Hoezo de hormonen? het kind is 6 maanden. En TS beschreef toch dat het al moeilijk was om de naam te kiezen? Ze is gewoon niet blij met de naam en haar man ook niet. Ik zou zeggen: niet je gevoel negeren, nu kan het nog. Naar de omgeving presenteren alsof het normaal is om nog te wisselen naar de 2e naam. Dan reageren mensen ook het gewoonst.
Ik kan jouw gevoel helemaal begrijpen en je bent niet de enige. Ik heb zelf bijna 6 jaar geleden de naam van mijn 1e zoon veranderd. Wij hebben hem bij zijn geboorte een naam gegeven die ik erg leuk vond en waar ik echt blij mee was. Echter in de praktijk werd zijn naam constant verkeerd uitgesproken. Dit begon mij steeds meer tegen te staan en ik begon ook echt een afkeer van zijn naam te krijgen. Ik vond het vreselijk dat ik hem dit had aangedaan en dat hij de rest van zijn leven zijn naam zou moeten uitleggen. Echt een moeilijke tijd met veel onzekerheid. Gelukkig wilde mijn man mij wel steunen (al had hij er zelf totaal geen last van en deelde hij mijn gevoelens niet). Na 7 maanden hebben we zijn naam gewijzigd. Ik schaamde mij dood, was erg zenuwachtig, maar als ik de reden aangaf dan had iedereen wel begrip. Dit viel mij 100% mee. Het was een moeilijke tijd, maar als ik nu terug kijk dan heb ik geen seconde spijt en ben ik erg blij dat ik het heb gedaan. Iedereen maakt weleens een verkeerde keuze......
Ik heb t ook en mijn zoon is inmiddels 10. Mijn hele zwangerschap heette hij Noah met 40 wk besloot (ex) manlief dat hij toch geen bijbelse naam wilde.... Spijt ja van zijn naam, past ook helemaal niet bij de 3 zusjes die hem volgden. Maar ik ben er inmiddels aan gewend.
Wij hadden al jaren de naam voor onze zoon, het was de eerste naam die we hadden voor onze dochter (maar dus niet konden gebruiken) en meteen weer de naam voor onze zoon. Op het einde van de zwangerschap wilde ik zijn naam veranderen, zo ineens. Toch niet gedaan, ja het leek ook wel irrationeel. Toen hij geboren was voelde het niet goed en dacht ik nog steeds aan die andere naam. Zo raar. Het heeft wat maanden geduurd, maar hier is het gelukkig weg getrokken en 'klopt' de naam nu wel gewoon.
Ik heb zelf 2 officiële voornamen, precies dezelfde als die mijn oma had. Mijn roepnaam is echter totaal iets anders, het is er niet eens een afgeleide van.. Denk in de trant van Cornelia Maria met roepnaam Iris, of zoiets. Ik heb er niet echt last van, krijg alleen soms vragen omdat m'n officiële voorletters dus anders zijn dan de eerste letter van mijn roepnaam. Nu op vakantie word ik dus, bij wijze van, steeds aangesproken met 'Cornelia' ipv met mijn eigen roepnaam. Ik vind mijn tweede voornaam trouwens mooier dan de eerste, maar dat terzijde.. Ik weet niet beter dan dat dit mijn namen zijn. Nee, als iemand me 'Cornelia' noemt, voel ik me niet aangesproken.. Zo zal dat ook zijn bij jullie zoontje. Ik heet gewoon Iris, bij wijze van weer (ivm privacy houd ik m'n echte namen stil hihi). Daarnaast maak ik uit je reacties op dat zijn tweede voornaam wel goed bij hem past. Ik vind het niet beschamend hoor.. Beter nu ermee beginnen dan later, nu krijgt hij er zelf nog weinig van mee. En de tips om dit met naasten te bespreken, die je vertrouwt, vind ik ook een goede. Succes met jullie beslissing!
Ten eerste vind ik de naam van je zoontje erg mooi. Ten 2e heb ik de naam van mijn dochtertje vanaf het begin mooi gevonden en nog steeds, maar soms dacht ik past deze naam wel bij haar?! Nu past de naam helemaal bij haar. Ik zou zeggen:geef het tijd.
Moeilijk hoor. Ik vind zijn tweede naam wel leuk hoor (blijkbaar dan anders geschreven), dan zou ik voor die naam kiezen. Hij is nu nog jong, gaat nog niet school enzo, lijkt me het makkelijkst. Mijn moeder had echt een hekel aan haar naam, op haar achttiende heeft ze die officieel laten veranderen. Ook dat is nooit een probleem geweest, iedereen heeft haar vanaf die dag altijd met haar nieuwe naam aangesproken, haar ouders vonden het wel wat jammer, maar ja, zij vond de naam echt niet mooi.