Hallo meiden, Binnen nu en 6 weken ga ik het meemaken...een bevalling. En hoewel ik er geen angst voor heb, vind ik het toch wel heel spannend... Er wordt namelijk in elk boek dat je leest benadrukt hoe je je moet overgeven aan je pijn, etc. En dat is nou net iets waar ik bang voor ben dat ik dat niet kan! Ik heb namelijk nogal graag de touwtjes in handen... Er is heus geen man overboord als het anders gaat dan ik verwacht of gepland had, maar aan een bevalling valt niks te plannen of te sturen! Nu ik met verlof ben vind ik het al moeilijk om rustig aan te doen, het lukt wel hoor, zeker met dit weer.. Is het echt zo dat je lijf het overneemt en je inderdaad als vanzelf meegaat in die golf? Ik vind het grootste spannend wel dat ik gewoon niet weet wat me te wachten staat, omdat het bij iedereen anders is. Ik kan me niet echt voorbereiden, het enige wat ik weet is dat het pijn doet en dat ik aan het einde ons kleine meisje in mijn armen ga houden... Herkent iemand dit? Tips zijn welkom hoor! Liefs, Pluis
hier nog een controlfreak en wonder boven wonder kon ik de bevalling compleet over me heen laten gaan, waarom? omdat je niet anders kan, de situatie komt zoals die komt, van te voren heb ik me heel druk gemaakt maar toen het eenmaal begonnen was dacht ik maar 1 ding, eruit met dat kind, ik heb pijn!!
Nog 6 weekjes! succes meid Ik wil ook graag zelf de controle hebben. Maar veel meer dan goed voorbereiden kun je niet doen. Sommige dingen heb ik uitdrukkelijk met mijn man overlegd (hij moest met de baby mee als we gescheiden zouden worden, geen flesvoeding na de geboorte tenzij het echt nodig was.) Andere dingen zoals een rondleiding in het ziekenhuis, inlezen over de fases van de bevalling, een puf-cursus heb ik ook gedaan. Maar die roes doet iets bijzonders met je. Ik was nog best wel in-controle en heel rustig over de situatie. Ik heb zelf kunnen beslissen naar het ziekenhuis te gaan toen ik bijna hyperventileerde. Ook in het ziekenhuis was ik helder, maar toch ook iets in een roes. Hoe zeg ik dat.. Ik kon beslissingen goed maken, maar toch leek de wereld ietsjes zachter op me heen, een beetje een roze bril effect. Maar niet compleet van de wereld dus. Uiteindelijk een hoop gestress, 5 medici rond mijn bed, vacuumpomp, kindje blauwig dus binnen 1 minuut naar de behandeltafel, ik moest op de OK gehecht worden, etc. Maar toch heb ik geen moment het gevoel gehad dat ik de controle kwijt was. Ik had geen controle, maar ik wist wel dat wat er gebeurde het beste was, gewoonweg nodig, en dus geen probleem.. Ik had absoluut geen controle meer, maar omdat alles zachter/roze was, kon ik het allemaal wel rustig verwerken, ipv te gaan stressen.
Kijk Deepfreeze..dat zijn berichten, daar kan ik wat mee! En mymiracle, dank je wel ook, jij bevestigt inderdaad wat ik al dacht...dat je gewoon niet anders kunt! Dank je wel meiden! Liefs, Pluis
ik weet precies wat je bedoeld. ik ben zo ook idem dito. wordt panisch zodra ik merk dat ik iets niet in de hand heb voornamelijk mn eigen lijf. was dus ook als de dood dat ik volkomen in paniek zou raken. nu raakte ik dat ook heeel even maar gek genoeg heb ik daarna helemaaal niet zon gevoel meer gehad. je wordt door je eigen lijf een beetje verdoofd en hoe meer weeen hoe meer ik van de wereld raakte. ik heb me echt druk gemaakt om niks en ik denk dat jij datzelfde zult zeggen
Oeh, ik hoop dat het bij mij ook zo zal gaan! Ik merk nu al dat ik het onwijs irritant vind dat ik niet weet wanneer het begint. Bij elke scheet denk ik, wat als?? Ik heb ook al een heel rijtje in m'n hoofd met dingen die ik moet doen als de bevalling begint. Die bellen, die bellen, dan en dan naar het ZH, etc. Helaas maakt dat stukje controle het nou niet bepaald gemakkelijker om de rest los te laten. Hoe lang gaat het duren? Wat doe ik dan? Wat als het heel snel gaat? Wat als het veel te lang duurt? Wat als ik een keizersnee moet? Haha, ik ben erg benieuwd hoe ik er doorheen kom, maar op dat moment moet ik wel, dus er valt weinig te kiezen/controleren. We kunnen het, pluis!!
