Dag lieve dames, Ik vroeg me af hoe het bij jullie allemaal zat. Hebben jullie ook wel eens schuldgevoelens? Of gewoon het gevoel dat je iets anders had moeten doen? Ik voel me schuldig over het feit dat ik maar 2 keer per dag bij haar ben geweest toen ze op de neonatologie lag...dat ik niet meer bij haar ben geweest en dat ze veel te lang zonder mij daar heeft gelegen. Al die uren per dag, dat mama niet bij haar was. En ik voel me rot over het feit dat ons meisje helemaal gezond was en dat het mijn lichaam's schuld is dat ze nu niet meer bij ons is. Ze was een prachtig kindje, volledig gezond en zo ontzettend gewenst. En dan doet mijn lichaam dit! Hoe kan ik een volgende zwangerschap ooit nog vertrouwen, als het mijn lichaam is die er voor zorgt dat ik dit verlies moet meemaken. Verder zijn er ook wel veel dingen waar ik wél trots op ben en waar ik wel tevreden over ben. Gelukkig! Hoe zit dat bij jullie? Herkennen jullie het? Liefs, BeetjeMama
Hoe vaak mensen je ook zeggen dat je er echt niets aan kon doen, het schuldgevoel blijft. Ik had beter naar mijn lichaam moeten luisteren. Ik had rond de 12 weken al regelmatig harde buiken, en gedurende de hele zwangerschap verloor ik veel slijm. Ik dacht dat dat bij de zwangerschap hoorde. Achteraf zegt mijn moeder dat dat niet normaal was. Op 1 oktober kreeg ik te horen dat ik mijn baan kwijt ging raken. Daarvan was ik zo van streek dat ik extra hard ben gaan werken om mijn baas te laten zien dat hij een fout maakte. Op mijn werk had ik stress, hoofdpijn, ik hield me groot totdat ik savonds weer huilend naar huis kwam. Ging huilend naar mijn werk en was totaal niet meer met de zwangerschap bezig. Gelukkig kon ik in het weekend wel van de zwangerschap genieten. Maar misschien heb ik door de stress een hoop signalen gemist? Heb ik toch te hard gewerkt? Was de stress net dat ene zetje wat ik nodig had? Uiteindelijk werd het voor me onmogelijk om door te werken en ben ik min of meer overspannen thuis gebleven. Daar huilde ik de hele dag. Bleef zo'n beetje de hele dag in bed. Ook toen heb ik geen signalen gemerkt, maar mijn lichaam kreeg dan ook veel rust. Pas toen ik weer een beetje van de schrik was bekomen en besloten had om het leven weer op te pakken en te gaan genieten van de zwangerschap kreeg ik wat klachten. De eerste dag meteen wat vaker buikpijn, zou ik toch te hard van stapel lopen? De volgende dag werd ik wakker met een bloeding. Tegen de verloskundige zei ik dat het te vergelijken was met een flinke ongesteldheid. Dat het niet extreem was. Dat wilde ik natuurlijk graag geloven, maar achteraf vind ik een flinke ongesteldheid tijdens mijn zwangerschap wel extreem. Ik ben nog gewoon naar het ziekenhuis gelopen, en toen ik daar aankwam was het dus echt extreem. Achteraf onverantwoord dat ik dat eind nog gelopen heb. Mijn lichaam heeft Vlinder niet kunnen houden. Het is een falen van mijn lichaam, als iemand er iets aan had kunnen doen dan ben ik het wel... Hoe vaak men me ook verteld dat ik er echt niets aan kon doen, de twijfel en dus het schuldgevoel blijft...
