2 weken geleden ben ik bevallen van een prachtige zoon.. Je zou denken dat ik nu op een roze wolk hoor te zweven maar helaas voel ik me niet helemaal mezelf.. Mijn dag wordt qua emoties afgewisseld door allerlei stemmingen. Zo voel ik me "blij' dan voel ik helemaal niks en het volgende moment denk ik waar ben ik aan begonnen, wil ik dit wel. Ik vind dit zo vervelend. De tranen vloeien dan ook rijkelijk en ik baal er zo van. Nu heb ik rondom mijn menstruatie wel vaker last van dit soort stemmingswisselingen maar niet zoals nu. Wat ook zo gek is.. Ik mis mn zwangere buik en alle aandacht die ik kreeg. Begrijp me niet verkeerd ik ben helemaal geen aandacht vrager maar ik genot wel van alle aandacht... en dat terwijl ik mijn buik en alle klachtjes op het einde zo zat was. Het idee dat ik nu niet meer naar de vk hoef maakt me ook verdrietig. Ik snap mezelf gewoon niet meer. Nu weten we allemaal en ik dus ook dat het niet niks is allemaal. Je normale leventje is zo door elkaar geschud. Alles wat eerst normaal was is nu anders en staat in het teken van ons kleine mannetje. Het slaapgebrek zal daar ook niet veel positiefs aan bijdragen. Gelukkig kan ik heel goed met mijn partner praten en hebben we afgesproken dat als ik me over 2 weken nog zo voel we naar de huisarts gaan. Ik ben eigenlijk benieuwd of meer vrouwen dit herkennen? Ik wil zo graag mijn eigen ik weer terug..
Héél herkenbaar! Ik had het heel erg bij de eerste. Alles was ineens afgelopen en voorbij en ik zat daar met een kindje waar ik "niks mee kon" Nou was mijn zoon wel een huilbaby maar ik voelde gelijk na de bevalling ook niet dat overweldigende gevoel waar iedereen het over heeft als de kleine op je buik ligt e.d. Ik wilde ook heel snel weer zwanger worden maar dat was alleen maar om het zwanger zijn en de aandacht dus dat hebben we maar niet gedaan Na verloop van tijd vond ik mezelf wel weer terug maar achteraf gezien had ik gewoon bij HA aan de bel moeten trekken. Ik raad je dan ook aan dat zeker te doen als je je over 2 weken nog zo voelt. Ik heb echt moet leren om met mijn zoon om te gaan en al die gevoelens die erbij horen. Bij mijn 2e zoon verliep alles ook totaal anders en had ik wel die roze wolk Maar goed, ik was nu natuurlijk goed voorbereid en wist wat er allemaal komen ging. Toch voel ik nu soms toch nog dat gevoel hoor.. vooral toen ik voor de laatste keer op nacontrole ging bij de vk.. dat was toch even slikken. Het hoort er toch een beetje bij maar wel in een bepaalde mate natuurlijk
Je verhaal is helemaal herkenbaar (zie mijn vraag 'labiel' aan de vk). Denk dat voor mij (en mijn man ook trouwens) die roze wolk niet bestaAt, of misschien later pas komt. Fijn dat je goed met je partner kan praten en doe dat dan ook zeker. Verstandige afspraak hebben jullie gemaak, wij hebben een soortgelijke afspraak gemaakt. Mijn huilbuien beginnen nu (onze zoon is vrijdag 4 weken) minder te worden volgens mij. Ik hoop dat jij je snel beter gaat voelen. Ze zeggen weleens 9 maanden op, 9 maanden af... Dus neem de tijd. En inderdaad, zoals je al schreef, het is zeker niet niks allemaal (en dan ook nog al die hormonen erbij...). Sterkte!
