Het was vrijdagnacht 5:30 toen ik vruchtwater verloor en onze zoon is op zondagmiddag geboren. Zaterdag heb ik gewacht tot het begon, maar de weeën zijn pas gestart toen het weer nacht werd. De hele nacht wakker geweest met steeds heftiger wordende weeën, toen moest ik zondagmorgen naar het ziekenhuis vanwege de 24 gebroken vliezen en maar 1 cm ontsluiting. Ik had toen twee nachten amper geslapen en toen begonnen de weeën pas echt heel pijnlijk te worden. Ik kreeg ook nog weeënopwekkers omdat de verloskundige haast had. Wat er daarna is gebeurd weet ik ook alleen nog maar in flitsen. De bottomline is dat ik met alle macht geprobeerd heb de weeën zo rustig mogelijk op te vangen, maar achteraf gezien had ik beter de moed toen al kunnen opgeven en het op een keizersnee laten aankomen. Ik was te moe om de pijn te kunnen verwerken en heb nu bijna twee jaar later nog steeds last van en wordt nog altijd emotioneel als ik erover vertel. Ik heb ruim een half jaar antidepressiva geslikt om normaal te kunnen functioneren. Toen ik voldoende ontsluiting had mocht ik gaan persen, dit heb ik braaf ruim een uur gedaan zonder enig resultaat. De gynaecoloog heeft met 5 tracties met de vacuümpomp onze zoon ter wereld geholpen. Het was alsnog bijna een keizersnee. De nacht daarna heb ik ook bijna niet geslapen, omdat ik onze zoon bij me had genomen om hem te troosten (hij had ook pijn aan zijn hoofd door de vacuum). De kraamverzorgster heeft niet gezien dat ik uitgeput was en overdag niet kon slapen door de bevalling. 's nachts werd ik van elk geluidje of huiltje wakker. Ik gaf ook borstvoeding en kolfde de eerste tijd omdat het niet meteen goed ging. Ik had nachtmerries en zag steeds opnieuw een filmpje van de bevalling voor mijn ogen. Nu ben ik weer zwanger en heel veel bezig met mijn bevalling. Ik wil weer naar (hetzelfde) ziekenhuis al ben ik heel boos op de verloskundige geweest dat ze niet gezien heeft dat ik het eigenlijk niet trok en dat ze me heeft laten persen voor nop. Ik kan nog steeds amper geloven dat ik alweer zwanger ben en ik ben erg blij dat het is gelukt, maar ik ben niet erg in de wolken. Ik hoop natuurlijk dat mijn volgende bevalling anders wordt, maar ik ben heel bang voor een herhaling. Ook dat het daarna weer heel zwaar wordt voor een hele lange tijd. Ik wilde dat het allemaal weer achter de rug was en kan moeilijk genieten van het nieuwe leven in mijn buik. Volgens mijn psycholoog zou het goed zijn om de bevalling een plaats te geven en deze los te kunnen zien van de volgende bevalling, maar ik zie niet in hoe dat ik dat zou moeten doen. Ook omdat ik merk dat ik weer in een dip aan het glijden ben qua gemoedstoestand. Zo nou, ik heb het in ieder geval weer een keer opgeschreven, misschien herkennen jullie er wel wat in. Ik hoorde dat wel 9% van de vrouwen hun bevalling als traumatisch ervaren, veel he. Ik heb nog niet met iemand gesproken die het ook heeft meegemaakt, zien jullie overeenkomsten met je eigen verhaal?
