Hoe omgaan met gevoel dat je te weinig hoort van sommige mensen??

Lieve Luvv, ik kan je geen goed advies geven. Wij hebben onze dochter pas kort geleden verloren en ik realiseer me dat er een tijd komt dat bijna iedereen haar alweer "vergeten" is. Ik heb geen idee hoe ik daarmee om moet gaan.
Ik merk wel dat ik het nu al mensen kwalijk neem dat ze niets over Vlinder* zeggen. Mijn schoonzusje heeft nooit met me gesproken over de bevalling, en de meeste kerstkaarten die hier binnenkomen zijn identiek aan die van vorig jaar. Ik weet en begrijp dat het moeilijk is de juiste woorden te vinden en dat de meeste mensen ervoor kiezen te zwijgen om pijnlijke situaties te vermijden. Dat zou ik zelf waarschijnlijk ook doen...
Des te meer waardeer ik de gebaren van mensen die eigenlijk verder van me afstaan. Een tante die me nu regelmatig belt, de oud collega's die contact houden en een kerstkaartje met een passende boodschap. Dat is een groot contrast met het zwijgen van de rest.
Ik zal moeten leren om zelf meer over Vlinder te praten en zo de angst om over haar te praten bij anderen weg te nemen. Ook in de toekomst.

 

Ik denk ook dat er veel zijn die standaard de naam in de kaart schrijven en op de bus doen.
Wat verox zei geloof ik ook, mensen zwijgen om pijnlijke situaties te vermijden. Zo heb ik nog steeds na de geboorte van enkele mensen helemaal niets gehoord.... Maar ik denk dat iedereen wel weet dat de komende dagen er veel aan jullie meisje gedacht wordt, maar dat ze het niet durven schrijven of niet goed weten hoe ze er mee om moeten gaan....
Ik ben vanaf het begin af aan heel erg open geweest en als mensen vroegen hoe het ging ook eerlijk uitgebreid beantwoord in plaats van afgewimpeld omdat ik het er misschien liever niet over zou hebben.
Nu is het van ons ook maar kort geleden. Maar heb ook veel algemene kaartjes gehad.....
Dikke knuffel en ik brand voor onze kindjes een extra kaarsje

 

Ik heb het, met behulp van een psycholoog, geleerd om het naast me neer te leggen.

Het 1e jaar na het overlijden van Maaike kregen we met haar sterfdag en haar verjaardag best nog veel kaartjes. Maar daarna "stortte" het in.

Nu krijg ik alleen nog kaartjes van de mensen die echt dicht bij ons staan.

Ze leeft verder in ons hart en dat is nog het allerbelangrijkst!!

Sandy

 

Ik heb het gevoel dat veel mensen in mijn omgeving er nooit stil bij hebben gestaan. Ik heb in totaal 1 kaartje gehad toen hij was overleden. De mensen die dicht bij mij staan die zijn er wel voor me, en ondanks dat het lijkt dat zij er ook niet altijd mee bezig zijn is dat wel zo. Bij het graf vond ik opeens een verhaaltje van mijn nichtje van 12 naar A* en mijn moeder hoe mooi hij was en hoeveel ze van hem en mijn moeder houd ondanks dat ze er niet meer zijn. (Ze liggen samen in een graf) Dat doet me dan wel goed. Maar buiten mijn familie komt het niet verder dan af en toe een reactie op mijn facebook status. Waarom kreeg ik wel kaartjes voor mijn verjaardag in september, maar stelt dit blijkbaar zo weinig voor. Ook ben ik bang dat zodra ik in de toekomst weer zwanger raak en hopelijk een voldragen kind krijg dat A* helemaal word vergeten. Terwijl hij altijd mijn eerste zoon blijft, en hij altijd zal blijven bestaan in onze harten. En me bijna niet kan voorstellen dat ik ooit nog zoveel kan houden van een ander mensje dan van hem.

 

Ik heb alweer een tijd geleden ook zo'n topic geopend, omdat ik het er ook zo moeilijk mee had, dat niemand wat erover zei.. http://www.zwangerschapspagina.nl/vlinder-lounge/325042-mensen-willen-niet-over-hebben.html
Inmiddels heb ik dat wel kunnen accepteren, ook al denken mensen dat het nu allemaal wel klaar is, nu ik weer een kindje heb gekregen. Heb het er zelden meer met iemand over. Mijn familie heeft ook niets gezegd toen het een jaar geleden was toen ze overleed. Hoewel wel pijnlijk, kijk ik er niet meer van op. Het is niet anders, en het belangrijkst is voor mij dat ze voor mij in mijn hart is en ik heel veel aan haar denk. Ze is er altijd voor mij en of anderen het nu wel of niet herinneren dat verandert niets aan de zaak. Alleen het eerste jaar doet dat extra pijn, nu doet dat minder zeer. Wel is het voor mij dan fijn als iemand laat weten er wel aan te denken of het er wel over wilt hebben.

