Vandaag zijn we naar de Kno arts geweest met de jongste en ze moeten eruit. Nu vroeg ik mij af wat jullie ervaringen hiermee zijn? Volgens het ziekenhuis is hij echt twee weken uit de running, maar een kindje van een facebook kennis liep na 4 uur alweer vrolijk rond. Ik ben dus benieuwd naar jullie ervaringen Ook hoe het na die tijd was. Onze zoon heeft ook lijmoren? zei de kno arts en waarschijnlijk in de toekomst nog buisjes nodig. Ze wilde eerst even aankijken wat hij deed zonder amandelen Alvast bedankt!
Ervaring hier was een week echt nog goed beroerd en aan ons vastgeplakt zitten, veel huilen, etc. Daarna een week echt nog duidelijk niet lekker en daarna knapte het op. Pas na 2 maanden konden we zeggen dat het echt klaar was, maar goed: in vergelijking met voor de operatie was dat dan wel weer piece of cake
bij mijn eerste dochter gingen de neus amandelen er eerst uit. het inslapen ging heel goed, ik heb van te voren vaak wedstrijdje diep inademen en zo hard mogelijk uitblazen gedaan, en beloofd dit ook te doen tijdens het masker van de narcose, ze was toen bijna 2,5 jaar. het in slapen zeg maar ging heel vlotjes, maar ze werd wel mopperd en huilend wakker, moest drinken en de verpleegkundigen lette er echt op dat ik mijn dochter dwong om te drinken. mijn dochter vond dit echt niet fijn, eenmaal thuis voelde ze zich een stuk beter ( wij hadden thuis al wel steen koude ranja ( avond van te voren in de vriezer en eruit halen net voor we naar het ziekenhuis gaan zodat het een beetje ondooid is wanneer we thuis waren) daarna kreeg ze buisjes, 2 maand later, inslapen ging weer goed, wakker worden weer bagger, verder is aan buisjes niet veel bijzonders dus geen extra last ofzo. nog eens 2 maand later moest haar keel amandelen eruit, ( waarom ze niet alles tegelijk deden is ons een raadsel want wij hadden wel aangegeven alles tegelijk te willen) anyway, met de keel amandelen ging wederom het slapen heel gemakkelijk, toen ze eruit kwam maakten ze haar wakker, dit keer ben ik er tegen in gegaan, ze mocht op haar eigen tempo wakker worden, elke 3 minuten zei ik haar naam, en dat ze even uit het rietje moest drinken, bijvoorbeeld 3 slokken en je mag weer slapen, nu 5 slokken en je mag weer slapen, nu even 1 slokje, ze mocht een ijsje na die tijd maar die wou ze niet, ze had het echt nodig om te blijven liggen,, toen ze recht op ging zitten na 2 uurtjes moest ze flink spugen, de verpleegkundigen stonden klaar om haar over te nemen omdat ze mij helemaal onderspuugde, ik heb gezegd dit niet te willen, ze hing vast geklamd aan mama, bang voor het spugen waar bloed bij zat ... nee ik hield haar bij me en dat het bakje te klein was voor dat spuug maakte me niet uit. wel heb ik ervan geleerd.... ook een eigen legging en jurkje voor mezelf nog extra mee te nemen als dit nog maals zou gebeuren bij de baby die toen op komst was. thuis bij alle drie de keren was het echt weer als van ouds, ze zat lekker op de bank om zich te laten vertroetelen,en zat zelfs stiekem alweer metworst te eten op de dag van het verwijderen van de keel amandelen, toen we zeiden nee dat kan niet met de wondjes in de keel en dat doet pijn zei ze nee hoor doet geen pijn, is lekker en ik heb honger. ( ze mocht dat stukje dan op eten maar verder hebben we de worst toch maar verstopt ) bij onze tweede dochter herkenden we alle signalen met 8 maanden, met 11 maanden konden we eindelijk terecht, een week later werd ze geholpen, neus amandelen en buisjes,wederom ranja in de vriezer ( in een cola fles) en in de ochtend om 7 uur in de koelkast gezet. extra setje klein opvouwbare kleren voor mezelf mee just in case. ( niet nodig gehad ) masker was ze gewend want ze kreeg pufjes.in slapen ging niet lekker,ze ging maar niet onder zeil en ze hebben de dosis 3 keer omhoog gezet voor ze eindelijk sliep, ik had meteen in gedachten om haar net als onze eerste dochter uit te laten slapen. maar ze kwam al huilend de zaal weer in en was dus al lang en breed weer wakker, zij is niet gestopt met huilen, drinken wou ze ook echt absoluut niet, nu wist ik al dat ze geen fan was van drinken, al helemaal niet zonder haar tuit beker.... dat zou drama worden, dus ik heb pakjes knijpfruit in de vriezer gelegd, ook 7 uur eruit gehaald, om 10 uur was ze weer uit de narcose en het knijpfruit was ontdooid maar wel echt lekker koud, hier heeft ze er 3 van op, gelukkig vond de verpleeging dit toen prima. thuis was ze snel weer op haar gemak en liet niet echt zien dat ze nog veel pijn had. nu wouden ze haar keel amandelen toen niet doen, ze vonden haar te jong en als ze 2 was en ze had er nog last van dan zouden ze haar de keel amandelen verwijderen. ze is nu net twee, haar buisjes zijn er uit. haar neusamandel is terug gegroeid en heeft nog met regelmaat keel ontsteking, tijd dat ze er uit gaan dus, 27 januari worde ze geholpen. keel neus en oren, ik neem weer een extra set schone kleren voor mezelf mee ( en voor haar natuurlijk ) ik bevries weer een paar pakjes knijpfruit, als ze er van moet spugen, prima geen probleem, ik laat haar als ze niet uit zichzelf wakker word uit de narcose ook rustig wakker worden zoals ik bij onze eerste dochter deed met de keel amandelen. ik hoop dat ze dit keer minder onrustig uit de narcose komt, maar ik houd er rekening mee dat ze weer schreeuwend en over stuur wakker word. ik neem ook een oplader mee en een ipad, er is wifi in het ziekenhuis en we hebben er netflix op staan, zo kan ze rustig filmpjes kijken, er is gezegt dat ze sowieso tot 14.00 uur moet blijven en spelen zal niet gaan. ben benieuwd hoe het totaal pakketje zo meteen gaat.
