Heej meiden (en enkele heren..?). Ik ben nu bijna dertig en nog steeds weet ik niet waar ik kijken moet of wat ik moet zeggen als iemand me een compliment geeft. Daarbij word ik er ook nog altijd knalrood van Je kunt dus wel stellen dat ik me er een beetje opgelaten bij voel. Hoe doen jullie dat? Zeg je gewoon 'bedankt' en that's it..? Zeg je niks? Tell me! Soms voel ik me zo contact-gestoord Gisteren bijv. kreeg ik van een leidster op het KDV te horen dat ik zo'n goede moeder ben (de pech was dat ik me op dat moment allesbehalve een goede moeder voelde -lang verhaal-, dus ik schoot er ook nog eens van vol, maar sowieso had ik me geen houding weten te geven). Deel van de aanleiding was mijn zieke kind en dat ik hem meteen op kwam halen nadat ze me belde. Hoe zou jij op zoiets reageren?
Meestal bagatalliseer ik het. Dus ik zou hebben gezegd 'dank je wel maar denk dat elke moeder dat zou doen'. Ik word ook nog steeds rood en ondanks dat het leuk is om zo nu en dan een complimentje te krijgen kan ik er zelf ook niet goed mee omgaan en weerleg het ook vaak (valt wel mee/anderen doen dat ook etc.)
Oh, idd, dat "valt wel mee" is ook vaak mijn reactie. Maar daar baal ik dus van, want als ik iemand een compliment geef dan is dat echt omdat ik iets bijzonder vind ofzo, dus eigenlijk zou ik ervan uit moeten gaan dat anderen dat ook hebben als ze mij een compliment geven toch..?
iemand heeft ooit eens tegen mij gezegd "een complimentje is een kadootje.. aannemen.. bedanken.. en dan thuis uitpakken en er van genieten!"
Heel herkenbaar hoor, ik kan er ook niet goed mee omgaan. Meestal zeg ik ook iets van "valt wel mee hoor". Ik heb altijd het idee dat men mij arrogant zou vinden als ik gewoon "ja bedankt" zou zeggen, net alsof ik het er zelf mee eens ben.
@ Nanette: dat is wel hele goede, haha! Die ga ik inprenten en heeeeeel hard tegen mezelf zeggen als het weer eens zover is @ Linda: ja, misschien is dat het inderdaad wel! Maar als jij iemand een compliment geeft en de ontvanger zegt alleen maar bedankt vind je dat toch eigenlijk ook nooit raar ofzo? Tenminste, ik niet. Des te stommer dat ik er zelf niet mee kan omgaan.
Precies.. *** Ik zeg ook altijd goh, dank je wel! En als ik dan rood wordt benoem ik het gewoon; je maakt me verlegen.
Heel herkenbaar! Ik voel me dan ook meteen heel ongemakkelijk en om dan bedankt of iets te zeggen vind ik ook zo arrogant klinken. Maar ja een complimentje hoort er bij maar liever niet bij mij hahahaha,=
Ik zeg altijd met een lach "dank je wel", eventueel een complimentje terug geven Ik kan me goed voorstellen dat als je het niet gewend bent om complimentjes te krijgen, of niet zo veel zelfvertrouwen hebt, dat je het dan wat moeilijker hebt met het accepteren en geloven dat ze het echt menen. Zo'n mooi compliment als "je bent een goede moeder" moet toch je hele dag compleet goed maken
Ik was ook altijd van het: oh nou haha nou valt ook wel mee, joh doet toch iedereen haha pff nou Tot iemand tegen me zei dat dat niet leuk was. Net alsof je degene die je een compliment geeft niet serieus neemt. Je kunt het vergelijken idd met een kado. En wat zeg je als je iemand een kado geeft: alsjeblieft. En een compliment is zeg maar het kado en dus de alsjeblieft . En je zegt dankjewel als je een kado krijgt. Sinds iemand dat dus tegen me zei zeg ik altijd: Dankjewel dat is lief van je! En dan zie ik de persoon die me een compliment geeft helemaal stralen
ik zeg vaak iets van o dank je wat lief om te zeggen. of met t voorbeeldje wat je gaf van je zieke uk : dank je ik doe mn best en dan leuk lachen
Ik reageer daar vaak wel heel positief en dankbaar op. Ik zeg zowieso dank je wel, en als ik niet weet wat ik ermee aan moet zeg ik ook altijd gewoon : ik word er verlegen van... Ik vind dat je dan rood word dat dat niets beschamend is, maar benoem het gewoon..Zeker weten dat je er een stuk relaxter mee om gaat!
Op zich natuurlijk wel! Het gebeurt dan alleen altijd op zo'n moment dat je je echt de slechtste moeder ter wereld voelt: ik had mijn kind naar het KDV gebracht terwijl hij zich niet echt lekker voelde maar ook niet ziek was en ik was dus toch al non-stop bezorgd om hem. Zag er dan ook uit als een lijk en de leidster zei tegen me dat ik eruit zag alsof ik wel een dutje kon gebruiken. Toen ik antwoordde dat door de zorgen kwam, schoot ik een beetje vol en toen zei ze dat dus... Superlief en ik ben er ook zeker heeeel blij mee, maar dan sta je daar dus wel mooi te janken met je kind in je armen in een lokaal vol kindjes en met langslopende leidsters die je aankijken alsof je gek bent Ach ja, extreem voorbeeld, natuurlijk, maar normaal vind ik het al moeilijk zoiets aan te nemen en op zo'n moment helemaal @ iedereen: bedankt voor jullie reacties! Ik ga de tip 'ik word er verlegen van' zeker gebruiken! Haha!
Ik heb precies hetzelfde. Ik krijg vaak te horen dat mensen bewondering hebben voor me omdat ik als jonge (20) alleenstaande moeder een voltijd opleiding aan de universiteit volg. Als ik dan zoiets te horen krijg voel ik me ook altijd ongemakkelijk, en weet ik niet wat ik moet zeggen. Meestal zeg ik dankjewel, maar ik denk dan bij mezelf: goh, zo bijzonder is het toch niet? Ik ben echt niet de enige. Ik vind het hartstikke lief hoor van de mensen die het zeggen, begrijp me niet verkeerd. Maar weet nooit zo goed wat ik er op terug moet zeggen..
hmm zo had ik het nog niet bekeken! Idd als ik iemand zou complimenteren zou ik het ook niet leuk vinden als diegene zegt van nou dat zou iedereen toch doen of nou dat valt wel mee!
Gewoon dankjewel zeggen , toch leuk als iemand je een complimentje geeft en soms ook een compliment geven hè Liefs edith Mama van mees*