Ik denk dat het best nog wel scheelt of je een geplande of een spoedkeizersnede krijgt. Hier ook een spoedkeizersnede gehad, wat overigens een prachtige ervaring was, vond het helemaal niet zo eng als ik wel gedacht had. De arts hield na de geboorte Jesse even omhoog en toen moest hij meteen onderzocht worden, (spoedkeizersnede was dan ook omdat zijn hartslag teveel daalde tijdens de voorweeën). Dus ik dacht: ok, het is gewoon nodig dat ze hem metéén onderzoeken, dat heb ik mezelf ook in m'n hoofd gepind. De dagen erna ging het eerst niet goed met Jesse, hij heeft tot 9 dagen op de neonatologie gelegen, zelfs drie dagen dat hij aan allerlei slangetjes met toeters en bellen vastzat en ik hem niet eens kon vasthouden en knuffelen. Daarna ging het gelukkig beter. Toen mocht hij patsboem mee naar huis. Heerlijk, thuis steeds zomaar alle uren van de dag aan hem kunnen friemelen en vasthouden. Daarna heb ik er wel tot een maand of drie last van gehad, huilbuien, heimwee naar die eerste minuten, die eerste zoete dagen, de gezellige kraamtijd die ik gemist heb, dat ik hem de eerste negen dagen niet bij me mocht hebben. Gelukkig is die gezellige kraamtijd gewoon na die negen dagen alsnog begonnen. En van de keizersnede heb ik niks geen last gehad. Nu is Jesse bijna twee jaar en ik knuffel hem elke dag helemaal plat! Moet de schade zeker inhalen, hihihi.
Ik begrijp je wel. Ik heb niet het gevoel dat ik gefaald heb, dat niet....... maar ik mis wel een stuk. Ik was en ben stiekem nog wel eens jaloers op meiden met een normale bevalling en die daarna de baby op hun buik gelegd krijgen. Ik ben intussen meer dan een jaar verder, maar alles was er gebeurd is rondom de bevalling, daar heb ik toch wel maandenlang mee gezeten. Nu kan ik het wel accepteren (je moet wel), maar ik denk er zeker nog wel eens aan met veel angst.
Pasja, Na 24 uur weeen en een hartslagje wat niet meer goed terugkwam is mijn 1e zoon ook met een (spoed)ks gehaald. Ik heb dus wel weeen ervaren, maar heb het niet zelf afgemaakt. Echter ken ik die gevoelens die jij omschrijft niet, hij heeft toch al die tijd in jou gegroeid, zonder jou zou hij er niet geweest zijn. Dat je het jammer vind dat je niet weet hoe weeen voelen, kan ik me helemaal voorstellen. Ik had met deze 2e zwangerschap enerzijds dan ook sterk het verlangen om hem wel vaginaal ter wereld te kunnen brengen. Dat is ook wist hoe het was om te persen enzo. Ander zijds wist ik dat als het niet ging, hij in elk geval gezond ter wereld zou kunnen komen dmv de keizersnee. Misschien kun je je gevoelens eens bespreken met bv je huisarts. Want het is toch jammer dat je deze gevoelens hebt! Ik heb na mn bevalling ook vaak gehoord dat ik dan wel een makkelijke bevalling heb gehad, en dat ik er makkelijk vanaf gekomen ben enzo. Jammer dat er nog steeds mensen zijn die er zo over denken, want een ks is echte een zware (buik)operatie. Ik ben ook te nuchter denk ik om me er vervelend bij te voelen. Al hadden ze hem uit mn tenen moeten halen ..... Heel veel sterkte en hopelijk kun je er met iemand over praten zodat je je beter voelt. Echt heeel jammer dat je het zo hebt ervaren! gr
Bij mijn eerste eindigde 30 uur van voorwerk, naar het zh wegens gebroken vliezen en een baby die in het vruchtwater had gepoept, wee-opwekkers op vol omdat de ontsluiting niet wilde vorderen uiteindelijk in een (spoed)sectio. Ik heb me wel schuldig gevoeld en vind/vond het verschrikkelijk dat mensen zeiden dat ks een makkelijke keuze is! Mijn dochter was veel te groot voor mijn bekken en als ik het normaal had geprobeerd, waren we er waarschijnlijk beide in gebleven....... Dit keer wilde ik heel graag vaginaal bevallen, maar helaas was ook deze baby te groot voor mijn bekken en werd een keizersnee gepland. Op 6 januari is onze 2e dochter gehaald en zelfs dit ging niet makkelijk....ze hebben haar met 3xvacuumpomp en 1x de tang uit mijn buik gehaald! Bovendien bleek mijn baarmoeder al geschuerd op de oude wond.......Als ik zelf had proberen te bevallen, had ik met hoge spoed naar het ZH gekund. Ik heb er dit keer dus heel wat minder moeite mee, kennelijk is mijn lijf niet gebouwd om normaal te bevallen....
