Lieve dames, Op dit moment ben ik echt kapot van verdriet. M'n man en ik zijn al heel lang samen. Ik was 15 en hij 17 nu 14 jaar dus. Na een heftige knipperlicht relatie werd het na een paar jaar serieuzer en we wonen nu al 5 jaar samen en ons zoontje is nu 8 maanden. Het ging al niet echt lekker de laatste tijd. M'n man kropt altijd alles op en eens in de zoveel tijd barst de bom. Die bom barst de laatste tijd nu bijna elke maand wel een keer en het gaat iedere keer helemaal nergens over. Nu wil hij dus gaan scheiden als ik niet verander. Hij vind dat ik te weinig in huis doe en teveel aan mijn moeder hang. Hij wordt altijd super kwaad als ik bijvoorbeeld boodschappen of de was doen vergeet. Het is een echte heethoofd en tijdens ruzie valt er ook niet met hem te praten. En nu blijkt dat hij vorig jaar ook is vreemd gegaan. Zijn zus heeft me dit verteld aangezien we toch gaan scheiden, anders had ze dit niet verteld. Net voordat ik zwanger werd heeft hij een slippertje gemaakt. Hij is hier blijkbaar ook nog voor naar de dokter gegaan omdat hij dacht aan een soa. Als ik het had geweten had ik waarschijnlijk nooit voor een kindje met hem gekozen. Hij weet nog niet dat ik dit weet. Zijn zus wil dat ik dit voor me hou maar dat kan ik niet! Weet echt niet wat ik moet! Hij zei zondag dat hij me heel de week niet wilde horen (hij is doordeweeks altijd van huis) maar gister hing hij alweer aan de lijn met allerlei verwijten. Weet echt niet wat ik zonder hem moet, ondanks ik weet dat onze relatie niet altijd leuk is. Zou echt niet weten hoe ik nu verder moet... Ik zal waarschijnlijk tijdelijk bij mijn moeder moeten gaan wonen. Ze woont super klein, heeft 1 slaapkamer en een inloopkast. Hoe hou ik het daar vol met m'n zoontje en 2 honden? We hebben een koophuis waar we allebei een hoop schuld aan over houden. Mijn hoofd loopt over, wordt gek.. Dit wil ik niet.
Pfoe klinkt heftig.... Het is niet leuk om in zo'n situatie te zitten.. Verder mocht het zo ver komen, zou ik proberen om de gedachtegang van wat niet kan, om te zetten in wat wél mogelijk is. Ik denk dat soms de vrouwen denken veel te afhankelijk te zijn van de mannen terwijl ze het hartstikke goed kunnen allemaal! Maar ik vind het behoorlijk lomp van hem om de hele tijd met verwijten te gooien. Je moet op een gegeven moment toch reëel met elkaar om de tafel gaan zitten als volwassenen en gaan bespreken wat jullie nu willen. Veel sterkte toegewenst en ik hoop dat er voor jullie allemaal een hele goede oplossing komt!
Allereerst dikke knuffel! Wat een nare situatie. Voor nu raad ik je aan even rust van elkaar te nemen. Even apart zitten. Ga eens goed nadenken wat je wil. Wil je verder met hem en kun je hem het slippertje vergeven? Wat ie dus niet opgebiecht zou hebben als jullie nu niet in deze situatie zaten.. Als je een besluit hebt genomen en je wilt toch verder met hem zou ik eens alleen met hem om de tafel gaan zitten en vragen waar zijn gedrag vandaan komt. En misschien samen in therapie gaan. Want zo wil je ook niet behandeld worden steeds, er zal wat moeten veranderen. Voor nu heel veel sterkte en succes met je keuze!
Jeetje ...hij verwijt jou een hoop maar is zelf vreemdgegaan en wilde je dit helemaal niet vertellen?!
Pff wat heftig allemaal zeg! Daar zit je helemaal niet op te wachten. Een koophuis is inderdaad moeilijk, ik weet niet of hij het huis wil blijven aanhouden? Dan zou hij je moeten uitkopen. Maar als jullie het willen verkopen en er snel vanaf willen, (wat in deze tijd al heel moeilijk is), dan blijf je altijd met een restschuld zitten. Zijn jullie getrouwd in gemeenschap van goederen? Want dan worden de schulden eerlijk verdeeld, maar ook de materiele bezittingen. Met schuld blijf je sowieso zitten ben ik bang! Maar wat ik me nog afvraag, hoezo moet jij bij je moeder gaan zitten? Hij is doordeweeks toch van huis, lijkt me onlogisch als jij met een kleintje dan moet vertrekken. Bovendien als je je bij de woningvereniging inschrijft dan kun je aanspraak maken op urgentie aangezien je een klein kindje hebt.
Nee ik ga ook niet meer weg. Dit heb ik hem al gemeld. Hij gaat maar weg!! Lijk wel gek ook.... Nu weet hij weer niet of hij me wel kwijt wil. Waar haal ik de kracht vandaan om straks niet weer zo zwak toe te geven.....
Mirjam het klinkt eigenlijk een beetje als een burn out waar je man in zit. Mijn moeder heeft dit gehad en dan heb je ruzie over de kleinste dingen Waar je eigenlijk geen ruzie over zou maken
Ik zal je vertellen dat heeft hij ook. Vorig jaar heeft hij hiervoor 8 weken thuis gezeten en slikt nu nog steeds antidepressiva. Hij heeft het ook niet naar zijn zin op zn werk, maarja vind maar wat anders. En ja hij doet daar uiteraard ook niks aan. Hij denkt dat het aan komt waaien. Weet niet wat ik nu moet. Zoveel dingen die spelen in onze telatie, vreemd gegaan 2 jaar terug, hie kan ik mezelf nou ooit nog helemaal geven?? En toch is er dan ook je gevoel die eigenlijk niet wil scheiden en bij hem wil blijven.... Maar sta ik mijn eigen geluk dan niet in de weg? Eet en slaap al 3 dagen niet... Kan alleen maar huilen
Lijkt me echt ontzettend moeilijk. Je houd natuurlijk toch ook nog van elkaar. Je bent ooit niet voor niets op elkaar verliefd geworden en al zo lang samen, en dan ook nog een wondertje samen hebben. Kunnen jullie niet eens samen met iemand gaan praten, een huisarts of voor mijn part therapeut? Is toch jammer als jullie hier niet uitkomen. Veel sterkte!!