En nee dat ligt er niet aan dat ik zijn stiefmoeder ben, of ik pas 21 ben. Het is zelfs nog veel erger als hij niet bij mij is, maar vb alleen bij mijn ouders of zijn eigen vader. Hij doet steeds waar hij zelf zin in heeft, luisterd nooit en doet alles wat niet mag. helaas in vlagen, de ene week gaat het goed, de andere week (zoals nu) weer heel slecht. Vandaag haalde hij het bloed onder mijn nagels vandaan, met diverse situaties maar met deze weet ik geen raad: Zag vanochtend een scherpe schaar en zijn nintendo in zijn schooltas te zitten, heb het eruit gehaald en verstopt. Ik vroeg of hij zijn nintendo beneden in de kast wou neerleggen ipv op zijn kamer. Kom hij naar beneden: "ik heb hem gisteravond op mijn bureau gelegd maar nu is hij weg, heb jij hem meegenomen" Nou nee niet dus. De héle dag volgehouden dat hij het daar heeft neergelegd, en echt niet liegt! heb hem een 3 tal keer rustig gevraagd of hij het wel zeker weet en wel helemaal de waarheid verteld. maar nee, hij wist het echt zeker. Tot zijn vader thuiskwam en hem er letterlijk mee confronteerde.. Toen gaf ie uiteindelijk toe dat hij zijn nintendo mee naar school wou nemen. Hij heeft dus de hele dag tegen ons glashard gelogen... Dit gebeurd bijna wekelijks en ik vind dit zoooo frusterend. Hoe kan ik er nou voor zorgen dat hij ophoudt met dat gelieg? Straffen... dat interesseerd hem egt niks, eerder naar bed? Dagje niet naar buiten? Hele week geen nintendo? Hij slaat dan zijn armen over elkaar, haalt zijn wenkbrauwen op en kijkt arrogant. Doet alsof het allemaal onze schuld is, of zegt dat hij er niks aan kan doen omdat hij ADHD, NLD, Dyslexie of wat dan ook heeft. Liegen staat hier uiteraard los van Help ons alsjeblieft, wat zouden jullie doen?
Pff klinkt heftig! Ook nog net een rotleeftijd, zo tegen het puberen aan, denk dat dat er ook veel mee te maken heeft. Misschien is hij je ook aan het uitproberen, kijken wat hij aan je heeft? Hoe ver hij je kan drijven? Hoe lang ben je al samen met zijn vader? Heeft het niet met acceptatie te maken? Hoe is het met de rest van de situatie, waar is zijn moeder in dit plaatje, zijn ze gescheiden, is dat op een rotmanier gegaan? Mijn zwager heeft namelijk een zoon van 13, en een vriendin van 19, het heeft anderhalf jaar geduurd eer die zoon haar enigszins accepteerde. Hij heeft haar in die tijd het bloed onder de nagels vandaan gehaald, en al die tijd zitten uittesten. Het lijkt er nu eindelijk op dat ze het goed kunnen vinden met elkaar. Ik denk dat hier van alles heeft gespeeld voor hem, de scheiding en alles er om heen. En dat net zo tegen de puberteit aan. Misschien moet je eens proberen alles vanuit zijn perspectief te bekijken, toon begrip, laat merken dat hij ook bij jou terecht kan, dat jij hem misschien zelfs beter zult begrijpen dan anderen, omdat het voor jou niet zo lang geleden is of zo. Veel succes in ieder geval!
Zijn vader en ik zijn 2 jaar samen, en al ruim 3 jaar madly in love Zijn moeder heeft hem 10 jaar geleden in de steek gelaten. Maar ik ben het probleem helemaal niet, hij heeft dit altijd al zo gedaan. En hij probeert mij ook niet uit. Sterker nog ik ben de enige waar hij nog een beetje naar luisterd. Toen zijn vader en ik een keer ruzie hadden toen wou hij zelfs bij mij blijven en niet bij zijn vader. Noujuist omdat ik altijd met hem praat over van alles wat hem dwars zit en over zijn moeder etc. Hij zegt haar ook niet te willen zien omdat hij mij als mama heeft. Het is gewoon een kind met streken, die alleen maar aan zichzelf denkt. Zijn vader en ik weten alleen niet altijd wat ermee te doen. Nou blijkt dus ook nog dat hij gisteren heeft gejat (alweer) Ons nadeel is dat straffen niks helpt, negeren wel bleek vandaag.
als ik zo terug denk en ook kijk naar mijn eigen zusje ben ik bang dat je er niet veel aan kan doen dan te straffen... het is de leeftijd mij intresseerede ook niks ik heb ook behoorlijk gepubert ben ik heel eerlijk in.. en straffen deed mij ook niks.. denk althasn hoop ik dan dat het de echte pubertijd is en ben bang dat je moet afwachten.. in ieder geval heel veel succes !
Als het alleen de pubertijd is heeft hij die al zn hele leven gehad. Zijn probleem is dat hij nergens bij nadenkt, dus niet beseft wat hij doet en het probleem er niet van ziet, ook dus niet van de straf. Hij heeft veel therapie nodig, maar ondertussen zit ik soms te stressen tijdens mn zwangerschap... GRRRR
Ik denk dat veel praten helpt, maar juist op momenten dat hij wel positief gedrag vertoont. En op momenten dat je het samen leuk hebt, als er een relaxte sfeer hangt. Op zulke momenten moet je hem confronteren in een gesprek en praten over zijn negatieve gedrag. Natuurlijk niet op een aanvallende toon, maar gewoon vragen: Waarom deed je dat nou eigenlijk zo toen? Zat je ergens mee? etc. Misschien laat hij dan wat los. En ook vooral noemen wat zijn negatieve gedrag met jullie doet, hoe jullie je dan voelen etc. Dat hij weet wat hij aanricht....