'Verkeerde' IVF-baby wordt afgestaan Een Amerikaanse vrouw bij wie na IVF per ongeluk de embryo van een ander echtpaar is ingebracht, geeft de baby na bevalling op. Ze is ruim acht maanden zwanger, berichtten Amerikaanse media dinsdag. Een echtpaar uit Ohio met twee zoons probeerde de afgelopen tien jaar nog een kindje te krijgen op de natuurlijke manier, maar zonder succes. Hun derde kind kwam anderhalf jaar geleden ter wereld met behulp van een IVF-behandeling. In februari kreeg de moeder, naar wat zij dacht, de resterende embryo's geplaatst. Twee maanden later vertelden artsen haar dat het de verkeerde waren. Het stel besloot al snel de baby aan de biologische ouders te geven. De zwangere vrouw vindt dat ze de juiste beslissing neemt, maar ziet op tegen het moment dat ze de baby zal overdragen. SpitsNieuws : 'Verkeerde' IVF-baby wordt afgestaan
Echt diep respect voor die vrouw. Ik sta niet graag in haar schoenen nu, wat zal ze het moeilijk ermee hebben zeg
Mijn maag draaide om toen ik het las. Is tijdens mijn zwangerschap (IUI) ook weleens door mijn hoofd geschoten: wat nou als het verwisseld is. Kan het me in dit geval ook voorstellen. Het was echt een embryo uit andermans zaad en andersmans eitje. Dus technisch gezien niet haar kindje. Maar ze heeft het wel gedragen en gevoeld, en is dus eigenlijk een draagmoeder. Ontzettend verdrietig!!
Ik weet niet of ik zo'n goed mens had kunnen zijn, mijn hart zou doormidden scheuren, moederschap heeft namelijk (naar mijn idee) niet veel te maken met de juiste DNA e.d. maar met gevoel en na 8 maanden in je buik VOELT het als je eigen kindje..
Maar dat gevoel heeft je man/partner niet gehad en je weet toch ergens dat het niet jouw kindje is. Ik zou er niet mee kunnen leven. Wel als je er bewust voor kiest (eicel of zaaddonatie), maar in dit geval weet je dat de ouders ergens rondlopen en ook heel graag voor hem/haar willen zorgen.
Isademi: begrijp je wel maar dat is maar 9 maanden in verhouding tot de vele jaren dat je weet dat het echt jowu kind niet is en op een onrechtmatige manier vbij jouw is gekomen
Ik heb het kindje dan gedragen dus is gewoon ons kindje, dat de DNA niet klopt heeft niet met mijn liefde te maken, en die van mijn partner ook niet.. wij vinden allebei dat een eitje en sperma alleen maar bouwstenen zijn , vandaar dat ik ook gewoon mijn ei zou kunnen doneren zonder hierbij gevoelens te hebben want ik geloof niet dat liefde afhankelijk is van genen. Tuurlijk willen zijn of haar bio ouders graag voor hem zorgen, maar dat er een kindje grof uit zijn veilige omgeving word gehaald (en dat is toch degene die hem gedragen heeft) is niet hard? dat is alles wat dat kindje kent, hem of haar maakt het niets uit welke genen hij heeft.. Ik zou mijn kindje niet zo af kunnen staan denk ik dus vind het enorm knap... en dat maakt haar denk ik een beter mens als mij
isademi: na het lezen van bovenstaand verhaal zal je dus ook moeten begrijpen dat de eigenlijke ouders het kindje terug zouden willen.
Sjeminee zeg.... Wat ontzettend goed van die vrouw dat ze het kindje aan de biologische ouders afstaat, maar wat vreselijk moeilijk voor hun dat ze hun gedragen kindje af gaan staan... Ben er een beetje stil van dat zoiets kan gebeuren, ik heb heel veel respect voor die mensen!
@ steenbokje.. Maarja, wie weet wilde de echte ouders niet eens meer iets met de eitjes doen, aangezien ze hun derde kind al hadden.. En ik zou eigenlijk ook niet weten wat ik in zo een situatie zou moeten doen, lijkt me heel zwaar. Vind het heel erg knap van "draagmoeder" dat ze dr kind af staat aan biologische ouders.
@ isademi: tsja, jij kan dit wel vinden, maar ik ben niet opgevoed door mijn biologische vader maar door een andere man, maar hij is wel degelijk van hele grote waarde voor mij. Het kind heeft hier een stem in, niet de ouder zelf. Daarbij, hoe moet dat voor dat andere stel voelen? Hun kindje, wat in haar buik had kunnen zitten, zit nu bij iemand anders. Ik zou het niet kunnen verkroppen als ik zou weten dat een kleine die van mijn en mijn mans DNA is gemaakt, door iemand anders wordt opgevoed. Ik ben het ermee eens dat DNA in die zin niet bepalend is, dat je net zoveel van iemand kunt houden als het niet biologisch je ouder is. Mijn niet biologische vader is voor mij net zo belangrijk als mijn biologische vader, maar op een andere manier. Mijn niet biologische vader is gevoelsmatig mijn vader, de man die altijd voor mij heeft gezorgd. Maar ik ben genetisch gezien overduidelijk een kind van mijn biologische vader. En in die zin voelt hij dus net zo goed als een vader voor mij, ook al ken ik hem pas een paar jaar.
Heftig zeg! Moeilijke beslissing hoor! Ik snap wel wat Isademi zegt... Voor hetzelfde geld waren ze er nooit achter gekomen...en dan?!
Ik zou ook kapot gaan van verdriet, maar ik zou er niet mee kunnen leven dat ik het kindje weg zou houden bij zijn/haar biologische ouders. En hoe leg je dat later uit aan je kind "ik heb je gedragen dus ik mocht je houden"... Nee zou ik heel veel moeite mee hebben. Denk dat biologisch/dna ook echt wat met je doet. Maar iedereen is daar natuurlijk anders in.