Ik denk dat iedereen dat wel voelt. Ik heb t ook. I* was levensvatbaar. Wat als ik eerder had gebeld? Heb ik die week wel goed naar mijn lichaam geluisterd? Wanneer heb ik haar echt duidelijk voor t laatst gevoeld? Je gaat aan alles twijfelen. De artsen hebben me op t hart gedrukt dat t heel accuut gebeurd is. Dat ik bij wijze van s ochtends nog een prima echo had kunnen hebben, maar dat ze bij het uitlopen van t zkh al overleden had kunnen zijn. Toch hou je je twijfels. Ik voelde haar wel wat minder. Toeval? Ik was al bijna 33 weken. Voelde m'n oudste rond die periode ook wel eens wat minder. Of was t toch een voorbode?? Ik zal er nooit antwoord op krijgen maar t spookt nog regelmatig door mijn hoofd. Ik hoop dat ik t ooit nog naast met neer kan leggen en oprecht kan denken dat ik het echt niet had kunnen voorkomen. Nu kan ik dat nog niet. Sterkte met deze gevoelens. Het is al moeilijk genoeg.
@ Luvvv Fijn dat je de echo nog even naar voren haalt. Het eerste wat ze in het ziekenhuis deden was een echo maken, en die was ondanks de heftige bloeding nog steeds perfect! Dus zelfs al was ik weken eerder naar de gynaecoloog gegaan, dan was de echo nog steeds perfect geweest en had niemand een vermoeden gehad dat de bevalling zo snel in zou zetten. Dat was ik alweer vergeten. Daar moet ik maar wat vaker aan denken... Bedankt!
Lieve Beetjemama, Zelf herken ik de schuldgevoelens niet, maar onze situatie was ook anders (zeldzame chromosomenafwijking) en hebben zelf besloten de zwangerschap stop te zetten. Als ouders wil je altijd het allerbeste voor je kindje, blijf in jezelf geloven dat je op dat moment de keuzes hebt gemaakt die toen het beste waren. Vertrouw erop; dat als je iets anders had gedaan om alles te veranderen, dat je toen die keuze gemaakt zou hebben! X
Schuldgevoelens; hier blijven ze op de 1 of andere manier ook naar boven komen.. Terwijl ik er echt niks aan heb kunnen doen. Dat zegt ook iedereen, ook de vk en de gyn. Maar ik haal elke keer de hele zwangerschap terug, snel veel last van harde buiken, snel pijn. Heb ik wel genoeg rust genomen? Moest ik niet harder zijn en eisen aan de vk om een ctg omdat ik zo lang al last van. Maar ja bij elke controle was alles nog goed, hartslag prima, geen hoge bloeddruk etc. Groei echo's zagen er perfect uit! Ze was gewoon helemaal gezond en ik ook.. Hoe kan dan dit toch gebeuren door (waarschijnlijk) zo'n stomme knoop! Wat als (gaan we weer met wat als...) ze haar wel eerder hadden gehaald. Was het dan tijdens de bevalling fout gegaan of had ze dan wel nog geleefd? Zo moeilijk soms. Gelukkig weet ik donders goed dat ik niet aan mezelf moet twijfelen maar heel soms ga je er toch over liggen nadenken vooral toen we nog geen uitslag hadden vd onderzoeken. Hele dikke knuffel voor jullie meiden! We mogen ons zelf niet gek maken...
En indd over het wel gevoeld hebben.. Ik kan en kon het me ook niet meer herinneren wanneer ik ze nog goed voelde. Ik was bijna 40 weken zwanger, toen ze in de avond niet kwam, wat elke avond wel zo was, dacht ik pas van nu is t wel slim om de vk te bellen en zelfs toen stond ik er niet bij stil dat het fout kon zijn. Als ik mijn berichtjes ook terug lees van hier op t forum, lees ik bijna alleen maar dat ik zo aan t klagen was. Het was gewoon ook echt zwaar en had zoveel last overal van! Doet best pijn om dat terug te lezen, waren dat allemaal voortekenen geweest van Livah? Heb ze waarschijnlijk ook echt uit m'n lichaam voelen gaan, voelde die dag warme gloeden door m'n lichaam gaan, terwijl ik dacht volgens mij gaat er iets beginnen van een bevalling. Het is nog steeds allemaal zo vreemd!
Heb ook nu dat ik denk ben ik wel genoeg bij d'r geweest in die ene laatste week.. Zaterdag bevallen en ben toen 'alleen' woensdag en vrijdag geweest. En zaterdag was de crematie! Pff het is allemaal wat..