Sterre en Wietje bedankt voor jullie reacties.. Ik vind het fijn om te lezen dat ik niet de enige ben met deze gevoelen en gedachtens.. Niet dat ik het iemand gun hoor maar het geeft me wel een gevoel van begrepen worden. Ik heb vroeger een keer heel erg liefdesverdriet gehad en vanochtend bedacht ik me dat mijn gevoel en tranen hier soms een beetje op lijken. "Afscheid" moeten nemen van mn oude leventje, de dikke buik, het getrappel, de afspraken bij de vk, de aandacht, mn fijne kraamweek enz. Allemaal dingen die nu voorbij zijn of een andere vorm moeten gaan krijgen.. Gisteravond weer lang met mijn vriend gepraat. Wellicht gaan we volgende week al bij de Ha langs, al is het maar voor een gesprekje. Voel me soms ook zo schuldig naar ons mannetje.. Eigenlijk hebben we een heel makkelijk kind. Hij heeft natuurlijk ook wel even zijn buien maar dan denk ik ach ventje jij hebt hier ook niet voor gekozen.. Ik hoop gewoon zo dat ik snel "DE" liefde ga voelen waar iedereen het altijd over heeft. Ja ik voel wat als ik naar hem kijk en hem vasthoud maar er ligt nu nog een blokkade voor.. Zucht.. @Wietje, wat voor afspraak heb jij met je partner gemaakt? Je schrijft dat je het idee hebt dat het iets beter met je gaat. Dat vind ik erg fijn voor je! Wat voor mij geld geld natuurlijk ook voor jou.. Neem de tijd en rustig aan.. Al is dat nu juist ook wat je niet wilt rustig aan.. Tenminste ik niet, ik wil me nu weer goed voelen..
Hoi Koesje We hebben geen keiharde afspraak gemaak, maar wel dat het niet slechter mag worden (en het liefste beter natuurlijk). Dat gevoel van gemis van je zwangere buik had ik bij de eerste ook heel erg. Het voelde gewoon als een rouwproces. Deze keer had ik het niet echt, maar ik was dan ook helemaal klaar met zwanger zijn . Mijn man en ik hebben het er weleens over gehad dat kinderen krijgen een groot afscheid is wat begint met de bevalling. Goed plan om eventueel eerder al naar de ha te gaan. Er even over praten wil soms ook al helpen. Wie weet heeft hij wel tips ofzo. Wij hebben het er hier ook over gehad, maar een dag later ging het gelukkig al beter al blijft het met ups en downs. Ik ben ook vreselijk onzeker en een perfectionist. Hierdoor maak ik het mezelf af en toe ook onmogelijk (want je kan het niet perfect doen). Ik hoop echt dat jij je ook snel beter voelt en blijf er vooral over praten! Ps voor mij is het ook prettig te weten dat ik niet de enige ben met dit gevoel.
Hee dames, Ik herken dit gevoel ook wel... Mijn bevalling is niet gemakkelijk geweest, (uiteindelijk spoedkeizersnede) en mijn zoontje lag de eerste nacht op de kinderafdeling. Hierdoor vond ik de binding erg moeilijk. Ik miste mijn zwangere buik ook, de belangstelling van andere mensen naar je en de bezoekjes bij de VK. Mijn partner had die roze wolk wel direct, en ik vond het ook moeilijk om te zien dat ik ineens op de tweede plaats kwam. De laatste weken gaat het beter, heb het gevoel dat voor mij de roze wolk is ingetreden. Hopenlijk voelen jullie je ook snel weer wat fijner. en idd, blijf er niet te lang mee lopen. Sterkte ermee!
Ik vind het ergens wel herkenbaar. Ik had meteen na de bevalling wel het roze wolk gevoel, maar dit verdween toen de kraamhulp weg was, en ons manneke ineens heel erg veel begon te huilen, mijn vriend was toen inmiddels ook weer aan het werk...ipv te kunnen genieten van ons kindje, begon ik een beetje moedeloos te worden van al dat gehuil...dood moe was ik, had nog geen tijd om even lekker te gaan zitten en een kop koffie te pakken Ik heb toen ook wel een paar keer gedacht "nou is dit het dan" Ondanks mijn vervelende zwangerschap miste ik ook echt direct het zwanger zijn, mijn dikke buik, het getrappel in mn buik, en alle aandacht rondom het zwanger zijn daarna heb ik onze kraamhulp ook verschrikkelijk gemist, ik kon wel janken als ik er aan dacht hoe fijn het was haar in huis te hebben ik had ook meteen zoiets van "hmmmmm maar meteen weer zwanger worden dan" en dat gevoel word nu al wel wat minder inmiddels weten we de oorzaak van het vele huilen en gaat het echt stukken beter...ik geniet nu met volle teugen van ons manneke en ben super trots op hem...iets mooiers en lievers bestaat er niet op de hele wereld ik denk dat het heel normaal is wat je voelt, je leven komt zo totaal op zn kop te staan en als je straks eenmaal in het nieuwe ritme zit ( althans zo ervaar ik het ) dan gaat het allemaal veel beter, leuker en makkelijker
Ik herken het niet op die manier, ik vond het echt super. Maar het gevoel dat je met emoties alle kanten op gaat ken ik echt wel. Lieverd dat zijn echt je hormonen! Maar ik denk dat het erg goed is om over 1 of 2 weken naar de huisarts te gaan als het zo blijft. Mocht het nodig zijn dan ben je er op tijd bij. Fijn dat je zo goed met je man kunt praten..! Maar de roze wolk is er voor heel veel mensen niet hoor. Dat is niets geks! Maar je moet je wel wat beter gaan voelen straks en wat meer kunnen gaan genieten van dingen. Misschien kun je samen met je man wat dingen relativeren?
