Na jaren van ziekenhuisbehandelingen en teleurstellingen waren we eindelijk zwanger! De zwangerschap was heel erg zwaar, erge hg met veel ziekenhuisopnames, lag met kerst in het ziekenhuis, kon zelf niet eten en drinken, t was echt vreselijk. Na de 20 weken met het juiste medicijn ging het ietsjes beter. Toen begonnen mijn bekken, kon bijna niet meer lopen in de avond, en overdag maar kleine stukjes. met 34 weken kreeg ik ook nog suiker erbij en met 38 weken ben ik ingeleid. Een prima bevalling gehad! Maar een vreselijke kraamweek, mijn bekken werd nog erger, kon niet zelf plassen... katheter erin.. katheter eruit.. toch maar weer erin, en zo naar huis.. pff echt vreselijk. Maar ik ben dit aan t verwerken, en stapje voor stapje moet ik t los gaan laten. Maar nu.. ik kan mijn kinderwens niet loslaten.......ik kan me niet voorstellen dat ik het nooit meer mee mag maken om zwanger te zijn en te bevallen. Ik wil niet meer naar het ziekenhuis eigenlijk om zwanger te worden, maar spontaan gaat t niet worden. Mijn man wilt absoluut niet nog een keer. Hij wil mij niet nog een keer zo'n zwangerschap zien overleven op deze manier... het is echt nee! Bij elk te klein kleertje neem ik afscheid...mijn meisje kan al niet meer in de wandelwagenbak....die staat al op zolder... En nu....mijn kleine meisje slaapt voortaan s'nachts in haar eigen bedje, t wiegje word te klein... Vanmorgen heb ik t wiegje afgehaald, en van t weekend gaat die naar zolder, wetend dat ik het nooit meer gebruiken zal.. pffff ik kan t niet. Ik kan hier nog geen afscheid van nemen, heb t er zo verschrikkelijk moeilijk mee. De tranen springen in mijn ogen als ik eraan denk dat het wiegje straks op zolder staat te verstoffen, t wiegje waar mijn meisje in gelegen heeft. En waar nooit een broertje of zusje in komt te liggen... ben ik de enige? Mijn man snapt t niet zo goed.. liefs DA
Ik ben gezegend met 2 gezonde kindjes. 2 kindjes dat was waar ik ook op hoopte en waar wij ons goed bij voelen. In mijn directe omgeving is iemand die medisch verantwoord nooit meer zwanger mag worden, terwijl haar grootste en diepste wens was om meerdere kindjes te mogen krijgen. Ik weet niet hoe het is, maar zie wel hoe zij zich voelt. Om die reden wil ik laten weten dat je echt niet de enige bent (helaas) en je toch een digitale knuffel geven.
Hier was het voor de zwangerschap al duidelijk dat het bij eentje zou blijven (leeftijd en medisch gezien) maar de eerste maanden na de bevalling dacht ik daar heel anders over...inmiddels heeft het verstand het weer overgenomen van de hormonen. Ik krijg ook nog tranen als ik aan de zwangerschap en bevalling en kraamtijd denk en sta misschien wat meer stil bij alle ontwikkelingen omdat ik weet dat ik het nooit meer zal meemaken maar wat voel ik me gezegend dat ik het überhaupt mag meemaken! Neem de tijd om het allemaal te verwerken en geniet van je meisje, van het hier en nu
genieten van mijn meisje doe ik ook heel erg.. maar ze gaat zo verschrikkelijk snel! Mijn gevoel kan haar niet bijhouden.
hier is het net wat anders, ik heb al twee gezonde kinders. maar de zwangerschappen waren zo ongelofelijk zwaar voor mijn bekken. Dat het afgeraden wordt om nog eens zwanger te worden. Ik ben nu na bijna 1 1/2 jaar weer bijna genezen, dus 2 jaar leef ik al met heel veel pijn. maar wat zou ik graag een derde willen, mijn man wil niet meer en denkt aan mij....wat ik ook zou moeten doen. Alles wordt verkocht hier, het gaat bij twee blijven. ik moet het echt een plekje geven, ik kies voor het verstandige, nu moet het hart het nog afsluiten. vanuit hier een dikke knuffel....geef het tijd en een plekje en geniet van je meisje! maar wat snap ik je goed
Ik snap je wel een beetje. Het zwanger worden was geen probleem, maar de zwangerschap was vreselijk. De gynecealogen waren er op een gegeven moment van overtuigd dat hij zou overlijden. Weken in het ziekenhuis gelegen en uiteindelijk met 31 weken bevallen. Zoon nog tien weken in het ziekenhuis en eenmaal thuis ook zeer zware maanden gehad. Nu gaat het helemaal goed, maar mijn vriend wil dit nooit meer mee maken. Ik zou over een aantal jaar nog wel een kindje willen, wel afhankelijk van het risico op herhaling. Op dit moment denkt mijn vriend daar heel anders over en verkoopt de spullen het liefst meteen. Ik bewaar alles echter, maar hou er wel rekening mee dat ik het wellicht nooit meer ga gebruiken, en dat vind ik ook lastig. Ik zou zo graag een normale zwangerschap en kraamtijd willen meemaken, maar die garantie krijgen we helaas niet.
