M'n dochter heeft de laatste weken extreem veel meegemaakt in de zin van stress, de meeste hier hebben dit verhaal ook gelezen (haar vader overleden en flink wat sores van z'n laatste vriendin die daarbij kwam). Nu maakt ze sinds die tijd een heel hoog piepje met haar stembanden. Het lijkt vooral op momenten te komen dat ze het moeilijk heeft aangezien ik vraag op zon moment of ze wil praten en ze aangeeft dat even niet te kunnen. Nu vraag ik me dus af wat moet ik doen, aandacht aan geven of juist niet?? En hoort dit bij emoties? Ik bedoel... Als iemand zo met emoties in de knoei zit kan dit dan op je stembanden slaan? Ik Google me suf maar kan er niets over vinden.. Vind het zo lastig! Hoop dat iemand advies heeft...!
Lijkt me wel kunnen ... er zijn gekkere dingen die ontstaan door psychische klachten. . Misschien helpt het je dochter te vragen wat zij graag zou willen dat jij doet als je ziet dat ze het moeilijk heeft. . Dat geeft haar misschien het gevoel dat ze ergens controle over heeft. ..en voorkomt dat jij dingen doet die bij haar niet goed vallen. .
Heb ik d'r ook gevraagd maar op momenten dat de Piepjes er zijn zegt ze ook; "je kan niks doen mama kon dat maar" en als ik vraag of ze wil praten of knuffelen zegt ze dat ze dat even niet kan omdat ze het dan nog moeilijker vind... Zo erg om je kind zo volwassen al te zien, ze zou gewoon kind moeten kunnen zijn en verdriet hebben om pietluttige dingen!
Dat kan zeker, ik durf niet te zeggen of je het moet negeren of niet maar ik leer wel altijd dat je de uitingen van emoties zeker niet moet negeren. Aandacht trekkerij normaliter niet maar na wat ze meegemaakt heeft lijkt me dit iets wat je wel moet aanpakken. Veel met haar praten en als ze niet wilt haar laten gaan tot ze wel wilt... Dat zou ik doen, daarnaast zal ik zeker advies vragen aan een specialist. Ik loop met mijn dochter bij een kinderpsycholoog omdat ze ook veel meegemaakt heeft en bij haar uitte alles zich in heftige migraine aanvallen. Dit heeft ons erg geholpen, daarnaast bleken er veel meer klachten te zijn zoals terugval in zindelijkheid e.d. die ik er niet eens aan gelinkt had maar die ook opgelost zijn door deze kinderpsychologe. Heb er veel hulp aan. Wil je heel veel sterkte wensen en als je dingen wilt vragen mag je altijd een pb'tje sturen.
Thx! Erg lief! Zit ook te twijfelen of ik hulp in moet gaan schakelen of het eerst zelf nog moet proberen maar het piepje begint mij zorgen te maken. Terugval van zindelijkheid was alleen de eerste twee dagen, thank goodness hebben we dat weer onder controle nu. Wat betreft haar emoties, zo gauw ik merk dat ze er over begint spring ik er op in maar weet niet of ik dit "piepje" juist moet benoemen bij haar of dat ik het daarmee misschien vererger omdat ik dan de nadruk er op leg en ze misschien er zelf dan ook bewust van wordt. Verder merk ik flinke ups en downs, de downs beginnen met enorme woede aanvallen tot ze uiteindelijk instort en d'r emoties niet de baas kan en dan is het net alsof het dekseltje er af ploft en komen de emoties los
Dat laatste herken ik ook, we hebben de hoofdpijnen een tijd genegeerd en daar voel ik me best schuldig over. We vonden beide dat ze zich aanstelde. Tot ze naar school ging en we gebeld werden door de juf dat ze helemaal ingestort was. Ze kreeg ook hoofdpijn en is zo overstuur geraakt dat ze alles bij elkaar gehuild had hevig had zitten schoppen en uiteindelijk heeft de juf alle kinderen mee naar buiten genomen (die schrokken er allemaal van) en de overblijfjuf heeft haar op schoot in de houdgreep gehouden tot ze in slaap viel. Ik heb haar mee naar huis genomen waar ze van 13:00 tot 18:00 geslapen heeft, toen heb ik haar wakker gemaakt voor het eten maar ze wilde niet en heeft daarna doorgeslapen tot de volgende ochtend 8:30. Ik schrok hier zo ontzettend van dat ik het zo ver had laten komen dat ik direct de huisarts opgebeld had en een doorverwijzing geeist had naar het ziekenhuis voor een eventuele tumor ofzo (kijkend naar de hoofdpijnen) Ze vroegen of ik ook akkoord ging om met de kinderarts te praten en zo is het balletje gaan rollen en ben ik bij de kinderpsycholoog terecht gekomen. Ben zo ontzettend blij dat ik de hulp van een professional heb nu want door dat voorval ben ik zo onzeker geworden over een boel dingen. Ik had het eerder serieus moeten nemen en het niet weg moeten wimpelen. Nooit verwacht dat de gebeurtenissen zo'n effect hadden op een meisje van 3 a 4 jaar oud... Had echt het gevoel dat het allemaal langs haar heen ging. Wil er verder in het topic ook niet op in gaan want het is nogal persoonlijk maar ik denk dat je het beste haar wel serieus kunt nemen en wie weet ook hulp in moet schakelen via de huisarts. Deze kan je zo doorverwijzen namelijk.
Op dit moment gaat het trouwens heel erg goed en 1x per maand hebben we een gesprek met haar waarbij we alle vragen kunnen stellen.
