Ik heb al eerder een topic geopend over een 'krijsend' kind 's nachts maar daar heb ik niet de voldoening uitgehaald om ons probleem op te lossen. Dit zal ook wel weer het zoveelste topic zijn over dit probeel en het zal vast een discussie gaat opleveren maar stiekem hoop ik van harte dat de gouden tip er tussen zit want zo gaat het niet langer, we vallen om van de slaap en functioneren niet goed meer op ons werk. Korte situatie schets: Onze kleine meid is 25 maanden. Eind augustus zijn wij verhuisd en kreeg ze eindelijk een eigen kamer na dus 20 maanden bij ons op de slaapkamer te hebben gelegen omdat we maar 1 kamer hadden en we ons appartement niet verkocht kregen. De eerste 3 weken op haar eigen kamer gingen geweldig en ze sliep zelfs een uur langer uit dan dat ze daarvoor deed. Eind september hebben we een poosje drama gehad 's nachts en hebben we haar een paar keer in bed genomen. Ze wilde 's avonds wel zonder problemen naar bed, overdag ook. Niet bang oid. Na een paar nachten hebben we op aanrader van een vriendin toch weer geprobeerd haar in haar eigen bed te laten slapen en na 2 nachten waren we er weer vanaf. Half oktober tot en met 11 december ging alles perfect. Vanaf 11 december is het hommeles. Nachten lang problemen, zo hard krijsen en huilen en dat stopte dan zodra we bij haar kwamen. Ze was volledig wakker en kon ook reageren op onze vragen dus de vaak genoemde nachtangst is het echt niet. Dit duurde 2 weken. Met Kerst was het ineens over en ging alles perfect. Sinds de jaarwisseling is het weer hommeles en nu tig keer erger. Ze wil graag naar bed want is moe en zegt ook "ikke slapen" en gaat lekker liggen maar dan ineens beseft ze dat dan alleen is en begint het weer van voor af aan. Eerst een paar dagen bij haar op de kamer gezeten en af en toe op de gang. Dat moet dus iedere middag en iedere avond. En dan een paar keer snachts. Omdat ze soms echt 2 uur lang zo hard huilt dat bij de overburen het licht aan gaat, zijn wij genoodzaakt om haar echt bij ons in bed te nemen, zodra ze tussen ons in ligt, slaapt ze echt direct. We hebben echt alles al geprobeerd: Slaapzak aan of uit Lampje aan of uit Deur open of dicht Bedje met pop naast haar bedje Slokje drinken En ga zo naar door... Ik heb ook zo met haar te doen dan he, zo kwetsbaar... Ik vind het ook gewoon zo zielig want ze is gewoon doodsbang! Ik heb nu een slaaptrainer (uiltje want ze heeft ook een slapende uil op haar pyama die ze altijd weltrusten wenst) gekocht die morgen wordt bezorgd dus wie weet wat dat voor uitkomst biedt. Maar nu mijn vraag: de helft van mijn vriendinnen zegt: :joh, neem lekker bij je in bed, gaat wel weer over". De andere helft zegt: "nee laat liggen in haar eigen bed, dan maar heel de nacht huilen.." Wat is nu wijsheid? Zit hier een expert met de nodige ervaring? Sorry dat het zo lang verhaal geworden is
Wij hebben 2 kinderen grootgebracht met het idee dat ze, op een uitzondering na, niet bij ons in bed mogen slapen, gewoon in hun eigen bed. Tot nummer 3 kwam, die slaapt ook niet alle nachten door. Nou, zeker weten dat hij lekker tussen ons in komt te liggen. Als we dan allemaal weer slapen, prima. Nu gaat hij wel vaak boven op me liggen, en gaat aan mijn haar kriebelen enzo, dus echt lekker slaap ik niet, maar ik vind het nog altijd makkelijker dan steeds naar boven naar hem toe. Dan ben ik klaarwakker en slaap daarna amper meer. Wat bij onze dochter trouwens dé gouden tip was, maar dat wordt natuurlijk lastig bij jou, is haar met haar broer op de kamer laten slapen. Sinds ze bij haar broer of broertje slaapt is er niks meer aan de hand, terwijl zij eerder ook wel kon huilen 's nachts. Toen ik dat aan mijn moeder vertelde, vertelde zij dat ik als baby al huilde 's nachts, behalve als mijn ledikantje op mijn zus' kamer stond. Misschien haar bedje gewoon op jullie kamer zetten?
