Hey Dames, Graag schrijf ik hier kort mijn ervaring neer van mijn eerste bevalling. Ergens om wat erkenning te vinden, anderzijds ook om wat steun ofzo te vinden in mijn keuze die ik dien te maken voor mijn tweede bevalling. Korte schets van mijn eerste bevalling: Baby lag eigenlijk altijd heel goed, tot op de dag van de bevalling was hij licht gedraaid. (halve sterrenkijker). Wanneer ik 10cm opening had, zei de gynaecoloog de bevalling vervroegd in te moeten gaan zetten omdat het alarmpje van de hartslag al sinds 2 uren continue begon af te gaan. Mijn zoontje kwam continue in ademnood omdat hij niet goed lag. Normaal wilde ze me nog een uurtje laten liggen om de bevalling beter te kunnen inzetten maar er was geen tijd. Ik begon te persen en deed alles wat men me vroegde. Voor ik het wist lag er een vroedvrouw op mijn buik mee te duwen en stonden ze met 5-en rond mijn bed, ook de kinderarts werd erbij geroepen en ik werd verteld dat we nog 1 keer zouden proberen maar dan een spoedkeizersnede gingen doen. Toen ik dat hoorde heb ik het leven uit mijn lijf geperst - letterlijk - en met nadien tot gevolg een subtotaalruptuur. De bevalling zelf an sich is mijn geen groot trauma, omdat het mijn eerste bevalling was en ik wist niet beter, ze hebben me ook wel gewoon gerustgesteld en het was pas achteraf dat ik besefte hoe heftig dit was. Wat voor mij wel een trauma is (geweest, of nog steeds eigenlijk) zijn de weken/maanden nadien qua herstel. Ik mag van heel veel geluk spreken dat ik heel mooi ben genezen. Ik heb enkel nog wel eens last van een scheurtje aan uiteinde van de anus inwendig, dat zich telkens herstelt en dan soms weer beetje opengaat, maar op zich heeft dit niet heel veel te maken met de bevalling. De weken na de bevalling kon ik amper de trap op; ik kon niet normaal naar het toilet gaan omdat ik me niet kon proper maken dus moest ik in de douche gaan; ik voelde me zo hulpeloos, teleurgesteld en bang dat het niet zou goedkomen. Ik heb een droom van een baby (intussen peutertje bijna) die me er samen met mijn geweldige man doorheen hebben geholpen, maar oh jee ik ben zooo bang om dit nog eens mee te maken. Na mijn verhaal te doen bij de gynaecoloog, verschillende keren, raad ze me aan gezien het trauma toch te kiezen voor een keizersnede. Ze zegt dat vrouwen in mijn situatie de keuze wel krijgen en dat 50pct er voor kiest. (Belgie - ik weet niet hoe het in NL is) Ik voel me er ook gwoon zo schuldig door, maar ik voel dat me dit wel rustig maakt en op mijn gemak stelt en daarom concludeer ik dat dit voor mij en voor mijn kindjes het beste is. Bij een normale bevalling is de kans klein dat ik dit nog eens meemaak, maar ALS ik het nog eens meemaak ga ik niet nog zo'n keer zo mooi herstellen zei ze. Ik durf dit gewoon niet nog een keer aan in mijn hoofd... Ook om er zo weken amper te kunnen zijn voor mijn kindjes. Ik weet het een keizersnede is zeker niet niks en een operatie; maar de pijn die ik onderaan had en de manier van leven toen is voor mij in mijn hoofd erger. Zo ik weet zelf niet goed wat ik hiermee wil bekomen. Misschien mensen die een soortgelijke ervaring hadden? Bedankt om te lezen allezinds.
Voor mij zou de keuze makkelijk zijn. Ik begrijp dan ook totaal niet waarom sommige vrouwen het zichzelf aan willen doen om natuurlijk te bevallen na een eerdere traumatische / nare ervaring. Het lijkt wat mij betreft dan ook op een soortement ‘bewijsdrang’ dat ook zij het ‘goed’ kunnen doen. Maar goed; waarom voel jij je schuldig dan? Wat is de reden? Een keizersnede is niet iets waarvoor je het gevoel zou moeten hebben dat je faalt hoor. Ik weet dat ik nu een aanname doe (en hierboven ook misschien) maar ben benieuwd. Ik was nooit begonnen aan een tweede kind als ik niet weer een keizersnede zou krijgen. No way dat ik natuurlijk ga bevallen ooit. Nu heeft het bij mij wel een andere reden hoor; ik kan blind raken door persen. Maar wat je reden ook is; als het om jouw gezondheid gaat dan staat natuurlijk bevallen toch buiten kijf? Natuurlijk is een keizersnede zwaar en het herstel ook. De eerste is trouwens makkelijker dan de tweede. Maar zo’n enorm drama is het nou ook weer niet.
