Mijn dochter is bijna zeven en een enorme hypochonder. Elk pijntje is een drama en heeft zalf, pleisters en véél liefde nodig. Elke keer ze met haar arm tegen een deur stoot, lijkt het alsof de wereld vergaat. Enzovoort. Ik vind dat behoorlijk absurd, maar ik probeer er geen drama van te maken. Lastiger is dat ze ook zo veel klaagt over interne pijnen, waarvan ik dus nooit zeker weet of ze echt zijn, of schromelijk overdreven worden. Ik vind het echt moeilijk om te beoordelen wanneer ze gewoon zielig zit te doen, en wanneer ze echt pijn heeft. Ze vindt medicijnen heerlijk, gaat dolgraag naar de dokter en naar het ziekenhuis en naar de tandarts en zou zelfs met plezier een namiddag spelen opofferen om naar een dokter te kunnen gaan. Dat maakt het extra moeilijk om op slinkse manier te achterhalen of er écht iets is. Wie heeft er tips? Zowel om dochter te leren dat niet alles een drama hoeft te zijn, als om te achterhalen wat echt is en wat niet, als voor mij om hier gepast mee om te gaan (want ik geef grif toe dat ik soms extreem met mijn ogen loop te rollen als ze weer eens begint).
Ingewikkeld zeg.. Wat je misschien kan proberen is om vragen te stellen over haar klachten en daarbij vragen stellen over verbanden met die klachten waarvan jij weet dat het niet klopt. Dus bij buikpijn bv: wat voor pijn, waar, hoe voelt het, als ik er op druk of niet, en heb je dan ook pijn hierbij in je oor? gewoon iets willekeurigs en daar wat vragen over stellen. Als ze echt last heeft van haar buik zal ze minder snel praten over klachten die ze niet heeft terwijl anders ze vanuit haar hypochondrie kan denken dat het ‘erbij’ hoort en legt ze daar haar focus mogelijk op en heeft ze daar ineens veel pijn. Dit deed ik weleens bij cliënten met hypochondrie waarvan ik niet zeker wist of de pijn echt erg was of niet. Tuurlijk sluit dit niet 100% maar het gaf wel vaak een indicatie hoe serieus ik het op dat moment moest nemen en regelmatig verschoof de pijn ineens naar dat gebied waar ik willekeurig over begon. Weet natuurlijk niet of het werkt voor je dochter..
Misschien is het de aandacht die ze fijn vindt? Al zijn sommige mensen ook gevoeliger voor pijn dan anderen. Een moeder die ik ken geeft bijv. vitamine C pilletjes tegen wagenziekte en zegt dat dat helpt en het werkt ook volgens haar kind, die denkt dat het echt reistabletjes zijn. Waarschijnlijk is de gedachte dat ze iets krijgt wat werkt al genoeg. Zoiets kun je ook nog proberen om te zien of ze pijn houdt of het opeens weg is. Heb je het er met de huisarts al over gehad zonder haar erbij?
Dat kan ik wel proberen inderdaad. Ik probeer haar nu meestal wat af te leiden, en als ze dan gaat spelen «beslis» ik in mijn hoofd dat het allemaal wel ingebeeld zal zijn. Maar dat is natuurlijk ook niet sluitend: als ik tandpijn heb, merk ik dat ook vooral 's avonds omdat je dan rustig bent en er dus geen afleiding is van de pijn...
Ja dat doe ik ook al. Ik gebruik bodylotion uit een aparte tube voor pijntjes aan haar vel, als zogenaamd medicijn. En ik heb muntjes bij de medicijnen liggen die ik haar geef tegen al de rest Meestal helpt dat wel. Maar dan ben ik weer bang dat ik haar daarmee te veel volg in haar imaginaire pijn. Terwijl ik haar eigenlijk ook wil leren dat pijn (en dan bedoel ik kleine pijn, zoals een blauwe plek of een minieme schaafwond) er gewoon bijhoort, en dat je dat kan negeren ipv meteen naar medicijnen te grijpen of naar de dokter te rennen. Ik ben er zeker van dat ze pijn harder voelt dan anderen. Ze is nogal een gevoelig meisje, op alle vlakken. Maar ze zal toch moeten leren het onderscheid te maken tussen écht pijn, die behandeld moet worden, en beheersbare pijntjes. Anders wordt het later zo'n pillenverslaafde vrouw die niemand nog serieus neemt
Zou het wellicht kunnen helpen om in je eigen reactie wat onderkoeld te reageren? Dus wel een pleister plakken op een bloedende wond, maar meer feitelijk reageren "Je hebt je gestoten, we doen er even een pleister op" Klaar. Dan kun je haar met je eigen reacties ook leren wat een 'normaal' pijntje is en wat ernstiger is. Misschien kun je haar ook mee laten kijken/helpen als je zelf wat hebt. Mijn zoon is ook redelijk gevoelig en ik probeer op pijn en wonden ook zo te reageren. Op zich wel empathisch, maar redelijk feitelijk. Hij raakt ook niet snel in paniek van een pijntje of een wond. Maar of dat daar door komt door onze benadering of doordat hij zelf een koele kikker is weet ik natuurlijk niet. Verder zou ik ook kijken of hoe je haar interesse in het medische kunt voeden, zonder dat ze daar zelf pijn voor hoeft te hebben. Zoon is een keer met scouting naar een open dag in een ziekenhuis geweest bijvoorbeeld. Je zou ook naar boeken kunnen kijken en natuurlijk een eigen doktersetje kunnen maken met verbandjes en pleisters enzo.
