Steeds vaker denk ik erover na om de hele boel te verkopen en een enkele reis richting een mediterraans eiland te boeken. Er zijn alleen een paar probleempjes. - Wat voor werk gaan we daar doen - Hoe is het onderwijs daar - we spreken (nog) geen Spaans En zo kan ik nog wel 1000 redenen bedenken om niet te gaan. Misschien heb ik het geromantiseerd en blijkt het in de praktijk enorm tegen te vallen. Maar dan hebben we het wel geprobeerd denk ik dan. Mijn man denkt er wat anders over in deze huizenmarkt (snap ik ook wel weer) Wie heeft ervaring??
Geen ervaring maar ik zie dat je twee pubers hebt. Wat vinden zij ervan om te moeten verhuizen, ver van een leven hier zonder hun vrienden (en familie zoals misschien opa’s en oma’s)? Zij hebben ook al een eigen leven opgebouwd hier. die ook de taal niet kennen. met hele jonge kinderen zou ik het nog durven, maar met de leeftijd van jouw kinderen niet. jullie spreken de taal niet zeg je, daar zou ik dan eerst mee beginnen. Dan kun je ook sneller wat doen qua werk. maar eerlijk? In jullie geval zou ik er zelf nooit aan beginnen, hoe leuk een warm land mij ook zou lijken
Klopt hoor, mijn oudste 2 zouden wel eerst op kamers moeten zijn voordat we het überhaupt aandurven, helemaal vergeten bij te zetten. Oudste zit nu in examenjaar. Mooiste zou zijn als onze jongste naar de middelbare gaat, over 2,5 jaar. Maar misschien denk ik er (veel) te makkelijk over
Wij zijn na 14 jaar Frankrijk een paar maanden geleden terugverhuisd (niet naar NL, maar naar de UK, daar woonde ik vóór ons vertrek naar Frankrijk ook alweer 14 jaar (partner is Brits). Voornaamste reden, naast het feit dat we de UK misten (de mensen, de humor etc) was ook dat mijn zoon gewoon niet zo lekker ging met de taal (terwijl we er al vanaf zijn geboorte woonden!), en op de middelbare school behoorlijk vaat begon te lopen. En uiteindelijk, hoe aardig de mensen ook waren, was het gewoon niet helemaal onze cultuur daar. We hebben het geluk dat we het ons konden veroorloven weer terug te gaan, maar er zijn veel mensen die dat om financiële redenen niet kunnen. Met kinderen in de leeftijd van die van jou zou ik er absoluut niet aan beginnen.
Maar ook oudere kinderen hebben hun ouders wel eens nodig… kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen….en zitten zij op kamers en jullie dus in Spanje en stel je voor: Dan zit je daar in Spanje en over een jaar of 10 wordt je oma en dan zie je je kleinkind misschien 3 x per jaar. bedenk hoe je dat zou vinden? Ik voor mezelf zou dat dus echt niet willen ( in de familie gezien) en nee het geeft geen garanties dat mijn eigen kinderen in Nederland blijven natuurlijk, maar als het kan: graag!
Maar willen ze dit wel? Geen persoonlijke ervaring, maar ik sluit me verder aan bij @mamabri. En ben benieuwd waarom Spanje? Wat trekt jullie aan?
Helemaal mee eens, heb het wel eens gezien en me er altijd over verbaasd. En wat dacht je er van als je zelf ouder wordt en hulp nodig hebt, ook zo lekker voor de kinderen die in Nederland achterblijven.
Ik snap die Franse humor ook niet echt. Vooral op sociale media, dat ze dan zowat achter iedere zin zo'n "mdr " zetten en ik niet zo begrijp wat er dan grappig aan was. Misschien ben ik er te autistisch voor hoor, maar Britse humor bv kan ik beter inkomen.
Of je eigen ouders die op een leeftijd komen waarin het meer zorgen zijn. Zit je daar 100en km verderop. Maar idd moet er niet aan denken zo ver van mijn (klein)kinderen af te wonen.
Dan is het natuurlijk wel weer handig dat er nog wat kleinkinderen in Nederland wonen Maar even serieus, ik zou zo'n avontuur òf met het hele gezin aan gaan (bijv met hele jonge kinderen) en dan daar met z'n allen een nieuw leven opbouwen òf helemaal niet.
Alleen voor het lekkere weer zou ik absoluut niet emigreren. Ondanks dat me dit in NL door meerdere artsen is aangeraden, en het heeft me uiteindelijk ook wel goedgedaan hoor, het droge klimaat. Klinkt misschien stom van iemand die zelf geëmigreerd is, maar bij een emigratie komt nou eenmaal zoveel kijken, daar verkijken mensen zich toch wel makkelijk op. En bij ons nog net wat minder omdat het mijn man zijn geboorteland is, maar ik zie het lekkere weer meer als mooie bijkomstigheid. Er zijn andersom wel weer landen waar ik dus niet zou willen wonen vanwege het weer. Overigens is mijn man dus ook zo'n voorbeeld van iemand die als tiener moest emigreren naar een voor hem vreemd land en eigenlijk nooit helemaal kon aarden. De taal leren was nog wel het makkelijkst, dat kan (bijna) iedereen wel. Maar uiteindelijk nooit 100% thuisgevoeld. Vanaf een bepaalde leeftijd wordt een emigratie met kinderen toch wel wat "riskant".
Mijn schoonbroer en schoonzus willen binnen 5 jaar ook verhuizen. Schoonbroer is dan op pensioen en schoonzus moet nog een 12 tal jaar werken. Maar hey schoonbroer wil dit en het zal gebeuren ook. Dat hun zoon achterblijft met echt niemand in de buurt vinden zijzelf niet zo een probleem. Hij zal zijn plan wel trekken .... Tja...
Jeetje, wat rot voor je neefje wat vindt hij er van? Klinkt i.m.o. wel als een erg egoïstische actie.
Pfff, wat verdrietig voor hem! Niet dat het jullie 'taak' is natuurlijk, maar kunnen jullie daar nog wat voor hem in betekenen? Dat hij altijd bij jullie terecht kan bijv.?