Hier herkenning en ervaring. Bij de eerste een totaal ruptuur, na een vlotte thuisbevalling, ook een knip gehad. Dus na bevalling naar het ziekenhuis, gehecht op OK met een ruggenprik. Na 2-3 weken dacht ik dat ik heel wat was, maar werd wel teruggefloten. Heb 2 maal een schimmelinfectie gehad en na 6 weken bleek er wild vlees over een stukje van de wond te zijn gegroeid, is toen aangestipt en dat is een open wondje van 1cm geweest die langzaam aan van binnen dicht moest groeien. Eenmaal zwanger van de 2e meerdere gesprekken gehad met de verloskundige, maar zij zeiden ook, de kans dat het een 2e keer gebeurd is klein, maar wel altijd het dubbele van normaal. Geloof dat de kans op een totaal ruptuur normaal 4% is en als je al eens een totaal ruptuur hebt gehad is het 8%. Daarbij ging de eerste bevalling vrij vlot, dus we hadden afgesproken dat ik laagdrempelig weer naar het ziekenhuis zou gaan, dat was wel een dringend advies van de gynaecoloog toen d'r tijd na de eerste bevalling, zodat alle hulp direct bij de hand is. Echter de 2e bevalling ging weer super vlot. Het rommelde wat om 19.30 toen had ik 4cm, met af en toe een krampje (was ervoor voor CTG in het ziekenhuis geweest, dus vandaar dat ze langs kwam). Om 21.45 heb ik gebeld dat de weeën toch al wel een uurtje aanhielden. Om 22.00 was de verloskundige er en had ik al 9cm dus naar het ziekenhuis was niet verantwoord meer. Om 22.30 is onze dochter geboren. Helaas dus wel weer een totaal ruptuur, maar was vooral het oude litteken dat gescheurd was. Wederom weer een ritje naar het ziekenhuis, maar prima gehecht, eigenlijk helemaal geen last van gehad. Na een week was ik weer prima op de been. Wel nu het advies gekregen dat mocht er een 3e komen in elk geval van tevoren gesprek aanvragen met de gynaecoloog. Zij neigde na de bevalling van de 2e toch echt wel naar een keizersnee bij evt. een 3e. En ik merk ook (nu 2 jaar na de bevalling van de 2e) dat m'n hele bekkenbodem echt niet meer is wat het geweest is en ook niet meer gaat worden. Hier dus relatief makkelijke bevallingen gehad, maar ik zou een advies van de gynaecoloog toch opvolgen tenzij er echt gegronde redenen zijn om een natuurlijke bevalling te overwegen. Voor de soepelheid van een natuurlijke bevalling (in mijn geval) zou ik zo nog 10x bevallen, maar ik wil niet het risico lopen dat ik straks echt incontinent raak of wat dan ook.
Ik had bij de eerste een subtotaalruptuur. Dochter was er in nog geen 3 uur. Heb hier fysiek heel veel last van gehad de werken na de bevalling. Mentaal niet van de subtotaalruptuur. Bij de 2e eigenlijk nooit gesproken over het subtotaalruptuur. Ik wilde graag thuis bevallen. Mijn 2e was er in 1,5 uur. Supersnel, groot (4200 gram) en zonder schade! Bij een eventuele 3e gaat de verloskundige ons goed instrueren om het zelf te doen. Of ze gaat bij ons slapen vanaf week 38 zei ze Dus het kan ook goed gaan. Maar als ik jouw verhaal zo lees zou mijn voorkeur uitgaan naar een keizersnede. Het lastige is gewoon dat je van te voren niet weet hoe het gaat. Heel veel succes met je keuze!