@ Verox; ik begrijp je helemaal hoor. En inderdaad, ook ik denk dat je er werkelijk helemaal níets aan hebt kunnen doen. Maar ik weet van de andere kant ook dat je het toch in je achterhoofd blijft houden. En wel fijn dat je nog een goede echo gehad hebt in principe...dan kan je het jezelf gewoon toch niet kwalijk nemen! Het leek nog goed te gaan, iedereen dacht dat...niet alleen jij! @ Luvv; misschien kunnen we het ooit allemaal.... ik durf te wedden dat we allemaal niets er aan hadden kunnen doen en dat we allemaal eigenlijk fantastische moeders zijn. @ Lun; ik begrijp heel goed dat jij geen schuldgevoelens hebt. Je hebt gewoon de beste keus gemaakt voor je kindje, dat zal nooit iemand je kwalijk nemen! Een betere moeder had je niet kunnen zijn. Wij hebben de behandeling moeten stoppen, er voor moeten kiezen dat ons meisje alsnog zou overlijden, omdat haar leventje nooit meer fijn kon zijn.... en ook daar heb ik geen schuldgevoelens over. We hebben voor haar gekozen, alleen het allerbeste voor ons meisje. Een leven als een kastplantje gun je niemand. @ Zazz; ook jij begint weer over harde buiken, hoor dat hier toch veel terugkomen. Ik ben nog steeds kwaad op mijn verloskundige, die me zei toen ik belde over zo veel harde buiken, dat ieder kwartier een harde buik niet raar was! In het ziekenhuis sloegen ze bijna achterover toen ik dit zei. Maar goed, ook als ik een paar uur eerder in het ziekenhuis was geweest, had dit geen verschil gemaakt. Je meisje was al overleden in de buik toch? Dan hoef je je toch al helemaaaal niet schuldig te voelen dat je te weinig bent geweest. Ik weet dat het voor je gevoel anders is, maar het is nou eenmaal zo dat ze er helaas niets meer aan had, om mama daar te hebben. Dat je toch nog twee keer bent geweest voor de crematie vind ik al heel wat! Ik voelde me die dag dat ik naar het ziekenhuis ben gestuurd anders dan normaal. Ik kan niet omschrijven wat ik voelde, maar ik had sowieso veel harde buiken, voelde haar minder bewegen (adhd'er in wording normaal) en ik voelde me gewoon niet mezelf. Zat niet lekker in mijn vel. Daarom ook al savonds de VK gebeld omdat ik zo veel harde buiken had, daarna werden ze pas echt pijnlijker. Uiteindelijk bleek dat ik dus al gewoon weeën had. Maar had ik het kunnen voorkomen? Nee, denk het niet...zou niet weten hoe. Heb niet belachelijk veel gedaan, heb mijn rust genomen toen ik zo'n last had van de harde buiken... wat had ik nog moeten doen? Maar toch. Als mijn lichaam gewoon 'normaal' gewerkt had, zat ik nu nogsteeds met een prachtig, gezond kindje in mijn buik. Mijn lichaam heeft voor deze pijn gezorgd, ervoor gezorgd dat mijn meisje nooit heeft mogen rondkruipen en spelen, ervoor gezorgd dat zowel ik, mijn vriend, als onze naasten een helse tijd in zijn gegaan. En nu wil ik het nog eens proberen....ben doodsbang! Geen vertrouwen meer in mijn lichaam. Bang dat ik écht krankzinnig word, als het me nog eens zal overkomen.
Ik begrijp en herken je angst voor het opnieuw zwanger worden. En toch is de kinderwens super groot en allesoverheersend (althans in mijn geval). Ik ben ook bang voor straks. Hoe zal het dan gaan, hoe kom ik de eerste spannende weken door.. etc etc. Zelf heb ik een extreme vorm van misselijkheid gehad (hyperemesis gravidarum, ik heb 8 weken plat op bed moeten liggen en in het ziekenhuis opgenomen geweest ivm ondervoeding en uitdroging). Het zal spannend zijn, maar we kunnen het wel! Mijn vriend zegt ook wel eens; vergeet niet dat ik er ook ben. Maar inderdaad, ons lijf heeft 'het af laten weten'. Althans, dat gevoel hebben we. Gelukkig gaan de meeste zwangerschappen nog altijd goed. We zijn uitzondering op de regel geweest. Ik hoop straks ook op een goede begeleiding van de verloskundige. Ik neem aan dat ze ons snel serieus zullen nemen. En mocht dat niet het geval zijn; dan gaan we voor andere keuzes. Knuff!
