Graag wil ik jullie mening horen. Ik weet namelijk niet meer waar ik goed aan doe en of ik me vreselijk aanstel (door de hormonen??). Maar ik lig er nu al een aantal weken vaak van wakker. Mijn dochter is 2 maanden oud inmiddels. Een heerlijk lief meisje. Ze had een wat onrustige start doordat ze moeilijk in slaap kwam en erg onrustig was. Door regelmaat en inbakeren en rust in ons huishouden in te voeren gaat het nu goed met haar! Mijn probleem is nu eigenlijk dat ik gek wordt van al het bezoek dat langs wil komen. Ik wil gewoon eens een weekje alleen zijn met mijn gezin. Gemiddeld hebben we nog 2x per week visite (kraamvisite en gewone familie visite die de kleine willen knuffelen.) en eerlijk gezegd ben ik er klaar mee. Heb ik echt het gevoel. Laat me met rust. Ik heb dan ook besloten met mijn man om de laatste weken van mijn verlof (2 weken) geen afspraken meer te maken.Ze wachten maar even. Tot zover even de intro nu mijn "probleem". Nou komt mijn zus met het idee dat mijn neefje deze week dus langs moet komen omdat hij onze dochter moet vasthouden. Hij heeft dit namelijk nog niet gedaan en is hier heel erg verdrietig over. En deze week is hij smiddags de hele middag vrij. Ik heb al meerdere keren aan mijn zus aangegeven dat ik eigenlijk niet wil dat kinderen mijn dochter vast houden (mijn neefje is 12). We hebben hier 6 weken na mijn bevalling zelfs een heftig gesprek over gehad omdat zij vond dat ik haar kinderen niet accepteerde en ik het een keertje zat was dat ze haar kinderen altijd in een hokje plaatst(ze hebben een autistische stoornis) ipv te zien wie ze zijn naast deze stoornis. Ik heb toen dus heel duidelijk aangegeven dat ik niet wil dat de kleine door kinderen wordt vast gehouden. Dat dat later wel kwam als de kleine ouder is. Ze begreep het niet maar gaf me de indruk dat ze het accepteerde. Tot ze dus met haar vraag kwam. Hierop heb ik aangegeven dat ik dit niet wilde ook omdat de kleine haar eerste prikjes zou krijgen en ik niet wist hoe ze hier op zou reageren. Mijn zus ging toen vragen wanneer prikjes en toch niet de hele week ziek bla bla bla. Om ervan af te zijn heb ik toen gezegd dat ik vrij dag wel even zou kijken. Nu blijkt dus dat ze tegen haar zoon heeft gezegd dat ik vrijdag smorgens zou kijken of mijn dochter beter is en als ze beter is dat hij vrijdagmiddag langs mag komen. Dit begreep ik namelijk toen ik haar sprak via de telefoon en mijn neefje bijna een toeval (huilen, jammeren) kreeg omdat hij eczeem heeft en hij bang was dat mijn dochter dit ook zou krijgen omdat het besmettelijk is. (zou door autisme komen dat hij zo reageert) Ik zit me nou al een tijd af te vragen hoe het komt dat ik niet duidelijk ben geweest en ook waarom ik gewoon niet tegen mijn zus zeg dat ik er geen zin in heb. Ik ben bang dat ze er een heel drama van gaat maken omdat mijn neefje dan helemaal van slag is omdat hij dit wil en hem dit beloofd is. En dat is dan mijn schuld. En mijn zus zou dat ook niet begrijpen. En om nou te zeggen ik doe het toch voor de lieve vrede. Dan zou ik mijn dochter daarvoor laten gebruiken en dat voelt echt heel naar. en het zou een tijdelijke oplossing zijn want mijn zus wil een band met haar nichtje en wil het liefst wekelijks langs komen. Dus het zou een tijdelijke oplossing zijn. Nou lang verhaal, ik zit er best wel mee. Mijn man is er helemaal klaar mee en zou haar het liefst gewoon keihard de waarheid zeggen. Ben alleen bang dat het dan iets kapot maakt wat niet meer goed komt en mijn man de "boosdoener" is. Dus hoe zouden jullie dit oplossen of ligt het echt alleen aan mij en reageer ik overdreven?? Graag jullie mening.