Dat je in een soort roes komt en alles gewoon laat gebeuren, vind ik zelf wel. Ben nu twee keer bevallen, de eerste keer kwam min of meer als een volslagen verrassing. De tweede keer liep ik 9 dagen overtijd, dus ik zat er echt op te wachten dat er eens iets zou gebeuren. Toen ik de eerste wee kreeg, voelde ik me slap van opluchting worden, eindelijk zou het gaan gebeuren. Toen mijn zoontje opgehaald werd door een vriendin, sloeg de paniek wel heel even toe. Zij was ook hoogzwanger en we realiseerden ons allebei dat ik er nu voor moest gaan en dat ik er echt niet meer onderuit kon. Maar dat duurde maar heel even, we stonden even met onze dikke buiken tegen elkaar te snotteren en toen was het helemaal goed. Ik was wel een beetje zenuwachtig, maar je kunt maar een ding doen en dat is 'go with the flow'. Het deed inderdaad pijn, maar ik kan me het niet meer zo herinneren, alleen dat ik tegen de verloskundige zei dat ik het gemeen van de natuur vond dat ik me dat van mijn eerste bevalling niet eerder had herinnerd. Dan had ik wel 3x nagedacht over een tweede kind. En nu weet ik het dus weer niet meer en trap ik straks nog voor de derde keer in die val, haha. Door middel van yoga en de juiste ademhaling kon ik zelf trouwens nog wel redelijk de controle bewaren hoor. Ik had het zo druk met op de juiste manier ademhalen, dat ik echt het gevoel had dat ik iets deed tegen de pijn en dat hielp. Alleen tijdens het persen was ik alle beheersing kwijt, maar m'n baby floepte er dan ook in 2 minuten uit, dus dat dat met een beetje ongecontroleerd geweld ging is achteraf wel logisch.
hier een enorme controlfreak, en heb de controle gehouden! als ik terugdenk ben ik voor mijn omgeving echt afwezif en in mezelf gekeerd geweest, soort van trance. het heeft van de eerste heftige wee tot de werkelijke bevalling 23 uur geduurd, en ondanks de drukke avond voor de verloskundigen en het aandringen van opschieten heb ik alles net binnen de maximale tijd gedaan, net iedere keer niet naar het ziekenhuis. Ik heb toch best wat gehad aan de gymoefeningen! als ik mocht kiezen? Nog 10 keer zoals toen!
Wat bij mij werkte: - steeds denken: ONTSPANNEN, ONTSPANNEN, ONTSPANNEN. Dat is namelijk echt het enige dat je zelf kunt doen. - En ook: deze wee was nog niks, straks wordt het pas erg. Ik had wel de mazzel dat ik geen rug- en/of beenweeën had, alleen buikweeën. Ik vond het echt goed te doen en heb op 8 cm ontsluiting nog twee boterhammen met hagelslag zitten eten. Uiteindelijk is het toch een keizersnee geworden omdat de baby met zijn hoofd scheef lag en er met geen mogelijkheid door kon. Dat was wel jammer.
Ooo, dat heb ik ook! Ik ben heel erg van de planning en de lijstjes enzo, moet altijd alles onder controle hebben. Ik word al niet blij van onverwachts bezoek, kun je nagaan... en nu zit ik maar te wachten tot de bevalling begint. Nee, ik kan er heel slecht tegen dat ik niet gewoon 'bevallen' in mijn agenda kan zetten!
Hoi! Ik ben ook zo'n controlfreak... Ik heb tot voor kort zwangerschapsyoga gedaan en dat heeft mij een stuk 'rust' gegeven. Ik hoop dat ik daar tijdens de bevalling ook wat aan zal hebben!! Maar nu het steeds dichterbij komt, hoop ik eigenlijk eerder dat ik niet over tijd zal gaan lopen... Mede omdat ze dan proberen de bevalling op te wekken middels 'strippen' of 'gellen' etc. en dat lijkt mij ook niet echt wat.. Afgelopen donderdag heb ik het er ook met de verloskundige over gehad. Zij vertelde dat een bevalling voor iedereen anders is. De 1 bevalt binnen een paar uur en vind het een hel, een ander doet er 25 uur over en heeft ondanks de hechtingen etc. de bevalling als 'goed' ervaren... Ik wacht met spanning af en ik laat het maar over me heen komen. Ik denk dat, dat het beste is! Succes!
