Ik herken bepaalde dingen maar bepaalde zaken ook totaal niet: ouders worden bij gedwongen om een soort 'curling ouder' te zijn. Je moet sensory bins opzetten met wekelijkse thema's, allerlei activiteiten verzinnen, al het speelgoed moet van hout zijn en O WEE als je kind in contact komt met ook maar een klein beetje suiker. Investeren in je kind lijkt juist nieuwe hoogtes te hebben bereikt. Je moet altijd de perfecte, invoelende 'gentle parent' zijn die nooit boos mag worden. In mijn omgeving zie ik juist ouders die heel bewust bezig zijn met het ouderschap. Heel veel boekjes lezen en ongelofelijk veel moeite doen om er voor hun kind te zijn. Juist met veel gepraat (soms TE veel). Wat is er anders? De economische positie van deze generatie. Je kunt op één inkomen echt niet meer in de randstad wonen. Huizenprijzen zijn torenhoog en de lonen zijn niet de lucht in gegaan. Hulp van grootouders? Die werken vaak ook nog (en/of wonen niet in de buurt). Je zegt dat er in de basis niets mis mee is maar er klinkt toch wat oordeel in door Als je het allemaal zelf draaiende moet houden wil je misschien 1x in de maand een dag voor jezelf. Een dag waarop de kinderen op de opvang zijn. Waarop het stil is in huis en je... ik noem maar wat: een deur kunt verven zonder peutervingers in de buurt.
Jammer dat het vertrouwen zo'n deuk heeft opgelopen. Als leerkracht moet je er altijd voor waken dat de driehoek (lln-lk-ouder) in stand blijft, in het belang van het kind. Cito's bij kleuters... ik ben blij dat die inmiddels verboden zijn!
Helemaal mee eens hoor, ik bedoel ook meer kinderen die een vaste dag in de week hebben zodat ouders tijd voor zichzelf hebben, of extra opvang aanvragen in vakanties. Ik begrijp het helemaal, maar de instelling van ouders is gewoon heel erg veranderd de afgelopen 15 jaar, maar misschien is het ook regio gebonden? Oordelen erover is ook niet nodig natuurlijk, het staat alleen zo ver van mijn eigen visie af dat ik vaak moeite heb met het begrijpen van de keuzes.
Ik denk dat het gedeeltelijk klopt (wie ben ik om dit te typen met een zoontje die niet bepaald motorisch snel is en nog niet zindelijk is ) - maar denk je niet dat hier ook een stukje 'vroeger was alles beter' achter schuilgaat?
Ik begrijp wel waar je op doelt. De maatschappij is wel individualistischer. Wat ik ook wel zie: ik denk ook dat vrouwen nu meer willen participeren, op alle vlakken, en dat wellicht vaders zich niet altijd geroepen voelen om in dat gat te springen. Dat is misschien een beetje ongenuanceerd maar vroeger werd het wel meer van vrouwen verwacht dat ze alles opofferden. De vrouw kiest nu ook vaker voor zichzelf. Nu nog steeds: wie bediscussiëren opvoeding, lezen allerlei blogs en volgen 100 instagram accounts over slaaptraining/zindelijkheid etc.: vrouwen!
Ik denk het niet. Het waren hele andere tijden en 20 jaar geleden was er vast ook wel iets waarvan we nu denken: 'Hmmm...'. Ik vind het vooral heel zorgelijk hoe sommige kinderen tegenwoordig binnenkomen. Ik denk dat de kinderen van nu een pittige toekomst tegemoet gaan, met grote vraagstukken zoals bv. de opwarming van de aarde. Ze hebben een stevige basis nodig om zich van daaruit optimaal te kunnen ontwikkelen. De niveauverschillen bij kleuters zijn tegenwoordig soms zo ontzettend groot, dat het -zeker in grote groepen- bijna onmogelijk is om alle kinderen op elk vlak passend onderwijs te bieden. En dat doet wat met je, als leerkracht, want je wilt bij alle kinderen het onderste uit de kan halen. Je wilt dat alle kinderen goed in hun vel zitten, met plezier naar school gaan en nieuwsgierig zijn, want alleen dan kan een kind zich ontwikkelen, dan komt het tot leren. Als er (grote) problemen zijn op het gebied van bijvoorbeeld motoriek of taal, dan kan dat het zelfvertrouwen van een kind aantasten, en dat is weer van invloed op het welbevinden van dat kind. En daarom is tijdig signaleren en lijntjes uitzetten aan de voorkant -bij de opvang/gastouder/psz- ook zo ontzettend belangrijk. Hoe eerder, hoe beter! Er wordt tegenwoordig veel van mij als leerkracht verwacht, ook op het gebied van opvoeden, maar mijn core business is lesgeven. Als ik bijvoorbeeld drie per dag een kind moet helpen bij de wc (gebaseerd op eigen ervaringen ), reken 5 tot 10 minuten per keer, dan kost dit per dag minimaal 15 minuten onderwijstijd. Dit betekent dat álle kinderen in de groep iedere week minimaal (!) een uur en een kwartier minder onderwijs krijgen. Plus, de groep is iedere week een uur en een kwartier zonder toezicht buiten of in het lokaal... Gelukkig werk ik nu op een school waar men duidelijk beleid heeft opgesteld op het gebied van zindelijkheid.
