We zaten net aan tafel en mijn man had zijn hand in zijn haar en ondersteunde daarmee zijn hoofd terwijl hij aan het eten was. Ik vraag hem dat niet te doen omdat ik goede tafelmanieren belangrijk vind en een goed voorbeeld voor onze kinderen wil geven. Zo met meerdere zaken. We zijn uiteraard elkaars gelijke en alles gaat verder prima maar ik heb van huis uit nu eenmaal iets meer manieren meegekregen. Zo is het bij hem thuis de gewoonste zaak om je bord leeg te eten, op te ruimen en je ding te gaan doen. Ik wil pertinent dat iedereen aan tafel blijft zitten totdat iedereen klaar is. Maar ook kleinere dingen... Mijn man zegt vaak die, dat en deze door elkaar. En ik merk dat ik hem vaak verbeter omdat onze kinderen dit overnemen. En zo nog meer situaties.. Dus ik vraag me af.. hoe gaan jullie hiermee om? Vind het eigenlijk een beetje raar om mijn man te 'corrigeren' maar als het gaat om het goede voorbeeld geven voor je kinderen om de basic manieren mee te geven, is het dan wel geoorloofd?
Die van mij is eigenwijs en zegt ik maak zelf wel uit wat ik doe... Net zo als mayo bij t normale eten enzo.... Vreselijk irritant... Maja... Wat doe je er aan? Ik blijf t wel zeggen want dat maak ik dan weer zelf uit.
Ow gebeurd hier ook wel hoor! zo wil ik niet dat de TV aan staan tijdens het eten, ik zet hem dus altijd op Q music ofzo.. Moet mijn man er vaak op wijzen, net zoals zijn telefoon gebruikt TIJDENS het eten.. zwaar irritant als je met zn allen aan tafel zit. Maar het geeft toch niks? Hij wijst mij ook wel eens op puntjes.
Ik zou mijn man in ieder geval niet corrigeren waar mijn kinderen bij zijn, maar ik zou dit later met hem bespreken zodat jullie er ook gewoon samen over kunnen praten en hij ook het idee heeft wat in te kunnen brengen en niet alleen maar gecorrigeerd te worden.
Oh ja hoor wij corrigeren elkaar ook. Als het om taalfoutjes gaat dan verbeterd mijn man mij Manieren en gewoontes zijn bij ons wel redelijk hetzelfde. Ik heb nog geen dingen gemerkt die echt anders zijn. Hij is vaak als eerste klaar met eten en ik 'corrigeer' hem dan wel eens als hij zijn telefoon pakt. Maar ook niet altijd.
Dat is net wat jullie fijn vinden onderling lijkt mij. Ikzelf zou er echt niet op zitten te wachten als mijn man mij zo zou corrigeren. Als ik iets verkeerds uit zou leggen en hij zou zeggen 'dat klopt niet', prima. Maar mij direct corrigeren op mijn gedrag waar de kinderen bij zijn: zou ik niet op prijs stellen, hij is mijn vader niet. Ook niet als ik eens een die zou gebruiken ipv deze ofzo. Achteraf zou ik het wel aangeven over bijv dat tijdens het eten, maar vooral eens kijken wat jullie samen voor tafelmanieren willen meegeven aan de kinderen. Wij zitten op een lijn wat dat betreft (hand mag hier best onder het hoofd al zeggen we daar wel grappend iets van 'zwaar hoofd') en hoeven elkaar daarin dus ook niet te corrigeren.
Nee, dat zou ik niet doen. Zou hem er hooguit achteraf op wijzen, zonder dat de kinderen er iets van mee krijgen.
Het is overigens niet zo dat hij een soort van op zijn kop krijgt ofzo hoor, haha. En we zitten over het algemeen zeker op 1 lijn vwb opvoeding en dingetjes meegeven. Alleen is het bij hem, met sommige dingen, hij is verder gewoon netjes haha, geen tweede natuur. Dus moet ik hem eraan herinneren. En soms voelt dit een beetje gek
Het is trouwens niet een heel ding dat de kinderen er bij zijn want kan toch wel met zekerheid zeggen dat die niet eens meekrijgen waar we het over hebben, vaak ook omdat het alleen even een knikje is ofzo. Iets in die richting. Dus daar gaat het niet om. Maar meer om het idee dat je je man corrigeert, wat een beetje gek voelt. Maar aan de andere kant wil je toch dat er het goede voorbeeld gegeven word
Dit! Als ik ergens een hekel aan heb, is het wel dat mijn man mij op zulke dingen gaat aanspreken tegen over de kinderen. Wij bespreken dat soort dingen achteraf. En dan op een open manier. En wij proberen er 'onze' manier in te vinden. Mijn manier is niet per se de beste, en die van hem ook niet. Met jullie voorbeeld, dat je man met zijn hand onder zijn hoofd zit te eten. Dat het van jou niet kan, betekend niet dat je man je daar maar in moet volgen. Je bent zijn moeder niet, en van een hand onder het hoofd gaan de kinderen echt niet allemaal zo eten hoor. En als ze dat wel doen, kan je ze altijd nog corrigeren. Leg dan achteraf aan je mand uit dat je zoiets niet echt een goed voorbeeld vindt, en kijk dan hoe je man reageerd.