Bedankt voor je reactie ! Wat heftig dat je kunt blind raken door te persen... Dan is gewoon bevallen sowieso geen optie indd ! En wat je zegt over die bewijsdrang en het gevoel van falen; ja dat is het wel een beetje, maar dan door de reacties die je krijgt... Ik had het er pas met iemand over die me nauw aan het hart ligt; en ze zei ; ja maar het is wel een operatie, en ik had ook een scheur en deed ook heel veel zeer' ... En dan denk tja, dit is wat ik ga krijgen mensen die denken dat ik de pijn gewoon niet aankan en dat bevallen altijd pijn doet en dat ik de makkelijkste weg kies. Maar ik weet het ik zou me dit niet mogen aantrekken maar ik ben een gevoelsmens die zich heel vaak de mening van een ander aantrekt. Maar ze weten nog niet half hoe ik me er heb doorgesleurd tot zo'n 8 weken minstens na de bevalling. Om nog maar te zwijgen over ons seksleven. Ik had écht pijn tem 9 maanden bij het vrijen. Op 11 maanden voor het eerst redelijk pijnloos gevreen maar met een heel bang hartje en telkens in tranen. Na zo'n 13 maanden kon ik terug zonder bang hart eraan beginnen maar geen al te 'gekke dingen' of rare standjes... Durf ik trouwens nog steeds niet goed aan en ons sekleven ligt daardoor ook nog steeds door mij een beetje overhoop. Nog een reden voor mij om voor een KS te kiezen... Bedankt allezinds om mijn ogen weer een beetje meer te openen over de reden erachter ivm de meningen van een ander en het willen bewijzen.
Wow zo heftig verhaal ook... Zeker dat je dan thuisbevalt en alsnog naar het ziekenhuis moet om gehecht te worden. In België is het heel normaal om in het ziekenhuis te bevallen en dan gebeurt het hechten ook meteen in de verloskamer of OK afhankelijk van ziekenhuis. Bij mij kon ik gewoon blivjen liggen op mijn kamer en had ik ook half niet door dat ik gehecht werd (ik had wel epidurale al wegens een bevalling van zo'n 14 uur waarbij ik op 4cm opening bleef hangen). Maar achteraf gezien was dat voor mezelf het grote geluk dat dus daardoor de bevalling zelf niet zo'n groot trauma was. Ik voelde heel weinig. Ik vind 8pct al vrij hoog... Ik dacht zelf dat het minder was. Mijn gynaecoloog kon er laatst niet op antwoorden of de kans nu groter was bij een tweede, maar ze dacht dat de kans ongeveer even klein was. Wat ik al moeilijk kon geloven omdat je er wel een litteken hebt. En wil je voor een derde gaan? in jou geval zou ik precies ook overwegen voor een KS dan. mijn gynaecoloog zei nl. dat de kans dat alles na een tweede ruptuur (of zelfs derde in jou geval) de kans op mooie genezing wel minder wordt, en dat ik van veel geluk mocht spreken dat ik er nu nog zo weinig last van heb want er zijn mensen bij wie het echt niet meer goedkomt maakt me wel heel bang. Ik heb trouwens na het hechten ook wat vlees of een aambei (ze weten het niet) die tussen de snede is gehecht en dus nog zo wat los vlees op perineum zit. Dit is wel best lastig bij het afvegen, maar verder geen pijn aan ofzo... Bedankt ook voor je reactie en veel succes in je beslissing moest je voor een derde willen gaan !!!
Wat fijn voor je !! En knap ook dat je het weer aandurfde. Zeker als je schrijft dat je er fysiek veel last van gehad hebt. En zeker de positieve verhalen die zullen er zeker zijn. De schrik zit er bij mij gewoon zo in. Wat bedoel je met 'het zelf te doen' bij een derde? Bedankt ook voor je reactie !
Niet helemaal dezelfde ervaring, maar wilde toch even reageren. Bij mijn 3e had ik een subtotaal ruptuur. Verder een goede bevalling en goed herstel. Bij de nacontrole zei de gyn dat ze, bij een eventuele 4e, inwendig zouden gaan kijken hoe de schade isen dan eventueel een ks adviseren. Maar ik mocht ook altijd kiezen voor een ks, omdat mijn 1e met een ks is geboren. Ik dacht vanaf het begin ‘ik ga nooit weer natuurlijk bevallen, als ik weer zwanger raak wil ik die ks’. Nu ben ik zwanger van de 4e en in het begin heb ik dat inderdaad gezegd en dat was prima. Maar toch twijfelde ik. En na een goed gesprek met mijn vk heb ik toch beslist dat ik het natuurlijk wil proberen. Eerst wilde ik dat onderzoek niet, maar ik wil ook niet nog meer schade aanrichten. Dus nu toch een verwijzing gevraagd voor dat onderzoek. Mocht de schade toch erger zijn dan ik denk (heb namelijk geen klachten), dan is de keuze voor een ks makkelijker. Als er geen schade is, ga ik het natuurlijk proberen. Maar ik ga wel vragen of ze mij eventueel willen inleiden i.v.m grote baby.