Ik heb dat nooit gedaan, vond het zielig en niet kunnen. Als iemand mij nu zou vragen zou ik ze absoluut aanraden om het wel te doen. Ben veel te lang over mijn eigen grenzen gegaan en niemand wordt daar beter door. Als je verder geen enkele oppasmogelijkheid hebt kan het heel zwaar zijn.
Ik kon dat ook niet. Ben het sinds kort toch wel gaan doen en ik kan nu ook zeggen dat ik het moeders echt aanraad om te doen. @Rainie ligt imo erg goed in de richting waarom mensen (moeders) dit soort dingen nu wel doen vs vroeger niet/minder/anders. Tijden veranderen, het leven is anders, ik denk dat ‘vroegah’ er niet zoveel toe doet. Vroeger was elk kind met 2,5 jaar zindelijk. Tja, enig idee wat daar aan vooraf ging bij veel kindjes? (en bij moeders; de sociale druk was hoooogg). Vroeger is niet beter, vroeg de dingen kunnen doen is namelijk niet perse beter. Er speelde veel druk, forceren en oordeel mee in de reden van vroeg zindelijkheid, zelfstandigheid en volgzaamheid van kinderen. Ik vind het ook tegenstrijdig hoe we nu zo ontzettend hameren op het kind volgen, en de belangrijkheid zien in individuele aanpassingen doen op gebied van opvoeding en onderwijs. Maar dat kinderen met 3 jaar nog in een luier lopen is dan wel weer verkeerd want bijv arbeidsintensief. Dan denk ik: volgen we een kind nou wel of niet dan? On topic mbt opvang en signaleren: Ik ben van mening dat signaleren heel belangrijk is. Tegelijkertijd vraag ik mij af wie de kaders stelt van daarbinnen is alles prima en daarbuiten moeten we direct een orthopedagoog laten komen. Verschilt dat per persoon, per opvang, per land? Een kind dat met 3 jaar zijn sokken niet aankrijgt , en de ouders zeggen ‘ah ja, dat stimuleren we eigenlijk ook helemaal niet nu je het zegt’ , daar stuur je toch geen peperdure wetenschapper op af? Waarom zijn die grenzen zo hard? Althans, zo lijkt het soms dus omdat de ene opvang geen probleem ziet en de andere opvang wil laten observeren. Dit zijn trouwens vaak de situaties die ik lees waar ouders op reageren met ‘wat overdreven en waarom hameren ze zo op zijn ontwikkeling, het kind is net 2?” Het gaat dan eigenlijk nooit (zeer zelden) om kindjes die met 4 jaar geen woord zeggen of met 2,5 jaar nog kruipen , maar om kindjes van 2 die huilen op de opvang of met 3 jaar hun sokken en jas niet aankrijgen. Ook een probleem dat ik vaak zie is gebrek aan communicatie. Het wordt ouders tussen neus en lippen meegedeeld, of verslagen zonder context overhandigd. Ook verslagen zelf die zware woorden bevatten of halve diagnose stellen. Imo ligt de reden van steigerende ouders vaak bij de pm’ers die niet juist communiceren. zelf heb ik ook ervaring met pm’ers die hun visie willen doordrukken, ook na gesprekken met ons ouders en zelfs na observatie(s). Imo overschatte zij hun eigen ervaring en gingen ze een grens over van wat een pm’er kan en mag. Ik heb ook ervaring met pm’ers die begripvol zijn en vertrouwen op het verhaal van de ouders. Het is een samenwerking, maar dus beide kanten op. Ouders moeten vertrouwen hebben in de pm’er, maar pm’ers moeten ook vertrouwen hebben in de ouders.
Ik ging vroeger ook ziek naar school omdat ik dat graag wilde. Ik ging ook geregeld sporten als ik ziek was. Alleen als ik 40+ graden koorts of flinke bronchitis had en echt heel ziek was, dan bleef ik wel eens thuis. Liefst ging ik in de vakantie ook naar school. Er zijn kinderen waar dat echt zo bij is. Met onze kinderen hebben we mbt zindelijkheid inderdaad gewacht tot ze zelf zeiden dat ze geen luier meer aan wilden. Dat is niet per definitie fout oid… Bij de oudste wel eerder geprobeerd, werkte voor geen meter. Toen ze het zelf aangaf, was direct dag en nacht zindelijk. En aangezien ze toen bijna 3 was, was dat ruim op tijd in mijn ogen. Bij de jongste ging het precies zo. Niet alles wat anders is dan je het zelf zou doen (dit is niet richting rijo, maar algemeen bedoeld ) is slecht. In gesprek blijven en open blijven staan voor elkaar is in mijn ogen heel belangrijk. Zéker als professional.