Taalkundig wil ik mijn man wel eens corrigeren waar de kinderen bij zijn. Dat is iets wat je per ongeluk fout doet. Fouten maken mag, maar het is wel fijn als je leert hoe het zit. Maar wat betreft 'manieren' zou ik hem niet corrigeren. We hebben afspraken waar we het over eens zijn en daar houden we ons dan aan. Of niet, maar dan bespreken we dat verder waar de kinderen niet bij zijn.
Ja hoor, doe ik ook wel eens En andersom ook. Inderdaad met betrekking tot telefoons aan tafel, niet opstaan en andere dingen gaan doen (dat wil dl dan ook, terwijl we haar leren aan tafel te blijven tot iedereen klaar is). Dat soort dingen ... vind ik ook niet heel raar? Je kunt dat toch gewoon normaal tegen elkaar zeggen? Vind het alleen maar verwarrend voor kinderen als je niks zegt. Bijvoorbeeld als mijn man opstaat van tafel wanneer hij klaar is en vast gaat opruimen. Ik zeg dan, he kom je nog even zitten, we zijn nog niet allemaal klaar. Zo is het voor iedereen duidelijk, dus ook voor mijn dochter dat we zitten tot iedereen klaar is. Wanneer ik dit niet tegen mijn man zou zeggen, is het ook niet duidelijk en redelijk tegenover mijn dochter die wel moet blijven zitten. Snap je het nog ? Het is niet iets dat dagelijks gebeurd hoor, maar wij zeggen dat ook gewoon waar dl bij is, zo ziet ze dat afspraken voor iedereen gelden en niet alleen voor haar.
Nee, dat is dus niet het geval dat de kinderen er iets van meekrijgen. En ik 'corrigeer' hem alleen op punten waar we het eerder eens waren over het plan van aanpak. In dit geval is hij het dus ermee eens dat aan tafel geen hoofd ondersteund word, niet met telefoon word gespeeld, iedereen blijft zitten e.d. maar.. Omdat dit geen tweede natuur voor hem is, vergeet hij dit nog al eens. En hier gaat het nu dus juist om. Dat je hem vervolgens erop aanspreekt en dit een beetje gek voelt. En ik ben inderdaad zijn moeder niet. Dáár heb je gelijk in.
Ja zo doe ik dat dan ook een beetje op die manier. Of we wisselen alleen een blik uit of iets dergelijks. Of maken er een grapje van. Overigens doet hij het bij mij ook. Met dingen die voor hem dan weer een heel ding zijn en voor mij minder. Bijvoorbeeld schoenen uit in huis. Hij zegt vaak zat tegen mij dat ik mijn schoenen uit moet doen. Vind ik totaal geen punt, alleen als je het zelf doet, voelt het raar
Denk toch dat ik het alsnog op een later tijdstip met hem zou bespreken. Ondanks dat je kinderen er misschien niets van hebben gemerkt, vind ik toch ook dat het dan ook fijner overkomt voor je man. Denk dat het dan ook minder gek zou voelen, omdat hij er dan een reactie op kan geven en nu eigenlijk niet omdat de kinderen erbij zijn.
Als het om algemeen geldende regels in ons huis gaat, zeg ik er wel wat van als de kinderen erbij zijn. Bijv. als mijn man zijn telefoon pakt tijdens het eten. De kinderen zeggen er dan zelf ook wel wat van, haha. Als het gaat om iets dat ik storend vind, dan zeg ik dat wel een keer als er geen kinderen bij zijn. Ik ga geen kritiek op hun vader leveren, waar zij zich dan weer mee kunnen bemoeien.
Dit. je hebt nu eenmaal allebei een andere opvoeding gehad en de gewoontes bij ons thuis en de ideeen die ik heb over opvoeden zijn niet per definitie beter dan die bij/van mijn man. Overigens worden wij tegenwoordig niet door elkaar, maar door onze pubers gecorrigeerd ( dan wordt je pas echt een spiegel voorgehouden!)
Ligt op de manier waarop maar elkaar zo afvallen tegenover de kinderen zou ik zelf heel vernederend vinden. Achteraf aangeven of buiten gehoor van de kinderen prima. Of even iets normaal vragen zoals die hand onder het hoofd kan ook nog wel. Maar echt verbeteren zou ik niet snel doen zo.
Elkaar afvallen vind ik heel erg overdreven klinken voor zoiets kleins en onschuldigs. Het is (bij ons iig) niet zo dat we boos worden, het is zelfs zoiets kleins dat het de moeite niet eens is om er op een later moment voor te gaan zitten om het erover te hebben. Ik vind het juist voor kinderen goed om te zien dat papa en mama ook wel eens iets fout doen of een afspraak vergeten en dat ze daar ook op worden aangesproken. En dat aanspreken gaat heel normaal, soms met een beetje humor en heeft eigenlijk helemaal niks negatiefs in zich. Vandaar dus dat ik niet zo goed snap wat het grote probleem is