Volgende maand word ik 36, en voor mijn gevoel is het nu of nooit. Willen we nog een kindje, dan moeten we nu toch wel gaan "oefenen". Hoe ouder ik word, hoe lastiger het wordt natuurlijk wordt. Na de bevalling van onze jongste wist ik direct dat ik nog wel een derde wilde, maar ik wist ook dat manlief geen enkele wens meer had. Mijn zwangerschappen zijn zwaar geweest, met HG en bekkeninstabiliteit, ziekenhuisopnames, en daarna een baby die 18 maanden 's nacht niet doorsliep. En nu krijg ik het niet meer uit mijn hoofd, de klok begint te tikken, en ik wil nog zo graag! Pure emotie. Verstandelijk weet ik dat het zo ook goed is........... Hoe ga je toch om met een heftige kinderwens, en een partner die echt niet meer wil???
Moeilijk he? Ik heb hier ook een topic over lopen.... Ik kan het gewoon niet loslaten, ben er elke dag mee bezig en het wordt alleen maar erger ipv minder. Ik blijf hopen dat hij er toch nog een keer voor wil gaan! Dan lees ik van sommoge dames dat hun mannen absoluut geen derde meer wilde en toen ineens toch van gedachtem zijn veranderd, daar hoop ik ook heel erg op....
Ja dat lijkt me heel fijn om dan echt rustig van alle laatste keren afscheid te nemen... Hoe oud is je man? En wat zijn zijn redenen om niet voor een derde te gaan?
Hallo allemaal, Weet niet of dit hier ook geplaats kan worden maar hier soort gelijk dilemma maar ook wel beetje van mijn kant. Man lief voelt zich wel completer dan ik. Ik ben mama van twee prachtige kindjes. Een dochtertje van net 3 en een zoontje van bijna 2. Nu kriebelt een derde kindje ontzettend maar zie ook veel leeuwen en beren. Ruimte, financiele plaatje, studies enz, lichamelijk. Kortom een hoop dingetjes. Maar zie ook zoveel leuke kanten. Maar wanneer ga je er nou echt voor en doe je het gewoon? Liefs van mij!
Ik wil ook zo graag, situatie is bij mij anders, maar het gevoel is hetzelfde . Kans is zeer klein dat er ooit nog 1 komt. Heb er 2, uit 2008 en 2010. Ben nu schooltijden aan t werk, dus niet veel in het lege huis.. Alleen nog die lege buik die ik met me mee draag
Sommige mensen geven als tip alle voordelen en nadelen op een rij te zetten maar qua voordelen kom ik niet veel verder als dat het gewoon het mooiste en liefste is wat er bestaat en leuk voor de kindjes nog een broertje of zusje. Terwijl er veel meer nadelen te bedenken zijn (vanuit mijn man gezien dan he, ik zie totaal geen nadelen haha!)
Mijn man is 35, en hij vond de babytijd gewoon echt niet leuk. Hij kon daar niet echt van genieten. Terwijl ik dat wel had. Financieel en praktische bezwaren zijn er eigenlijk niet. Hij is, zoals iemand al zei, gewoon compleet. En ik nog niet?!
Ik weet precies wat jullie bedoelen...onze kindjes zijn alleen nog wat ouder (inmiddels 8 en 13) ruim drie jaar geleden kreeg ik dat sterke gevoel ook dat ik het zo graag nog eens zou meemaken, zwanger zijn, een baby gewoon alles. Het voelde niet compleet. Mijn man was zelfs een half jaar na de geboorte van onze jongste al gesteriliseerd. Het heeft dan ook heel wat voeten in aarde gehad en voor hem had het niet perse gehoeven, maar hij heeft zich mijn wens aangetrokken en gunde het me. Hij is er nu ook erg blij mee, maar de weg er naar toe was heavy (herstel operatie, icsi) Inmiddels ben ik 34 weken zwanger!!! Ook ik zie soms beren op de weg en ons leven zal drukker worden, onregelmatiger en misschien wat onrustiger maar ik ben mijn gevoel gevolgd. Het is echt net op de valreep (ben inmiddels net 40 geworden) Ik hoop dat jullie liefste wens mag uitkomen.
Blue wat leuk, gefeliciteerd! grappig zeg dat jullie al zo klaar waren dat je man os gesteriliseerd en dat het dan toch na al die jaren weer zo gaat kriebelen! Maarre dan mag jouw man ook met mijn man praten
Hahahaha zou het praatje van man tot man helpen? Ja mijn man had zich laten steriliseren omdat ik niet tegen de pil kon en wij dachten klaar te zijn (koningskoppel) en ik zat gewoon op mijn roze wolk, nadat de eerste een huilbaby was. Als je nu laat weten hoe graag je het gevoelsmatig zou willen en al zijn bezwaren wegwuift...? Voor mannen is het gewoon anders, zij staan er in het beginsel verder vanaf totdat ze de kleine in hun armen hebben. Ik heb wel het geluk dat we beiden veel vanuit ons gevoel handelen. Moet ook wel zeggen dat het financieel geen probleem is en dat we boven maar 3 slaapkamers hebben maar beneden ook nog twee. Dus praktisch was het ook haalbaar. Maar als jullie kinderen kleiner zijn zou je ze ook nog bij elkaar kunnen leggen dus dat bezwaar is dan ook weggewuifd Wij hebben nog één cryo in de vriezer...mijn man is nu wel klaar zegt hij, maar ik wil deze niet onberoerd laten liggen... Ik hoop dat alles straks niet teveel tegen zal vallen en dat we in ieder geval ook nog deze cryo een kans kunnen geven Succes en praat op hun gevoel!
Wij hebben nog een kamer over dus dat is geen probleem. We hebben net onze grote auto eruit gedaan en hebben nu een seat ibiza station, ja is een stuk krapper op de achterbank maar dat gaat echt wel passen. Dan blijft er nog over het stukje angst van mijn man dat het kindje niet gezond is, daar kan ik ook wel wat 'tegen argumenten' tegenin gooien. En als laatste is zijn angst dat er met mij iets gebeurt en hij dan met drie kindjes alleen achterblijft... maar is dat met twee kindjes niet eogenlijk hetzelfde? Stel dat we hierdoor niet voor een derde gaan en we worden wel oud dan heb je later toch spijt dat je er niet voor bent gegaan? Nu ik het zo opschrijf denk ik dat ik het zo ook tegen hem ga zeggen....
Sinds ik weer over een baby begon, is de intimiteit ver te zoeken haha.... Het voelt wel als een soort van rouwen soms, je moet echt afscheid nemen van een droom.
Mel jammer dat de intimiteit ver te zoeken is... is hij bang dat je stiekem de ac weg hebt gedaan dat hij niet meer durft
Wauw het kan dus wel Hoe voelt het voor jullie dat er best een leeftijdsverschil tussenzit? Bij mij gaat als er ooit nog 1 komt (kans is dus nihil) er ook veel tussenzitten, en ik ben bang dat de bezwaren dan nog groter worden..
vervelende situatie zeg, ik hoop dat jullie samen een oplossing vinden waar jullie allebei vrede mee kunnen hebben