X11: Oke dus wel echt niet helemaal lekker erna. Dat zeiden ze ook in het ziekenhuis idd. Hier is het nu ook een drama, enorm snurken, daardoor niet goed slapen, heel moe, hangerig, huilerig, hij heeft in beide oren nog vocht achter het trommelvlies dus hij is half doof, en hij eet gewoon niet goed, veel drinken, maar er gaat weinig in. Ook klaagt hij over keelpijn (logisch met die amandelen) en heeft al af en aan koorts/verhoging sinds kerst. Daarvoor heeft hij 3 kuren gehad voor dubbele oorontstekingen en amandelontstekingen. Dus het kan hier ook alleen maar beter worden. @Hippo: Bedankt voor je tips, daar had ik nog niet over na gedacht. Ik zal ook een extra setje kleding meenemen, dat is een goeie. En ook het drinken in de vriezer en koelkast. Ik twijfel alleen wel over het knijpfruit, maar ik kan het altijd in de vriezer leggen voor als hij hier weer thuis is. Bedankt! Jullie hebben ook de hele rambam ermee meegemaakt zeg! Wel fijn dat het zo'n verandering is na die tijd, daar gaan we voor. Wel vervelend dat het nu weer moet gebeuren, hopelijk knapt ze daarna weer snel op. Het enige waar ik mee zit is, dat als hij onder narcose moet, hij alleen op een stoel moet gaan zitten. Ik mag wel tegenover hem zitten, maar ik vind het zo kil, hij is vaak bang voor dingen. Dan ziet hij eerst al die vreemde mensen en dan moet hij alleen in die ruimte op een stoel zitten. Ik wil hem liever op schoot, dan kan hij lekker tegen mij aan zitten en heb ik veel meer contact met hem. Zo kan ik hem ook beter gerust stellen. Weet jij of dat mag? Buisjes moet hij waarschijnlijk ook, maar ze wilde eerst wachten wat het verwijderen van de amandelen deed. Hij heeft nu 2 lijmoren, had er nog nooit van gehoord, maar schijnt dat er dan vocht wat taai is geworden achter het trommelvlies zit.
verschilt echt per kind hoe ze er op reageren. dl moest keel en neusamandelen eruit omdat ze chronisch geirriteerd waren. het inslapen ging prima. even later na de ingreep werd ze gillend en krijsend wakker. eenmaal terug op de kamer wilde ze het ijsje niet en ook geen ranja. maar ze moest 1 van de 2 op hebben voor ze naar huis mocht. dus het ijsje was toen heel snel weg. onderweg naar huis heeft ze wel nog bloed over gegeven en wat was ik blij dat ma mee was zodat zij erbij kon. thuis moest ik haar de eerste 2 dagen ook dwingen om te drinken eten maakte me niet uit. een paar dagen na de ingreep zat ze alweer vrolijk bij het buurmeisje in het zwembadje en begon ze ook weer langzaam wat te eten. de narcose is ze wel een tijdje moe van geweest. maar al met al is het me dik mee gevallen hoe het met haar ging. ik heb ook wel eens gehoord dat kinderen dezelfde dag alweer aan een boterham zaten te happen. als je kindje in de herstelperiode wil eten geef dan zachte dingen maar geen melkproducten. dat blijft op de wonden liggen en krijgen ze meer slijm wat ook niet erg lekker voelt
het zal in elk ziekenhuis wel anders gaan maar ik mocht dl zelf op de stoel zetten en vasthouden tot ze onder narcose was. het moet volgens mij wel mogelijk zijn om zelf je kindje op schoot te hebben tot hij onder narcose is. heb ik iig wel eens van andere moeders gehoord dat ze dat gedaan hebben. maar ze zijn zo weg hoor. kapje op paar keer diep inademen en ze slapen
Ik heb er nog geen ervaring mee. De neusamandelen van mijn dochter gaan er volgende maand eindelijk uit. Wel heb ik hier gehoord dat als je erop staat, je je kind mag vasthouden. Ik ga hier dus ook heel duidelijk in zijn want anders weet ik zeker dat mijn dochter in paniek is. Ik wil dit bespreken met de anesthesist, hier krijg ik nog een gesprek mee. Jij ook neem ik toch aan?