Haha uhm ja... achteraf kunnen we er gelukkig wel om lachen, de situatie is ook nooit kritiek geweest gelukkig. Bij de oudste had ik ook het plan om in het ziekenhuis te bevallen. Ik had om 9.00 2cm ontsluiting, dus verloskundige is weer even weggegaan. Toen ze na 2 uur terug kwam zat ik op 8cm waardoor het toen dus ook niet verantwoord was om naar het ziekenhuis te gaan. Daarbij woonden wij toen op 3 hoog zonder lift en met de weeënstorm die ik had zag ik niet meer hoe ik 7 trappen af moest. Uiteindelijk moest ik dus na de bevalling als nog al die trappen af, op m'n billen schuivend, want lopen kon ik niet. Verloskundige heeft eerste zelf nog geprobeerd te hechten, maar na een uur kwam ze er achter dat het toch niet ging lukken. Het was toen gewoon een hele tegenslag dat een onverwachte thuisbevalling (die ik verder opzich als prettig heb ervaren) toch nog uitmondde in een ritje ziekenhuis. Bij de 2e had ik me daar al half op voorbereid, de eerste vraag na m'n bevalling was dan ook, ben ik uitgescheurd? Gelukkig ging deze verloskundige niet proberen te hechten en stuurde me gewoon gelijk naar het ziekenhuis, daar wist ik wat me te wachten stond en het verliep allemaal veel soepeler, daarom ook helemaal geen nare herinneringen eraan. Geen idee of hier nog een 3e komt. Afgelopen jaar is onze dochter heel erg ziek geweest, we hebben een intensief ziekenhuistraject achter de rug, dus voorlopig gaan wij eerst voor rust binnen ons gezin en dan zien we wel hoe het loopt in de toekomst. Ik zou graag nog een baby willen, maar nog een kind erbij zou ik nu echt niet trekken, dus voorlopig geniet ik maar van alle baby's die er in onze omgeving geboren worden. Ben nu dus ook verder niet bezig met hoe ik evt zou willen bevallen. Komt dan tijd, komt dan raad.
Mijn advies? Laat anderen lekker kletsen! Weet je, is het nu niet over wel of niet natuurlijk bevallen, dan is het wel als je baby geboren is en je doet dan iets ‘niet goed’ of anders dan een ander... En als dat het niet is komt er wel weer een volgend iets. Mensen weten vaak niet wat ze zeggen joh. Bij mij was er wel begrip, maar dat komt ook omdat ik tijdens de zwangerschap van de eerste al aan 1 oog blind raakte. Dus geen gezeur over een keizersnede. Wat betreft je seksleven; alleen daarom zou ik het ook al doen. Dat is toch niets? Ik weet dat er veel vrouwen zijn die vinden dat hun mannen zeuren over seks en dat dat niet meer zo aan de orde moet zijn nadat er een baby is geboren maar daar kijk ik altijd een beetje naar met een gevoel van; wat sneu. Een baby betekent niet het einde van minnaars zijn van elkaar en het is toch ook superfijn? Ik persoonlijk heb gewoon een goed seksleven nodig. Wil mijn man niet alleen zien als de vader van mijn kinderen, maar ook als mijn minnaar, mijn beste vriend en mijn beest in bed Ik snap dat je daarmee zit hoor. Heel goed ook en volgens mij heb je je keuze al gemaakt... verder is het heel goed dat je een gevoelsmens bent (ben ik ook hoor bij mensen die dichtbij staan) maar laat niet over je grenzen heengaan. Jij weet het het beste. En een ander heeft het vást ook meegemaakt alleen dan erger of juist niet. Bla bla bla
Graag gedaan hoor. Alleen maar fijn dat er ook positieve verhalen zijn toch? Met zelf doen bedoelde ik zonder de verloskundige. Bij de 1e namelijk geen weeën gehad en bij de 2e lichte weeën. Aangezien de 2e ongeveer 1,5 uur duurde krijgen we een 'cursus zelf doen mocht ze bij een 3e te laat zijn. Ik zeg zelf wel eens voor de grap dat de 3e als een raket eruit schiet
Geen ervaring met een ruptuur, wel met een keizersnede. Ik snap je redenatie alleen een bij een keizersnede ben je ook niet gelijk op de been. Het is een flinke buikoperatie waar je ook echt een goede tijd van moet herstellen. En ook hier zijn risico's aan verbonden (het kan ook minder goed genezen). Ik zeg niet dat je het niet moet doen, maar als die kans zo klein is op weer zo'n ruptuur.. zou het in ieder geval meenemen in je overweging.
