Keizersnede gehad en jaloers op gewone bevalling

Mijn zoontje is in september geboren met een geplande keizersnede omdat hij in een volkomen stuit lag. Op zich heb ik er geen moeite mee. De keizersnede is goed gegaan en uiteindelijk is het herstel me ook best meegevallen. Ik voel me alleen nog moe en sommige buikspieren voel ik nog niet.
Het enige wat ik voor mijn gevoel gemist heb is het moment waarop je kind op je buik gelegd wordt. Nu is ie immers alleen even boven het doek gehouden en vervolgens heel kort in doeken gewikkeld naast mijn hoofd gehouden. Ik weet ook dat ik op de uitslaapkamer steeds dacht "ik voel me prima, breng me nu maar naar boven".
Verder vind ik niet dat ik bevallen ben. Mijn kind is geboren maar door de gynaecoloog, niet omdat ik ervoor gewerkt heb. Ondanks dat zou ik het zo weer doen. Zijn veiligheid ging me boven alles.
Ik ka me wel voorstellen dat je er moeite mee hebt. Probeer er veel over te praten, desnoods met een professionel. Het is uiteindelijk wel belangrijk dat je dit een plekje kunt geven.

 

ik ben 20 maart bevallen met een keizersnede. officieel stond ie gepland op 4 april maar door bloedverlies 2 weken eerder gekomen. Ook ik had een voorliggende placenta en was daar best teleurgesteld over. Tot de 30 weken had ik nog hoop dat de placenta omhoog gekomen was maar helaas.
Voel het nog steeds wel als falen van mijn lichaam. (ook omdat ik paar maanden voor ik zwanger werd van mijn zoontje al een MA had )
En idd als ik anderen hoor over hoe hun hun natuurlijke bevalling ervaren hebben dan kan ik ook nog wel jaloers worden, zeker als de bv ook nog eens goed loopt bij hun. Wat bij mij dus mislukt is en ik na 10 weken ermee heb moeten stoppen na veel martelen.

 

Herkenbaar. Bij mijn oudste had ik een spoedks. Ik had al ruim 36 uur heftige voorweeen, de vliezen braken, meneer had al gepoept, ik ging naar het ziekenhuis, bleek geen bal ontsluiting te hebben, en toen - surprise! - lag hij ook nog in onvolkomen stuit. Had de vk wekenlang over het hoofd gezien, danku. De vk in het ziekenhuis presenteerde het zo dat ik eigenlijk geen keus had, en dus werd het een spoedks.
Maar ik baalde hevig. Ik had zo ontzettend gehoopt dat ik zelf van mijn zoontje zou kunnen bevallen. Ik wilde zo ontzettend geen ks. En toch kwam ik er niet onderuit.

Ik heb daar - net als jij TS - ruim twee jaar van gebaald. En nog vind ik het niet leuk. Ik wilde echt heel erg graag zelf bevallen.
Uiteindelijk viel de nasleep bij mij best mee. Ik was redelijk snel op de been, en van het litteken had ik weinig last.

Bij de tweede wist ik 1 ding heel erg zeker: ik wilde geen ks. Ab-so-luut niet.
Nou, dat heb ik geweten. Vanwege de ks kreeg mijn tweede zoon al direct een draadje op zijn hoofd om te meten hoe het met hem ging. Weer had ik ruim 24 uur voorweeen, weer amper ontsluiting. Uiteindelijk moest ik aan de wee-opwekkers. De hartslag daalde, het woord 'ks' viel steeds vaker, maar ik wilde per se zelf bevallen. Zonder persdrang heb ik mijn 9-ponder er zelf uitgeperst. De vacuumpomp moest eraan te pas komen, zijn schouder zat vast, de paniek sloeg toe, en pas bij de laatste greep kwam hij los (volgende stap was een schoudertje breken ).

(En dan laat ik het ontstoken litteken-verhaal nog achterwege.)

En - geloof me of niet - toch ben ik blij dat ik het heb mee mogen maken. Als je het een ander vraagt was het een helse bevalling, maar het gevoel dat ik had toen ik mijn zoontje na vijf minuten al aan de borst had, was onvergetelijk.

Terwijl, als je het mijn vk in het ziekenhuis zou vragen, zij mij achteraf 100% zeker een ks had aangeraden. Maar ja, ook deze keer werden we verrast. Niemand wist namelijk dat mijn zoontje 9 pond zou worden. (Terwijl ik al 5 keer had gevraagd om een extra echo om de grootte in te schatten...)

Mijn ervaring is ook dat het gewoon helemaal niet leuk is als de hele bevalling zo gemedicaliseerd wordt. Ze roepen al zo snel keizersnede, dat je denkt dat het normaal is, terwijl het volgens mijn vk's (buiten het ziekenhuis) negen van de tien keer is op te lossen met een andere houding of greep. Al die draadjes, piepjes, ik ben er helemaal klaar mee.
Het vervelende is dat als we een derde willen, de kans op een ks heel erg groot is. Alleen als het een meisje zou worden, kom ik er misschien onderuit. Maar goed. Mijn vriend wil niet eens een derde, dus...

