Kattig?

Hi!
Ik vindt het wel een beetje ver gezocht om te zeggen dat jij zelf verantwoordelijk bent voor wat jij zegt en hoe jij reageert.

Die hormonen hebben invloed op je lichaam en geest. En de ene keer hendel je t beter dan de andere keer. Dus eigenlijk zegt ze soort van; je doet het zelf?
Is over het algemeen bekent dat je inderdaad anders reageert als je last hebt van hormonen.
Dus iemand die zwanger is en last heeft van hormonen; eigen schuld. Heb je zelf in de hand.
Iemand die ziek is en medicijnen gebruikt; eigen schuld. Heb jezelf in de hand.

Misschien heel zwart wit maar ik denk zelf dat mensen die dit wat wij meemaken niet meemaken, het simpel weg niet snappen.
En een psycholoog of what ever zou beter moeten weten dat het gewoon invloed heeft op je geestelijke gesteldheid.

En zeker jou niet met een rot gevoel naar huis sturen. Zou die gene echt even bellen maar zo ben ik...

Voel je echt niet rot. Ik ben nu ook een draak en heks tegelijk. En de ene ronde meer dan de ander. Deze ronde heel erg.
Succes meid en laat je niet gek maken. Jij kan er niks aan doen en hebt hier niet voor gekozen.
Komt door die stomme hormonen en de spanningen. Ligt echt niet aan jou.

 

Is het wel een psychologe die ervaring heeft met cliënten uit de MMM?

De klinisch psycholoog die ik heb gesproken (ben er niet onder behandeling omdat we doorgaan naar een ander ziekenhuis) en die vanuit het ziekenhuis beschikbaar is heeft mij gezegd dat ze handvatten geeft om met het verdriet, de teleurstellingen en de spanningen om te gaan.
Ze is er niet om problemen op te lossen of om mij of mijn partner op het matje te roepen.

Ik heb lichamelijk veel last van de hormonen. Veel buikpijn en hoofdpijn en moe. Gelukkig niet kattig of iets dergelijks.

Maar ik vind jouw psycholoog klinken als iemand die een karaktereigenschap/blijvend probleem/relatieprobleem wil oplossen en niet iemand die je houvast geeft in deze zware MMM.
Zij hoort je niet met nog meer verdriet naar huis te laten gaan!

Ik vind dat je het juist goed aanpakt door het tijdig door te geven. En als je partner zich hier ook in kan vinden, dan is er toch geen probleem?

Ik zou haar opbellen en aangeven dat je je zo voelt.

 

Ik vind het eigenlijk van allebei een beetje.

Ik vind het goed dat je van te voren aangeeft dat je je hormonaal voelt en dat je daardoor uit balans bent, maar tegelijkertijd mag dat nooit een excuus zijn om jezelf dan maar niet meer te beheersen.

Snap je wat ik bedoel?

Eigenlijk net zoals er vrouwen zijn die hun menstruatieperiode gebruiken als vrijbrief om een heks te zijn. Sorry, maar dat is echt te makkelijk. En natuurlijk kun je je rot voelen en kan dat doorwerken in je gedrag, maar dat is wel onwenselijk. En dat moet je je wel bewust zijn. Mijn stiefdochter van nu 17 had er een handje van om in het begin elke maand zich volledig te laten gaan en dat dan af te doen met 'ik ben ongesteld'. Ja, reuze vervelend voor je, maar je gaat je toch maar beheersen hoor.

Ik heb in de MMM 4 miskramen gehad en dat hakte er bij mij nog veel zwaarder in dan de spuiten. En ook ik heb heus wel eens zware periodes gehad, waarin mijn man mijn figuurlijke boksbal was. Maar ik probeerde dat zo goed mogelijk te beheersen en op een goede manier leren om stoom af te blazen ipv afreageren. Ook al had ik hartstikke veel reden om boos en verdrietig te zijn.

 

Door "hulp" te zoeken probeerd ze waarschijnlijk een manier te vinden om er mee om te gaan. Het is niet niets. En denk dat zij het zeker niet als excuus gebruikt om "kattig" te doen.
Soms moet je iets een plek kunnen geven om er mee te leven. Alles is spannend en eng. Tis zeker geen vrijbrief. En ik vindt het zeker niet makkelijk. Alles behalve dat.
Vindt het stoer dat je hulp hebt durven vragen!

 

Ik ben het in zekere zin met je psycholoog eens. En niet alleen om dingen die eventueel al gebeurd zijn, maar vooral om dingen die nog kunnen gaan gebeuren. Het is belangrijk dat je weet dat de hormonen invloed hebben op jou, en daarom moet je erover nadenken in hoeverre jouw reacties op je familie daaronder mogen lijden. Als je dat voor jezelf van tevoren bepaalt, dan kun je die beslissing ook terughalen op het moment dat het relevant is.

Ik denk niet dat je psycholoog de bedoeling heeft gehad dat je doet of alles koek en ei is, en dat je poeslief bent wanneer je je niet zo voelt. Er is dan ook een verschil tussen laten merken hoe je je voelt en je afreageren op een ander. Zo is het best oké om een keer chagrijnig te zijn en dat te laten merken, maar niet om die gevoelens af te schuiven op een ander. Het is oké om je familie te vragen je even met rust te laten tot je je weer wat beter voelt, maar niet om ze schreeuwend weg te jagen. Nu zeg ik niet dat jij je zo gedraagt. Het is alleen relevant omdat de botte reacties zo bevrijdend lijken. Maar ze lossen niets op. En als je dus van tevoren bedenkt op welke manier je met die emoties om wilt gaan is het makkelijker het op die manier aan te pakken wanneer het zover is dan wanneer je er niet over nagedacht hebt en er opeens tegenaan loopt.

 

Zo komt het ook op mij over!

Ik vind wel dat je niet ongegeneerd je kan laten gaan en chagrijnig tegen iedereen doen, maar ik weet ook uit eigen ervaring dat je je in die periode al kut genoeg voelt. Dan heb je het gewoon niet altijd in de hand en (bij mij in ieder geval) het veel meer helpt door begrip te tonen en dat ik het gevoel heb begrepen te worden.

 

En bij je ziekenhuis? Zelfs bij ons kleinere streekziekenhuis zit een klinisch psycholoog die mensen begeleid in de MMM.

Ik denk dat je daar meer aan zult hebben. De klinisch psycholoog is er om houvast te bieden en mensen te helpen om door de zware periode heen te komen.
Een normale psycholoog (ik ken er een paar persoonlijk) is er doorgaans voor om problemen te vinden bij mensen die vast zitten en te analyseren wat er mis gaat en voor problemen oplossingen te vinden.

Maar bij de MMM ben je maar gebaat bij 1 oplossing dat is zsm met goed nieuws uit de MMM kunnen stappen

 

Precies dit Wordt niet gezegd dat je je niet zo mag voelen of dat je een toneelstukje op moet voeren, maar dat het geen excuus moet zijn en je zelf verantwoordelijk blijft hoe je de emotie die je ervaart uit en als het goed is gaat de psych je daar dan ook in helpen

 

@ts, ik zou even in je ziekenhuis vragen of zij iemand weten met ervaring over de mmm... ons zkh boodt dit zelf aan, als dat niet zo is bij jullie, weten ze misschien wel een adresje. Beter iets verder weg dan niet begrepen worden denk ik