Heftig meid Zou is met de vk praten en een geboorte plan opstellen Leg je angsten uit aan der en hoe jij grAAg je bevalling zou zien
Ik heb dan geen anti depressiva geslikt, maar ik was niks blij met mn dochter! Mijn weeën begonnen savonds, heel de nacht niet geslapen en dag erna smiddags na ziekenhuis omdat ze in het vruchtwater had gepoept.. weeopwekkers gehad en ruggeprik de laatste paar uurtjes... inmiddels was ik al 27 uur bezig met weeen weg tw puffen, die volgens hun niet heftig zat waren, toen ik een spoedkeizersnee kreeg! Ohh wat was ik bang.. ze werd geboren, werd gelijk weggehaald, dus heb haar niet gezien alleen mn man, de eerste 5 min was het doodstil pff dat waren de langste 5 min van mn leven! Daarna huile ze eindelijk en mocht ik even mijn dochter zien.. snachts bleef ze huilen en wou niet drinken dus werd ze weggehaald.. ook ik heb niet geslapen want ruggeprik werd uitgezet door koorts enz.. zat te rillen van de kou en naweeen pff.. 2 dagen later werd mn dochter na de couveuse afdeling gebracht want ze dronk niks, ze kreeg een sonde.. die dag heb ik alleen maar gehuild en volgens hun waren het kraamtranen.. had al wat meegemaakt in de tijd net voor de bevalling.. geen werk meer kei hoge boete enz.. thuis had ik niet t gevoel dat ze van mij was en had er dus ook eg geen zin in.. drinken heeft ze een heeele tijd slecht gedaan.. totdat er reflux werd vastgesteld! Cb wou mij hulp geven enz maar ik weigerde! Nu gaat het goed met mij en mn dochter, ze is 21 mnd nu Ook ben ik nu 30 wk zwanger en komt de bevalling steeds dichterbij en oohhhh wat ben ik weer bang voor herhaling maar ook voor mn dochter wn hond thuis achter te laten enz.. miss krijg ik weer een ks, miss ook niet.. afwachten dus Jou verhaal is nog heftiger en zou gewoon veel met de vk/gyn er over praten! Probeer er een beetje van te genieten hoor en sterkte!
Google eens op "ptss na bevalling" volgensmij moet dat herkenbaar voor je zijn...las er laatst ook een heel stuk over in de krant en het komt eigenlijk best vaak voor. Zou idd een geboorteplan maken voor de komende bevalling maar misschien ook nog hulp zoeken bij de verwerking van de eerste ervaring?
Jeetje wat een heftige bevalling heb je gehad!! Die gaat je zeker niet in de koude kleren zitten en heb je dus ook nog niet verwerkt/plekje gegeven... Praat erover met je vk en schrijf op wat je bij de volgende bevalling absoluut niet meer of juist wel wil. Jij bepaald voor een gedeelte ook hè! Heel veel sterkte en gelukkig zijn bevallingen nooit hetzelfde....
Heftig hoor, wel dapper dat je het weer aan durft. Als ik t zo lees dink ik dat hypno birthing misschien geschikt is voor jou, google maar ns. Succes
Ik herken me enigzins in je verhaal. Het gevoel geen controle te hebben over je bevalling zit mij nog steeds dwars (mijn zoontje is na twee uur persen uiteindelijk met een vacuum gehaald). De nacht in het ziekenhuis was vreselijk. Na vier nachten niet slapen (ook ik werd van elk geluidje wakker) had ik een huilbui van 5 uur, midden in de nacht. Kraamtranen, zo werd het genoemd. Ik was diep ongelukkig en oververmoeid, maar niemand die het zag. Ik zelf ook niet. Ook ik ben bang voor de bevalling en de tijd erna. Ik hoop daarom dat ik dit keer thuis kan bevallen zonder medische ingrepen. Weer een nacht alleen in het ziekenhuis met een pasgeborene lijkt me vreselijk... Maar de lessen die ik de vorige keer geleerd heb neem ik dit keer mee. Ik ken mezelf beter en zal sneller aan de bel trekken voor hulp. Ook jij weet door wat je hebt meegemaakt nu beter waar je op moet letten en waar je grenzen liggen. Je bent sterker dan je denkt! Veel succes!