Sorry voor het lange verhaal, TS. Ik wil maar aangeven dat ik je heel erg goed begrijp. Ik verkies zelfs een helse bevalling boven een gladjes verlopen spoedks...

 

Ik herken het gevoel absoluut niet, sorry.

Ik heb bij de eerste een spoedks gehad en dus wel de weeën en ook persweeën gehad.
Maar omdat de oudste (bijna 8 pond) wat groter was paste hij niet door mijn bekken.
Toen ik zwanger was van de tweede heb ik heel duidelijk aangegeven dat als het er ook maar op zou lijken dat de baby groter dan 6 pond zou zijn dat ik een ks wilde (de gyn had bij de eerste gezegd dat als hij 6 pond was geweest dat het wel gepast had). Ook omdat ik bekkenklachten had en bij de eerste hebben ze eerst nog met de tang geprobeerd en zo mijn bekken uit zijn verband gerukt, met als gevolg extra lang herstel.

Omdat ik een ks had gehad moest ik met 37wkn automatisch door naar de gyn en daar mijn verhaal uitgelegd en dat hij met 34 wkn al op 6 pond werd geschat dat ik een gewone bevalling niet zag zitten.
Toen was de beslissing zo gemaakt en werd onze Kenzi een halve week later gehaald...

Doordat dit gepland was was het veel rustiger, durfde ik een ruggeprik aan en kon manlief dus bij me blijven. Ik heb via de spiegeling in de lamp mee kunnen kijken en vond het de gaafste ervaring ooit. Dus ik ben zo blij dat het zo is gegaan en kijk er juist met een goed gevoel op terug.

Maar in mijn omgeving zegt iedereen juist dat een ks zwaarder is qua herstel.

 

Ik herken het gevoel echt niet. Ik snap dat idee van falen niet en heb het zelf ook niet. Alsof het een wedstrijd is die helemaal volgens het boekje moet gaan. In al mijn zwangerschappen heb ik geleerd dat je niets kunt plannen, het moet nemen zoals het gaat en de bevalling is daar gewon ook een onderdeel van. En het opvoeden van de kinderen trouwens ook, daar kun je ook beter alle vooropgezette plannen laten varen en het gewoon nemen zoals het komt.

Dus nee, herken het niet en zou het ook voor zover dat kan zo snel mogelijk los laten. Er komen helaas nog veel meer momenten waarbij je als moeder het idee hebt dat je faalt, en daar kun je beter zo snel mogelijk leren over heen te stappen anders maak je het jezelf heel moeilijk.

 

Ik herken het ook totaal niet.
Net zoals hierboven al genoemd wordt door Juul75 lijkt het er inderdaad wel op of een bevalling inderdaad een wedstrijd is, een wedstrijd wie de grootste strijd geleverd heeft.

Ik zie het persoonlijk helemaal niet als een falen.
Mijn lichaam heeft een perfect gezond kindje voortgebracht en of ik mijn kind nu vaginaal of via een keizersnede op de wereld heb gezet doet helemaal niets af aan dit wonder.
Als het fenomeen keizersnede niet bestond dan zou ik mijn bevalling niet na verteld hebben en mijn dochtertje ook niet.

Voor mij is het eindresultaat het enige wat telt.

 

ik herken het zeker wel, al heb ik wel 19uur weeen gehad voordat het een spoedks werd.
tuurlijk ben ik dankbaar dat mn dochter en ik er nog zijn en dat t mogelijk is een ks uit te voeren.
maar toch had ik het graag op eigen kracht gedaan, het kwam ook als een verrassing na 19uur dat de gyns binnenstormden en ks! riepen. ik wilde t zelf doen. en de operatie voelt wel degelijk als falen, dat ik niet mn eigen kind op de natuurlijke manier op de wereld heb kunnen zetten.

nu de 2e, stiekem zie ik het als een soort 'herkansing'. ik heb bij de nacontrole te horen gekregen dat ik absoluut het nog een keer mocht proberen. veel slapeloze nachten gehad de afgelopen weken omdat dit beebje heel lang een dwarsligger was. maar nu ligt het goed, en ik ga t proberen. heb me er ook ergens een klein beetje op voorbereid dat dit ook een ks KAN worden, dan is het ok, een volledige narcose is in dat geval wel mn grootste angst, het eerste huiltje niet horen....

ik kan alleen nogal scherp uit de hoek komen tegen mensen die nu tegen me zeggen: je 'doet' toch wel weer een ks he? alsof je een ks 'even doet'..... maar ze weten niet beter (gelukkig).

heb trouwens wel hulp gehad, en dat heeft goed geholpen.