Hier slaapt de 3e ook bij ons in bed, vind het heerlijk! Bij de oudste 2 had ik nog wel de energie om het allemaal te proberen om ze in de eigen bedjes te krijgen, maar nu vraag ik mij af waarom in hemelsnaam. We slapen nu allemaal heerlijk. Lekker bij je in bed is dus mijn advies, ze blijven er echt niet liggen tot hun 18e.
Ik ben dus absoluut geen voorstander van laten huilen. Je zegt zelf dat ze doodsbang is. Met laten huilen geef je haar geen veiligheid.. Hier hebben we zelf slaapproblemen gehad met onze oudste. 1e jaar huilbaby ' s nachts (medische oorzaak). Hij sliep toen bij ons op de kamer want dan hadden we iets meer rust (ipv 20 keer ons bed uit, nu maar 10x) Nadat het medisch gedeelte "opgelost" was kwam er rust. Maar slaapproblemen bleven met fase's. Hier dus wel sprake geweest van nachtangst. Daarnaast een heel angstig kind ' s nachts. Durfde niet alleen te gaan slapen en dus ook vaak ' s nachts wakker. Dit is hier ongeveer rond de 2 jaar ontstaan en heeft geduurd tot ongeveer 5 jaar. Wij vonden het belangrijk dat ons kind zich veilig voelde en daarbij is onze nachtrust zeer belangrijk, want van slechte nachtrust worden wij geen vrolijke mama en papa van. Wij hebben er dan voor gekozen dat hij bij ons op de kamer sliep, in zijn bed. We hebben zelfs een periode gehad waarbij we ' s avonds bij hem moesten blijven totdat hij sliep. Dat heeft ons wel wat vrije avonduurtjes gekost. Wij denken dat zijn angst wel terug te leiden was naar geboorte zusje en heel veel ziekenhuisonderzoeken inclusief opname's. Want vanaf die periode is zijn angst ontstaan. We hebben zelfs zo'n dikke 2 jaar met ons 4en op 1 kamer geslapen. Toen de jongste rond de 2.5 was kreeg zij in de gaten dat haar broer bij ons sliep en begonnen bij haar de slaapproblemen. Dus ook zij met haar bed op onze kamer erbij.. Vanaf ongeveer zijn 5e waren de slaapproblemen voorbij. Ze slapen vrijwel altijd goed. Ze liggen samen op 1 kamer, maar binnenkort krijgt zoon de zolder als kamer.
Overdag zou ik zeker niet meegaan in het gedrag, je kind is bijna 2 jr. Gewoon ritme kweken en benoemen. S avonds een ander verhaal, want ze is duidelijk gewoon moe. Als jullie het geen probleem vinden om haar tussen in te nemen, gewoon doen. En op een gegeven moment weer in haar kamer laten slapen, lukt het niet dan niet. Samen spelen op haar kamer kan ook helpen om het eigen te maken.
Zoonlief namen we in die periode gewoon bij ons in bed, met de mededeling dat hij later als hij sliep weer in zijn eigen bed gelegd zou worden. Na een uurtje legden wel hem weer terug dan, tenzij ik zelf in slaap viel dan had hij geluk
Mijn dochter van 3 komt elke nacht bij ons in bed. Als ze een middagdutje doet en 's avonds blijf ik erbij tot ze slaapt. Anders krijst ze ook alles bij elkaar, uiteindelijk geeft ze over van het gekrijs en in slaap komen doet ze absoluut niet. Ze vindt het verschrikkelijk. Ik vind het een kleine moeite om bij haar te zitten tot ze slaapt. Ze begint 's avonds dus wel in haar eigen bed en ' s nachts loopt ze zelf naar onze kamer. Zo komen we allemaal aan onze rust toe.
Waar voel jij je zelf goed in? Je merkt zelf al dat de ene helft van je vriendinnen het ene zegt en de andere helft juist het tegenovergestelde. Die resultaten kun je hier ook krijgen. Maar hoeveel maakt het uit wat wij zeggen? Ik zou zelf geneigd zijn naar bij jullie in bed. Ze is snachts blijkbaar bang of voelt zich niet fijn. Bij jullie in bed slapen jullie allemaal, in haar eigen bed waarschijnlijk allemaal slecht of minstens slechter. Wie weet is het met 2 weekjes weer over. Wel eigen kamer in blijven gaan en haar er bijvoorbeeld laten spelen als jij de was opruimt. En haar daar bijvoorbeeld om blijven kleden etc.
Ik denk dat ik herkenning of de gouden tip zoek of heerlijk anoniem mijn verhaal kwijt wil.. Dank voor je tips wat het gebruik van haar eigen kamer blijven benutten!