Tja....Ik ben jou niet en jij mij niet dus hoe jouw gevoelens zijn in deze daar kan en mag ik nix van vinden. Ik weet wel dat ik er persoonlijk geen last van gehad heb. Ik vond die drukte niet erg, was alleen super trots dat ik kon showen met mijn mooie mannetje. En toen onze knul 3 dagen oud was heeft mijn nichtje van 2 1/2 heb al vastgehad (wel op schoot bij haar moeder uiteraard). En ook mijn buurtkinderen van 8 en 10 hebben hem gewoon vastgehad waar hun eigen moeder naast zat om te ondersteunen. En zo kan ik nog wel even door gaan. Dus de vraag; 'Stel ik me aan?" Tja vind ik erg moeilijk om te beantwoorden want het is jouw gevoel! Het feit dat je neefje autistisch is, kan meespelen maar ik weet niet in welke mate dus kan dat ook niet niet goed beoordelen. Hem op de bank zetten, je dochtertje bij hem op schoot en jij links en zijn moeder rechts van hem is volgens mij dan een hele goede optie. Maar dat weet jij alleen.
Ja als jij het niet wilt gebeurt het toch niet? Ik kan je ergens wel begrijpen...maar ook denk ik weer....wat os er nu zo erg aan dat hij heel even zijn nichtje vasthoudt? Je zit er toch naast... Ik denk dat je zus er zo'n punt van maakt omdat zij totaal het probleem niet ziet. Maar dit is geen ruzie waard hoor....gewoon erover praten moet toch kunnen lijkt me. En als jij haar te claimend vindt moet je dat aangeven en zeggen dat je dat liever niet wilt. Maar hoe vaak zien jullie elkaar normaal gesproken ?
Misschien eens rustig overleggen met je zus hoe ze ertoe gekomen is het haar zoon te beloven? Je zegt zelf al dat hij een halve toeval kreeg, wie weet wat zij de afgelopen tijd met hem te stellen heeft gehad? Daarmee vind ik dat je je beslist niet aanstelt en dat je zus jouw grenzen moet respecteren. Maar dan is dus de vraag wat je meer waard is? Je grenzen of geen ruzie met je zus? Ik bedoel, die 'ik heb het mijn zoon beloofd en hij heeft het er moeilijk mee' kaart kan ze tot in den treure blijven uitspelen. Misschien nu een keer de bom laten barsten? Anders blijft dit gebeuren. Maar ik heb dus het idee dat je zus misschien jouw grenzen negeert omdat ze haar thuissituatie belangrijker vindt.
Tja, er zitten natuurlijk 2 kanten aan dit verhaal. Enerzijds is het niet zo slim van je zus om zoiets te beloven aan haar zoon en het bij jou zo op de spits te drijven. Anderzijds, waarom vind jij het zo bezwaarlijk dat je neefje je dochter even vasthoudt? En waarom ben je daar zo star in? Ik zie echt het probleem niet van een trotse neef die zijn lieve kleine nichtje vast wil houden. Lief toch juist dat hij het zo graag wil, enthousiast is blijkbaar. Jullie zitten erbij, wat kan er gebeuren. De reden dat dit nu een gedoe'tje is geworden is denk ik omdat je zus helemaal niet snapt wat jouw bezwaren zijn, En ja, jij bent de moeder, maar dat betekent m.i. niet dat je jezelf niet ook kritische vragen kunt stellen, zoals dus "wat is er nu zo erg aan dat mijn neefje haar vast wil houden". Want dat staat volgens mij helemaal los van het feit dat je eigenlijk een beetje visitemoe bent.
@allemaal, alvast bedankt voor jullie reacties! Zo fijn om andere denkwijzes te lezen! Vooral niet stoppen. Wil al wel vast even reageren. Ik heb er niet zozeer moeite mee dat mijn neefje hem vast heeft. Ik heb er in het algemeen moeite mee dat hij hem deze week perse moet vast houden omdat hij toevallig een week smiddags vrij is. En dat ik het gevoel heb dat dat dan ook moet omdat het hem belooft is en hij als autist het niet kan begrijpen als het niet door gaat. Waardoor het voor mijn gevoel onmogelijk is om nee te zeggen, ik ben dan namelijk de reden dat hij helemaal flipt en zich afgewezen voelt. Als we bij wijze van spreken na mijn zwangerschapsverlof afspreken heb ik geen bezwaar tegen. Maar ik heb erg het gevoel dat dit dus onmogelijk is omdat ik hier al eerder een gesprek met mijn zus over heb gehad. Vrijdag is mijn man ook vrij en wil ik eigenlijk de vrijheid hebben om als ze wakker is lekker met haar te gaan lopen o.i.d. Ze slaapt namelijk nog niet ergens anders dan in haar eigen bedje. Mijn zus zag ik soms een hele tijd niet. En dat vond ik eigenlijk best prima. (niet dat er dan ruzie was hoor) Maar nu wil ze dus een band op bouwen met mijn nichtje en zal ze dus vaak willen blijven komen. En ondanks dat ik het vreselijk fijn vind dat ze zo gek op mijn dochtertje is zit ik er niet op te wachten om elke keer rekening ermee te moeten houden als iemand langs wil komen. Dus vandaar nog even een toevoeging van mij. En zeker wil ik graag kritisch naar mezelf kijken, vandaar ook mijn vraag.
