En heel sneu ook voor het kind als het start in groep 1. Er zijn helemaal niet veel kinderen die in groep 1 niet goed kunnen praten. Kind merkt dat het opvalt en dat is sneu. En zeker als zoiets voorkomen kan worden alsnje met bv 3 jaar met logopedie start.
Ik werk in een groep 1/2, maar er zitten echt wel grenzen aan mijn kunnen hoor! De hoeveelheid niet-zindelijke kinderen, kleuters die op hun 6e nog met een speen rondlopen, kleuters die met 4 jaar bijna onverstaanbaar binnen komen, heel onzelfstandig zijn... ik vind het een hele zorgelijke ontwikkeling. En ik vind persoonlijk dat je te makkelijk denkt, dat achterstanden makkelijk ingehaald kunnen worden. Die ervaring heb ik namelijk niet.
Dat is wat ik een aantal posts geleden ook bedoelde. We zijn helemaal doorgeslagen in: ieder op zn eigen tempo. Kinderen die met 4 niet verstaanbaar zijn, niet zindelijk zijn etc moeten we niet als standaard gaan zien.
Oww die dingen klinken wel heel ernstig moet ik zeggen. Zo erg heb ik nog niet gezien in de klas van mijn kind zoals je het hier omschrijft. Er zijn natuurlijk wel grenzen dat snap ik ook wel. Maar verwachten dat een kind van 3 al helemaal zelfstandig kan aankleden zoals in het geval van TO is weer het andere uiterste.
Tos, autisme, niet goed horen (die vind ik plausibel, maar dat hebben we ook direct laren controleren).
Maar dat punt begrijp ik dus niet en volgens mij ts zelf ook niet; het klinkt bij mij alsof het meer is dan ‘hij krijgt z’n sokken nog niet zelf aan’, want zijn stress en frustratie worden ook benoemd. Een kind van 3 dat een beetje klungelt en moppert met z’n sokken, is heel normaal, dus lijkt mij dat het niet een beetje klungelen en mopperen is. Maar dat zou ik als TS dus gaan navragen.
Ja er zit bovendien een heel groot verschil tussen iets later zijn dan gemiddeld en compleet achterlopen (niet dat ik nu denk dat dat bij ts zo is)
Dat ben ik helemaal met je eens dat dat ook weer niet standaard moet worden. Dat is dan weer het andere uiterste. Een kind dat medisch niets bijzonders heeft moet of zindelijk zijn als het naar school gaat of gewoon wat later starten totdat het wel zindelijk is. Hetzelfde als een kind bijna alleen maar brabbelt, of proberen eerder bij te sturen of later starten denk ik. Leerplicht start pas met 5 jaar. Sommige kinderen zijn er met 4 jaar nog niet klaar voor. Dat hoeft niet erg te zijn denk ik.
Maar je hoeft ook niet compleet gemiddeld te zijn. Het is prima als je kind met 15 maanden nog niet loopt of pas met 3 jaar wat langere zinnen zegt. In de extreme gevallen, ja, daar moet zeker aandacht voor zijn, maar genoeg kinderen die het wel in hun eigen tempo later oppakken en ben je als pm'er altijd voldoende opgeleid om dat verschil te zien?
Maar dat zijn extreme gevallen waarbij ik mij dus ook niet kan voorstellen dat mensen geen hulp zoeken. Mijn jongste was dus niet zindelijk met 4 (vreemd genoeg zeiden ze daar dus helemaal niks over op het kdv), daar hebben we toen zelf hulp voor gezocht. Bij de logopedist zat ook een kindje van 4 jaar waar echt geen verstaanbaar woord uit kwam, maar dat zijn niet gemiddelde gevallen.