Ja bij ons is de kinderwens ook groter dan de angst. We willen gewoon allebei heel graag een tweede kindje, liever vandaag dan morgen! Dus, de angst...daar zullen we het maar mee moeten doen! En ja, ik ben heel blij dat ik mijn vriend in ieder geval nog naast me heb! Zonder hem zou ik niet weten hoe ik dit allemaal zou moeten overleven. Maar helaas kan hij er niets aan doen, als mijn lichaam het niet goed doet. Was dat maar zo! Hier sowieso bij de gyn...bij een volgende zwangerschap. Ben benieuwd, veel controles enzo. We hebben wel een fijne gyn, dat scheelt weer.
Ik heb niet echt schuldgevoelens van had ik dit of dit maar gedaan. Bij mij ging het allemaal heel snel, heb bij de buikkrampen meteen de vk gebeld en de volgende dag meteen langs geweest en naar het ziekenhuis gegaan. Helaas heb je het niet in de hand. Maar ik voel me wel zo waardeloos, dat mijn lichaam hem niet eens een kans op een leven heeft gegeven. Dat ons zoontje ondanks dat hij verder gezond was, niet voldragen kon worden. Uiteindelijk ben ik ziek geworden en kon ik er niks aan doen, maar vind die gevoelens best moeilijk.
Zo te lezen is het vooral de onmacht wat we verschrikkelijk vinden. Dat het gebeurd, terwijl we er eigenlijk helemaal niets aan konden doen om het tegen te houden, om het te voorkomen.
Ik denk dat je daar gelijk in hebt BeetjeMama. Dat heb je mooi verwoord. Het is geen schuldgevoel maar onmacht...
Ja.. ik denk het ook. Als ik logisch ga nadenken, kan ik me ook niet schuldig voelen over het feit dat mijn lichaam dit gedaan heeft, want ik kon er niets aan doen. En hoe moet ik me schuldig voelen over iets waar ik helemaal niets aan kon doen? Het zal de onmacht wel moeten zijn... het kan niet anders. Het is niet 'had ik maar', het is 'kon ik maar'. En we konden het allemaal niet en zouden het ook nooit gekunt hebben, hoe hard we ook ons best hadden gedaan.
Precies BeetjeMama! Je hebt op dat moment gedaan wat je kon, je hebt op dat moment de keuzes gemaakt die het beste voor jezelf waren. Dat kun en mag je jezelf niet kwalijk nemen. Het is zo, niet anders, er is niets meer aan te doen. Probeer los te laten wat los hoort te raken en hou gevoel van liefde vast, die verdien je, net als alle andere moeders. We zijn veel kwijt, maar kijk naar wat we gewonnen hebben. Een gezin, ookal is hij niet compleet, we hebben liefde gekent, hoe kort en verdrietig dan ook
Dat is waar. En daar ben ik haar ook heel dankbaar voor. Ze heeft ons papa en mama gemaakt. Ze heeft ons laten voelen hoe sterk de liefde voor je kind is. Ze heeft ons laten weten dat onze kinderwens niet enorm, maar gigantisch was. Ze heeft ons laten weten dat we best wel goede ouders zullen worden. Ze heeft ons dichter bij elkaar gebracht. Ze heeft zo veel gedaan...en dat in zo'n korte tijd. Echt een klein wondertje.
Mooi verwoord precies zo voel ik me ook! Had ik meer kunnen doen? heb toch teveel gelopen? had ik eerder aan de bel moeten trekken? Duidelijker moeten zijn dat ik zeker wist dat het een blaasontsteking is? Had ik meer moeten rusten? Mieten zorgen voor minder stress enz! Dat gevoel heb ik nog steeds en lijkt alleen erger te worden ipv minder! Iedereen sterkte