Ik was 37 weken en 6 dagen zwanger en de dag begon als normaal. Had het vrij druk die dag, ben s'middags met een vriendin naar het kinderdagverblijf gegaan waar zij werkt en s'avonds hadden we de laatste avond van de ouderschapscursus. Zei al tegen m,n man dat ik eingelijk niet wou omdat ik ontzettend moe was maar was ook zo lullig om de laatste les niet te gaan. Om 22.00 waren we thuis en ben toen gaan slapen. Om 23.30 werd ik wakker van een knap, draaide me om en voelde ineens allemaal water lopen... Sprong meteen uit bed en het bleek dat m,n vliezen gebroken waren. Wat een water zeg! Even wat opgevangen om te kijken of het helder was en dat was gelukkig zo. Mijn man heeft ondertussen het bed verschoont en een nieuw zeil erop gelegt. Even hier op het forum gemeld dat mijn vliezen gebroken waren en was van plan weer te gaan slapen omdat ik op de gym had geleerd dat de weeen rustig begonnen en je het beste kon gaan slapen... Niet dus! Om 23.45 begon de eerste wee, meteen ontzettend pijnlijk en de weeen volgde elkaar meteen op. Er zat maar 3 min tussen en ze waren echt al behoorlijk pijnlijk. Om 3uur raakte ik in paniek omdat ik ze echt niet meer kon opvangen en dacht als dit het begin pas is hou ik het dus nooit meer vol want ze moeten nog erger worden. De verloskundige kwam en had pas 1cm ontsluiting. Ze zou om 8 uur weer komen(inmiddels was ik precies 38 weken zwanger haha) Maar om 5.00 begon ik te hyperventileren en kon ze niet meer opvangen, weer de verloskundige gebeld en die kwam. Had pas 2cm en mocht naar het ziekenhuis voor een prik in mijn been tegen de pijn. In het ziekenhuis eerst aan de ctg gelegen en had toen ineens al 7cm ontsluiting! (leuke autorit gehad van 25 min) Ik hield dus blijkbaar zelf de ontsluiting tegen doordat mijn lichaam zo verkrampte en ik de weeen niet kon opvangen. Toen een prik gehad. Die hielp niet maar werd er wel heel misselijk van, heb alles onder gespuugd. Om 10.00 zei ik dat ik persdrang had, de co assistent keek en hij dacht dat ik volledige ontsluiting had. De verloskundige ook kijken en het bleek inderdaad 10 cm te zijn. Rond 10.30 ben ik gaan persen en om 12.16 is onze dochter geboren! Ze woog 3300 gram en had een apgarscore van 9. Bleek helaas wel uitgescheurd de zijn dus moest gehecht worden. Maar de verhalen kloppen, zodra ik haar bij me had was ik alle pijn vergeten Tijdens de bevalling heb ik een paar keer tegen mijn man geroepen dat er nooit geen 2e meer komt en 5 min erna zei ik alweer dat er zeker wel nog een 2e komt
Gefeliciteerd! Ik wilde ook even zeggen dat ik vind dat je een prachtige dochter heb! Wat een ontzettend lief en mooi koppie heeft ze!