 

Ik herken je gevoel wel! en dan heb ik niet eens een ks gehad... Ben 3x thuis bevallen en 1x verplicht in het zhuis. Maar heerlijk zelf...zou zeker weten ook een gevoel hebben van 'iets gemist' te hebben als je het niet zelf hebt kunnen doen.

Maar of het een of het ander nu zwaarder is tsja ik denk dat dat niet te vergelijken is. Want elke ks is anders en elke gewone bevalling ook! In 4 bevallingen 1x een helse bevalling van een 9 ponder met daarna een erbse parese armpje (verlamming)..Maar een ks kan ook niet lekker gaan hoor.

 

Ik herken het wel. Ik heb met 33 weken een spoedks gehad ivm pre eclampsie. Op dat moment was ik al 40 kg aangekomen door vocht dus een ruggenprik zetten lukte niet. Heb de ks dus onder algehele narcose gehad.
De eerste paar maanden heb ik inderdaad een gevoel van falen gehad, maar dat gevoel is meer naar de achtergrond verdwenen, maar daarvoor in de plaats wel een soort van jaloers gevoel en enorm verlangen naar zelf een kindje op de wereld zetten via een natuurlijke bevalling.

Wat voor mij het meest de oorzaak is, is dat ik mijn zwangerschap niet heb kunnen afsluiten. Het was van de één op andere dag klaar en omdat ik zelf ook na de bevalling ernstig last bleef houden van een hoge bloeddruk (heb zelfs een aantal dagen op de IC gelegen) en niet zelf naar mijn dochter kon op de momenten dat ik dat wilde. Ik was afhankelijk van mijn verpleging en de verpleging van mijn dochter om te zien wanneer het uitkwam dat ik daar met mijn bed naar toe gereden kon worden om te buidelen of alleen naar haar te kijken.

Nu is mijn dochter een jaar en worden alle gevoelens mbt de bevalling wel minder. Ik denk dat ik het nu toch een plekje heb kunnen geven.

 

Ik heb zelf geen kz gehad maar een vriendin van me heeft er 3 gehad. Door de stand van haar baarmoeder kan ze gewoon niet natuurlijk bevallen en ze baalt daar enorm van. Ik snap het van haar en daarom ook van jou. Je gevoel over een bevalling e.d. en je mag er ook best van balen, het moet alleen niet de overhand gaan nemen.
Hopelijk mag je het toch een keer mee gaan maken. En bedenk dat een 2e keer totaal anders kan zijn dan de 1e keer *ik spreek uit ervaring*

 

Ik herken het gevoel ten dele. Toen ik hoorde dat het een geplande ks zou worden, heb ik heel wat traantjes gelaten en voelde me ook falen in mijn 'vrouwzijn'. Had het idee dat iedereen normaal kon bevallen en ik weer daarbij geholpen moest worden.
Maar toen ik eenmaal aan het idee gewend was (en het zelf wel relaxed vond te weten wanneer je kleintje geboren zou gaan worden en je daarop voorbereiden), was ik snel om.
Ik denk dat als ik nu weer zwanger mocht raken, ik er zelfs om zou vragen of ik niet weer een ks zou kunnen krijgen.

 

Zoonlief was een sterrenkijkertje en zijn hoofdje lag 3 weken voor op groei. Verloskundige greep niet in tijdens persen. Uiteindelijk na 2,5 uur persen is hij geboren. Ik had een totaalruptuur maar ze besloot om zelf te hechten ipv gyn te bellen. Ze was voor het 'gemak' mijn kringspier vergeten te hechten. Uiteindelijk twee jaar verder en na drie zware operaties, waaronder dynamische graciloplastie incl neurostimulator ben ik hersteld voorzover dat kan... Ks mag ook alleen op de ouderwetse manier, heb nu dus een litteken van navel tot schaambeen

 

Ik voel hetzelfde, bijna 11 maanden geleden bevallen dmv een spoedkeizersnede met volledige narcose(ruggenprik werkte niet snel genoeg). Op dat moment was ik blij dat er snel iets gebeurde, de hartslag van mijn zoontje dipte enorm. Nu voelt het als een gemis dat ik het eerste huiltje van mijn zoontje niet heb gehoord en hem niet direct bij me heb kunnen nemen. Gelukkig is er een keizersnede want het had anders slecht met mij en mn zoontje af kunnen lopen, maar het gemis van de eerste momenten na een bevalling blijft! Gisteren hoorde ik op tv een baby zachtjes huilen direct na de geboorte. Ik moet dan aan mijn man vragen hoe ons zoontje huilde en ik kan naar de foto's blijven kijken...ik moet het doen met verhalen die mensen mij verteld hebben.
Ik hoop dat ik bij een eventuele tweede wel dat intense gevoel kan ervaren (de ontlading na een bevalling, de emoties samen met partner etc).