Heftig meid. Zelf heb ik ook een traumatische eerste bevalling gehad. Die eindigde na 21 uur in een flinke knip, 2 mensen die tractie uitoefenden en een gyn die een tangverlossing deed. Na 5 maanden bleek mijn stuitje gebroken te zijn. Ik ben er heel lang verdrietig om geweest, zat tegen een PND aan. Toen ik zwanger was van mijn jongste zag ik er enorm tegenop. Ik heb een geboorteplan geschreven waarin zwart-op-wit stond dat ik geen tangverlossing meer wilde en dat de bevalling niet langer dan 8 uur mocht duren. De bevalling is super gegaan. Als ik eraan terugdenk heb ik een lach van oor tot oor op mijn gezicht. Ik was/ben trots op mijn lichaam dat ik zelf een kind op de wereld heb gezet. Door deze bevalling heb ik de eerste bevalling kunnen verwerken.
Heftig hoor. Weet wel dat je je er goed doorheen geslagen hebt. Je hebt het juist wel aan gekunnen, je kindje is gezoend ter wereld gekomen. Je hebt het goed gedaan! Wat nu steeds meer in de aandacht komt is PTSS, waar blijkbaar veel vrouwen last van hebben. Het kan inderdaad ontstaan als je je bevalling als traumatisch hebt ervaren. Veel sterkte gewenst in de verwerking!
Wat verschrikkelijk dat je er nog altijd zo'n last van hebt en dat dit nu zo'n invloed heeft op je zwangerschap. Hier geen traumatische bevalling (alhoewel... ik wist precies 20 minuten dat de baby eraan kwam (lag al weken in het ziekenhuis), voor hij werd geboren, man was te laat opgebeld, dus die miste bijna de geboorte), maar wel de tijd erna. Op dit moment ben ik heel pril zwanger en ook ik vind het heel moeilijk om ervan te genieten. Ben vooral bezig met de tijd erna... Volgens mijn psycholoog moet ik ervan uitgaan dat het niet nog een keer zo zal lopen. Ik neem mijn leermomenten van de vorige keer mee en vertrouw ook erg op mezelf en mijn man. Ook ik zal nu eerder hulp inschakelen en niet alles meer op me af laten komen. Heel veel succes. Het wordt vaak weggewuifd, maar het heeft een onwijs grote invloed op je leven.
Herken je verhaal wel, echter is het bij mij nu pas eruit gekomen tijdens deze zwangerschap en dat dus zes jaar na dato! Ik ben ook overgestapt van VK waar ik toen bij zat en nu weer naar de VK in het ziekenhuis... geen thuis bevalling meer voor mij. Daarnaast heb ik samen met de VK in het ziekenhuis alles opgeschreven, opnieuw beleefd en alles zo ingevuld in een bevallingsplan waar ik mij prettig bij zou voelen en waar niet. Zij proberen, mits de situatie erna is, dit na te volgen... Om nou gelijk te denken dat je depressief bent lijkt mij wat ver gaan, het is een proces waar je in moet gaan en echt moet gaan verwerken... ik bleek het dus ook nog nooit gedaan te hebben totdat ik er nu weer op gewezen ben dat ik wederom moet bevallen...kind moet er toch uit niet waar... echter ik weet wel wat ik nu wel en absoluut niet wil! Zo laten ze mij ook niet meer tot 42 weken lopen, mits ik het zelf vol houd... ik bedoel dus zonder angsten etc. maar tot nu toe zit die angst er nog dus 21 aug gaan ze inleiden hoe dan ook... maar goed ook daar zit weer een 'maar' achter want je moet ervoor ook iets van ontsluiting hebben... zo mocht ik ook kiezen wanneer ik kwam dus niet de standaard termijnen..als ik volgende week wilde dan mocht dat gewoon. Het helpt echt het vele praten met de VK en zo ook met mijn man.. en nu achteraf blijkt het voor mijn man echt heeeeeeel traumatisch te zijn geweest, misschien nog wel erger voor hem