Ik kan er niets aan doen, en ik wil ook niemannd kwetsen maar ik moet het even kwijt. Ik had me er zo op verheugd om zwanger te zijn. Om te voelen hoe zo'n leven in je groeit. Ik vind de meeste zwangere vrouwen ook erg mooi en keek er naar uit ook zo'n mooie buik te hebben, en ronde volle billen en borsten. Nou ik had enorme mazzel want eerste ronde raak! Ik was zo ontzettend blij en keek uit naar de maanden die zouden komen. Maar helaas hebben de hormonen op mij niet zo'n positieve invloed. Doordat ik nu in de ziektewet zit en meer rust heb gaat het wel wat beter dan de afgelopen 3, 4 maanden waarin ik echt tegen een depressie aan zat. Maar op de slechte dagen, zoals vandaag, wou ik dat het gewoon al voorbij was. Ik verlang naar mijn kindje, en ik verlang ernaar weer mezelf te zijn. Ik voel me verdrietig, waardeloos, dik, onaantrekkelijk, en ik ben zo ontzettend moe...... Ik weet wel hoe het komt, ik heb de afgelopen dagen te veel gedaan. Ik had even een opleving en daar moet ik nu meteen voor boeten. Sorry voor mijn klaagzang hoor, maar soms ben ik er echt een beetje klaar mee. De lichamelijke klachten en pijntjes daar kan ik wel mee leven, maar ik wil gewoon zooo graag mezelf weer terug. En natuurlijk mijn kleintje in mijn armen houden. Ik hoop dat de komende 15 weken snel zullen gaan, of dat ik me eindelijk weer eens goed ga voelen. Bedankt voor het lezen en sorry als ik hier iemand mee kwets.
Ik voel me af en toe ook dik en lelijk, daarom doe ik er nu extra mijn best voor om er leuk uit te zien. Na het douchen smeer ik me in met zelfbruinende creme, zodat ik een lekker kleurtje heb. En ik maak me wat meer op, alsof ik een avondje uitga. En mijn haar föhn ik zelfs elke dag. (ik deed het voorheen altijd ff snel in een staartje) Maar dan voel ik me al een stuk beter! En af en toe shoppen bij H&M, dat is niet zo duur, maar wel leuk. (ook al koop je maar een mooie sjaal om je kleding op te fleuren) Het is misschien wel oppervlakkig gedacht van me, maar mij helpt het iig wel als ik me weer zo'n onaantrekkelijke koe voel.. En vanaf een week of 25 gaat het opeens een HEEL stuk sneller dan daarvoor! (ik heb het gevoel dat de weken nu omvlíegen)
Lieverd, heel vervelend voor je. Sterkte met je gevoel, hoop dat je je gauw weer wat lekkerder voelt.
Hoi, Gelukkig ben ik een van die zwangere waarbij de hormonen een perfecte uitwerking hebben. Ik voel me eigenlijk super. Toch ben ik al ruim 15 kilo aangekomen en zag ik er natuurlijk eerst veel slanker uit. Ik wil je zeggen dat het me rot lijkt om je zo te voelen, want het is ook voor mij zelfs een lange weg, laat staan voor jou. Wel kan ik je ook aanraden om extra goed voor jezelf te zorgen. Ga wat vaker onder de douche of in bad, met een lekkere olie. Maak jezelf op ookal deed je dat eerst niet, ga vaker naar de kapper of doe je haar zelf vaker feestelijker. Besteed aandacht aan je kleding en koop jezelf wat vaker iets leuks. Het helpt echt, probeer te denken aan dat half volle glas ipv dat half lege glas. Slaap op tijden dat je zin hebt om te slapen, gun jezelf die rust, probeer niet teveel te piekeren over hoe het was en over hoe of wie je was, maar probeer jezelf te accepteren hoe je nu bent. Je word heus wel weer de oude en vast niet helemaal, maar mooier, beter en sterker, want je word mamma Groetjes San