Ja mega herkenbaar. Het valt nog binnen het normale, zeker als je pas twee weken terug bevallen bent. Onderschat het niet, dit is een mega heftige periode en natuurlijj mis je het zwanger zinn en de aandacht die je toen kreeg, heel normaal. Geloof me: dit gaat over en dan komt die roze wolk langzaam maar zeker wel. Ik raad je ook aan je vlos te bellen om dit te bespreken, dat is heel fijn en voor hen heel normaal.
Voor mij ook zeker herkenbaar. Je leven verandert, dat is logisch maar je moet met je gevoel daar ook nog mee kunnen omgaan. En dat is echt lastig. Ik begin nu pas de roze wolk te voelen. Ik heb een zware bevalling gehad die ik niet zomaar vergeet. En ik denk nu regelmatig: Oh ja vorig jaar was ik zoveel maanden zwanger en als ik voorbij de verloskundige rij dan mis ik die bezoekjes ook nog wel eens. Fenna heeft ook een klap gehad van de bevalling en huilde daardoor heel veel. Maar nu...... Het is zo genieten!!!!! Ik had nooit gedacht dat ik dit gevoel zo heftig mee zou maken. Ze is zo'n vrolijke baby en lacht en brabbelt de hele dag. Ik begin mijn 3 dagen werken steeds minder leuk te vinden. Maar helaas zal het toch moeten. Ja die roze wolk beleef ik nu pas. Dus maak je geen zorgen, hij komt eraan!
Ik zit met tranen achter mn laptop jullie reacties te lezen.. Ik vind het zo fijn dat jullie even de moeite nemen om op mij te reageren.. Voelde me zo alleen en "abnormaal",, Nu ik het ook wat meer aan de mensen om mij heen vertel zeggen de meeste moeders ja dat had ik ook.. of idd heel herkenbaar! Waarom heeft niemand eerder hierover gepraat? Het lijkt wel een taboe? misschien schaamte ofzo maar ik begrijp nu dat best veel vrouwen zich zo voelen.. Net stond ik boven het wiegje naar onze kleine man te kijken en dan denk ik wat ben je lief.. Gelukkig voel ik dit wel. Tegelijkertijd voel ik me ook weer rot en sta ik te huilen onder de douche om weer een totaal andere dag in mn nieuwe leven.. Pfff... Gelukkig geven jullie allemaal aan dat het goed komt en de roze wolk misschien later nog komt.. Deze of volgende week komt de Ha langs op huisbezoek om de heupjes van de kleine te controleren (dat is standaard hier). Ik denk dat ik dan aan ga geven dat ik me zo voel. Vorige week zondag was de vk hier voor het laatst en toen heb ik ook bij haar aangegeven dat ik me zo emotioneel voel. Zij gaf aan dat dit idd normaal is maar ik wel een stijgende lijn moet blijven herkennen. Ook vertelde ze mij dat het soms nog weleens met schildklierproblemen te maken kan hebben.. Aangezien mijn moeder daarmee kampt ga ik dat denk ook maar na laten kijken als het zo doorgaat.