Ik denk dat het van een afstandje ook lastig te beoordelen is. Mijn ervaring is met 1 pm heel negatief, de rest ben ik heel blij mee, maar ik deel echt niet altijd hun mening. Het zal pm er afhankelijk zijn, maar ook van beleid, wisselwerking kind-pm enz. Maar die ene negatieve ervaring zorgt wel voor dat ik heel kritisch ben over dit soort dingen. En qua adviezen, ik heb zoveel nonsens voorbij horen komen. In de jaren, (dat ik hele slechte slapers heb met 2x 1,5 uur in eigen bed slapen, dat ik ze veel te weinig eten geef met 4x 120cc want pietje kreeg 3x 180cc, dat ik levensgevaarlijk bezig was met rapley en daar echt mee moest stoppen). Maar in dezelfde jaren heb ik ook pm'ers die goud zijn. Waarin 1000 % vertrouwen heb, en echt luister naar wat ze zeggen. Maar waar ook echt een gesprek mee kan. Waar zorgen geuit worden, geïnformeerd en gevraagd wordt hoe het thuis dan gaat, waar het evt verschil vandaan komt en hoe we dat samen aanvliegen. Dat is een veel prettigere manier van samenwerken, dan de mededeling we gaan je kind observeren omdat het zn sokken niet aan krijgt zelf.
Ik heb een vriendin die kleuterjuf is en zij werkte 20 jaar geleden ofzo ook al bij de kleuters, ze heeft tussendoor ook andere groepen gehad, maar staat de laatste jaren weer bij de kleuters voor de klas. Ze zegt ook dat het een groot verschil is met 20 jaar geleden. Toen was een enkeling niet zindelijk, konden ze over het algemeen een potlood of waskrijtje vasthouden, een kinderschaar gebruiken, zich redelijk aan- en uitkleden voor gym en ook de oefeningen en bewegingen met gym over het algemeen goed uitvoeren. Kortom, ze kwamen meestal binnen met een basis waarop je verder kon bouwen en leren. Nu moet ze ze eerst nog die basis bijbrengen. Constant natte of vieze broeken, als ze ze een potlood geeft, krassen ze het hele papier kapot, met gym zijn ze duidelijk niet zo handig meer als eerst etc. Er wordt thuis gewoon minder geoefend met zulke dingen. Zindelijkheidstraining wordt vaak uitgesteld tot Jantje zelf aangeeft dat hij geen luier meer wil, ze zitten vaker achter een tablet dan te knutselen en gaan ook minder naar de speeltuin enz. Uitzonderingen heb je natuurlijk altijd, waardoor een kind iets (nog) niet kan, maar wat kleuters kunnen is over het algemeen dus wel veranderd.
Dat is waarom pm’ers bij twijfels dus een orthopedagoog laten meekijken. Toen ik zelf op een kdv werkte (20 jaar geleden ), was dat heel laagdrempelig ook gewoon om te kijken hoe je een kindje zo kon begeleiden dat het wél tot een bepaalde stap kwam, zonder dus dat er al sprake was van bepaalde gesignaleerde achterstanden. Nee, gewoon ‘kind blijft veel moeite houden met afscheid nemen van mama, hoe kunnen we dit beter aanpakken want wat we tot nu toe geprobeerd hebben, werkt niet’. Absoluut niet als ‘vast ass, stel maar een diagnose’ dus - echt verre van dat.
Ik heb ook een collega die altijd heel erg haar eigen mening doordrukt en vervolgens ook nog alle ervaringen over haar eigen (volwassen) kinderen deelt. Ik denk dan ook altijd, daar zit toch geen ouder op te wachten?
Een kind hoeft zeker niet compleet gemiddeld te zijn, alsjeblieft niet Maar de verschillen worden de laatste jaren steeds groter en groter, en dat baart mij wel zorgen. Ik kan bijvoorbeeld in de eerste schoolweek van een kind zien wie thuis wel en niet wordt voorgelezen. Voorlezen in de leeftijd van 0-4 jaar is zo ontzettend belangrijk, het is de basis voor de gehele taalontwikkeling van kinderen. Maar het aantal laaggeletterde ouders groeit ook: 1 op de 9 ouders met minderjarige kinderen is laaggeletterd. En als je laaggeletterd bent kan voorlezen een hele opgave zijn... Sommige kinderen staan op 4-jarige leeftijd al 5-0 achter, ik vrees oprecht voor de toekomst van al deze kinderen. Ik ben ook al bijna 20 jaar werkzaam in het onderwijs, ik herken alles wat je schrijft!