 

Ik merk hier ook dat vooral mijn beste vriendinnen het er niet meer over hebben en anderen nog wel.

Zo kregen we laatst van de oom en tante van mijn vriend (die we normaal vrijwel nooit spreken/zien) een kaartje, gewoon om te informeren of het een beetje 'goed' met ons ging en om te laten weten dat ze aan ons denken. Dat vind ik dan weer heel lief... ze staan best ver van ons af, maar toch zo attent.

Vriendin die een heel stuk ouder is dan mij, die nu ook net een zoontje heeft, vraagt ook nog over haar en zegt ook nog wel vaker aan haar te denken en haar te 'missen' omdat ze zich er zo op verheugd had dan onze kleintjes samen zouden opgroeien.

Bij mijn ouders thuis merk ik nog het meeste ervan. Ze hebben het nog wel eens over haar en ik merk aan ze dat ze iedere keer bijna in tranen zouden kunnen uitbarsten. Bij bepaalde nummers op de radio wordt de radio uitgezet, omdat het mijn moeder te veel herinnert aan de tijd dat ik in het ziekenhuis lag (en mijn ouders hulpeloos thuiszaten, omdat ze niet van me langs mochten komen).

Maar ik denk dat mijn vriendinnen me ook veel in 'leukere' omstandigheden zien. Gezellig naar de bios, gezellig avondje lekker kletsen of filmpje kijken. En ik denk dat ze bang zijn om me verdrietig te maken als ze het over Nora zullen gaan hebben, dat ze dan de leuke sfeer verpesten ofzo?
Of misschien denken ze wel dat het goed met me gaat, omdat ik ook leuke en goede tijden heb, waarin ik heel vrolijk ben.

 

Spreek uit wat je verwacht van mensen, vaak willen vriendinnen wel maar weten ze ook niet hoe. Ik heb het laatst geuit en dat maakte veel los bij iedereen. Geef aan waar je behoefte aan hebt en dat mag ook per dag verschillen. Het is voor iedereen een heel nieuwe situatie.

 

Ik vraag me dan af hoe ik dat moet brengen. Als we gewoon een leuke avond hebben, hoe kan ik dan opeens daartussen zeggen dat ik het fijn vind als ze over Nora blijven praten? Hoe kan ik opeens de avond omgooien, want dat is helemaal niet wat ik wil. Ik wil gewoon dat het niet vermeden wordt.

 

Moeilijk is dat hè, het gevoel dat er over heen wordt gepraat enzo. Helaas leer je in moeilijke tijden toch echt je "vrienden" kennen. Bij ons helaas een zwager en schoonzus, waar voorheen zeker wekelijks telefonisch contact mee was. Vanaf het hartinfarct van mn partner, zes weken voor het verlies van Yannick*, is er geen contact meer geweest. Oh ja, ze hebben een keer gebeld en zijn kort na het infarct even op bezoek geweest.... en verder...... een kerstkaart. En dat was het dan. Dat valt zooooo vreselijk tegen.

 

Pff, dat lijkt me inderdaad heel zwaar!

Hier heb ik dat gelukkig niet... er wordt niet meer door iedereen over Nora gepraat, maar ik zie en spreek iedereen nog even veel. Dus onbewust helpen ze me toch wat door deze periode heen.

 

Ik blijf er enorm mee zitten dat ik nooit met mijn schoonzusje over Vlinder gepraat heb.

Mijn schoonbroer is zo'n geweldige steun.
Hij sprong in zijn auto zodra mijn partner daarom vroeg, heeft me op mijn meest kwetsbare momenten gezien, me gewoon vastgehouden toen dat nodig was. Echt geholpen waar mogelijk, en dat bewonder ik echt enorm in hem!

Maar hij komt dus altijd zonder zijn partner.
Het contact was altijd wat stug. Maar de laatste jaren had ik juist het gevoel dat we dichter tot elkaar gekomen waren.

Ze zal het verhaal vast wel gehoord hebben, maar omdat ik het haar zelf nooit verteld heb houd ik het gevoel dat ze er niets vanaf weet.

Ik had me voorgenomen om er met haar over te praten, maar weet eigenlijk niet of ik daar wel verstandig aan doe.
Een echte klik is er nooit geweest tussen ons, en ik ben bang dat het gesprek mij enorm tegen gaat vallen. Dat ze botte gevoelloze opmerkingen zal maken.