Volgens mij is het inderdaad een taboe... iedereen gaat er maar vanuit dat je op die roze wolk beland... Laat het gewoon allemaal wat over je heen komen meid, het is niet niks wat er allemaal in je leven gebeurd op het moment. Wat bij mij ook hielp is er af en toe gewoon even lekker uit gaan en de kleine bij je vriend achterlaten, gewoon even op de koffie bij iemand of naar de supermarkt. Goed dat je het bij de VK hebt aangekaart en dat ook bij de HA gaat doen! Hopenlijk ga je je snel weer wat beter voelen!
Ook voor mij is dit zo enorm herkenbaar! Zeker toen Dinand (onze oudste) geboren werd. Ik vond de binding erg moeilijk omdat hij er met een keizersnede "uitgeplukt" is. Had geen weeën gehad, dus wist totaal niet wat een bevalling inhield, en o wat baalde ik daar van. De binding met je kindje komt echt vanzelf goed. Bij sommige mama's heeft het gewoon even tijd nodig om te wennen aan het nieuwe kleine wonder. Ook wat je verteld over het zwanger zijn missen, dikke buik missen had ik ook heel erg. Hoe zat ik het op het einde ook was, ik wilde dolgraag zo snel mogelijk weer zwanger worden. Dit veranderd wel in de loop van tijd hoor. Toen Dinand 8 maanden was had ik zoiets: een 2e kindje lijkt me erg leuk, maar laten we toch nog maar even wachten en genieten van dit manneke. Tja, 1 maand later had ik een positieve test. Voordat ik positief testte ben ik volledig ingestort. We kwamen er bij Dinand met 9 dagen achter dat hij een vernauwde aorta had. In zijn geval zeer levensbedreigend. We hadden geen 10 minuten later in het ZH moeten zijn... Met 14 dagen is hij hieraan geopereerd. En hoe moeilijk ik het in het begin vond om me te binden aan hem, toen hij in het ziekenhuis belandde was ik opeens op en top moeder die bij haar kind wilde zijn. Nu heb ik (volgens de psych) geen depressie meer. Wel ben ik tijdens mijn 2e zwangerschap aan de anti depressiva gegaan omdat er geen andere uitweg was. Wel heb ik schommelingen in mijn humeur, maar welk mens heeft dat nou niet. Als je hier over een paar weken nog last van hebt, zou ik toch een afspraak maken bij de VK of huisarts. Ja je VK kan je hier ook voor bellen! Het is echt niet raar meid om je zo te voelen, en stiekem denk ik dat veel meer vrouwen zich zo voelen, alleen durven ze het niet te vertellen omdat ze bang zijn dat ze gek geworden zijn. Succes meid!
Je verhaal is zo herkenbaar en ik vind het dapper van je dat je het hebt aangegeven bij de VK en dat je zo duidelijk voor jezelf een afspraak hebt gemaakt dat je dan naar de HA gaat. Onze kleine meid is nu bijna 2 maanden en ik heb die gevoelens nog steeds. Ik heb pas na 5 weken contact gehad met de HA en die heeft me voor 2 weken slaaptabletten voorgeschreven. Ik sliep nog maar 3 uur per nacht. Nu zou ik contact moeten opnemen om te zeggen hoe het gaat maar ik durf niet want hij gaat me dan doorsturen naar de psycholoog. Al vrees ik dat het niet anders kan. Vermoedelijk ga ik volgende week een afspraak met de HA maken als mijn man vakantie heeft. Ik heb het de kraamzorg ook moeten beloven omdat ze zich zorgen maakte. Ik heb er ook echt spijt van dat ik er niet met haar over heb gesproken. Ze is echt een schat maar ik durfde niet. Hopelijk gaat het met ons allemaal gauw beter en kunnen we eindelijk die roze wolk ervaren. Groetjes, Krissa
@Koesje: Wat fijn dat de reacties je helpen. Hopelijk voel je je snel wat stabieler en positiever! Gelukkig voel je wel blijdschap en liefde als je naar je kleintje kijkt, maar ook dat moet natuurlijk groeien. Goed dat je het bij je vk en ha neerlegt! Hopelijk ga je snel genieten van al het moois. Ik weet niet of het je helpt relativeren, maar probeer eens te denken waarom je dit ook alweer zo leuk leek. Wat zag je toen als positief.