bedankt voor de knuffels.. heb net even lekker alles laten lopen.... Te koop zetten is t nog echt te vroeg voor, maar wel iets om misschien over een tijdje over na te denken.
Potverdikke Had een heel verhaal getypt alles weg, ok weer opnieuw beginnen... Ik begrijp heel goed dat je, je zo voelt.... Al weten wij nog niet zeker wat we met onze cryo willen, neemt niet weg dat ik het met tijden ook moeilijk kan hebben met de beslissing. En hier ligt de zolder ook vol met kleertjes en spullen wat niet meer past...ik kan het gewoon niet verkopen want bij elk truitje, broekje of sokje denk ik 'dat had ze toen aan enz' ik kan dat echt niet verkopen, moet al janken alleen al aan het idee dat iemand anders die kleertjes heeft, nee dat kan ik gewoon niet. Ook hier heeft de icsi en tese en alle ellende nog diepe wonden achtergelaten, die gewoon langzaam moeten hele, soms zijn er dagen waarop de 'wonden' weer opengaan en ik even een 'dipje' heb, maar daarentegen ben ik ongelofelijk blij dat we dit überhaupt mee hebben mogen maken, zwanger worden, zwanger zijn en bevallen, dat hadden we nooit verwacht.... Ik heb i.sa ook zolang mogelijk in het wiegje gehouden en verzon iedere keer wel iets waardoor ze niet naar haar eigen bedje hoefde.....maar die dag kwam toch ze paste echt niet meer in haar wiegje, en we hadden het wiegje aan het nieuwe baby buurjongetje beloofd dus ik moest wel.....toen de buurvrouw een foto stuurde met haar kindje in ons wiegje heb ik even heel hard zitten janken.....verlangde zo terug naar die tijd. Dus ik begrijp je gevoel heel erg goed da, en tips heb ik helaas niet voor je! Misschien een keer een rustig momen uitzoeken om met je man te praten, niet om hem over te halen, maar gewoon om jou gevoel te delen hoe jij je in deze voelt, misschien lucht dat wel op. En om heel eerlijk te zijn begrijp ik je man ook wel, hij wil je natuurlijk niet nog een keer zien pijnlijden en neemt je in bescherming, voor hem is het ook allemaal erg heftig geweest natuurlijk. En verder doen wat iedereen hier zegt en dat doe je al geniet van jullie meisje, ze is prachtig en heeft vreselijk geboft met zulke lieve papa en mama! Hele dikke knuffel voor jou meis!!!