Ik heb haar telefonisch gesproken de dag dat ik in het ziekenhuis kwam. Terwijl ik haar duidelijk maakte dat ik blij was als de bevalling nog een paar dagen of een week achterwege bleef, bleef zij maar herhalen dat het toch echt beter was als het een paar maanden kon wachten... Ik had haar op dat moment dus het liefste door die telefoon heen willen trekken. Maar natuurlijk bleef ik lief en geduldig en gaf ik uiteindelijk toe dat dat natuurlijk het allerbeste zou zijn.

Hebben jullie ook zo'n situaties in jullie omgeving? En hoe gaan jullie ermee om?

 

Dit is een van de dingen die ik het moeilijkste vind. Het lijkt er inderdaad op dat mensen het alweer vergeten zijn. Hier is het nu een half jaar geleden en er vragen nog amper mensen naar. En inderdaad de mensen van wie je het juist niet verwacht die vragen er nog meer naar.

Ik denk, weet het eigenlijk bijna zeker, dat mensen bang zijn om je erop aan te spreken. Teminste dat is wat ik hier merk. Vorige week sprak een familielid me nog aan en ze zei tijdens het gesprek: "Je kan er wel goed over praten nu!" Ik zei dat ik dat eigenlijk altijd al kon maar mensen zijn blijkbaar bang dat ze een heel gevoelig onderwerp aansnijden en je dus altijd emotioneel wordt. Wat ook logisch is. En ik heb dat eigenlijk niet snel maar mocht ik wel emotioneel worden wil ik ook dat ze daar niet moeilijk over doen maar zo werkt dat blijkbaar niet. Soms kom je iemand tegen die echt wel weet wat er gebeurd is maar er dan toch niet over beginnen daar kan ik dan van binnen gewoon boos om worden. Maar ik denk altijd maar ze doen het niet bewust. Ook de kerstkaarten die binnen kwamen kon ik wel in de prullenbak gooien bij het lezen van enkel de tekst: "Fijne feestdagen en een gelukkig nieuwjaar!"

Ik merk ook dat als iemand er wel over begint ik er weer even op kan "teren" Heel raar maar dat doet dan zoveel met je.

Ik heb me er heel lang rot over gevoeld, en soms nog steeds hoor maar het belangrijkste vind ik dat wij ons zoontje nooit zullen vergeten en hij voor altijd in ons hart zit. Onze dochter heeft het nog regelmatig over haar broertje en dat geeft me een heel fijn gevoel.

 

@ Verox; pff, ja....dat had je vast nog niet door op dat moment he, dat het beter was als het nog een paar maanden zou duren. Verdorie zeg wat een achterlijke opmerking.

Maar als je het idee hebt dat je er toch met haar nog over wilt praten, zou ik dat wel doen. Anders blijf je er toch maar mee lopen. Misschien weet ze gewoon niet hoe ze er over moet beginnen en vindt ze het verschrikkelijk.

En wat fijn dat je zo'n lieve schoonbroer hebt!

@ Snoopy; ja ik denk dat ze het idee hebben dat het wel okee met ons gaat en op het moment dat ze het weer aankaarten, dat ze ons iets rots aandoen ofzo? Denk dat ze willen voorkomen/vermijden dat we verdrietig worden of weer denken aan de verschrikkelijke situatie.
Maar dat maakt het niet minder vervelend natuurlijk, maar wel begrijpelijk.

 

Ik heb een vriendin, die een heel stuk ouder is dan mij. Zij is in december bevallen. We vonden het super om samen zwanger te zijn en we keken echt uit naar de toekomst, hoe onze kindjes met elkaar konden spelen etc. etc.

Van de ene kant is het confronterend om haar kleine manneke te zien, maar van de andere kant is het echt fijn om daar te zijn.
Ze is gewoon heel oprecht, ze ontwijkt niets en ze zegt gewoon precies wat ze zou willen zeggen, of vraagt wat ze wil vragen.

Ze heeft me de eerste keer nadat ik haar weer zag gevraagd of ik het erg vond als ze vragen stelde of iets over haar zei ofzo en ik heb gezegd dat ze alles mag zeggen en vragen wat ze wilt. En sindsdien doet ze dat ook.

Het is confronterend af en toe, soms zit ik daar op de bank en lopen de tranen me over de wangen heen. Maar ze stopt niet met vragen of met praten, ze laat het gewoon allemaal gebeuren en blijft oprecht. Dat is zó ontzettend fijn! Iemand die niet meteen in paniek schiet als ik huil en maar stopt om erger te voorkomen. Iemand die gewoon eerlijk is en blijft en accepteerd dat het nou eenmaal verdrietig is en dat ik af en toe gewoon even emotioneel wordt. Ik vind het echt heerlijk, hoeveel verdriet er ook naar boven komt.

Ze zei zelfs 'iedere keer als ik naar hem kijk, denk ik aan haar'.