keizersnede gehad, wie ook?

Ik heb ook een keizersnede gehad maar niet zoals jij een secundaire maar een primaire omdat mijn dochter in stuit lag.

Een natuurlijke bevalling zag ik echt niet zitten. En geen enkel probleem met de ks.

groetjes sensee

 

Dat is toch wel normaal hoor, ook als je normaal bevallen bent, dan kan je je zo voelen. Ik had die "terugslag" na een week of 4. Ik stortte helemaal in. Was moe, kon het niet aan, huilde veel.. En ik heb een vlotte bevallin gehad. En zo ken ik nog zat meiden die rond die tijd gewoon even terugvallen... hoort er ook een beetje bij. Alhoewel ik ook kan indenken dat het omgaan en verwerken van een plotselinge keizersnede ook de nodige impact heeft...

Kop Op... het is niet allemaal rozegeur en maneschijn. Niet alles zetten ze in de boeken, maar gelukkig zijn er zat ervaringsdeskundigen hier die je weer uit de put kunnen trekken als je dat toestaat!

 

Tis heel normaal dat je je zo voelt.
Ik heb bij mijn eerste ook een secandaire KS gehad.
Viel me enorm tegen.
Meteen na de bevalling wat ik ook nog eens onder narcose had, was ik al depressief en kon alleen maar janken.
Janken van de pijn maar ook van verdriet omdat ik vond dat mijn lichaam me in de steek liet.
Ben niet eens verder gekomen dan 3 cm ontsluiting toen.
Voelde dingen als dat ik wel zwanger mocht worden, de zwangerschap mocht volbrengen maar niet afmaken.
Heb die gevoelens nog steeds, kan er niet mee overweg.
Ook was ik doodmoe, heb megaveel geslapen.
Iedere keer als de kleine sliep ging ik ook slapen.
Meid geef je over aan je moeheid en probeer er zoveel mogelijk over te praten.

 

Ook ik heb een secundaire ks gehad.

Na 42 weken en 3 dagen begonnen eindelijk de weeën, je zult begrijpen dat ik alleen hierom al blij was want ondertussen was ik ervan overtuigd dat mijn kind voor eeuwig zou blijven zitten.
Aangezien ik de vorige dat 1 cm ontsluiting had (is op mijn eigen verzoek gevoeld in het ziekenhuis) had ik goede moed.
De dag erna had ik weer een afspraak in het ziekenhuis staan voor een ecg en een echo (ze hielden mij in de gaten omdat ik al zover over tijd was) en weer werd er op mijn verzoek gevoeld, toen was ik bijna 2 cm.
En ik mocht dus weer naar huis met de mededeling dat als de weeën regelmatig om de 5 minuten kwamen ik me maar weer moest melden en dat als er na weekend nog niets was ze me dan wel in zouden leiden.
s'nacht waren de weeën om de 5 minuten en dus wij vol goede moed weer naar het ziekenhuis.
Helaas nog steeds 2 cm en ik moest weer naar huis en mocht s'middags weer komen.
Die middag ben ik weer naar huis gestuurd omdat ik nog steeds 2 cm had.
Thuis gekomen verloor ik mijn prop en 's avonds mocht ik dan eindelijk blijven omdat ik nu toch 4 cm had en er dus schot in de zaak zat.
Om 24 uur hebben ze mijn vliezen gebroken (had toen 5 cm) en om 5 uur was het 10 cm en mocht ik beginnen met persen.
Om 6.30 uur waren we letterlijk nog geen mm op geschoten, er was gewoon geen beweging in het kind in te krijgen.
De gynaecoloog werd opgeroepen en die besloot tot een ks.
Het hele team werd van zijn bed gelicht en naar het zh geroepen en om 7.28 werd onze zoon geboren.

Ik was gelukkig, blij, zat er niet mee dat ik een ks had gehad, had wel wat pijn maar ach wat maakte dat nu uit, de wond geneesde goed, de kleine deed het goed en we mochten zelfs een dag eerder naar huis dan gepland.
Een paar dagen later vond mijn man dat ik rare vragen stelde en kwamen wij er langzaam achter dat ik hele stukken gewoon mis.
Zo vroeg ik of hij enig idee had waarom ze me maar 3 keer hadden laten persen en toen al naar de ok hadden gebracht.
Wie mijn t-shirt had uitgetrokken en een jasje had aangedaan?
Ik kon me het gewoon niet herinneren, nog steeds hoor gewoon onbelangrijke details waarna ik op zoek ben maar nooit zal vinden.

Wat wel heeft geholpen is dat ik een kort verslag mee naar huis had gekregen van de bevalling (technisch verslag voor de kraamzorg) zodat ik dingen terug kon lezen.
Bij de controle afspraak ook aangegeven dat ik dingen miste, toen vroeg de gynaecoloog heel vriendelijk wanneer mijn weeën begonnen waren.
Of ik daarna nog goed geslapen had (nee dus) en samen zijn we gaan tellen hoelang ik eigenlijk wakker was geweest.
Schokkend 67,5 uur voordat de kleine werd geboren!

Ook verzekerde hij mij dat het geen schande was dat het een ks was geworden de kleine was gewoon te groot voor mijn bekken.
En als hij zei groot dan bedoelde hij ook groot want ook hij kwam niet vaak baby's van 10 pond tegen.

Ondertussen probeer ik te stoppen met zoeken naar dingen waar ik toch geen antwoord op krijg, maar dat is niet even makkelijk.

Groetjes Anita