Hallo, Gisteravond hebben wij onze kat in laten slapen. Ik voel me schuldig, twijfel aan onze keuzes en ben ook even minder excited over de zwangerschap waardoor ik me ook weer schuldig voel naar de baby. Onze kat was pas 6 jaar oud. Ze heeft een geschiedenis van kwakkelen met slecht eten en is twee jaar terug ook een keer opgenomen geweest bij de dierenarts toen ze een virus had en er niet op eigen kracht bovenop kwam. Enkele maanden geleden begon ze ineens maar de helft van haar eten op te eten. Ik ben toen meteen gaan aankloppen bij de dierenarts. In eerste instantie krijg je alleen eetlust opwekkers en dat soort dingen, maar na een paar keer terugkomen wilde eentje bloedonderzoek en een buik echo maken. Daar bleek uit dat ze nierstenen had, een van de nieren was al flink opgezet en zag er niet uit alsof die nog te redden was, en had een volledige obstructie in de urinebuis aan die kant. Haar nierwaarden waren nog goed dus de andere kant leek het op te vangen. Het bleek om struviet te gaan en dat zou op te lossen kunnen zijn met een speciaal dieet. Dus aan de pijnstillers en speciaal voer (en antibiotica want ze had ook een ontsteking) dat leek goed te gaan. Op een gegeven moment moest ze er ook maag beschermers bij want haar maag trok de pijnstillers niet goed waardoor ze weer ging braken en niet eten. Gelukkig leek ze na een paar dagen toch weer met veel moeite en medicatie aan het eten te krijgen. Daarna ging het weer even goed met de combi maag beschermers en pijnstillers. We kregen hoop bij een controle echo toen ze zeiden dat de steen aan die kant in beweging leek te komen en er wat kleinere steentjes waren opgelost. Maar twee dagen terug was het ineens helemaal mis. Ze kon niet recht lopen, trilde op haar poten, wilde niks meer eten en drinken en braakte alles uit. Ze was echt aan het creperen, ze mauwde van de pijn dan moet het bij haar echt ver gaan.. Bij de dierenarts bleek haar nierwaarde nu acht keer zo hoog dan het zou mogen zijn (vergeleken met nog normaal twee maanden terug) en ze was 10% van haar gewicht verloren in een paar weken, sinds de controle echo. We kregen daar de keuze tussen in laten slapen of naar een specialistische kliniek in Gent rijden die meer onderzoek zouden kunnen doen naar de resterende opties. Dat hebben we gedaan dus savonds twee uur met haar in de auto, wat al erg zielig was. De volgende dag werden we gebeld met de uitslagen van hun onderzoeken en er bleek ook aan de 'goede' kant nu een kleine obstructie te zijn, een soort slijmpropje dachten ze, en aan die kant ook een ontsteking. Ze gingen nog een paar dagen met medicamenteuze behandeling proberen zowel die ontsteking als dat propje weg te krijgen, als dat zou lukken (maar die kans konden ze niets over zeggen) zou er eventueel nog een optie zijn tot een operatie. Dit zou het verwijderen van de nier en urineleider aan de slechte kant zijn en dan misschien nog met een SUB aan de 'goede' kant, of echt best case scenario zonder SUB. Dit zou sowieso een hele zware operatie worden, als het al mogelijk zou zijn. Daarna is natuurlijk niet uitgesloten dat ze opnieuw problemen krijgt aan haar nieren dus ook niet te zeggen hoe lang ze dan nog zou hebben. Ik had aan de telefoon steeds gevraagd aan de specialist of het nog wel humaan was om met de onderzoeken door te gaan en hoe groot de kans was dat ze hier nog gezond en gelukkig uit zou komen, maar ze was heel terughoudend daar wat over te zeggen, behalve dat ze niets konden zeggen over de kansen en dat ze nu eerst een paar dagen nog moesten proberen met die medicatie. In eerste instantie ging ik akkoord met de medicamenteuze behandeling om te onderzoeken of een operatie mogelijk was. Maar die avond gingen we haar opzoeken daar. Ondanks dat ze daar pijnstilling kreeg, had ze duidelijk nog veel pijn. Ze wilde daar ook niet eten. Ze keek ontzettend bang uit haar ogen en plofte meteen op de tafel op mijn arm neer. Ik voelde en zag aan haar dat ze echt aan het lijden was. Nadat we haar zo hadden aangetroffen hebben we onze eigen dierenarts nog gebeld en overlegd. Die zei dat ze ook had gedacht een obstructie aan de goede kant te zien maar het ziet zeker had geweten, daar was ze al bang voor want de hoop was just dat die kant de volledige nierfunctie zou gaan vervullen. Ze zei dat als ze daar bovenop nog een ontsteking had aan die kant, de kansen er niet heel erg goed uit zagen in haar ogen. We zijn weer terug naar binnen gegaan en hebben aangegeven dat we er serieus over dachten om hier de grens te trekken. De dierenarts die we toen spraken (een andere) bevestigde ook dat ze zich heel beroerd moest voelen nu en dat het erg onzeker was of en wanneer het beter zou worden. Het zou uiteindelijk ook een lange lijdensweg voor niets kunnen zijn. Zo voelde het voor ons heel erg en ik kon het gewoon niet verdragen aan te zien hoe ze erbij lag daar. Dus hebben we de moeilijke beslissing genomen om haar in te laten slapen. Ze lag in onze armen toen ze in slaap gebracht werd. Ik voelde een gevoel van opluchting dat ze niet meer kon lijden maar nu ook heel veel twijfel en wat als het toch nog zou zijn goed gekomen scenarios in mijn hoofd.. Heeft iemand adviezen/ iets soortgelijks meegemaakt? Ik moest het ook gewoon even kwijt..