Mijn eigen kind is ook zo'n vreselijke drama koning als het om pijntjes gaat. Maar ik heb goede hoop dat het net zo gaat als bij mijn overbuurmeisje die ook zo vreselijk overdreef. Die werd ouder en toen ze een jaar of 9 was waren haar vriendinnen zo klaar met het zielig doen dat ze zeiden: als jij je zo aanstelt, speel ik niet meer met jou. Nou had effect! Niets zo effectief als vriendinnen die dergelijk gedrag niet accepteren.
Als mijn dochter loopt te janken bij een klein dingetje zeg ik gewoon dat ze zich niet zo moet aanstellen, de wereld vergaat niet en weer door. Ben echt te nuchter voor al die onzin
Dat onderkoeld reageren is inderdaad zinvol. Maar wat dan met al haar ingebeelde pijntjes? Als er geen bloed of schade te zijn is, reageer ik dan wel of niet? En wat als het niet ingebeeld is? Dokterset hebben we, maar daar heeft ze dan weer geen interesse in. Misschien inderdaad eens kijken of we eens op 'bedrijfsbezoek' kunnen naar een dokter...
Hier net zo hoor.... wat een onzin en dan ook meegaan in de reactie zou ik dus echt niet doen... Bedrijfsbezoek bij de dokter, die mensen hebben echt wat beters te doen dan mee te gaan in het gedrag van je dochter.
Ik zou daar ook heel feitelijk op reageren. Zoiets van "wat vervelend dat je je gestoten hebt, dat doet soms even gemeen pijn. Gelukkig trekt het snel weg"
Doe ik ook. Maar het punt blijft: hoe weet ik of 'interne' pijntjes echt zijn of niet? Schrammen zie ik, maar hoe weet ik of buikpijn echt is?
Gelukkig bedoelde ik niet dat ik dokters om hun tijd zou vragen. Ik bedoelde eerder; ik zal eens kijken of er bijvoorbeeld eens een opendeurdag is in het ziekenhuis. En je kan wel zeggen dat het allemaal overdreven is. Dat kan best. Maar mijn vraag was dus eigenlijk: hoe onderscheid ik ingebeelde pijn van echte, als ik het niet zie? Hoe weet ik of buikpijn echt is, of hoofdpijn?
Hoe zit het met de individuele zorgaandacht overdag? Want ik herken het gedrag wel van toen ik jong was. Ik ging dolgraag naar de dokter, de tandarts, de EHBO 2 uur wachten. Waarom? Aandacht. Mijn moeder is een geweldige moeder maar had/heeft ook haar gebreken. Ik had als kind veel behoefde aan zorg-aandacht. Mijn moeder is daar niet goed in en dus kreeg ik het niet (genoeg) , maar ik kreeg het wel als ik iets had. Pijn of ziek. Dan had mijn moeder wel tijd , dan kreeg ik wel knuffels en een zoen. Werd ik geholpen met pyjama aandoen en haren kammen. Ik vond dat heerlijk, tutten met mijn moeder. Niet dat mijn moeder me nooit knuffelde hoor, maar als ik een 'gekneusde voet' had dan kreeg ik net even meer aandacht. Als ze mijn (nep)pijnen wegwuifde dan voelde dat als een enorme afwijzing. Nu kan ik dat relativeren natuurlijk, maar als kind niet. Ik zou zelf wel oppassen met koud en afstandelijk reageren.
Heb je wel een geprobeerd het concept hypochondrie aan je dochter uit te leggen op een simpele manier? Mijn bijna 8 jarige is ook een redelijke hypochonder en om haar en mezelf hier beter mee om te laten gaan, heb ik haar uitgelegd dat sommige mensen nou eenmaal vaak bang zijn dat ze iets ergs hebben als ze ook maar iets enigzins afwijkends voelen. Het was geen vervelend gesprek en het kwartje viel snel. Ik heb ook uitgelegd hoe sommige pijntjes, zoals vaak buikpijn vooral uit je hoofd kunnen komen en dat je ze dan wel echt kan voelen, maar dat het totaal geen kwaad kan en ze vaak weggaan als je ze negeert en niet bang bent. Daarnaast hebben we het erover gehad dat niet alles in je lijf altijd precies hetzelfde voelt en als je iets raars voelt in je buikje of darmen, dat dit vaak compleet normaal is en vaak niet hetzelfde als echt pijn. Als ze tegenwoordig klaagt over buikpijn dan gaan we even na wat de buikpijn veroorzaakt zou kunnen hebben (raar gegeten, te wild gespeeld, virusje of psychologisch/zorgen maken) en dit helpt heel goed. Soms zegt ze nu al uit zichzelf "mama ik heb buikpijn, maar volgens mij is het gewoon psychologisch". Tja, dat krijg je ervan als je een psycholoog als mama hebt . Ze is nog steeds een beetje een hypochonder, maar we kunnen er nu op een meta-niveau over praten om het te relativeren en dat helpt enorm.
En even weg bij de lichamelijke klachten. Je ziet ook namelijk vaak dat kinderen dit doen juist omdat ze iets anders willen aangeven wat ze niet lukt. Dus bijv idd dat ze wat meer aandacht wil of dat het niet fijn gaat op school etc etc. Misschien kijken of je een keer in gesprek met der kan kijken of er andere dingen spelen waar ze bijv moeite mee heeft.
Ja inderdaad een bedrijfsbezoek bij de dokter pff Ik werk zelf bij een dokter, zitten we echt op te wachten