Dochter lag in een stuit. Na een mislukte versie kwamen ze erachter dat ze met haar hoofd vast zat onder mijn ribben. Daarbij optellend dat het mijn eerste was, strakke buikspieren had en ze met haar voeten naar beneden lag was het voor mij een no go. Ik mocht alleen een vaginale stuitbevalling doen in een academisch ziekenhuis. Daarnaast vond ik het risico voor mijn baby ook veel te hoog. Ik wilde niet eerst 16 uur weeën moeten opvangen, geen ontsluiting krijgen (doordat haar voetjes naar beneden lagen) en vervolgens vanwege complicatie uitgeput een spoedkeizersnede krijgen. Maar dat was mijn bevalling en mijn situatie. Ik heb ook niet her gevoel dat ik iets gemist heb of dat mijn lichaam gefaald heeft. Ik heb het beste gedaan voor mijn baby. Als de volgende gewoon goed ligt en er is verder geen rede voor een keizersnede dan wordt het natuurlijk een vaginale bevalling.