Waar herken jij dat dan aan? Pik dit er even uit, aangezien ik bij mijn oudste die opmerking een keer kreeg, maar wij hebben al vanaf 7 maanden altijd voorgelezen (mijn moeder zat in het onderwijs, dus met de paplepel ingegoten). Hij las pas heel laat en mijn middelste heeft bijvoorbeeld een heel laag woordenschat tov haar niveau, maar ook altijd voorgelezen en zelf ook altijd veel gelezen bijvoorbeeld. Ik vraag me altijd af of het echt zo is dat je die effecten merkt of dat je denkt dat het zo is zeg maar (hoop dat je snapt wat ik bedoel). Sorry, ik heb echt gewoon weinig vertrouwen meer en ja uiteraard komt dat door mijn eigen ervaringen (zo werkt dat meestal). Mijn oudste moest bijvoorbeeld een jaar extra kleuteren, omdat hij zogenaamd nog zo speels was, maar zijn juf toeterde over het gehele schoolplein dat het was, omdat zijn cito's slecht waren. Dezelfde juf die mij verkeerd verbeterde qua spelling. Zo zijn er nog 1000 voorbeelden te noemen.
Wij merken het op de opvang ook al, 15 jaar geleden werd de opvang echt gebruikt voor opvang tijdens werkdagen, tegenwoordig wordt het ook gebruikt om “een dag voor mezelf” te hebben voor ouders. Daar is in de basis niets mis mee natuurlijk, maar de hele attitude van ouders naar hun kinderen lijkt wel veranderd. Er wordt minder gepraat, minder voorgelezen, minder uitgelegd, kinderen leren niet meer wachten, er worden vanuit ouders minder grenzen aangegeven en ouders spelen meer met hun kinderen ipv dat het kind zelf de wereld leert ontdekken en leert vervelen, kinderen worden al heel jong heel lang achter een beeldscherm geplaatst. Het lijkt alsof de ouders zelf het teveel moeite vinden om te investeren in de opvoeding mbt grenzen stellen, “nee” verkondigen en gewoon aandacht hebben voor hun kind en de behoeftes die ze hebben.
Onder het mom van 'that escalated quickly' logde ik net in en ontdekte vijf pagina's met berichten erbij. Bedankt voor al jullie input. Ik wil hierbij nog even mijn ei kwijt... excuses voor het lange bericht. De PM: verijdelde oppas versus haar wil is wet Het lijkt nu wel een beetje uiteen te lopen tussen: "De pedagogisch medewerker moet gewoon liefdevol voor mijn kind zorgen en geen eigen mening hebben als professional" en "De pedagogisch medewerker is de beste persoon om een oordeel te vellen, en er moet altijd direct gehandeld worden naar aanleiding van dat oordeel". Zoals altijd denk ik dat de waarheid ergens in het midden ligt. Je moet samen kijken wat er speelt. Ik wil vooropstellen dat ik onze kinderopvang heb uitgekozen op basis van kwaliteit. Mijn zoontje zit daar in een team met zeer competente pedagogisch medewerkers die het beste met hem voorhebben. Dat geloof ik echt (anders zat hij er niet). Het zijn echte professionals die ik zeer waardeer. Je kind is je kostbaarste bezit en die vertrouw je niet zomaar aan iemand toe. De onredelijke ouder In een van de vorige berichten werd ik door een van jullie getypeerd als de 'emotionele ouder' en werd gezegd dat ouders nooit rationeel handelen in dit soort situaties (en vaak essentiële zorg weigeren). Een kind wat met 3 jaar nog nauwelijks praat is een wat ander geval dan een kind wat soms wat (subjectieve) stress heeft als het