Nou dan zou ik haar dit gewoon duidelijk maken.... ik proef wel een beetje aan je verhaal hoe het zit. Nou ja....ik krijg het gevoel dat jij denkt, nu opeens moet er zo vaak contact zijn terwijl ik dat zelf niet zo wil... Nou dat mag toch.....als iemand zo opdringerig is moet je wel goed duidelijk maken dat je daar gewoon geen zin in hebt anders gaan ze maar door. En dat haar zoon teleurgesteld moet worden is haar eigen schuld, daar moet jij je niet zo schuldig over voelen.
Ik denk dat je zelf moet kijken wat je wil. Wij kunnen de situatie en de omgang met je familie niet beoordelen. Zelf heb ik geen moeite hiermee en al helemaal niet met familie. Wel ontvingen wij altijd bezoek op afspraak omdat ik een bevalling met een extra OK heb gehad en tijd nodig had om op te knappen. En onze kleine was ook niet gemakkelijk. Heel eenkennig, reflux en heel veel buikklachten. Maar als neef even langs wilde komen kon dat wel. Maar dat is mijn situatie en hoe ik ben. Hier zul je zelf je beslissing in moeten nemen. Het is jullie kindje, jullie gezin en jullie familie.
Mijn neefje heeft ook autisme en is stapel verliefd op hem en dat is wederzijds! Zo'n kleintje is zo veilig voor hem! Ik vind dat je je aanstelt, je hebt er flink last van, maar met een halfuurtje toegeven ben je van het hele probleem af. En oprecht, waarom mag een 12 jarige jongen je kindje niet vasthouden?
ik denk dat jij het jezelf heel moeilijk maakt door hier zo ingewikkeld over te doen. Ik denk als mijn zus ooit kinderen krijgt mijn dochter ook heeeeel verdrietig zou zijn als zij haar neefje of nichtje niet vast mocht houden als het zelfs al 2 maanden oud is!!! En die is niet autistisch of wat dan ook. En je zegt nu dat het komt omdat je man vrij is, maar eerder zeg je dat je überhaupt niet wil dat kinderen haar vasthouden, volgens mij zoek je steeds redenen om nee te kunnen zeggen.
Ik vind Nee niet nu maar wel over 3 weken een perfect acceptabel antwoord. Je zus is verantwoordelijk voor wat zij haar zoontje vertelt, je nad al aangegeven dat je even rust wilt, over 3 weken is voor beide partijen toch te doen. Beetje assertief zijn, anders blijft je zus over jouw grenzen heen gaan.
Ik kan me ergens in jou situatie bevinden, als je iemand bent die ''normaal'' gesproken niet veel mensen over de vloer hebt, dan kan na 2 maanden alles een beetje overweldigend worden. Ik denk dat je nu dus in een fase zit waar je zoals je zegt genoeg hebt van de visite en niet toe komt aan rust. Wat daarnaast nu gebeurt is dat je gedwongen wordt zo gezegd om iemand langs te laten komen omdat als je dat niet doet je slecht in beeld gaat staan. Er komt dus een soort druk op je te staan. Zoals je aangeeft als het na je verlof zou zijn, zou je er geen problemen mee hebben. Die twee ddingen samen + het feit dat je zus dus niet snapt wat jij voelt zorgen ervoor dat je in een lastige situatie zit. Niet iedereen is gewend om veel bezoek te krijgen of heeft gewoon een beetje tijd nodig om te wennen. Ik vind niet dat je aanstelt, ik denk dat het gewoon te veel is voor je en dat je nu gewoon een enorme druk voelt, die je steeds met een ander reden probeert te beschrijven. Als je je er niet prettig bijvoelt dat kinderen je dochter optillen, dan is dat zo, je kan 10 redenen verzinnen waarom het wel en niet zou moeten maar het is iets waar je niet prettig bij voelt. Vraag je af, is het omdat al dat bezoek te veel is of is het gewoon omdat je kinderen niet ''vertrouwt''. daarnaast is het zo dat als het gewoon allemaal te veel voor je en je man is dan moet je helaas de boeman uithangen en Nee zeggen tegen je zus en aangeven dat je nu even alleen wilt zijn. Helaas heeft zij zelf ervoor gekozen om haar zoon iets te beloven wat misschien niet mogelijk was. Ook al was het een niet autistisch kind geweest. ook ouders moeten leren dat soms beloftes.
