Ons meisje is erg verlegen soms mag dat maar het kan ook vervelend zijn. Zo kan ze erg gaan huilen als een onbekende haar gedag zegt, ook bij mensen die ze wel kent heeft ze heel veel tijd nodig om te wennen voor ze durft te spelen. Hoe zorg ik ervoor dat ze toch wat vrijer wordt? Of komt dit vanzelf? (ze is net 3) Ze gaat wel al naar de peuterschool, vanaf baby al naar een gastgezin waar ook andere kinderen komen en ook logeren bij haar opa en oma vindt ze geen probleem.
Hoe gaat het op de peuterspeelzaal, praat er eens met de leidsters over? Misschien hebben zij nog goede ideeën?
Mijn oudste had het ook, zo erg dat het cb zelfs het woord autisme heeft gebruikt. Inmiddels is hij 6 en is het een vrolijk jong die sociaal prima meekomt. Zelfs dingen durft die wij&ede juf niet verwacht hadden. Ik hoor het ook wek van andere ouders rond die leeftijd. Bij de meesten is het een kwestie van tijd en positief voorbeeld geven.
Mijn dochter was ook enorm verlegen, en dat zou je tegenwoordig echt niet meer zeggen We hebben er gewoon vooral met haar over gepraat, en gevraagd waarom ze verlegen was, waar ze bang voor was, uitgelegd dat dat niet nodig was enz. En als we dan eens ergens heengingen (bijvoorbeeld intake gesprek basisschool) dan zij ik vantevoren gewoon..en je hoeft niet verlegen te zijn he En dan kwam ze steeds iets meer uit dr schulp en riep ze achteraf ook heel trots " mama ik was niet verlegen he" En tegenwoordig praat ze honderuit tegen buren en bekenden en soms zelfs tegen wildvreemde..dus nu moet ik soms zelfs zeggen dat ze iets terughoudender mag zijn bij mensen die ze niet kent
Dochtertje noemt zichzelf inderdaad ook verlegen, ik heb gelezen dat dat niet goed is om haar die "stempel" te geven dus ik benoem zelf vaak dat ze even de kat uit de boom kijkt (waarop zij gerust vraagt, welke kat zit in de boom? Kan ik die pakken?..) Mijn aanpak ik nu, niet pushen, haar veiligheid bieden, situaties vooraf bespreken en haar vertellen wat ik van haar verwacht. Mijn man heeft vaker zoiets van, zelf doen, niet zo aanstellen, niet optillen etc (dit klinkt korter door de bocht dan in werkelijkheid maar toch) Ik vraag me af wat beter is? Of ieder ons eigen aanpak?
Ieder z'n ding denk ik.. Wij deden het vaak gewoon samen. Wel een hand geven.. Maar mama loopt mee. En geen enorm drama schoppen als ze eens niet achter m'n been vandaan durfde te komen... Maar na het ontdooien dan terloops eens zeggen "ziejewel.. Zo erg is het niet" Probleem hier is ook een beetje dat ze feilloos doorziet of iemand "echt" is of niet. En als je dat dan weet... Moet je d'r dan toch gaan dwingen? Wij vonden dat als ze ECHT ECHT ECHT niet wil.. Dat het dan dus ook niet hoeft. Daarentegen als ze je wel aardig vind is ze ook meteen helemaal los. Raakt ze op straat met een if andere zwerver in gesprek.. Kun je er gewoon van uit gaan dat je daarna niet beroofd wordt en in een greppel gedumpt. Ik heb... D'r nog niet kunnen betrappen op een verkeerd eerste oordeel. Soms duurt het even voor je er achter bent... Meestal niet
Hier waren ze ook erg verlegen. Hier ging het beter toen ze naar school gingen. Lisa heeft nu 2 wenochtenden gehad en is al heel erg veranderd . Wij hebben altijd gezegd dat ze gewoon antwoord kunnen geven als iemand iets vraagt, niet over het verlegen zijn zelf gehad. Het zit gewoon in sommige kinderen, het is soms lastig, maar eerlijk gezegd heb ik het liever dan kinderen die overal maar meteen doorheen denderen.
ik had een verhaal verzonnen waarin een meisje rozijntjes at om haar verlegenheid te overwinnen. een tijdje vroeg zoontje om rozijntjes als hij verlegen was. maar hij snapte dus wel dat het verlegenheid was wat hij voelde(tot 2,5 jaar of zo). dat is belangrijk. en toen hij ouder was maakte hij fotos met mijn camera van mensen waarbij hij zich verlegen voelde. en thuis keken wij de foto's. een paar dagen met camera rond gelopen en toen was hij niet meer verlegen.(hij was nooit extreem verlegen)ik weet niet of je hier wat aan hebt.
Bij ons helpt het een beetje als ze de naam van degene weet. Als de situatie er naar is, vragen we (of zijzelf intussen steeds vaker) de naam. En hier gaat het wel snel over, als ze iemand twee keer gezien heeft of twee keer in een bepaalde situatie is geweest (de wachtkamer van de dokter bijvoorbeeld) dan is ze al redelijk vrij. Ik zou het niet op prijs stellen als mijn man het zo zou aanpakken als jouw man zou willen, eerlijk gezegd. Ik zie het als een vaardigheid die tot op zekere hoogte te oontwikkelen valt, een beetje begeleiding daarin vind ik niet verkeerd