Margrietje, strippen mag je ook weigeren.. Heb ik ook gedaan. Dat is toch echt jouw keus.. Alleen zou ik wel met 42 weken naar de gyn moeten, de VK mocht dan niet meer. Ik was helemaal overtuigd dat ik de 42 weken ging halen (familiekwaal), ingeleid zou worden etc. Ik had het hele ziekenhuis traject al in mijn hoofd.. Ik was dan ook stomverbaasd dat meneer met 41+1 besloot eruit te komen.. Maar die dag zelf gewoon mee met de flow.. De best keus die je hebt, is gewoon het hele gebeuren loslaten, en doen wat je lichaam je vraagt.. En dat bevallen: ik heb een best zware bevalling gehad. Zo erg dat ik op de OK gehecht ben en een aantal dagen in het ziekenhuis moest blijven. maar ik heb geen enkel negatief gevoel bij de hele gebeurtenis. Om 2 redenen: ik heb niet gevecht tegen die gebeurtenissen, maar gelijk in mijn hoofd "ok, dit moet er gebeuren, gewoon doen dus".. En ik had een heerlijk zoontje in mijn armen
Wat fijn te lezen dat er meerdere meiden zijn zoals ik! En inderdaad Gentle...Wij kunnen dat! Dat gevoel heb ik wel steeds vaker hoor, zo van "Kom maar op, als mijn lief er maar bij is of in de buurt, dan kan ik dat!" Maar ik ken wel het gevoel van "Oh, hé...ik heb ( vul in...harde buiken, vochtige onderbroek etc...) zou dat dan het begin zijn? En zeker nu ik toch vanaf a.s. zaterdag thuis mag bevallen wordt het allemaal wel heel echt hoor! Maar ik ga me inderdaad maar overgeven aan het hele gebeuren, go with the flow en uiteindelijk een heel lief, klein meisje in mijn armen houden! Zet hem op meiden! Liefs, Pluis
Haha, zo herkenbaar dames... hier nog zo'n controle freak Ik merk wel dat ik denk; ik ga me er niet al te druk om maken, het komt zoals het komt, maar ondertussen zou ik het liefst een todo lijstje hebben waarop staat wat hoe laat gaat gebeuren en wat ik dan moet doen Maar zoals met alle natuurlijke dingen heb je er geen bal aan te zeggen en moet je het nemen zoals het komt... Ik ben nog nooit eerder bevallen dus ook geen idee wat te verwachten. Maar volgens mijn husband heb ik een hoge pijngrens (heb met reuma aanvallen en bekkeninstabiliteit al heel wat pijn gehad) en hij vindt dat ik er altijd heel rustig onder blijf ondanks de pijn... dus hopelijk kan ik me goed ontspannen en afsluiten van de rest van de wereld... De vrouw die de zw.yoga les geeft zei, je lichaam is er voor gemaakt om een kind te baren, je moet vertrouwen hebben in je lijf en de oerkracht die je krijgt tijdens de bevalling... je kunt het gewoon... liefs mamatoB
Hoi Miekepluis, Komt dichtbij voor je nu he?! Ik herken het wel hoor, ben normaal ook een ontzettende controlfreak. Het gekke is alleen dat ik in deze situatie heel rustig ben. Ik denk JUIST omdat ik nu vantevoren al zeker weet dat ik dit niet in handen heb. Normaal komt de controlfreak in me naar boven op momenten dat ik weet dat ik iets helemaal of deels onder controle kán hebben. Ik wil dan niet dat iets misgaat en dus dat ik met het gevoel blijf zitten dat ik heb gefaald. Nu ik vantevoren zéker weet dat dit me gewoon gaat overkomen zoals het komt word ik eigenlijk rustiger door die wetenschap. Ik kán hiermee niet falen. Het is uit mijn handen. Hoe rustiger ik ben hoe beter het zal gaan... Misschien is het ook wel eens een verademing om iets gewoon eens te laten komen zoals het komt. Wij controlfreakjes verbruiken over het algemeen een hoop energie met plannen enzo. En dit keer kunnen we dat eigenlijk achterwege laten, toch nutteloos ;o) Meid, over een paar weekjes kunnen we bij de augustus mama's delen hoe het is verlopen en pronken we allebei met onze eerste dochter! X
Nou dames, Dit was nou echt even wat ik nodig had!! Ik zit alleen maar van "Dit wil ik niet, dat wil ik zus en dat zo." En als je eraan denkt dat dat mogelijk niet lukt word je daar best heel zenuwachtig van. Dus jullie wijze woorden zorgden er echt voor dat ik nu denk "Laat eigenlijk maar komen zoals t komt! Het maakt toch niet uit!"