Goh wat een ongelooflijke liefde voel ik voor mijn beroep, gelukkig is mijn ervaring in het echte leven beter.
Mbt het ziek naar school gaan: ik kan 9 van de 10 keer na een uur ouders bellen, omdat ze alles hebben ondergespuugd, de poep langs hun broek op de grond druipt omdat ze diarree hebben, veel huilen of ze futloos op de tafel hangen. Andere kinderen worden ziek, personeel wordt ziek. De invalpool is leeg, dus zit de hele groep weer thuis. Dus ja, ik vind hier wel wat van. Je hoort mij echt niet als kinderen met een loopneus of een hoestje naar school komen, maar hou ze alsjeblieft thuis bij buikgriep, koorts of een fikse oorontsteking...
Misschien dat vroeger ook anders was dan, mijn ouders hebben er nooit kritiek op gekregen. De juffen stonden ook geregeld niet fit/ziek voor de klas. Een kind wat diarree heeft of overgeeft vind ik een ander verhaal, alleen al vanwege de viezigheid die het geeft. Maar op jonge leeftijd wel zo vaak gehad dat ik mijn kind er om thuis hield en dat er niets meer aan de hand was (en maar een of heel misschien twee keer dat ik ze bracht en het toch niet ging). Ziektes verlopen dan vaak zo grillig.
Exact, ik heb hier ook een kind dat het liefst 7 dagen per week naar school gaat. Maar ik heb de taak als ouder om daar een stokje voor te steken, voor hem, voor klasgenoten, voor de leerkrachten. Dus nee, ziek ga je hier niet naar school.
Laten we dat vooral niet normaliseren. Ik heb het ook jaren gedaan, half dood voor de groep staan, maar ik doe het niet meer. Ziek is ziek.
Daar heb ik ook respect voor. Iedereen moet daar zijn eigen keuze in kunnen maken, vind ik. Rekeninghoudend met de omgeving natuurlijk.
Wat soms ook wel een vertekend beeld geeft: kinderen komen soms nog ‘goed’ uit bed maar verslechteren vervolgens. Ik heb dat ook wel eens fout ingeschat.
En andersom. Soms doodziek en een uur later kiplekker. Dus ja, je kunt dat idd niet altijd goed inschatten. En zelf voel ik me ook wel eens ineens niet lekker, zeker met een buikgriep oid.
Uit wat eerdere berichten (de visie van de PM'er werd vergroot en verkleind): Uitgaande van TS, als een kind slimfit broeken draagt is t logisch dat een broek aantrekken lastiger is en waarschijnlijk (mijn ochtendspits kennende) gewoon nog niet aan de orde is geweest. Met R ook, er kwamen wat signaleringen waar we ons deels in kunnen vinden en sommigen niet. Of wat we beiden zien en zelf ook een moment in gedachten hebben "dan gaan we stappen zetten". Zijn spraak is nog niet jofel, als ze hem in een groep zien praat hij gewoon niet. Heb je hem apart kletst hij wel (moet je maar net weten). Zinswoordjes kennen ze van hem compleet niet, thuis weet hij ze prima te maken. Verbaal is t geen wonderkind in elk geval, maar we kijken t nog even aan tot 2,5 en moeten bijv ook G iets remmen in het "oplossen van R zn problemen" want het is wel lekker makkelijk als je zus je al helpt bij "G komuh...die" en pakt wat jij aanwijst. Een PM'er ziet en signaleert, combineer het met je eigen beeld en wees realistisch. Er zijn allerhanden disciplines die kunnen helpen en dat is prima. Maar allicht weet je zelf ook iets wat je kan doen om beginstapjes te maken in een fase, waar je allicht nog helemaaaaal niet mee bezig was (niet vreemd dat een kind dan "achterloopt" op zo'n punt). Dan ga je, logischerwijs, ook niet voor jan joker bij een specialist zitten. Dan haal je dus wat joggers (wat TS intussen heeft gedaan) en begin je gewoon t eerste stukkie wat qua leeftijd en interesse haalbaar is en bouw je op. R is grof motorisch ook geen held, maar inmiddels heeft hij een setje heldensokJES gevonden en durft telkens wat meer. Met een te grote stap slaat hij dicht, peutergym is nog even een brug te ver bijv. Op zich wel grappig hoe broer en zus zo kunnen verschillen. Je wordt er als ouder wel razend creatief (en geduldig) van. Ik noem t functioneel verlof ipv betaald aan t werk ben ik thuis aan t klussen met dingen waar ik doelbewust geen kinderen bij wil hebben. (Bepaalde klussen kunnen prima met kinderen in de buurt natuurlijk) Ontspanningsverlof (met een boekje bank hangen voor t relaxen) krijg ik niet over mn hart al zou t mn studietempo wel goed doen. Rustig uit eten terwijl mn moeder met alle liefde eens een avondje oppast wordt al een race, vind t gewoon niet fijn een ander "op te zadelen".