Hallo Lilly, Het lijkt een beetje alsof ik een verhaal van mezelf lees De gevoelens die je omschrijft, die herken ik heel erg goed. Ik zat ook zowat tegen een depressie aan en dacht echt van......is dit nou zwanger zijn. Bij mij was het ook meteen de eerste ronde raak en ik wist niet wat me overkwam. En toen begonnen inderdaad de hormonen flink op te spelen. Ook ik zal heel blij zijn als ik ons kleintje straks in de armen heb, kan ook niet meer wachten. Helaas heb ik ook nog eens erge BI en kan bijna niet meer lopen van de pijn. Voel me ook niet meer zo aantrekkelijk (ben inmiddels al 17 kilo aangekomen ) maar gelukkig vindt mijn ventje dat wel. Ik ben het helemaal eens met Sanne28, verwen jezelf en neem de rust die je nodig hebt. Het werkt nl wel hoor. Met mij gaat het nu al een paar weekjes goed en voel me weer happy. Ben heel trots op mijn dikke buik Tja en ik zal straks naar de bevalling niet meer het figuur hebben, wat ik had. Maar daar is wat aan te doen. Kop op het komt allemaal goed Straks als je de kleine in je armen hebt, dan ben je alles weer vergeten. En dan weet je waar je het voor gedaan hebt. Groetjes Dapi
Het is niet helemaal mijn verhaal, maar ik herken het gevoel wel. Wat komt er allemaal op je af! Ook ik gelijk de eerste ronde zwanger, en dan veranderd er ineens een hoop. Ik denk dat zwangerschap helemaal niet een roze wolk hoeft te zijn en je je dus helemaal niet schuldig moet voelen over hoe je je nu voelt. Want eigenlijk is het erg logisch dat je weer lekker jezelf wilt zijn. Ik voel me nu ook best wel dik. Ik was een slank meisje, met maatje 34/36 en spijkerbroek 27/30. En nu ineens geen meisje meer maar een vrouw met een dikkere buik en lelijke postitie broeken, Ik hoop voor je dat je het nog een beetje uit kunt zingen. Probeer de positieve dingen eruit te halen. En af en toe even lekker klagen is ook zeker niet verkeerd.
Ik herken het niet, maar wil je wel een hart onder de riem steken. Schaam je er niet voor, want ik denk niet dat zwanger zijn altijd rozegeur en maneschijn is. Ik hoop wel voor je dat je je snel weer wat beter gaat voelen. Liefs Mirre
Erg herkenbaar, hoewel mijn probleem meer op het fysieke vlak ligt: ik kan niks meer, ben alleen maar moe en lig vanaf een uurtje of 12 al voor de rest van de middag op de bank te rusten, m'n lijf voelt loodzwaar alsof m'n botten van beton zijn gemaakt en ik heb bijna dagelijks migraine. Ik kom nu al slecht overeind en vannacht kon ik bijna niet omdraaien in bed maar moest ik mezelf aan de rand van het matras omver trekken...en ikben nog maar in m'n 18e week. Voor m'n zwangerschap trainde ik 3 keer per week en had ik maat 36..en nu is daar niks meer van over. Maar weet je, je kunt balen van je beperkingen maar dat sluit niet uit dat je gelukkig bent met dat je een kind gaat krijgen. Voel je dus vooral niet schuldig! Dat idee van die roze wolk is volgens mij achterhaald, uit een tijd dat je niet werd geacht te klagen als zwangere vrouw. Ik heb 3 meiden in m'n omgeving die inmiddels bevallen zijn en slechts 1 daarvan is fluitend door haar zwangerschap gesjeesd. De beide anderen hadden het heel zwaar en 1 ervan wilde zelfs een website maken voor zwangeren die geen roze wolk beleefden: die heeft gruwelijk gebaald van haar zwangerschap. En het zijn nu alledrie hele trotse en gelukkige mama's. Het komt vaker voor dan je denkt, dat vrouwen het er moeilijk mee hebben. Helaas hoor je nog te vaak: "maar je bent toch zwanger, dat is toch mooi?!" en: "Het is toch maar voor een paar maandjes en voor een goed doel". Duh! Daar word ik persoonlijk wel eens moe van. Mag een trotse zwangere meid ook eens even goed balen? Voel je dus vooral niet lullig, dat scheelt weer een zorg, en ik hoop voor je dat je je snel wat beter gaat voelen...