Wij mogen ook echt een gat in de lucht springen dat het uberhaupt nog gelukt is. Nooit had ik nog gedacht dat we een kleintje zouden krijgen. Ik ben ook blij dat ik t zwanger zijn en bevallen mee heb mogen maken, welliswaar dan niet zoals ik voor ogen had, maar ik zou t zo nog een keer doen voor mijn kleine meisje. Ik geniet met volle teugen, en ben daarom ook gestopt met werken, om volledig bij Evi te kunnen zijn. Ik verheug me op de toekomst en kijk ook met liefde en genot terug naar de afgelopen 4 maanden van haar leventje. maar de gedachte dat het niet meer terug komt doet me verdriet. Met mijn man praten ga ik sowieso wel een keer doen, als daar de tijd rijp voor is. t staat natuurlijk allemaal nog op t netvlies gebrand dus is het nu nog te vroeg. Misschien over een jaar 2/3 eens aankaarten hoe hij er dan tegenover staat.. (misschien nog wel eerder)
Ik kan je best wel begrijpen. Ondanks dat mijn vriend en ik geen 2de willen (ik weet het zeker, mijn vriend twijfelt nog) vind ik het wel moeilijk om telkens een fase af te sluiten. Het idee om nooit meer te bevallen en een klein babytje mee te maken. Het klinkt stom omdat ik geen 2de wil maar toch als ik zie hoe groot hij al word verlang ik terug naar het moment dat hij pas was geboren. Ik vond het verschrikkelijk om de bak van de kinderwagen te moeten opruimen en ik moet er nu ook echt aan geloven om de verkleiner van de commode af te halen. Ik heb deze week maatje 68 van zolder gehaald. Dus weer een lading kleertjes die in ruil daarvoor voor altijd op zolder zal verdwijnen. Afstand kan ik er sowieso niet van nemen dus ik zal het nooit (in ieder geval de eerste jaren niet) verkopen!! Ze blijven gewoon op zolder liggen en bepaalde spullen mogen mensen in mijn directe omgeving hebben/lenen zodra ze zwanger zijn. Voor jou is het natuurlijk nog erger omdat je graag een 2de kindje wilt. Waarom wilt je vriend geen 2de, alleen vanwege de zwangerschap? Dus als alles goed was gegaan, was hij dan wel nog voor een 2de gegaan? Ik wens je heel veel sterkte en hopelijk draait hij over een tijd toch nog bij.
Da: wat fijn dat je zelf voor e.vi kunt zorgen en dat je bent kunnen stoppen met werken. Ik werk zelf ook niet en zorg ook volledig voor i.sa vind het ook heerlijk!! Inderdaad nu is het allemaal nog wel heel erg vers, en moet het even de tijd hebben om te rusten, en alles een plekje te kunnen geven, wie weet wat je man over een paar jaar zegt of jij....? De tijd zal het leren, je hebt hoe dan ook een prachtig gezin, waar je heel trots op mag zijn!
niet alleen vanwege de zwangerschap, maar ook omdat we dan weer naar het ziekenhuis moeten voor behandelingen. Dat hakt er ook behoorlijk in.
Wat een heftig verhaal en wat moeilijk om zo iedere fase af te sluiten met het idee dat deze er nooit meer zal komen. Ik moet zeggen dat ik je man wel begrijp. Hij heeft jou natuurlijk erg veel pijn zien hebben en idd die behandelingen in het ziekenhuis zijn heel heftig. En het is natuurlijk allemaal nog redelijk vers (al voelt dat niet zo, omdat die kleintje zo verdomde hard groeien!). Wie weet hoe hij er over een jaar tegenaan kijkt? Mijn situatie is anders, ik ben alleenstaand en heb middels een donor een prachtige dochter. Ik heb geen idee of ik nog voor een 2e zou willen gaan, dus ik ben ook heel bewust bezig met het wegdoen van te kleine kleertjes. Het is iedere keer een soort van rouw waar je mee bezig bent en dat ik ook goed. Het is niet niks dat moederschap! Ik wens je heel veel sterkte!
Jij beschrijft precies wat ik ook voel! Ook al is het bij ons een keuze om het bij 1 te laten, toch heb ik ook moeite met het afsluiten en voorgoed weg doen van spullen.. Ik zou wel 10x zwanger willen zijn en een baby en kraamtijd willen hebben, maar geen 10 kinderen om op te voeden tot volwassen en nette mensen.. Al die ontwikkelingen, al dat kleine spul ik geniet er nu 200% van en dan is mijn uk al ruim 1.5.. Hier slaat bij mij nog weleens de twijfel toe voor een 2de, mijn man is echter 300% zeker dat hij het bij ons knulletje wilt laten. En aangezien het 2 mensen moeten zijn die willen.. Nee hoor ik heb er vrede mee maar heel soms even wat minder..
Dit is mijn verhaal! Hoewel bij mij de wens nog wel diep van binnen gekoesterd zit ben ik er langzaam afscheid van aan het nemen. Inderdaad een gevoel van rouw. Ik wil het echter niet in de weg laten staan om van mijn dochter te genieten dat doe ik dan ook dubbel en dwars. Ook ben ik de jongste niet meer. Ik heb een bbz gehad dus heel makkelijk is het (vooraf) niet gegaan. De zwangerschap en bevalling had ik me bijna niet beter kunnen wensen. Misschien dat ik het daarom ook nog wel een tweede keer zou willen. Hoe dan ook ben je met 1 kind ook een volledig gezin. Mijn vriend is enig kind en heeft dit als heel leuk ervaren en heeft nooit het gevoel gehad iets gemist te hebben.