Hier een tussenweg...wij gebruiken een co sleeper. Dus niet letterlijk bij ons in bed. Wel aan ons bed. Hij ligt in een half hoogslaper en komt daar uit als hij daar behoefte aan heeft, gaat dan in de co sleeper. We krijgen allemaal veel meer rust zo en hij slaapt perfect daarin.
Herkenning en je verhaal kwijt kan natuurlijk prima hier. Een gouden tip is altijd fijn. Maar blijf ook bij je eigen gevoel. Veel moeders zijn zo gevoelig voor opmerkingen/commentaar/goedbedoelde adviezen van anderen (ik ook ) dat we soms juist ons eigen gevoel verliezen in het verhaal. Terwijl jij het moet doen en jouw kind is. Hopelijk is het snel over en kan je iets met alle tips hier
Weet je, slaap is enorm belangrijk. En hoe mensen/een gezin aan hun slaap komen maakt eigenlijk niet uit, vind ik. Ik slaap bijvoorbeeld het liefst alleen (vinden mensen ook raar, maar ik word van elk geluid wakker) maar ik heb ook een vriendin wier zoontje met regelmaat bij haar in bed ligt, prima toch. Laat je niet van de wijs brengen door hoe anderen het doen. Doe waar jij en je gezin/kind zich prettig bij voelt. En wat hier al eerder geopperd werd; in het eigen bedje leggen wanneer je kind slaapt, deed mijn tante jarenlang bij mijn nichtje, dat werkte voor hen heel goed.
Wij kiezen altijd voor wat werkt en dat kan per kind, per periode verschillen. Onze oudste ligt 's nachts nog wel eens bij ons, dat gebeurt niet vaak meer. Hij heeft dan eng gedroomd, voelt zich niet lekker o.i.d. Als hij gaat spoken kunnen we hem beter bij ons nemen, hij slaapt dan gauw lekker verder. Als we hem terugleggen blijft hij toch vaak onrustig. Onze jongste heeft vaak genoeg aan alleen een knuffel van ons. Meestal nemen we hem dan heel even uit bed. Even knuffelen en dan zegt hij al snel dat hij weer naar z'n eigen bed wil. Heel soms heeft hij wat meer aandacht nodig en dan nemen we hem bij ons in bed. Onze ervaring is dat dergelijke periodes echt weer over gaan. Bij onze oudste hebben we ook nog een tijdje een matras naast zijn ledikant gelegd. Daar sliep 1 van ons dan op als hij onrustig was. Dat werkte ook.
Van Zaza heb je een lampje ( ook toevallig met een uiltje ) deze is uit, maar slaat aan op geluid. Het is een erg rustgevend lichtje weekje zelf wat feller kan zetten of kan dimmen. Je zegt dat je een lampje hebt geprobeerd dan neem ik aan eentje welke constant aan is, maar wellicht is zoiets een optie om haar te kalmeren?
1 ding is zeker na het lezen van deze reacties: ik laat mijn meisje niet meer overstuur worden zoals afgelopen nacht! Heeft ze me nodig, dan heeft ze me nodig en ik stap in dat kamp nu
Misschien de komende periode 's nachts in zo'n campingbedje in jullie slaapkamer laten slapen als het past? Verder, doe wat voor jullie werkt en goed voelt. Je vriendinnen zitten niet met een krijsend kind 's nachts, jullie wel en je buren ook . Als jullie voorlopig zo goed slapen, dan lijkt het me niet zo'n probleem. Dan probeer je het gewoon over een paar maanden/weken weer.
Hier een dochter die net zo oud als jouw dochter is ongeveer. Zij heeft een eenpersoonsbed. Bij het inslapen lig ik er bij tot ze in slaap valt en s nachts wordt ze meestal wakker en dan gaan we er ook bij liggen. Meestal slaap ik dan gelijk weer en lig ik erbij tot de volgende morgen. Tegenwoordig heeft ze een nieuwe stap gemaakt, op sommige avonden hoef ik er niet bij te liggen tot ze slaapt, maar geeft ze na het liedje en knuffelen aan dat ik kan gaan. Ik ben blij het zo aan te pakken. Door haar op haar eigen kamer te troosten, geef ik volgens mij het signaal dat het daar gewoon oké is en dat we altijd komen als er iets is. Ik heb zelf het idee dat dit makkelijker is dan je kind bij je in bed nemen, omdat je nu niet opnieuw hoeft te leren op eigen kamer slapen. Snap je een beetje wat ik bedoel?