@Lieve Lilly en andere meiden die niet echt op een roze wolk zitten. Ik kan me voorstellen dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn is en ik vind het goed dat jullie er gewoon voor uit komen. =D> In het begin was ik de hele dag zo ontzettend misselijk dat had ik echt niet verwacht omdat ik anders nooit misselijk ben. Nu gaat het gelukkig een heel stuk beter. Nu heb ik ook wel iets waar ik helemaal niet blij mee ben, maar vergeleken met Lilly en Dapi en MarieLize denk ik dan: Ik moet niet zeuren! Ik gebruikte de Diane-35 pil als anticonceptie en voor mijn huid. Nou ik zie er net als vroeger uit als een krentenbol. Heb allemaal vochtplekken in mijn gezicht. Mijn huid trekt verschrikkelijk. De dokter heeft al verschillende dingen voorgeschreven maar niks helpt. En dan zegt iedereen inderdaad: Je krijgt er wel wat moois voor terug, maar ik loop wel maanden als een krentenbol rond want ik wil bv gaan geven en dan mag ik de pil ook niet slikken. ](*,) Zo ik heb mijnj hart ook even gelucht. Ik hoop dat jullie het mij kunnen vergeven
Hier ook zo'n situatie.. Ik ben erg depressief geweest, mijn zwangerschap verloop zo slecht. Ik ben helemaal mezelf niet meer ik pieker elke dag en maak me zorgen. Mijn kleintje lijd er ook erg onder, ik kan ook bijna niks meer zit alleen nog maar thuis, en mijn man is bij me weggegaan omdat hij het na drie maanden niet meer aankon. Ik merk wel dat het nu wat beter begint te gaan omdat het einde eindelijk in zicht is maar van mij mag het nu wel komen. ik ben het zoooooo zat, en ik vind het zo zielig voor mijn kleine..
Het is niet zielig voor je kleine. Hoe jij je nu voelt wilt niks zeggen over hoe je je straks gaat voelen als de kleine er is. Ik ben het ermee eens dat de roze wolk zwaar word overdreven, ook al voel ik me top. Zwanger zijn is toch een beetje in een coconnetje zitten 9 maanden lang en zelf ik zal blij zijn als ik daar uit kan kruipen straks
Lieve meiden, bedankt voor jullie antwoorden! Eerlijk gezegd had ik er een beetje spijt van dat ik het bericht geplaats had. Ik was bang dat het verkeerd begrepen zou worden en mensen mij een zeikerd zouden vinden. Want zelfs mijn bedrijfsarts zei van het kan nog veel erger, er zijn vrouwen die de hele dag boven de pot hangen...... Weet je het is ook niet zo dat ik geobsedeerd ben door mijn lijf of zo hoor. Ik kan op zich best accepteren dat mijn lijf vernadert voor het goede doel maar het gaat om het 'gevoel'. Ik merk gewoon dat ik niet mezelf ben. Ik heb ook zo mijn lichamelijke klachten zoals BI, maagzuur, misselijkheid maar dat vind ik lang zo erg niet als dat 'rot'gevoel en de moeheid. Ik had de afgelopen dagen ook niet helemaal goed geslapen en dat heeft ook meegewerkt hoor. Vannacht heb ik heel goed en diep geslapen en dat scheelt al weer wat merk ik. Zaterdag ga ik naar de kapper en wil even lekker met mijn lief gaan lunchen ergens en misschien nog ff lekker shoppen. @sarah25, ik schrok een beetje van je verhaal. Ik kan niet begrijpen dat je man bij je weggegaan is in deze situatie. Ik hoop dat het goed komt met jou en je kindje straks. @Marielize, dat gevoel herken ik ook. 's ochtend doe je wat en dan is je energie gewoon op en voel je je loodzwaar. Op die momenten wilde ik echt dat het voorbij was. Ik ben bang dat ik vanaf week 37 echt ga zitten wachten op de bevalling hoor! @Dapi, ja BI heb ik dus ook, en als ik dan door het huis heen strompel dan voel ik me net een oude taart. Het scheelt denk ik ook dat ik nogal breed draag en het lang duurde voordat ik echt een zwangere buik kreeg. Ik kon met 10 weken al zowat mijn eigen broeken niet aan maar het leek meer alsof ik dikker was geworden dan zwanger Als ik straks echt zo'n toeter heb dan zal ik er ook wel meer trots op worden denk ik. Heel veel sterkte allemaal met de laatste weken/maanden, ik hoop dat we snel kunnen gaan genieten
Ik begrijp het ook helemaal hoor. Ik begin het af en toe ook een beetje zat te worden. Sinds een paar weken is mijn buik een groot web van paarse scheuren en het scheurt met de dag erger uit. Ik was gisteren mijn kledingkast aan het opruimen, dan verlang ik ook wel weer heel erg om mijn eigen kleren aan te hebben. Heel veel sterkte gewenst. Voor je het weet is het voorbij...
