Een tekst die ik schreef 1 januari 2018 om half 3 ‘s nachts omdat ik niet kon slapen, mijn excuus voor bepaalde woorden, maar ik heb er voor gekozen om het orgineel neer te zetten (zonder censuur). Ik hoop dat het iets van steun geeft aan mensen in de MMM. Uiteindelijk ben ik zwanger geworden mei 2018 van een dochter die in 2019 geboren is: Mijn oud en nieuw? 2017>2018 Tot 12 uur doen alsof er niets aan de hand is. Of nee, dat is niet waar, aftellen met tranen in de ogen. Terwijl er om je heen vuurwerk wordt afgestoken voel je het bloed langs je benen gaan. Wat een Kut jaar. Fucking mei 2014, het is nu dus 2018. John* we missen je. Wanneer stuur je een broertje of zusje? Ik word gek, ik trek het niet meer. Is dit het? Vanochtend een test, wit, witter dan wit, nog geen uur later eerste bloed. Toch weer die hoop, altijd weer die hoop. Kut, kut, kut. Het is ongelofelijk kut. Ik lig nu in bed te huilen, probeer in stilte te huilen. Maar dat lukt niet. Ik ben zo verdrietig. Waarom lukt het niet? Waarom? Ik trek het niet. Ik wil niet meer. Het is zo zwaar. Altijd maar gewoon doen. Niks is nog gewoon. Alles is kut. Altijd die hoop, altijd dat kutgevoel. We willen zo graag, het voelt zo oneerlijk. We weten het niet meer. Tranen stromen over mijn wangen. 4 jaar lang die hoop, nog steeds met lege handen. Eerst zijn er nog de dromen, daarna niet meer. Je wordt toch alleen maar verdrietig als je er aan denkt. Dus dromen mag je van jezelf al lang niet meer. Soms denk ik, dit is die enge boze droom, het is niet waar. Mijn ergste nachtmerrie is niet echt. Helaas 4 jaar, 2 operaties ontelbaar ziekenhuis bezoeken later, niks werkt, niks helpt. Het is waar. Het ontneemt me de adem, het maakt me benauwd. Je grootste wens, iedereen denk dat het haalbaar is lijkt nog nooit zo ver weg geweest.... Zou 2018 ons meer geluk brengen? *⭐️miskraam 2014❤️