Je zus zet haar belangrijkste bezit, haar zoon, voor jou belangrijkste bezit. Ik heb het idee dat dit wellicht de eerste "aanvaring" is maar niet de laatste.. Volg je gevoel
Ik vind dat je je aanstelt, je hebt er flink last van, maar met een halfuurtje toegeven ben je van het hele probleem af. Ik geloof niet dat je mijn 2e berichtje ook gelezen hebt. Zo wel dan begrijp je mij idd niet. Ik ga niet tegen mijn eigen gevoel in. Vind het ook raar dat jij vind dat ik dat gewoon ff moet doen....Ook had je waarschijnlijk kunnen lezen (tussen de regels door) dat dit dan een tijdelijke oplossing is. En oprecht, waarom mag een 12 jarige jongen je kindje niet vasthouden?[/QUOTE] Dus nogmaals lees mijn 2e stukje. Het feit dat ik erin heb vermeld dat hij autistisch is heeft JUIST te maken met de gevoeligheid van mijn neefje en niet als excuus.
Ik heb je beide berichten gelezen, maar ik lees vooral dat jij nu een principekwestie hebt met een 12jarig autistisch kind. Hoe lang zou zo'n bezoek duren? Een half uur? Heb je dat echt niet over voor je eigen neefje die gewoon graag jouw kind wil zien? Is dat het je echt zoveel waard? En uit dit bericht lees ik dat je eigenlijk geen zin hebt in het opbouwen van een band tussen je kind en haar tante, omdat ze daarvoor wat vaker op visite zou moeten komen? Ik begrijp dat iedereen anders staat in het leven, maar ik begrijp je eerlijk gezegd niet. Jij bent wel de moeder van je kind, maar je kind heeft wel meer familie dan jou. En nu is ze nog klein, maar ik zou haar een goede band met haar familie nooit ontmoedigen. Je kind is een persoon, geen bezit.
Ik denk dat je je emotioneel gechanteerd voelt en ik begrijp dat je niet wil toegeven daaraan. Uiteindelijk is het niet mooi dat je voor voldongen feiten wordt gezet en dus verwacht wordt om daaraan toe te geven. Als je ook eenmaal toegeeft aan die emotionele chantage, dan kan je in de toekomst soortgelijke situaties verwachten, denk ik. Dus hou maar voet bij stuk. En je hebt recht op je eigen gezinstijd, dus ga maar op je gevoel af. Je zus heeft nog alle tijd om een band op te bouwen met haar nichtje. 't Is niet dat het kind nu beseft wat er allemaal gebeurt hé. Mama en papa zijn momenteel het allerbelangrijkste Voila, veel courage!
Ik snap je niet hoor Je gaat er nu al vanuit dat je kleintje misschien ziek gaat zijn van de prikjes. Terwijl ze er meestal niks van merken. Een kind van 12 met of zonder autisme kan een baby goed vasthouden je plant hem op de bank gaat er langs zitten en hoppa. Zo erg is dat toch niet. Ons meisje werd vastgehouden door neefje van 3 en ging supergoed hoor. Oh ons neisje was pas 12 uur oud. Kinderen tegenwoordig worden zo beschermd tegen een prikje of een griepje of de kou. Terwijl ze dat helemaal niet zo nodig hebben. Sommige bacteriën hebben ze nodig om weerstand op te bouwen. Ik snap je zusje wel ik zou nog niet eens meer komen. Want als ik met regels op bezoek moet is er niets meer vanzelfsprekend