ik kan me ook wel indenken hoe je je moet voelen. het is allemaal niet alleen rozegeur en maneschijn. je weet van te voren nooit hoe je je gaat voelen. ik heb tijdens de zwangerschap van mijn dochter helemaal nergens last van gehad. en deze zwangerschap begon al met veel stress, veel misselijkheid (4 maand) na die 4 maand rugproblemen. en qua gevoel heb ik soms het gevoel dat ik tegen borderline aan hang, alles voelt zo heftig, terwijl ik eerder veel makkelijker kon relativeren. principes wegen de laatste maanden heel zwaar bij mij, en daar kan ik bijvoorbeeld heel moeilijk van af stappen. maar goed. ik wil je heel veel sterkte wensen en hoop dat je je gauw weer wat positiever gaat voelen (bovendien werken die donkere dagen ook niet mee, het kan soms alles samen zijn) knuffel!
van mij mag ie ook wel vanaf volgende week vrijdag komen, ben dan 37 weekjes en een paar daagjes, begin het ook zat te worden. De kleine ligt helemaal klem in me bekken en dat doe erg veel pijn met het lopen. Ook lijkt het wel of er dan een zenuw klem komt te zitten wat gigantisch pijn doet, kan dan wel janken. En verder heb ik een drukkend gevoel onderin me buik tis net of ie zijn hoofdje naar beneden drukt. patricia
he lilly... ik lees je ebrichtje nu pas! anders had ik veel eerder gereageerd.... ik ken het gevoel maar alte goed. met het verschil dat ikme gelukkig niet lelijk voel... me hormoontjes vallen mee.... maar hier is het zoals je weet die arboarts.. {pff maandagweer!} en ik heb zo'n last van me bekken! ik kan snachts niet eens draaien in me bed! ongeacht wat ik gedaan heb die dag! smorgens agat het wat beter maar niet om naar huis te schrijven! pff ik moet zegegn dat ik door die stres ook wel buikpijn ern hoofdpijnervaar1 Ik voel me een zeur.. herken jij { jullie}dat? meid kom op! Als er iets is mag je me altijd pben dat weet je! We spreken elkaar snel! liefs *knuf* Anniek
Klinkt heel herkenbaar. Ik voel me vanaf dag 1 k.. met peren. Heel af en toe heb ik een leuke dag tussendoor. Maar meestal is zwanger zijn voor mij gewoon doffe ellende. Oververmoeid, misselijk, hoofdpijn, rugpijn, labiel noem maar op. Vandaag opnieuw contact gehad met de arboarts. Ik ga nu van 30 uur (oorspronkelijk zelfs 40) terug naar 24 uur! Ik ga nu dus minder werken dan ik na mijn verlof wil gaan doen (32). Ik tel nu echt af naar de datum van mijn verlof (12 januari). Daarna zie ik wel verder, dan hoef ik me in ieder geval niet ziek te melden als ik mn bed niet uit kan komen. Dus ook hier geen roze wolk maar een hele donkergrijze. En alle dooddoeners van het is tijdelijk en je doet het voor iets moois zijn natuurlijk waar. Maar soms helpen ze gewoon niets. Dan helpt een flinke huilbui vaak beter.
Nou ben blij dat ik niet de enige ben die niet continu rondloopt van hiep hiep hoera, ik ben zo lekker zwanger Ik hoop dat het idd zo is dat het na de 25e week een stuk sneller gaat. Ik moet wel zeggen dat ik zo langzamerhand wel tot rust begin te komen, ik heb gisteren de officiele brief gezien die ook naar het UWV gaat en waar in staat dat ivm mijn klachten niet meer hoef te werken tot na mijn verlof. Mijn leidinggevende had er een heel lief briefje bij gedaan, de tranen sprongen in mijn ogen. Ik begin te beseffen dat de mensen om me heen mij rust gunnen, en de tijd zodat ik hopelijk toch nog kan gaan genieten van de zwangerschap. Alleen verpest ik het zelf nog een beetje door me schuldig te voelen, en waardeloos. Het verschil is soms ook zo groot. Normaal werk en studeer ik, steek ik een hoop tijd in mijn hond, doe tussendoor het huishouden en houd ik van visite en uitjes....... Nu komt er soms niks uit mijn handen. Als ik dan 's ochtends wat huishoudelijke dingen doe kan ik vaak de rest van de dag nauwelijks lopen........enz. enz. Nou dat doet je zelfbeeld geen goed kan ik je vertellen En uitjes kan ik helemaal wel vergeten Maar goed, nog 15 weken en dan begint er letterlijk en figuurlijk een nieuw leven, en daar kijk ik wel enorm naar uit. Ik wil nog steeds heel graag moeder worden en het verlangen naar mijn zoontje groeit met de dag De weegschaal houd ik maar even buiten gebruik (al 10 kg aangekomen )