zijn eigen laarzen moet aantrekken. Net als de 'rotte appel onder de pedagogisch medewerkers' is de hulp-weigerende ouder een versimpelde voorstelling. Ik begrijp het gedeeltelijk wel. Je eerste reactie als ouder is om te zeggen: er is niets mis met MIJN PERFECTE kindje. Maar tegelijkertijd ken ik mijn kind als geen ander. Daarom heb ik mezelf kritisch afgevraagd: wil ik geen observatie vanuit emotioneel sentiment of heb ik goede redenen? En ook: wat zouden voor ons redenen zijn om wel een orthopedagoog in te schakelen voor verdere analyse? Redenen om een orthopedagoog in te schakelen: Ons kind is ongelukkig (wil niet naar de opvang / is ongelukkig bij het ophalen / we horen dat hij vaak en langdurig overstuur is / maakt geen contact met anderen / voelt zich niet veilig) Niet van toepassing. Hij lijkt goed op zijn plek te zitten. Zit goed in zijn vel en maakt goed contact. Goede band met klasgenoten en leidsters. Ons kind doet zichzelf of anderen schade toe (bijv. slaan/bijten). Niet van toepassing (en ook nooit geweest). Maar voor mij zou gedragsproblematiek rond agressie een reden zijn om direct in te grijpen en extra hulp te vragen. Ons kind stagneert of valt terug in ontwikkeling. Niet van toepassing. We zien dat hij qua motoriek en zelfredzaamheid vorderingen maakt. (De pedagogisch medewerker gaf aan dat ze juist veel vooruitgang bij hem ziet in de afgelopen weken. Hij springt veel meer en klimt beter. Het aantrekken van laarzen en jas gaat nu ook soepeler en zelfstandiger.) Ieder persoon bekijkt de wereld door zijn eigen bril. Als ouder ben je echter meer vertrouwd met de context. Een goed voorbeeld hiervan is dat hij bijvoorbeeld niet vroeg begon te lopen, hoewel hij fysiek gezien al veel eerder prima had kunnen lopen. Hij was duidelijk gefrustreerd, maar op een gegeven moment leek er iets te klikken en liep hij plotseling de kamer rond. Vanaf dag 1 viel hij bijna niet. Hij kiest zijn eigen tijd en moment om nieuwe vaardigheden te ontwikkelen. Daarom is onze keuze op dit moment: even afwachten en goed in contact blijven met de pedagogisch medewerkers op de groep. We willen dit opnieuw bespreken over een korte periode. De hele discussie heeft me wel doen inzien dat ik nog meer in detail wil vragen hoe het verloopt als hij 'in de stress schiet'. Wat doet hij dan, hoe reageren ze dan (en vooral ook: hoe verschilt dit met thuis), waarom is dit voor hen zo'n grote zorg. Tot die tijd gaan we aan de slag met de tips van de pedagogisch coach en ik ga ook concreet navraag doen over hoe ze bij het kdv daar praktische invulling aan gaan geven. De orthopedagoog inschakelen blijft voor ons een concrete optie.
Het zijn vaak meerdere signalen hoor. Als kinderen bijvoorbeeld niet weten wat ze met een boek moeten doen, een kleine woordenschat hebben, het verhaal niet uit de plaatjes kunnen 'halen', geen verhaalstructuur kennen. Of het kind zegt gewoon dat boeken stom zijn, omdat ze dit thuis mee krijgen (als ouders laaggeletterd zijn is lezen lastig, boeken kunnen dan als 'stom' worden bestempeld). Ook dit is heel herkenbaar, ook in het PO! Ik heb momenteel veel kinderen die ziek naar school worden gebracht, 'want ze wou zo graag naar school' Ook zoiets..