Hier wel ervaring. Ik had bij de eerste een totaalruptuur. Die moet altijd op de ok gehecht worden. Bij de tweede zwangerschap ben ik helaas niet zo goed begeleid door de verloskundigen. Ik werd niet echt serieus genomen in mijn angsten dat het nogmaals zou gebeuren. En een keizersnede kwam helemaal niet ter sprake. Helaas heb ik zelf ook niet met een gynaecoloog overlegd. Bij de tweede een subtotaalruptuur. In princepe minder erg en ik kon op de verloskamer gehecht worden. De gynaecoloog bleek het later niet eens met hoe de verloskundigen mijn bevalling hebben aangepakt. En achteraf had ik veel liever een keizersnede gehad. Ik heb toch wat restklachten overgehouden na de tweede bevalling. Hier komt dus ook geen derde meer. Bij mij waren er geen redenen om zo uit te scheuren. Geen grote kinderen en vlotte bevallingen. Waarschijnlijk past het gewoon bij mij. Fijn dat je gynaecoloog jouw angsten wel serieus neemt. Maar wel lastig dat de beslissing bij jou ligt. Je weet van tevoren natuurlijk nooit wat de juiste keuze is.
Ik heb er gelukkig geen ervaring mee. Maar als ik jouw verhaal zo lees heb je je keuze al gemaakt. Ik heb wel een keizersnede gehad, in verband met stuitligging en mocht wel natuurlijk bevallen. Bij sommige mensen in mijn omgeving kreeg ik ook vaak het gevoel dat ik voor the easy way out koos. Maar daar heb ik me niet door laten tegenhouden. Ik heb vastgehouden aan mijn eigen gevoel. En een keizersnede is echt geen pretje, dus het idee dat je voor de makkelijke weg kiest dat is het echt niet. Mijn herstel ging vlot en voorspoedig, maar het bleef een buikoperatie. Al staat dat totaal niet in verhouding met wat jij hebt meegemaakt. Volg je gevoel, jij moet bevallen, de rest van de wereld niet.
Heb ook ervaring. Onze eerste is geboren na een ingeleide bevalling. Een kleine baby. Maar hij kwam een beetje in nood en toen zeiden ze als hij er bij deze wee niet is gaan we bij de volgende wee knippen. Toen heb ik alles op alles gezet en is hij geboren. Maar ik had een subtotaalruptuur. Ze zijn een uur aan het hechten geweest. Dat hechten vond ik echt vreselijk. Het herstel verliep vrij goed. Ik weet dan ook niet wat het is om te bevallen zonder scheuren.. en ik heb ook last van aambeien. Dus ik had sowieso veel last van de onderkant. Van mijn vriendin die ook fors was uitgescheurd met de bevalling kreeg ik de tip om op een wat hardere ondergrond te gaan zitten. En ook om niet half te gaan liggen want dan krijgt de onderkant teveel kans om te gaan zwellen. Dus ik heb veel na de bevalling gewoon recht op een wat harde stoel gezeten. En als ik in bed lag gewoon zonder iets aan op een matje, zodat het lucht krijgt om te genezen. De verloskundige gaf ook aan dat je bij een 2e minder grote kans hebt op uitscheuren.. en ik vond de begeleiding in het ziekenhuis met persen ook echt niks. 2e bevalling was gewoon thuis.. alleen had ik de pech dat ons meisje haar handje naast haar hoofdje had. Dus had ik een hoge vaginawand ruptuur. Dit kon wel thuis gehecht maar was erg pijnlijk. En onze kleine moest toch naar het ziekenhuis vanwege een te langzame start. En in het ziekenhuis hebben ze ook beensteunen en dat is makkelijker met hechten. Toen zijn ze 20 min aan het hechten geweest. Ook weer een vlot herstel. Wel veel jeuk van de hechtingen. De 3e bevalling was ook thuis. Alleen tosn had ik het ongemak dat ik een cyste had bij de uitgang van de vagina. Cyste van bartholyn (kan