Lieve dames, Ik hoop dat jullie mij een beetje gerust kunnen stellen. Het wordt vast een heel verhaal, maar goed... Van mijn zoontje ben ik, anders dan ik had gewenst, in het ziekenhuis bevallen mét pijnstilling. Ik had het zelf dus het liefst thuis gedaan, zonder pijnmedicatie, maar mijn vliezen waren langdurig gebroken. Het moest dus toch het ziekenhuis worden. Prima. Jammer, maar als dat moet, dan moet het. In het ziekenhuis heb ik op een gegeven moment om pijnstilling gevraagd. Ze hebben meermaals geprobeerd een ruggenprik te zetten, maar dat kan blijkbaar niet bij mij. Iets met dunne membranen, waardoor het risico dat de verdoving komt op plekken waar hij niet mag komen te groot is. Daarna heb ik een pompje remifentanil gekregen en ben ik verder goed bevallen van mijn zoon Hoewel mijn bevalling een goede ervaring was, heb ik later heel veel spijt gehad (en nog steeds!) van mijn vraag om pijnstilling. Ik kan niet uitleggen waarom, maar het voelt alsof ik het niet helemaal op eigen kracht heb gedaan, terwijl ik dat wel heel graag wil... Misschien is het onredelijk, maar ik vind het toch een beetje zwak van mezelf. Anyway, nu een tweede zwangerschap, dus hoopte ik uiteraard meteen dat ik deze keer wel zo zou kunnen bevallen zoals ik voor me zie. Natuurlijk heb je dat niet in de hand, maar die wens leeft nu eenmaal erg. Bij de 20 weken echo bleek echter dat mijn placenta gedeeltelijk voor de uitgang ligt. Er werd me verteld dat ze rond 30 weken nog eens gaan kijken of dat veranderd is, omdat hij dus best nog met de baarmoeder mee om hoog kan groeien, maar zo niet, dan zal ik moeten bevallen met een keizersnede. Daarbij komt dat ik dus, zoals bleek bij mijn eerste bevalling, geen ruggenprik kan krijgen. Dat zou betekenen dat ik een keizersnede onder volledige narcose zou krijgen... Dan zou ik niet alleen niet kunnen bevallen op de manier die zo belangrijk voor me voelt, maar ook nog eens niet bewust zijn van de geboorte! Dan zou k de eerste momenten van het leven van mijn kind missen! Noem me een aansteller, maar dit idee vind ik maar moeilijk te verkroppen. Okee, ik realiseer me een aantal dingen heel goed: - het is nog lang zo ver niet en misschien trekt de placenta nog wel bij. - als het moet, dan moet het. Natuurlijk is het allerbelangrijkste dat je kindje gezond ter aarde komt. Mijn wens is daaraan absoluut ondergeschikt. Ik zal er dan ook echt niet moeilijk over doen. - ik mag blij zijn dat ik überhaupt een kindje bij me draag om ter wereld te brengen. - me druk maken heeft geen invloed op de uitkomst van zaken. Of misschien juist wel, maar dan niet in positieve zin. Ik weet al die dingen, maar ik zou het echt oprecht héél erg vinden als het toch zo mocht zijn. Ik kan er nu al om janken. (Hormonen, AARGH!) Het voelt alsof ik dan niet echt een goede start als moeder zou maken, dat ik mijn plicht verzaak... Voor wie nog leest: Dank voor het volhouden met deze emotionele blabla. Ik wilde dit gewoon graag van me afschrijven en eventueel ervaringen horen van moeders die ook zo bevallen zijn. Is het je zwaar gevallen of viel het juist mee? Heb je het idee dat het de hechting met je kindje beïnvloed heeft? Of had je ook een voorliggende placenta en trok het nog bij? Alle reacties zijn welkom.
Ik heb geen ervaring maar las het deel over dat je het moeilijk zou vinden niet bij de eerste momenten te zijn. Dat snap ik ook heel goed. Ik zou in dat geval ook willen dat alleen mijn partner het kindje ziet en vasthoudt en niet de rest van de familie zegmaar want dan zou het voor mij voelen alsof ik de ''laatste'' ben die mijn kindje ziet. Mag je partner daar wel bij zijn of dat niet? Zo niet,verder hebben ze wel vaak van die camera's dat ze een eerste foto maken daar zou ik zoizo om vragen. Ik zou zoizo een gesprek in het ziekenhuis willen om de planning enz te bespreken en mijn wensen. Heel veel sterkte!
Ik snap dat je het heel vervelend vindt. Gevoelsmatig klopt dit ook niet. Het komt wel vaker voor...helaas. Aan de andere kant...de risico's met voorliggende placenta's zijn niet mis. Ga praten en overleggen. In het ziekenhuis waar ik werk proberen we moeder en kind zsm samen te krijgen. S avond en snachts is de afdeling waar ik werk ook de verkoever en als mama redelijk wakker is (en stabiel is) laten we gelijk de kleine komen (met papa). Is alleen maar goed voor de oxytocine Moeder en kind blijven dan samen mrt papa bij ons tot ze terug kunnen naar de kraamafdeling.
