Help, is dit normaal gedrag?

Ow wat kunnen ze erg zijn he die peuters!!! En wat kun je er wanhopig vam worden. Ik denk dat iedereen die momenten kent hoor, dat je ze echt het liefste achter het behang zou plakken en je geduld volledig op is. Ik zi in je banner dat je ook een dochtertje van acht maanden hebt, is dit gedrag misschien sindsdien vergergerd? Het zou kunnen dat hij gewoon op deze manier de aandacht opeist. Wat hier goed hielp was dingen met zoonlief alleen doen. Im het weekend ging papa echt een paar uur met hem alleen het bos is, of fietsen, naar de speeltuin. De andere dag deed ik dat, zwemmen, knutselen gewoon echt even 1 op 1. Na een poosje leek het wel dat hij zelf weer de rust en het vertrouwen kreeg dat hij ook zonder driftbuien niet vergeten werd....
sterkte!

 

Ik heb helaas geen tips voor je, maar ik herken wel heel veel (en hopelijk helpt je het een beetje om te horen dat je niet de enige mama met driftig kind bent). Ook ik vraag me wel eens af of het driftige gedrag van mijn zoon "normaal" is.

Mijn zoontje is sinds een week of 2 ook enorm pittig: weglopen als ik hem roep, gooien met speelgoed, heel driftig en boos als hij z'n zin niet krijgt of ik even niet met hem wil spelen. Nou is hij nooit het makkelijkste kindje geweest, maar zo pittig als nu was het niet eerder. Hij slaapt ook weer slecht (komt moeilijk in slaap en is regelmatig 's nachts wakker).

In jouw manier van aanpak (consequent zijn, positief blijven....) herken ik ook onze aanpak.

Ik probeer maar steeds te bedenken dat het vast een fase is en het ooit weer overgaat. Dat zelf rustig blijven het belangrijkste is en dat ik moet accepteren dat hij nu meer aandacht vraagt. En ik probeer gewoon extra veel te genieten van de kusjes en knuffels die heeeeeel veel goed maken!

Veel sterkte en hopelijk zijn er goede tips van andere dames!

 

Gaat hij naar bv een peuterspeelzaal of KDV? Is hij daar ook zo?
Kan hij overdag zijn ei kwijt dmv buitenspelen, rennen, klimmen, spelen met andere kids etc?

Ik denk dat iedere peuter in verschillende mate peutert, om het zo maar even te zeggen. Hier helpt het veel om dingen uitgebreid uit te leggen, dus niet alleen wat er gaat gebeuren vooraf (dus over 5 minuten, over 1 minuut) etc, maar ook waarom we dat gaan doen.
En twee keuzes geven werkt hier ook super goed.

 

Herkenbaar, ik zit er ook midden in. Gewoon blijven doorgaan. Proberen rustig en consequent te blijven. Maar dat lukt mij ook niet altijd. Vaak kies ik na zo'n confrontatie even voor een moment voor mezelf. Kinderen in de kamer en ik in de keuken bijvoorbeeld. Even afstand nemen.
Ik ga er vanuit dat het nog wel even duurt. De confrontaties zullen iets veranderen wanneer de kinderen ouder worden, maar verdwijnen zal niet gebeuren met twee kinderen met sterke eigen willetjes.

 

Ik herken het niet. Terwijl die van ons ook wel steeds periodes heeft van 3 weken dat hij onmogelijk is. Maar niet zoooo onmogelijk en driftig.

Is er verder wat gebeurd? Is het misschien een oplossing om 2 x per dag iets met hem alleen te doen. Een puzzel of een boekje lezen. Even helemaal tijd voor hem? Soms is het een aandachtskwestie en helpt het als je iets rustigs met hem doet. En vraag hem eens wat hij denkt of voelt als hij zo boos is. Ik roep maar wat hoor.

Wat ook helpt is hem betrekken bij dingen. Bij het koken, de pannen mogen pakken, iets in de pan doen. Laat hem voelen dat hij grote broer is door te helpen met jullie jongste.

Anders even op een andere manier hulp vragen. Misschien via het cb. Soms heb je ook cursussen met tips. Je moet er zelf niet aan onderdoor gaan. Het is heel lastig dat weet ik en het vreet energie. Die van ons was redelijk moeilijk de eerste 4 weken van de zomervakantie....en ik ben letterlijk bijna de helft van mijn haren kwijt nu ...pffff....kids.