 

Hier ook een spoedKS na een nacht en dag weeën.
Kwam niet verder dan 8cm en ze was een sterrenkijker...
Heb er zeker niet het gevoel van falen aan overgehouden, maar inderdaad wel het 'gemis' van een gewone bevalling.
Maar inmiddels heb ik dat ook al wel snel naast me neer kunnen leggen. Ik ben héél erg blij dat ik de weeën heb ervaren (al dacht ik daar op dat moment wel even anders over!)

Het is inderdaad geen prestatiestrijd! ("Het is niet leuk dat het moet, maar goed dat het kan")
Hoe blij ben ik dat mijn lieve meisje nergens last van heeft gehad en een heerlijke baby was.
De BV liep goed na een erg moeizaam begin (kwam pas na 6 dagen op gang)... en ik ben snel en goed hersteld.

Voor een volgende keer hangt het van mij af wat ik wil.
Als de tweede wél (goed) indaald en niet groter wordt als de eerste wil ik het zeker nog een keer zo proberen, zo niet dan een geplande KS.

 

Ik heb ook een spoedkeizersnede gehad. Ze waren bij mij begonnen met inleiden, maar ik kreeg hele heftige persweeën op de gel. Daardoor zakte de hartslag van S naar 60! Wij hadden dus geen andere keus als een spoed KS. Anders had S zeker niet meer geleefd en ik misschien ook niet. Ik heb er zelf geen problemen mee dat ik niet normaal bevallen ben, het was ook gewoon een kwestie van leven en dood.

Waar ik wel heel veel moeite mee heb was de reactie van mijn schoonzus die wel normaal bevallen is. Dat ik niet wist wat een bevalling was en dat het vreselijk veel pijn deed etc. Toen dacht ik dus: en jij denkt dat een KS pijnloos is.... No way. Ik heb vaak zat op mijn tanden moeten bijten van de pijn, zeker bij het opstaan uit bed. En dat tot twee weken na de KS.

 

OOk hier een spoed ks gehad ivm vermoedelijke loslating placenta, is goed afgelopen. Ik werd ook al ingeleid en was dus in het zh.

Maar al met al na enkele wkn begon het mij te malen hoe het nou zal zijn geweest bij een natuurlijke bevalling etc etc... Zit er soms nog wel eens mee, lag het aan mij, ben ik dan niet sterk genoeg geweest.

Ik snap het dus best. En ach...Vond het stiekum ook wel weer fijn,want had me toch een pijn door de verm.loslating jemig, dus een verademing was het na die ruggenprik zekerrr wel

 

Ik ken het gevoel niet..

Ben ook middels geplande keizersnede bevallen en weet ook niet wat weeën zijn. Jaloers op mensen die gewoon bevallen zijn? Nee.
Ik ben net zo goed bevallen en zo super trots op dat enorme litteken!
Weet je hoe stoer wij zijn! Falen? Nee. Hebben wij toch maar even gedaan, zwanger zijn, en herstellen van een grote ingreep. De mooiste ingreep van ons leven!

Misschien kan je proberen het eens allemaal op te schrijven en het een plekje te geven? Het is namelijk echt doodzonde om hier met een rotgevoel aan terug te denken. En al helemaal om hier jaloerse gevoelens over te hebben.

Oja en mensen die rare opmerkingen maken. Jij weet niet wat bevallen is? Wij weten wel beter toch?
We zijn allemaal mama geworden.. Dat gevoel telt!

 

Hier niet jaloers op mensen die natuurlijkzijn bevallen, maar wel somseennare bijsmaak in de vorm van een gevoelvanfalen.

Ik heb voor de laatste zwangerschap helaas 4 keer een miskraam gehad tussen de 6 en 10 weken. Dus daardoor al weinig vertrouwen in de zwangerschappen. De laatste zwangerschap ging gelukkig goed, al bleef ik me steeds maar weer afvragen wanneer het fout zou gaan. Met 39,5 weken bleek ik vermiderd vruchtwater te hebben en ben ik met 40 weken ingeleid. De weeen kwamen met 40,1 op gang en met 40,2 weken in Thijs geboren...via een spoedkeizerssnee. Hij bleek een sterrenkijkertje te zijn. Ik bleef op 6 cm hangen en kreeg weeopwekkers. toen wel 10 cm gehaald, en een uur geperst, toen is de gyn erbijgeroepen, nog geprobeerd met de zuignap, maar hij wilde er gewoon niet uit. Dus vervolgens een spoedkeizersnee...

Dus ja, het gevoel van falen ken ik ik wel, vooral het falen van mijn eigen lichaam.,..zeker een van de belangrijkste redenen waarom wij (op dit moment) niet meer voor een 2de kleine willen gaan...