Denk dat je de enige juiste beslissing hebt genomen. Lees je verhaal maar eens terug: niets om je schuldig over te voelen, want jullie hebben kosten noch moeite gespaard. Geef het de tijd om te verwerken en probeer je daarna/ ondertussen te focussen op de zwangerschap. Sterkte met alles!
Je hebt haar uit haar lijden gehaald, en daarnaast hebben jullie er veel aan gedaan om haar beter te laten worden, helaas mocht dit niet zo zijn. Het verdriet na het verlies van een huisdier is enorm, neem je tijd om dit verlies te verwerken, maar probeer je niet schuldig te voelen, je hebt gehandeld uit liefde voor je kat ❤️
Eens met bovenstaande reacties. Je hebt er alles aan gedaan om haar te helpen en beter te maken. Veel sterkte.
Ach wat een ontzettend moeilijke beslissing hebben jullie moeten maken. Jullie hebben al zo veel geprobeerd, maar soms is het enige humane wat je kan doen is zorgen dat je huisdier niet meer hoeft te lijden. En gezien de uitslagen, was het inderdaad nog maar de vraag of ze er nog bovenop zou komen. Jullie hebben haar nu een vredig afscheid gegeven, door bij haar te zijn zodat ze zich geliefd voelde op het moment van inslapen. Dat is het allerbelangrijkste! Heel veel sterkte de komende tijd.
Wij hebben vier jaar geleden een zelfde soort verhaal gehad met de kat. Iets anders, maar ook nierstenen die steeds terug bleven komen. Uiteindelijk besloten om hem in te laten slapen. Natuurlijk weet je nooit de 'wat als..' versie, maar feit was dat hij meer aan het lijden dan leven was. En dat doorgaan met behandelen meer voor ons zou zijn dan voor hem. Maar het heeft ook wel even geduurd voor verstand en gevoel op 1 lijn zaten, en ik kan mij voorstellen dat als je vol zit met hormonen dat helemaal lastig is. Maar je hebt goed gehandeld. Het blijft ook gewoon heel verdrietig om afscheid te moeten nemen van je dierbare huisdier. We hebben vorige week onverwachts afscheid moet nemen van onze poes en ondanks dat ze oud was en er geen heel ziekbed aan vooraf is gegaan, blijft dat heel moeilijk en zijn we er allemaal een beetje van slag van. Hele dikke knuffel van jou!
Dit was echt de goede keuze. Het schuldgevoel en verdriet is heel normaal. Maar een goed baasje zijn is óok dit soort keuzes maken en je beestje niet onnodig langer laten lijden. Een dierenarts zal nooit zomaar een dier inslapen of dat zomaar voorstellen. Sterkte, dit is echt even moeilijk. Maar je hebt je arme katje veel leed bespaard.
Ik lees alleen maar liefde voor het katje! Ik denk dat ze het heel erg goed heeft getroffen bij je en ze een zo goed mogelijk leven heeft gehad. Je zal het een plekje moeten leren geven met in je achterhoofd ik heb alles gedaan wat ook rekening hield met de kat. Ik snap je gevoel, we hebben al 3 keer eerder zware beslissingen moeten nemen met katjes. 1 oudere demente kat en 2 met fip. Heel veel sterkte!!
Ik lees echt alleen maar hoeveel jullie van haar hielden. Je hebt er alles aan gedaan om haar te helpen. Ik denk dat je de juiste keuze hebt gemaakt en haar heel veel pijn en ellende hebt bespaard, hoe moeilijk het ook is ❤️
Gecondoleerd. Vreselijk zo soort beslissing te moeten maken. Maar je hebt het juiste gedaan voor je vriendje. Ik heb 3 keer een kat moeten laten inslapen. Bij 2 was het overduidelijk. Geen enkel zicht op herstel na een ongeluk. Bij een was het ook een lang verhaal van veel klachten en pijn bij het beestje, maar wel gewoon verder leven. Bij hem werd ook nooit iets gevonden waar ze wat aan konden doen. Maar hij had een heel slechte dofe klitterige vacht. En liet steeds ontlasting lopen. We konden hem alleen op dchoot nemen met een oude handdoek, omdat hij echt vies was. Heeft ook veel buikpijn gehad. Bij het laatste onderzoek, waar weer niks uit kwam (kosten 285 euro) hebben we besloten dat het zielig was om door te modderen met hem. Hij was toen 8. Moeilijke beslissing. Want tot hoever kan/wil je gaan. Heb hem ook enorm gemist. Was een lief aanhankelijk beestje. Maar uiteindelijk beter voor iedereen zo. In de wetenschap dat het gewoon alleen maar steeds slechter gaat.
Sterkte met het verlies van jullie kat. Zo te lezen was dit het enige wat je nog voor haar kon doen en heb je gehandeld uit liefde. Maar het blijft een moeilijke beslissing!
Dank jullie wel allemaal voor de lieve reacties! Het maakt de twijfel al een stukje minder <3 ik zal inderdaad even de tijd moeten nemen om het een plekje te geven, maar we hebben ons gevoel gevolgd op basis van de informatie die we hadden en hoe ze erbij lag, en dat is alles wat we konden doen..