dat mag niet als je zwanger bent, zit je met zalig zomerweer op een terrasje de rosé uit andermans glas te kijken, laat je wat op de grond vallen moet je iemand roepen om het op te komen rapen... Om nog maar niet te spreken over het niet kunnen omdraaien in bed om verschrikkelijk misselijk wakker worden omdat je in je slaap per ongeluk op je rug gedraaid bent, of het niet meer in en uit auto's / banken / stoelen enzovoort kunnen komen! Nou is het voor mij gelukkig bijna zo ver, sterker nog, ik loop al een dag overtijd, maar ik ben er nu toch ook echt wel klaar mee! (Misschien is dit allemaal ook wel expres zo geregeld door moedertje natuur, ik weet wel dat de bevalling pijn gaat doen maar heb het er nu echt voor over )
@ mamatoB : maar als het zulke goede vrienden zijn dan moeten ze toch kunnen begrijpen als jij het niet ziet zitten...? Dus dat je man bijv. ff alleen gaat? Zou ik wel doen, hoor! Ik word al verdrietig bij de gedachte dat ik naar een verjaardag moet waarbij ik weet dat mensen zulke 'grappige' opmerkingen gaan maken. Dan mag manlief toch echt in z'n eentje, want dat trek ik gewoon echt niet. Heel vervelend, maar ik haal de 'schade' wel weer in als de kleine er is & ik mezelf weer ben. Ik ben ook maar een mens Zo ben ik bijvoorbeeld niet op kraamvisite geweest bij mijn neef - wilde heel graag, en was het vast van plan, maar puntje bij paaltje trok ik het niet, dus niet gedaan. Heel jammer, maar ik kan er toch ook weer niet van wakker liggen En ja, dan komen ze dus misschien ook niet bij ons als de kleine er is - so be it. Ik weet waarom ik het zo doe (en das dus niet uit onwil). Ik moet gewoon voor mezelf & de kleine zorgen en dat vind ik het belangrijkste. Dat hebben anderen maar gewoon te begrijpen. Ik ben misschien wel heel fel hierin, maar ik heb al zoveel gezanik over me heen gekregen, dat ik er erg makkelijk in geworden ben Heb zelfs een blogje op mijn Hyve gezet over waarom afspreken er ff niet in zit, hahaha! Werkt overigens wel heel goed
@ Aquamiga, Jep, het is allemaal niet eerlijk he! Dat is ook wat ik bedoelde, je wordt er continue aan herinnerd, ookal wil je er niet continue mee bezig zijn! En als je er dan zelf even drie seconden niet aan denkt, komt er wel iemand naar je toe om je er op te wijzen dat je ENORM bent :x Echt, ik heb me nog het meest geërgerd aan hoe LOMP mensen kunnen zijn tegen je!