doordat mijn dochter in een onvolkomen stuit lag wist ik al een week of 4 dat ik een keizersnee zou krijgen. tuurlijk vond ik dat verdrietig een versie was niet haalbaar dus er zat niets anders op. een natuurlijke bevalling wouden ze niet aan gaan. en ik zelf was daar ook niet voor. ik zag enorm op tegen keizersnee ruggeprik heb weken huilbuien en hyperventilatie gehad bij het idee van een operatie. (had zelf nog nooit iets medisch meegemaakt) de ruggeprik en keizersnee op zich viel me erg mee. mijn herstel vond ik klote.nabloeding waardoor ze zowat door mijn buik heen gingen ik heb gegild daar van de pijn. als je hoest of lachen moet doet t al zeer laat staan dat iemand zijn handen op je buik zet en gaat duwen. eenmaal thuis na een dag of 6 werd ik best verdrietig om het idee niet meteen mijn meisje bij me gehad te hebben. ik wou ook niemand de eerste uren in t ziekenhuis omdat ik als de dood was dat ze mijn dochter eerder zouden vasthouden dan mij.(achteraf had ik half 3 keizersnee en mocht ik pas tegen half 6 naar boven mijn man zat al die tijd te wachtten en dacht waar blijft ze nou.) maar mijn waardes waren nog niet goed waren ze vergeten hem te zeggen sukkels.
Ik had nu ook bij de 2e duidelijk afspraken gemaakt met mijn man en met de gyn/verpleegkundigen! Manlief zou familie neit bellen voor ik terug was op de zaal. Met de gyn/verpleegkundigen hadden we afgesproken dat mijn man de navelstreng door zou knippen (was bij de oudste ook wel gebeurd gelukkig) en mee zou gaan voor alle controles. Hij zou dat filmen en iemand zou foto's nemen. Als ik terug zzou zijn op de zaal, zou de baby bloot bij mij gelegd worden en zou ik proberen bv te geven (bij de oudste pas na 12 uur, de volgende ochtend aangelegd!) Door deze afsrpaken ging het nu veel beter en heb ik dus een beter gevoel.
Hier een spoedks na 14 uur weeenstorm zonder effect. (ik bleef op 4cm hangen) Ik herken je verhaal wel gedeeltelijk.. Ik heb ook een gevoel van 'gemis' gehad.. Voornamelijk omdat ik dat moment van je baby op je buik gelegd krijgen niet gehad heb.. Daarnaast heb ik nog 3 dagen aan de morfine gelegen via ruggeprik en kreeg ik van de eerste 3 dagen dus weinig mee. Ik heb zn eerste badje gemist, ik kon hem niet zelf oppakken, ik kon hem niet goed aanleggen etcetc.. Voor mijn gevoel heb ik mijn kraamweek niet gehad. Heel jammer.. Heeft ook een poos geduurt voordat ik het allemaal voor mezelf weer op een rijtje had.
Ik herken het ook... Ik denk ook dat het verschil maakt of je weet dat je een kz krijgt of dat het zo ineens gezegd wordt en dat je al op weg bent naar de ok. Ik heb bij darryl* een spoedkz gehad, begon om 4 uur in de ochtend met groen vruchtwater (was al in het zh zou ingeleid worden die morgen wegens slechte ctg) en om 10 voor 5 in de middag is darryl* geboren. Ik zat vanaf 1 uur in de persween, maar bleef een randje houdenn en bij elke perswee zakte de hartslag weg, waarop we dus ineens toch een sectio kregen. dit werd ons medegedeeld om half 5. man mocht gelukkig mee en toen darryl* uit de buik was werd hij even omhoog gehouden en daarna onderzocht en daarna lag hij lekker bij mij terwijl ik gehecht werd. maar ik heb de bevalling niet zelf af kunnen maken hoe ver ik ook was, hadden ze niet ingegrepen dan was darryl* bij de bevalling al overleden, want hij was 3 x strak omstrengeld en had een hele korte en dunne navelstreng waar de gyn ook van schrok. Daarna heb ik 2 normale ingeleide bevallingen gehad en ook mijn beide andere jongens waren omstrengeld, maar wat fijn om dit zelf te mogen doen. ik hoop ook dat jij dit mag gaan ervaren in de toekomst. het gevoel van falen ebt met de tijd overigens wel weg tenminste voor een deel.
Herkenbaar.. Esmee is na een draaipoging met spoed gehaald dmv een KS.. De placenta was gescheurd en haar hartslaag daalde erg snel. 13.30 was de draai poging na een uur ctg besloten tot en sectio en 15.58 is Esmee geboren. Is dus allemaal erg snel gegaan.. Ik heb het gevoel alleen als mensen zeggen.. Lekker makkelijk, geen weeën, niet persen etc.. Ritsje open en ritje weer dicht.. Kan dan soms echt boos worden. Maak dan vaak de opmerking.. maar ik heb geen schaar in munts gehad en alles ziet er nog piekfijn uit. Natuurlijk had ik haar het liefst zelf op de wereld gezet, maar dan waren we er beiden niet meer geweest..