Hier een voorliggende placenta, of nou ja had, ondertussen ruim 9cm van de uitgang weg Verder vorige zwangerschap onder volledige narcose, oke wel ivm spoedje in mijn geval zag ik mijn kinderen ( 2ling) pas 4dagen later, ja het waren gelijk mijn kinderen, zo voelde het ook. denk dat je daar niet bang voor hoeft te zijn
Dank jullie voor de reacties! Ik ga zeker een gesprek aan in het ziekenhuis, mocht het zo blijven, maar vooralsnog hoop ik dat het bijtrekt... En inderdaad: als ik onder narcose ben, wil ik dat de kleine zsm naar mijn vriend gaat, liefst bij hem op de blote borst. @Sweetprincess, dat zijn een paar goede tips waar ik nog niet bij stil hadden gestaan, bedankt! Zeker van die foto ga ik afspreken met partner. @Kattekit, fijn om te lezen dat er bij jullie in het ziekenhuis zò goed rekening gehouden wordt met moeder en kind. Ik hoop dat dat bij ons ook is. In welk ziekenhuis werk je? @Kimberly, Dank voor je ervaring. Ik ben daar inderdaad een beetje bang voor... dat het langer duurt voordat ik een band met mijn kindje kan vormen. Maar jouw verhaal stelt me weer een beetje gerust.
Weet je zeker dat ruggenprik niet kan ? De soort die je bij normale bevalling krijgt is anders dan van keizersnede . heel misschien kan en werkt die wel bij je. Omdat er toch andere structuren worden aangeprikt . Ik duim voor je dat je placenta nog omhoog groeit . En dat "normaal" bevallen lukt.
Hai meis, Ik heb een keizersnee onder volledige narcose gehad....ruggeprik werkte bij mij ook niet. Als pijnstiller niet en ook niet toen ik een spoedkeizersnee moest, ze hebben me heel vaak geprikt toen ging er snel een kapje op mn mond want mn kindje moest er echt uit.....ik had en heb er 5,5 jaar later af en toe nog steeds moeite mee hoor. Gevoel van falen en mn kindje niet meteen gezien. Toen ik boven kwam was hij al gewassen gevoed en aangekleed zo raar....niet op de borst gehad, weet hij wel dat ik zijn mama ben, vind hij me wel lief, ging gekke dingen denken haha. Maar ja ik weet nu ook, het ging niet anders, anders was hij er misschien niet meer. Ik zat na 35 uur nog op 4 cm, te smalle bekken.....succes meid.
JellaBean, dat ijkt precies op mijn verhaal! Ik ben ook nooit verder gekomen dan 4 cm ontsluiting en ook een niet werkende ruggenprik. Althans, de eerste anderhalf uur wel, maar daarna kwam de pijn van de weeën weer in volle hevigheid terug. Toen het uiteindelijk een keizersnede moest worden voelde ik alle prikjes in mn buik (ter controle of ik goed verdoofd was), en voor ik goed en wel besefte wat er gebeurde kwamen ze al met dat kapje aan en sliep ik. Toen ik weer wakker werd wist ik totaal niet hoe veel tijd er versteken was. Kon voor m'n gevoel net zo goed een dag zijn als een kwartier. Ik wilde ook meteen aan m'n buik voelen of de baby echt geboren was. Het eerste wat ik vroeg toen ik iemand zag was "is ie geboren?" en "hoe laat is het nu eigenlijk?". Ik heb het er af en toe ook nog wel moeilijk mee dat ik hem niet geboren heb zien worden. Dus ik begrijp je gevoel heel goed! Al kan ik het ook wel goed relativeren door er inderdaad bij stil te staan dat ik een kerngezond kind heb en dat dat ook anders had kunnen zijn. Heb niet het idee dat het de hechting nadelig beïnvloed heeft hoor. Al is dat natuurlijk lastig te zeggen omdat ik het nergens mee kan vergelijken Ik ben nu bijna 32 weken zwanger van de tweede en ben ook bang voor een herhaling van de eerste keer, terwijl ik zo graag bewust mee wil maken hoe dit kindje geboren wordt (of het nu een ks wordt of een natuurlijke bevalling...) Volgende week ga ik een gesprek aanvragen bij één van de anesthesisten. Ik heb inderdaad ook begrepen dat je bij een ruggenprik als pijnbestrijding voor de weeën een epidurale ruggenprik krijgt, waarvan ze dan de dosering kunnen ophogen wanneer het onverhoopt een keizersnede wordt. Wanneer het om een geplande keizersnede gaat krijg je meestal een spinale ruggenprik. Die wordt op een andere manier gezet. Misschien kan je die ruggenprik wel krijgen? Ik zou anders ook kijken of het mogelijk is een gesprek te hebben met een anesthesist, die kan dan precies vertellen wat er wel en niet mogelijk is.