Misschien herkent iemand dit? Ondanks dat ik mijn zoon heel gezellig vindt, wordt ik er soms ook een beetje gek van (zacht gezegd). Hij is enorm aanhankelijk. Als ik even weg loop dan loopt hij me achterna. Als ik bezig ben gaat hij aan mijn been hangen. Als we aan het eten zijn en hij wil knuffelen dan is er geen land mee te bezijlen. Ik wil bij mamaaaa, ik wil bij mamaaaa. Laatst was ik een dagje weg en toen werd hij 's nachts wakker omdat hij bij mij wilde zijn. Soms wil ik gewoon even rustig kunnen bellen, naar de wc, iets wegbrengen. Maar dan blijft hij aandacht vragen en zelfs er doorheen praten omdat de aandacht dan afgeleid wordt naar de telefoon. Mijn dochter van 1 is ook aanhankelijk maar niet zo erg. Net werd ik best even boos omdat hij niet even in de kamer bleef terwijl ik een telefoontje af moest handelen. Ik vind het dan ook wel weer sneu omdat hij dan heel zielig huilt. Hij wil tenslotte ook alleen maar bij me zijn. Ik vind het soms best lastig, hoe ermee om te gaan.
Tsja, toch grenzen stellen en heel duidelijk en stellig zijn over wat je van hem wilt. Laat jij mama eens even zien hoe goed je nu even zelf wilt spelen? Ik wil nu dat je even rustig dit of dat gaat doen. Mama moet even dit of dat doen, ik kan dus nu niet met je knuffelen/spelen. En dan natuurlijk heel erg prijzen en af en toe tussendoor hem een kusje/knuffel geven omdat hij zo goed zelf zich vermaakt.
Op zich is dat inderdaad wel de manier waarop ik het aanpak. Maar de laatste tijd hoef ik maar te zeggen 'ga nu maar even lekker zelf spelen' en meneer begint al te krijssen als ik dan even de deur achter me dicht trek. Misschien is het een fase. Hij is niet altijd zo geweest. Ik heb wel een half jaar thuis gezeten i.v.m. een burn- out en sinds enkele maanden ben ik weer aan het werk en ben ik verder ook weer af en toe weg met een vriendin. k bedenk me net dat het daar ook aan kan liggen. Al heeft hij het met zijn vader ook wel heel gezellig thuis. Ik vind het alleen zo zielig om hem echt te straffen (op strafstoel), alleen omdat hij achter me aan loopt. Maar wel doen dus...
Check, hier ook zo'n plak mannetje. Maar zodra papa in de buurt is is het bij mij over en is papa de klos! Ach het zal wel een fase zijn en nu tel ik wat vaker tot 10 en ga ik mijn eigen ding doen dat is dan voor 2 minuten leuk maar dan gaat uk zijn eigen ding weer doen.
Straf geven??? Nee joh ,proberen positief met iets af te leiden. Speelgoed? Puzzel, mischien wat nieuws of iets van zolder aftrekken,samen spelen,en dan je ding doen??
Positief afleiden werkt echt niet meer. Ik ben juist veel met hem bezig, ik ben ook nog best veel thuis. Maar als ik even mijn handen vrij wil hebben of wil telefoneren en ik zeg dat hij even moet wachten, spelen, in de kamer blijven of zijn mond even moet houden dan pikt hij dat gewoon niet. Hij blijft net zo lang doorgaan tot ik mijn gesprek echt moet beeindigen omdat ik degene aan de andere kant niet meer kan verstaan. Ik vind wel dat daar de grens ligt, dus van mij gaat hij bij 3x waarschuwen wel even op de stoel. Ik voel me dan wel schuldig hoor, maar als ik nu geen grenzen stel dan ben ik bang dat het uit de hand loopt.
O hier nog een kontplakker. De hele tijd achter me aan. Het liefst wil ze bij me op mijn schoot zitten als ik op de wc zit...pfff Hier is dat begonnen sinds ze een klein zusje heeft. Vind het ook heel moeilijk mee om te gaan, ze bedoelt het zo lief.
Meisje hier is een stuk jonger, maar als het sprongetje tijd is helpt het wel om heel consequent te zijn. Nee is nee, als ik twijfel merkt ze dat. En dan gaat ze maar schreeuwen of over de grond rollen. Daarna maken we het weer goed en "bespreken" we ook even wat er gebeurde en dat ze moet luisteren. Ook belangrijk voor mij ieg is om echte aandacht (dus niet half omdat je nog iets anders moet doen) af te wisselen met zelf spelen en ik iets anders doen. Straffen werkt hier slecht, vindt ze alleen maar interessant Dan belanden we in nog meer ingewikkelde dingen.