hier ook een spoed keizersnee, ik had al 3 dagen in zh gelegen wegens goede bloedingen, weekend naar huis, daarna ambulance opgehaald omdat ik letterlijk leeg bloede. dat ik een keizersnee kreeg heb ik vrede mee, ze lag in stuit dus 70% kans op een ks. waar ik nu nog veeel moeite mee heb, dat ik haar pas na 8 a 9 uur voor het eerst zag, haar nooit direct heb gezien (vooral met de scores 1ste "stappen"" wat ze dan doen) haar 1ste huiltje, hoe ze er uit zag, ze scheen vrij schoon te zijn weinig huidvet. haar 1ste voeding, haar 1ste badje. en goede foto`s, die zijn door zh gemaakt met wegwerp camera, ik koester ze dierbaar, maar vind het heel erg dat er geen betere en meerdere foto`s zijn . waar ik dankbaar voor ben is dat mijn vriend de navelstreng toch heeft geknipt(ingekort) haar meteen heeft vastgehouden, en dat ze direct ondanks dat ze beademt is, toch op zaal mocht komen. en ik ben de verpleegsters dankbaar dat ik 3 dagen een prive kamer heb gehad, laatste dag en nacht moest ik op zaal, gelukkig maar 1 nacht en toen herstllen thuis (nouja ben nu nog ziek en zelfs arbeidsongeschikt dankzij alle infusen) voor ons geen 2de, ik gun haar een broertje of zusje, maar ik durf het niet meer aan (terwijl zwangerschap probleem loos was)
gedeeltelijk herkenbaar kleine man lag in stuit en had navelstreng om zijn nek het kon dus niet anders de gedachte dat ik als natuulijk had bevallen ik misschien geen zoon meer zou hebben maakt alles goed sterkte met het verwerken ervan
Helaas erg herkenbaar. Van mijn oudste ben ik thuis bevallen en heb ik een voorspoedige en redelijk snelle bevalling gehad. Toen met 36+6wkn mijn vliezen braken bij de zwangerschap van mijn jongste ging weer thuis bevallen dus niet meer door. Eenmaal in het ziekenhuis kwam ik in een weeenstorm terecht, en plotseling ging het niet meer goed met Luca. Zijn hartslag daalde naar 60bpm en herstelde niet meer. Er is nog geprobeert of het uitmaakte als ik op mijn andere zij ging liggen, of weer op de rand van het bed ging zitten, maar dat hielp niets. Ploseling was er paniek en stond de verloskamer vol met mensen. Ik kreeg weeenremmers, en extra zuurstof toegedient, maar ook dat had niet het gewenste effect. Toen is besloten een spoedkeizersnede te doen. Luca moest beademd worden en hij een apgarscore 2. Ik heb hem even bij me mogen hebben op de ok, en toen moest hij naar de kinderafdeling. Al met al is het mijn geluk geweest dat hij randprematuur was, want als ik niet in het ziekenhuis was geweest had Luca de bevalling waarschijnlijk niet overleefd. Luca is inmiddels ruim 6 maand en ik heb het er nog steeds erg moeilijk mee, ik kan het gewoon (nog) geen plekje geven. Ik had zo graag nog wat langer zwanger willen zijn, en zo graag natuurlijk willen bevallen, lekker genieten van de kraamtijd ipv herstellen van een zware buik operatie. Van de andere kant ben ik ook heel dankbaar dat we ondanks alles toch een gezonde zoon hebben, en geniet ik heel erg van hem en zijn broer. Maar toch blijft het knagen, ik heb (weer) een post partum depressie, ik kan niet over mijn bevalling praten zonder te huilen, ik heb het moeilijk met andere zwangeren in mijn omgeving. Het zou zo fijn zijn als ik alles een plekje kan geven en vrede kan hebben met wat er is gebeurt, maar ik ben nu gewoon nog rouwig om alles wat we hebben meegemaakt en gemist.
Ook ik herken dit heel goed, met bijna 29 weken ben ik opgenomen in het ziekenhuis en 2 weken later hebben ze Amy via een keizersnede gehaald vanwege HELLP. Geen weeën gehad natuurlijk en "ineens" was er een kind. Heb hierdoor ook best moeite gehad met wennen aan het feit dat ik mama was, hielp natuurlijk ook niet dat ik haar pas zo'n 12 uur later voor het eerst echt zag en pas na 5 dagen kon beethouden maar dat is een ander verhaal... Waar ik toch ook moeite mee heb is het idee dat ik nooit zal ervaren wat weeën zijn omdat we bewust hebben gekozen voor 1 kindje en er niet meer willen. En waar ik heeeel veel moeite mee heb gehad en nog steeds heb zijn alle opmerkingen, "heerlijk geen weeën, had ook wel zo willen bevallen" "wat een makkelijke manier van een kind baren zeg" en als klapper "jeetje wel een erg luie moeder hé" Stuk voor stuk grappig bedoelde opmerkingen of zo maar ik kon er niet om lachen.
misschienmama.. dit zijn toch ook geen grappige opmerkingen? Ik plaats dan altijd een opmerking terug in de trant van: Mijn muts is tenminste nog intact.. Dan weten ze even niet wat ze moeten zeggen.. Onze kindjes zijn " gezond' en ze via een ks geboren is is voor mij nu een bijzaak. Maar ook hier waarschijnlijk 1 kindje dus niet de ervaring van een natuurlijke bevalling.