Ook voor mij herkenbaar, ik ben 'bevallen' met een spoedkeizersnede onder algehele narcose. Opeens is je buik weg en heb je een kind; waardoor ik zeker niet gelijk binding had met haar. Ik voelde me daar heel schuldig over, maar het gevoel was er gewoon niet gelijk, net alsof ze niet van mij was. Het begint nu wel meer te komen moet ik zeggen. Ik mis ook het zwanger zijn heel erg; de buik, de bezoekjes aan de vk, de aandacht. Het afscheid hiervan nemen valt me zwaarder dan gedacht (terwijl ik mijn buik echt zat was op het laatst). Koesje; je bent dus echt niet de enige die zich zo voelt, ik hoop dat het snel beter met je gaat, sterkte!
ik denk echt dat veel meer mensen dit hebben, alleen is het een taboe om er over te spreken, net als over je lichaam die na een kind nooit meer hetzelfde zal zijn. en je de eerste dagen na de bevalling incontinent bent. wie vult hem aan? luister goed naar jezelf, meestal komt het vanzelf wel weer goed.
nou idd ik sluit me hier helemaal bij aan!!!!!!!!!!!! ik had pas echt de binding bij ongeveer 5 weken na de geboorte voelde me weer iets mezelf!!! ik ben hierbij altijd open geweest na vrienden en ook hier kreeg ik bij meesten wel de erkenning de roze wolk is bij mij voorbij gevlogen ook doordat er bij allebeide zwangerschappen dierbaren ben verloren! onze oudste is bij 5 weken geopereerd aan zijn maag/darm toen knapte ik het wou allemaal niet meer, ik kreeg hulp in het ziekenhuis en daarna bloeide ik op en ja die zoon/onze zoon is vanMIJ en was ik erg blij en begon te genieten meid sterkte en hou je gevoelens goed bespreekbaar!!!!!!!!!!!!!!
Wederom bedankt voor al jullie reacties.. Lief! Zo te lezen hebben sommigen van jullie behoorlijk wat meegemaakt qua bevallingen, operaties enz. Ik hoop dat het goed gaat met jullie kleintjes en dit ook allemaal een plekje kunnen geven.. Wat dat aan gaat heb ik geen klagen.. Tijdens de zwangerschap wel wat klachten/kwaaltjes gehad maar verder een prima bevalling.. Nou ja prima.. Zover dat kan natuurlijk Gisteren had ik op zich een stabiele dag maar na een nacht waarin onze kleine man erg aan het spoken was (krampjes) en dus weinig slaap ziet de wereld er vandaag weer heel anders uit.. pff wat vermoeiend allemaal. Eigenlijk vind ik dat er omtrent zwangerschappen, bevallingen en de tijd erna teveel taboes heersen.. Verbaasd me toch wel aangezien we naar mijn idee in een "open" tijd leven.. Maar goed niet iedereen is hetzelfde natuurlijk. Wat ik me nog afvroeg.. Ik heb heel bewust gekozen voor een kindje in ons leven en we waren dan ook dolgelukkig toen we zwanger bleken te zijn. Uiteraard wist ik dat het ons leven zou veranderen maar nu ervaar ik het soms als beklemmend.. Zo van je komt hier nooit meer vanaf.. Ten allen tijde ben je verantwoordelijk voor een mens(je). Dat geeft me soms ook zo een verstikkend gevoel.. Oneerlijk he.. Ik wilde dit toch! Er zijn zoveel mensen die dit willen en ik loop een beetje te miepen.. Zoals jullie kunnen lezen ik worstel weer met mn schuldgevoel. Ach ik kan zo nog wel uren doorschrijven maar dat doe ik maar niet. Ik geef mezelf nog een week om naar de Ha te gaan als ik me zo blijf voelen (mits hij eerder hier is geweest).
logisch dat je na weinig slaap een mindere dag hebt, probeer je rust te pakken, dat scheelt al een hoop. en weet ook dat dit er bij hoort, laat je niet te snel antidepressiva aansmeren.... Mijn kleine was 5 maanden toen ik zoiets had van he, ik begin weer mezelf te worden veel huilbuien en wat nare gevoelens gehad. maar he wat wil je, je hebt een totaal ander leven gekregen! alles maar dan ook echt alles is anders.