dan voor mij... mijn man heeft gewoon meegekregen hoe de VK zat te kloten met mij en onze ongeboren zoon en hij heeft haar gesmeekt om naar het zh te mogen, maar het 'kon' niet meer volgens haar.. .tsjah wij als een paar leken vertrouwen toch op zo'n iemand, maar helaas het is echt drama geweest..uiteindelijk ben ik thuis bevallen, maar de VK in het ziekenhuis is echt PISSIG nadat ze het verslag daadwerkelijk heeft gelezen... het had in ieder geval NOOIT gemogen.. En als klap op de vuurpijl hebben wij aangegeven bij de desbetreffende vk waarom wij overstappen... ze begon toen pas te praten over het hoe en waarom zij deze beslissingen had gemaakt etc.. wij hebben haar ook nooit meer na de bevalling gezien, enkel haar collega\s zegt ook wel genoeg denk ik... :x Maar ze wilde er alles aan doen om deze bevalling goed te laten verlopen, en wij dus niet. Klaar wegwezen jij.. maar nu presteert ze het nog om mij te bellen... gewoon om te vragen hoe het gaat bla bla... dit is waarschijnlijk omdat ze denkt dat ze NA de bevalling de thuis controles ofzo mag doen... nou neuh hoor, daar is al iemand anders voor ingeschakeld.. afgelopen donderdag was ik het zo zat dat ze weer belde en heb het haar dus ook heel duidelijk gemaakt dat ze echt moet ophouden, dat ze mij enkel weer laat voelen hoe de bevalling zes jaar geleden was en dat terwijl ik mij erbij heb neergelegd omdat ik over 'hopelijk' binnen nu en 3/4 weken moet bevallen... ze schrok ervan en wenste mij een voorspoedige bevalling.. dit aan mijn eigen VK vermeld, en zij gaat dus ook met hen bellen dat ze echt moeten ophouden... zucht..als ik er nu weer aan denk wordt ik nog pissig! Bah! Ik wens je veel sterkte toe, maar het gaat je echt lukken.. probeer er vooral over te blijven praten, schrijf het op etc etc...
Ik heb mijn bevalling ook als traumatisch ervaren, maar geen Ptss aan overgehouden. Ik heb eerder Ptss gehad dus weet wat dat is. Ik heb ook heel lang flashbacks gehad van flarden van de bevalling, en stukken die ik me juist niet kan herinneren en ik opgevuld wilde hebben. Niemand kon die opvullen en daar voelde ik me echt boos over. Achteraf wilde ik dat iemand elk uur iets opgeschreven had, gewoon hoe de situatie was, of als er een controle kwam. Tegen het einde van alle ellende werd het een ks en het was heel hectisch. Die spanning heb ik heel lang niet kwijt kunnen raken. Door de zware bevalling had mijn kind het de eerste weken ook erg zwaar, daarbovenop een ks waarbij ik ook niet veel kon, kortom een grijze wolk. Na een jaar durf ik weer na te denken over een eventuele volgende zwangerschap... Daarvoor was ik veeeeeel te bang voor een bevalling.
Ik ben het niet eens met je tekst. Jij leeft en je kindje ook, dus heb je een wereldklus geleverd. Dat je hulp hebt gehad en het als zeer traumatisch hebt ervaren betekent absoluut niet dat je het niet aankon. Het was gewoon een ongelooflijk zware bevalling. Dat is vreselijk voor jou, maar je hebt het volbracht en dus kon je het aan. Ik zeg dit niet om je te pakken op woorden, maar wil graag juist een hart onder de riem steken. Jouw lichaam en geest hebben een prachtprestatie geleverd, onthoud dat alsjeblieft. Ik kan me je angst goed voorstellen en kan niets anders aanraden dan erover spreken en vooral ook met je vk je angsten bespreken. Zij hebben het al veel vaker meegemaakt en kunnen jou beter begeleiden als ze je angst kennen. Heel veel succes.