Het serieus nemen doe ik absoluut, heb al meerdere keren bij school op de stoep gestaan om de juf een schop onder d'r kont te verkopen op het moment dat ik het gevoel had dat er niet serieus mee om werd gegaan. Merk ook dat ze haar emoties goed kan benoemen en ook duidelijk aan kan geven wat ze voelt alleen dat stuk woede vind ik moeilijk en ja dat piepje dan.. Denk dat ik maandag toch eens een prof ga bellen om te vragen wat ik moet doen. Wil absoluut niet dat dit nog erger wordt dan het al is! Moeilijk heh om je kind zo te moeten zien... Je zou zo graag het van d'r over willen nemen dan!
Je moet eens weten... De situatie is echt om te janken! En dan sommige mensen die over lijken gaan en echt finaal over een kind haar gevoel heen walsen... Echt, te laag voor woorden! Had ook nooit verwacht dat mensen ZO laag kunnen gaan uit jaloezie/wrok.. Zou het liefste alles hier neer gooien om m'n hart te luchten maar geloof dat als ik dat doe dat het zelfs hvnl kan halen.. Zo belachelijk is alles dus!
ik herken het wel dat als je echt op het punt staat om een potje te janken maar het probeert tegen te houden dat je dan geen woord uitbrengt, heeft ook met de ademhaling te maken. heel veel sterkte voor jou en je meisje.
Ik zou zeker een professional ernaar laten kijken! Als je dochter nu zo'n last heeft van haar emoties, dat ze woedeaanvallen krijgt en soms niet uit haar woorden kan komen (piepje), terwijl ze normaal juist heel goed haar emoties kan benoemen, is het eigenlijk al te veel geworden voor die kleine meid. Ik zou z.s.m. langs de huisarts gaan voor een verwijzing naar een psycholoog. Jij kan dit niet voor haar oplossen, hoe graag je dat ook wilt, daarvoor is er te veel gebeurd. Laat haar duidelijk weten dat je voor haar klaar staat als ze wilt praten, maar forceer dit niet. Laat haar naar jou toe komen wanneer ze zich hiervoor klaar voelt. En laat verder de psycholoog zijn/haar werk doen, die is hierin gespecialiseerd en weet precies wat jouw dochter nodig heeft om haar leven op te pakken. Heel veel sterkte en succes gewenst.
Thx, ze kan op zich wel goed benoemen dat ze zich rot voelt, verdrietig voelt en dat ze er enorm mee zit alleen ik merk als ze "piept" dat ze er niet over wil praten. Dan sluit ze zich af, kijkt bijvoorbeeld tv of pakt een boekje en als ik op zon moment contact zoek wijst ze het af en zegt ze ook dat ze er op dat moment even niet over kan en wil praten omdat het te zeer doet. Verder als flink knuffelen doen we dan ook op dat moment niet omdat ik niks wil forceren maar tegelijkertijd voelt het dan zo machteloos! Ik ga maandag meteen de huisarts bellen voor een doorverwijzing. Kijken of dat gaat werken...
Ja dat wel, tenminste voor ons gevoel was elke dag er een teveel als je je meisje zo'n hoofdpijnen ziet hebben. Ik schat dat het bij elkaar ongeveer 1 tot anderhalve maand geduurd heeft voor ze van haar migraine aanvallen af was. Het bedplassen heeft zeker 3 maanden geduurd. er zijn nog problemen waar we nu nog mee bezig zijn maar als je kijkt naar het feit dat we eerst 2x per week gingen en nu nog maar 1x per maand en ze weer een stuk lekkerder in haar velletje zit ben ik heel tevreden en blij met die stap.
Dan is het inderdaad een grote vooruitgang! Ik was erg sceptisch over kinderpsychologen en prof hulp, als moeder zijnde wil je toch zelf alles op kunnen lossen... Maar vermoed dat sommige dingen te ver boven ons moedergevoelens uitsteken om het zo maar even op te kunnen lossen..
Ik schaamde in het begin ook over dat mijn dochter naar een psycholoog ging. Wat moesten mensen wel niet denken over mij als moeder!! (dat dacht ik dan) Maar nu ik zie dat ik haar beter begrijp en ze er echt baat bij heeft heb ik er schijt aan wat mensen vinden en ben ik er zeer open over naar anderen.
Inderdaad precies wat je zegt maar ook bang dat allerlei instanties zich er dan mee gaan bemoeien en je zo nog meer "gedonder" ga krijgen.. Er is ook zo ontzettend weinig te vinden over rouwbegeleiding bij kinderen. Ja van die boekjes van kikker en das en weet ik wat... Duidelijk geschreven voor hele kleine kinderen, absoluut waardeloos dus voor basisschool leeftijd, dan voelt ze zich helemaal niet begrepen. Praten met leeftijdgenootjes idem, zolang ze het zelf niet meemaken kunnen ze er ook niet echt over mee praten met d'r...
Het voordeel van een kinderpsycholoog is dat deze een afstandje heeft van jullie thuis situatie en voor je kind dus ook een veilige haven is. Want je dochter wil jou onbewust ook niet belasten. En dan worden emoties gewoon te veel. Het kan jou ook helpen zodat je anders in gesprek komt op zulke momenten met je kind. Je kan namelijk je vragen zelf ook kwijt waardoor beide kanten makkelijker wordt. Luister naar je ratio en maak maandag die afspraak bij de huisarts. Het is logisch dat je moedergevoel roept dat je het zelf op moet lossen maar juist met hulp kun je dit zelf doen. Heel veel sterkte verder. Het moet verschrikkelijk zijn om je kind zo te zien.