Emma was een dwarsligertje Ze lag half in stuit, half dwars in mijn buik. Een natuurlijk bevalling was dus onmogelijk. Draaien was geen optie, vanwege de voorliggende placenta. En dus zou de geboorte van onze dochter een geplande keizersnede worden. Woensdag 9 mei zou het gaan gebeuren, precies met 39 weken zwangerschap. De dag dat ik dit geschreven heb is ook 09 mei 2007. Allereerst wil ik zeggen dat de geplande datum 9 mei was, vandaag dus. Vandaag zou Emma gehaald worden. Raar dat het zo anders kan lopen. Donderdag lekker aangerommeld, niks geks die dag. Ik ben om half 3 een uurtje gaan slapen en om 4 uur was ik beneden. Om half 5 merkte ik een raar gevoel in mijn buik.. Een lichte opkomende pijn, die ook weer wegebde.. Ik dacht er nog niet bij na. Ik heb de aardappeltjes geschild en zat verder tv te kijken. Ik merkte dat het niet weg ging en ben een beetje op de tijd gaan letten... En verbaasd als ik was, rond de 5 á 6 minuten kwam het en hield toch al 40 tot 60 seconden aan! Wat is dit nou? Het zal toch niet? Peter kwam thuis en ik vertelde het hem. Ik zei dat ik me afvroeg wat we nu moest doen. Gezien de ligging van Emma konden we niet gaan wachten tot ik een uur lang weeën had die om de minuut kwamen een aanhielden.. Zoals normaal is. Nog even aangekeken en om half 7 het ziekenhuis toch maar even gebeld, want het werd niet minder. We konden gelijk langs komen. Ik heb gezegd dat ik het nog wel een uurtje aan zou kijken, voor de zekerheid, ik wilde ook niet voor niets langskomen. Dat was goed, ze begreep het wel. Peter is nog even achter de computer gedoken en ik ben beneden achter de laptop gekropen om mijn verhaal te doen op het forum waar ik de afgelopen maanden mijn tijd verdreven heb met andere meiden die ook in mei uitgerekend zijn. Maar om half 8 was het niet anders of minder, sterker nog ik had het idee dat ze wat pijnlijker werden.. Toch weer gebeld en moesten dus naar het ziekenhuis komen. Ik Peter geroepen en nonchalant gezegd dat we toch maar even heen gingen. Snel wat spulletjes gepakt, voor de zekerheid. Peter dacht zelfs nog aan de camera (thank God) en zijn we met een dubbel gevoel naar het ziekenhuis gereden. Eigenlijk gingen we ervan uit dat we gewoon weer naar huis zouden gaan. Om 10 voor 8 in het ziekenhuis, een uur aan de CTG (hartje en weeën controle) gelegen. Daar kwamen de weeën om de 6 á 7 minuten, maar wel pijnlijker. De beslissing werd snel gemaakt: Emma moest vanavond gehaald worden! GLUP! Oke, dat was even slikken... Maar tijd om er over na te denken was er niet. Er gebeurde van alles tegelijk. Infuus werd geprikt, ligging van Emma werd bekeken, vragen werden gesteld, Peter ging spullen halen, Had zelfs nog wat lekkers gehaald in de shop... haha. Toen moest ik me omkleden, werd ik een bed gelegd, katheter werd gezet, kreeg pijnstilling en toen was het wachten op de bel dat we naar de Operatie kamer konden komen.. We dachten dat dat wel even zou duren, maar binnen 10 minuten reden we al die kant op. Op de OK moest Peter even weg (omkleden en dergelijke) en werd bij mij de ruggenprik gezet. Gelukkig wat Peter er snel weer. Nou ja en toen was het zover... Ons meisje werd gehaald. Wat was dat spannend! Je hoorde eigenlijk niemand praten, het was best stil.. Ondanks dat er veel mensen aanwezig zijn. Peter heeft me geen moment losgelaten en was de hele tijd bij me.. Aaide me over mijn hoofd en gaf me een kus op me voorhoofd (met mondkapje, haha) Nou en toen was het zover... Ze kwam eruit. Peter heeft snel een blik geworpen over het gordijn! Vond ik zo dapper van hem! Hij heeft Emma geboren zien worden! Das toch gaaf! En toen dat eerste kikje... Onze meid was er, en ze deed het! Ik vroeg aan Peter of ze mooi was.. TUURLIJK IS ZE MOOI, HAHA. Snel werd ze meegenomen naar een tafel schuin achter me. Ik kon gelukkig meekijken, Peter is er heen gegaan en heeft nog de navelstreng afgeknipt (symbolisch, want ze was natuurlijk al los) Nadat ze nagekeken was, werd ze nog even bij me gelegd... Je hoort het ze weleens zeggen, maar het is echt waar: Onbeschrijfelijk wat dat met je doet... Daarna zijn ze vertrokken... Peter is met Emma meegegaan, hij mocht haar niet uit het oog verliezen. Ik werd ondertussen gehecht en daarna naar de Intensive Care gebracht. Dat is normaal, 's nachts is de uitslaapkamer gesloten. Na een half uur was alles oke en hoorde ik dat er gebeld werd dat nieuwbakken papa met zijn dochter nu toch wel wilden komen. Emma liet duidelijk merken dat ze nu weleens wat wilde eten... Nou ja, en dat is dus hoe het gegaan is... Ik heb een ontzettend goed gevoel over de keizersnede en hoe het gegaan is... Iedereen was super lief, alles is heel goed georganiseerd verlopen en ik heb me geen moment verloren of alleen of paniekerig gevoeld. Ook over het feit dat Emma niet natuurlijk is geboren heb ik geen naar gevoel over. Het positieve van alles vind ik dat ze zich spontaan gemeld heeft... En op een datum, zo mooi! 03-05-07 Een dag om nooit te vergeten...
Tigger gefeliciteerd met Emma, haha ondanks dat we toch in verschillende maanden zwanger geworden zijn, zijn Annika en Emma met nog geen week verschil geboren Geniet van je kraamtijd.