blijkbaar ook ontstaan na een trauma/uitscheuren aan de onderkant). Ik dacht dat die bult er gewoon hoorde dat het kwam van de druk die erop stond omdat de kleine erg laag lag. Tijdens het persen werd de cyste erg groot en ontstond er aan de andere kant ook een kleine cyste. Nu had ik een klein scheurtje van de bevalling maar die liep precies langs die grote cyste. De verloskundige heeft een poging gedaan tot hechten, maar de kleine cyste sprong al stuk en ze durfde het niet verder aan. Dus toen ook naar het ziekenhuis. Daar hebben ze de grote cyste stukgeprikt en vervolgens gehecht. Herstel ging ook weer goed. Wel merk ik nu dat ik bijvoorbeeld vaker dan vroeger last heb dat windjes me zomaar ontsnappen. Dat heb ik er blijbaar aan over gehouden. En ook de cyste komt af en toe terug en gaan dan na een paar dagen ook weer weg. Als hij echt constant terug blijft moet hij een keer weggehaald worden.. Dus ja, iedere keer uitscheuren is geen pretje.. zeker niet als je ook last heb van aambeien die erg pijnlijk zijn na een bevalling. Dus ik weet ook eigenlijk niet waar de ergste pijn van kwam. Hopelijk kun je voor jezelf een goede afweging maken wat in jou situatue verstandig is. Aan allebei zitten voor en nadelen.. succes!!
Wat ontzettend vervelend dat je zo’n moeilijk herstel hebt gehad! En echt, denk alsjeblieft niet dat een keizersnede een makkelijke uitweg is of dat je je er makkelijk vanaf maakt! Ik heb een vaginale bevalling van 24 uit gehad, inclusief knip en vacuümpomp, en daarna een bevalling van 4 uur die eindigde in een keizersnede. Ik kan het dus vergelijken en het herstel van die keizersnede vond ik vele malen heftiger! Je bent gewoon 9 maanden zwanger, wat op zich al een belasting is voor je lichaam en vervolgens ga je nog bevallen, inclusief een flinke buikoperatie. En dan hebben we het nog niet gehad over naweeen, waardoor je baarmoeder (waar net een flinke snee in is gezet) samentrekt. Echt hoor, mensen die zeggen dat een keizersnede geen echte bevalling is of minder heftig dan een gewone bevalling hebben geen idee waar ze over praten. In jouw geval snap ik heel goed dat je hiervoor wilt kiezen. Herstel zal in dat geval ook niet heel snel zijn, maar je wilt ook niet het risico lopen dat je straks helemaal kapot bent van onderen. En wat je ook kiest, je zult zeker een echte bevalling hebben. Succes met je beslissing!
Ik ben van de eerste ook razendsnel in 3 uur bevallen met 3 keer persen, toen mijn dochter er uit vloog. Gevolg idd een subtotaal ruptuur. Ben thuis bevallen en in het ziekenhuis door een gynaecoloog gehecht. Moest eigenlijk op o.k, maar na veel overleg toch in de verloskamer gehecht onder plaatselijke verdoving (26 hechtingen dacht ik). Herstel ging voorspoedig en is erg mooi geheeld. Had veel geluk met de gynaecoloog schijnbaar, erg ervaren in operaties. 2e bevalling groen licht voor natuurlijke bevalling g. Wel advies zo min mogelijk te persen. Er is kort gesproken over eventueel preventief een knip, maar toch niet gedaan. Dochter is geboren binnen 2,5 uur. Niet geperst, zuchtend is ze geboren. Geen subtotaal ruptuur, wel hechtingen (6 dacht ik) en door vk gehecht. Wel wilde ik voor de zekerheid in het ziekenhuis bevallen. Nu zwanger van nummer 3. Pril (7wk bijna) dus nog geen overleg gehad met vk maar als het aan mij ligt weer een natuurlijke bevalling. Vooral omdat ik als de dood ben voor medisch gedoe. Spannend blijft het ja zeker, maar een KS ook!