Veel sterkte!

 

Hier helpt het eigenlijk alleen maar als ik keuzes geef. En dan uiteraard twee keuzes die ik ook goed vind. Als we naar buiten gaan en ik zeg hup doe je jas aan dan wordt hij boos. Terwijl als ik zeg wil je je blauwe of je rode jas aan? Opeens geen probleem meer.
Bij sokken aantrekken : Welke voet eerst?
Bij tanden poetsen: Eerst zelf poetsen of achteraf zelf poetsen

 

Pick your battles.... Jij wordt geen slecht moeder en je kind niet onopgevoed door niet altijd de strijd aan te gaan. Doodvermoeiend en slecht voor jullie relatie.

Hier een kind dat regelmatig in haar blootje zat te ontbijten omdat ze niet wilde aankleden. Ging daarna meestal vanzelf omdat ze hard moest lachen omdat ze zo aan tafel mocht zitten.
Sommige dingen waren ook echt niet onderhandelbaar: tandenpoetsen bijvoorbeeld, en dingen kapot maken of slaan, schoppen, etc.

En soms maar even laten uitrazen of gewoon weglopen.
En humor helpt ook:
Nee ik wil geen broek aan, ok dan zet ik em op je hoofd. Of van de trap naar beneden gooien.

En ja, het gaat ook echt weer voorbij. En blijf proberen er niet over te gaan stressen, laat je niet meeslepen in die emoties. Dat maakt het een stuk makkelijker.

Verder lekker veel naar buiten, veel beweging en frisse lucht helpt enorm (ook voor jezelf)

 

Je moet inderdaad keuzes maken in wat je laat en 'niet ziet' en wat wel. Hier ook regelmatig: die broek wil ik niet aan. Dan niet, dan pak ik een andere, kan mij het schelen! Weet je denk ik dan, over 2 jaar is dit niet meer een probleem. Het gaat gewoon over en het is gewoon peuterpuberteit gedrag. Ook als hij geen jas aan wil naar buiten, dan niet. Zijn we eenmaal buiten dan merkt hij het vaak zelf wel en doe ik hem als nog aan.

Mijn man speelt nog wel eens politieagent in het weekend (ik ben thuisblijfmoeder) en wil dan alles bestraffen....een leeg plastic bekertje waar zoonlief mee over de tafel rolt....laat het bekertje staan zegt hij dan....en dan maar doorgaan er over. Lekker belangrijk denk ik dan. Tuurlijk mag je niet spelen met borden en bekers maar is het dan nodig om er zo'n big deal van te maken? Dat soort dingen laat ik dan, tenzij hij natuurlijk een volle beker limo omgooit expres.

Met driftbuien waarbij hij zich pijn kan doen wordt ook nog wel eens aangeraden dat je er bij blijft maar niets zegt. Dat hoofdbonken lijkt mij ook eng.

Ik schreeuw ook wel eens hoor tegen de kinderen. Soms heb je gewoon een kort lontje vooral hormoongerelateerd hier....maar gelukkig is het hier niet al te vaak nodig. Probeer rustig te blijven. Desnoods loop je even naar een andere kamer en tel je tot 10. Laat hem maar weten dat het je niet zo veel doet als hij zo boos is.

 

ow soms kunnen ze je het zo lastig maken he??

Wees gerust, het is op zich geen abnormaal gedrag. Het is wel gewenst om dat driftige wat in te perken.

Belangrijk is dat je in je handelen en je gedrag duidelijk en consequent bent. Wanneer er geen ruimte is voor getreuzel en onderhandeling, geef die dan ook niet! Dus als jij de deur uit moet (of om een andere reden gewoon aan moet kleden) zeg je niet: kom je aankleden? Maar: kom, we gaan nu aankleden. Probeer niet boos te klinken, maar wel duidelijk. Als hij dan boos wordt pak je hem op en zet hem alsnog boven. Jij hebt gezegd dat er aangekleed wordt, dus dat gebeurd dan ook. Vervolgens kun je zeggen: jij mag kiezen tussen het rode en het blauwe shirt anders kiest mama. Als hij niet wil kies jij dus en trekt het bij hem aan. Als jij de blauwe pakt, zal hij ws roepen: nee doe dan maar de rode. Je trekt dan toch de blauwe aan, hij heeft de kans gehad en anders zou jij kiezen en dat doe je dus ook. Het gaat niet om het shirt dat hij per se aan moet. Maar je moet wel consequent blijven in wat je zegt. Er zijn ook ouders die het kind bv dan in pyama over straat laten gaan, ik ben daar niet zo'n voorstander van, sommige dingen moeten gewoon.