Ik mocht de kinderen alle keren gewoon bij mij op schoot nemen, dit is voor het kind fijner maar ook voor jezelf als moeder zijnde. Ik zou dit toch even aan geven nog dat dit eigenlijk wel iets is dat jij wil en een fijner idee voor jullie beiden vind.
Mijn dochter heeft vorig jaar op 4jarige leeftijd de keel en neus amandelen laten weghalen ivm chronisch ontstoken keelamandelen. Ze had enorme knikkers achterin de keel. Ik vond het een zeer heftige ingreep met een lange nasleep. Ze mocht van de arts een week niet naar school ivm risico op nabloedingen (protocol van het ziekenhuis). Ook niet in de zon of alleen buiten zijn. Was erg warm destijds dus best lastig. Ze had er zelf niet heel veel last van. Op de dag van de operatie ging het eigenlijk ook al wel goed. Bij het wakker worden wel huilen maar al snel ging ze ijsjes eten en ranja drinken en zelfs beetje spelen op de afdeling. Onderweg naar huis wel misselijk en spugen, maar eenmaal thuis lekker in bed gekropen en toen ging het eigenlijk wel. Met name dus alle nazorg vond ik best heftig. Het resultaat is hier een kind met veel meer energie. Ze klaagde voorheen altijd al bij het kleinste stukje wandelen of lopen. Tot ruim 3 in een buggy gezeten. Mijn jongsten hebben al meer gelopen dan zij ooit heeft gedaan. Heel veel succes gewenst voor de operatie
Hier kreeg de jongste 5 dagen na haar eerste verjaardag (in september) buisjes, na 2 dagen was ze weer helemaal zichzelf. De kno arts wilde toen ivm haar jonge leeftijd nog geen amandelen verwijderen. Het leek na het plaatsen van de buisjes even beter te gaan maar helaas was het al snel weer pet. In het voorjaar knapte ze iets op en in de zomer nog meer. Maar een jaar later in september waren we terug bij af. Toen besloten om haar neusamandelen te verwijderen (ze heeft nooit keelklachten dus die waren niet nodig), geloof het of niet maar de avond na de operatie was ze weer helemaal opgeknapt. Sindsdien geen chronische snottebel uit haar neus meer en ook nog maar 2 keer een oorontsteking gehad in die 1.5 jaar. Die lijmoren (glu ears) had Saar ook, ze hebben bij het plaatsen van de buisjes gelijk haar oren leeggezogen en volgens de arts kwam er een hoop slijm uit. Dit merkte we direct toen we thuis kwamen, de telefoon ging (oma wilde weten hoe het gegaan was), en mevrouwtje begon keihard te huilen, het was zo'n herrie! Dat had ze dus voor die tijd nooit in die mate gehoord. Het nadeel was wel dat we de maanden erna beneden bij wijze van spreken geen scheet konden laten of ze werd boven wakker. Beide keren mocht ik trouwens gewoon mee naar de operatiekamer totdat ze onder narcose was. Zodra de ingreep was gedaan mocht ik direct in de uitslaapkamer komen zodat ik bij haar was als ze wakker werd. Misschien wel handig om te weten, ze had toen nog een tube in haar keel die ze nog moesten verwijderen. Kan me voorstellen dat dit voor sommige ouders wat eng kan zijn. Zelf vond ik het juist fijn dat ik er zo vroeg alweer bij mocht. Nadat ze wakker was gingen we beide keren weer naar haar ziekenhuis kamer. Toen ze buisjes kreeg gaf ik haar nog borstvoeding, en kreeg ik hiervoor een aparte kamer aangeboden om haar rustig te kunnen voeden. Bij de neusamandelen kreeg ze geen borstvoeding meer, maar koude limonade en waterijs van het ziekenhuis (ze lag ook met kinderen op zaal die voor hun keelamandelen kwamen), zodra ze goed gegeten en gedronken had mochten we beide keren naar huis. Kortom het is mij beide keren erg meegevallen en ik ben erg blij dat we het gedaan hebben.
Wij hadden idd ook maanden van achter elkaar door oor- en keelontstekingen gehad met hoge koorts, vrijwel niet eten en afbuigende groei, dus veel slechter kon het hier ook niet. Maar de eerste week was dus echt heftiger dan daarvoor, de tweede week eigenlijk vergelijkbaar als wanneer ze ontstekingen had en daarna knapte het dus op.
Neusamandelen is trouwens echt peanuts vergeleken bij keelamandelen. Dat laatste is echt een heftige ingreep, zeker voor een kind. Andere dochter heeft de neusamandel er alleen uit gehad, die was na een uur weer helemaal de oude. Buisjes stelt niets voor, enkel de narcose is dan vervelend.