Probeer waar er wel ruimte is met hem te overleggen. Peuters vinden het fijn om het gevoel te hebben dat ze de regie hebben en dat mag ook soms.

Maak hem duidelijk dat wanneer hij gilt, huilt en schreeuwt er niet naar hem geluisterd wordt en dat je zo niet verder wil praten. Dreinen als: dat wil ik nieeeeeet, dat zou ik gewoon negeren, en verdergaan waar je mee bezig was. Probeer over dingen die niet heeeel belangrijk zijn voorlopig de strijd te laten voor wat hij is. Heeft hij iets een keer niet netjes opgeruimd of wil hij zijn bordje niet in de keuken zetten, doe dat dan zelf. Niet om hem zn zin te geven, maar bewaar dat soort dingen voor wanneer jullie weer in rustiger vaarwater zitten.

 

Ik doe het exact zo.

 

Hier ook wel de aanpak van AnkeM, als mijn dochter lastig doet over aankleden denk ik ook: ok laat maar, ga maar lekker in je blootje naar beneden. Dat vindt ze dan zelf zo gek dat ze halverwege de trap zich al wil aankleden.

Ook in de supermarkt wil ze bijv. overal aanzitten. Dat begrijp ik best, want iedereen pakt dingen uit de schappen, waarom zij dan niet? In plaats van haar steeds te corrigeren geef ik haar dan een pak wc-rollen om mee te nemen, kind blij.

Zelfs sommige 'overtredingen' bestraf ik niet. Ze heeft een keer een volle beker water op de grond gekieperd toen ze in de kinderstoel zat, expres. Maar ze was moe en geïrriteerd en het duurde haar gewoon te lang. Ik heb haar toen heel serieus gevraagd waarom ze dat gedaan had. Je zag haar nadenken en toen zei ze: 'water op de grond, ik heb gemorst'. Ik zei: 'je hebt niet gemorst, je hebt het op de grond gegooid en dat vind ik niet leuk.' Zij: 'mama helpen opruimen?' Daarna wilde ze direct uit de kinderstoel en pakte ze een theedoek om de grond te gaan schoonmaken. Er was geen drama, ik hoefde niet kwaad te worden of haar op de gang te zetten, maar ze had heel goed door dat het niet kon.

Je doet echt niets fout, je bent ook maar een mens, en peuters kunnen je geduld echt op de proef stellen. Zo te lezen krijgt hij alle liefde en aandacht en schort het daar niet aan, hij zit gewoon in een lastige periode nu. Probeer, als je voelt dat je kwaad wordt, misschien even afstand te nemen. Zo te lezen eist hij veel aandacht op en je wil natuurlijk alles goed doen, maar hij kan zich ook weleens een half uurtje zelf bezig houden. Leer hem dat zijn zusje ook haar vaste aandachtmomenten heeft, hij kan natuurlijk meehelpen maar zij moet ook haar portie krijgen, en dat delen vindt hij misschien nu wat moeilijk.

 

Ook hier een pittig ventje die heeeeel veeeeeel geduld en heeeel veeel rust van ons vraagt.
Ik herken heel erg in wat je zegt over jou rust tov het gedrag van zoonlief. Maar man o man wat kunnen peuters pittig zijn.
Ook wij voeden positief op. Ik denk dat je heel goed bezig bent en inderdaad willen ze soms helemaal niets en werkt ook het geven van keuzes niet. Dat gebeurt hier ook geregeld. Inmiddels ga ik ook niet meer steeds de strijd aan. De sfeer wordt er niet leuker op, je geduld nog veel minder, je emmertje is bij jezelf sneller vol etc... Geen shirt aan willen, prima dan niet (moet je wel de tijd hebben natuurlijk) Peuters leren daar ook weer van en groeien van het compliment wat ze krijgen als ze er een half uur later met shirt leuk uit zien.
Geen tips verder vanuit hier. Tot 10 blijven tellen en niet alles zien en op reageren....
zet m op!