Och, zo'n kennis heb ik ook. Vreselijk irritant is dat. Als jij wat hebt, dan heeft zij het altijd in het kwadraat, of heeft ze het een of 2 weken later ook ineens. Ik moest dus ook gelijk aan dit liedje denken, voor die kennis van mij is die namelijk wel van toepassing: Ik heb een heel zwaar leven - YouTube
Ik vind dit moeilijk want je voelt niet wat de ander voelt. De relatie met de uitkering zie ik ook niet! Ik heb het gevoel dat men ook zo over mij praat. Ik heb adhd.. waarbij je dus aan de buitenkant niets ziet. Voel me altijd ellendig..stress,overspannen, zenuwachtig en nu daardoor hoge bloeddruk tijdens mijn zwangerschap. Zit in de ziektewet omdat ik daardoor veel lichamelijke klachten heb en mijn hoofd werkt ook niet mee. Ik krijg opmerkingen als..je kunt toch nu wel weer werken? Ja soms heb ik een goede dag en kan ik wat ondernemen.. boodschapje doen of ergens op de koffie. Maar die werkdruk is te veel gewoon. Je ziet het dus niet altijd aan de buitenkant!
De meest verstandige keus is geen contact meer zoeken. Wij hadden ook zo iemand in de vriendengroep, altijd zou ze van alles mankeren en dan moest dat uitgebreid op fb hoe zielig ze wel niet was en wat erge dodelijke en invaliderende ziekten het wel niet waarschijnlijk zouden zijn. Dan had ze weer onderzoeken en kwam er niks uit maar dat werd dan niet gemeld natuurlijk op fb, en als je haar vroeg was het nou de artsen snappen er ook niks van ze wisten zeker dat........ En hup 3 weken later zat ze we over wta anders te zeuren. En ondertussen geen fluit mankeren maar altijd zo zielig zijn, erg vermoeiend en toen ik er laatst wat van zei toen had ik het misdaan en was het contact gelijk over, wat een rust . Sorry ik weet zelf erg goed wat het is om chronisch ziek te zijn en na iets ondernemen flink in de kreukels te liggen, heb ra en krijg chemo om dat maar te onderdrukken en een beetje een leefbaar leven te hebben. Maar je zult mij niet snel horen roepen over van alles, als iemand mij vraagt gaat het altijd goed , en is het ach hetzelfde als altijd maar verder genieten we vol op. En dat is iets heel anders dan iemand die zichzelf altijd zielig vind, en roept het is helemaal mis met mijn uitstrijkje ik heb kanker en op mijn vraag wanneer ze geopereerd wordt antwoord dat ze over 6 maand weer voor controle moet :x. Zulke mensen vreten energie want in eerste instantie neem je ze serieus totdat de ervaring leert dat ze nooit wat mankeren en alles aan elkaar liegen voor aandacht. Dus ik zeg geen contact meer zoeken en lekker dood laten bloeden
Ik heb ook een schoonzus die werkelijk altijd iets mankeert.Nu mankeert ze ook werkelijk van alles maar ze doet er ook helemaal niets aan om het te verbeteren.Ze rookt 30 sigaretten per dag.Zitten altijd in de financiele problemen omdat ze allebei een gat in hun hand hebben en geen rem hebben op al hun uitgaven.Ik word er ook hondsmoe van en temeer omdat mijn schoonmoeder er helemaal in mee gaat en de gesprekken met schoonfamilie tegenwoordig alleen nog maar gaan over de meest afschuwelijke ziektes en aandoeningen.Vanavond hebben we een etentje met de schoonfamilie en ben benieuwd welk intiem probleem we weer zullen bespreken tijdens de maaltijd haha.Ene oor in en andere uit.Ik ga lekker praten oven onze vakantie en andere leuke en vooral positieve dingen.
+1. Heb fibromyalgie wat je dus niet ziet.... Ook ik probeer zo weinig mogelijk tw klagen, maar dat is soms verdomd moeilijk als je doodmoe bent en verrekt van de pijn!
Het stoort me dat iemand niets aan zijn situatie probeert te veranderen maar wel een uitkering trekt. In dit geval hebben medisch deskundigen vastgesteld dat de klachten deels komen door extreem overgewicht. Als door die klachten arbeidsongeschikt bent, moet je dat serieus nemen, vind ik. Dit doet ze niet, ze beweegt niet en blijft heeel ongezond en teveel eten. Ik baal dat mijn belastingcenten naar dat soort mensen gaan. Lekker op je reet zitten en het probleem letterlijk voeden en anderen laten werken, kan ik niet tegen :x En voordat mensen zich aangesproken voelen: niet iedere uitkeringsgerechtigde is zo, dat beweer ik ook helemaal niet, hoe je daarbij komt? Ik vind wel dat mensen met een uitkering hun best moeten doen om te zorgen dat ze zo snel mogelijk weer aan het werk kunnen. Dus als het mogelijk is om oorzaak van je arbeidsongeschiktheid aan te pakken, dat je dit ook serieus probeert. Dat doet ze niet. En voor de goede order Ik heb het over deze specifieke persoon en de keuzes die zij maakt in haar leven.
Idem hier net zo, valt me juist heel zwaar dat als het niet zichtbaar is mensen denken dat er niets is, alles behalve dat. wel ben ik van het kaliber niet zeuren maar doorgaan voor de buitenwereld, bij mijn man die sinds kort ook de diagnose fybro heeft kan ik wel mezelf zijn, vooral nu hij het zelf heeft begrijpt hij het beter, ik heb het al meer als 10 jaar. hij nu een jaar ongeveer waarvan we pas net weten wat het is, en ook bij hem zie ik dat familie denkt pff hij stelt zich aan, doet zittend werk op kantoor met heel de dag de muis in de hand, en dat kan niet meer, maar helaas wordt het echt onbegrepen. wel klagen we dus niet naar de buitenwereld, en al helemaal bijna nooit via facebook, schiet je niets mee op. wel maak ik minder afspraken omdat het maar zo kan zijn dat ik het niet kan en afzeggen vaak onbegrepen wordt, dus ben meer van hoe voel ik me, kan ik het aan vandaag. Vind wel dat er soms hard en onwetend gereageerd wordt, wellicht met een andere instelling van jezelf kan je het negative naar postief ombuigen, wou dat ik zulke mensen in mijn ongeving had,
Het is niet zo simpel als je hier voorstelt. Mensen met extreem overgewicht eten vaak zoveel omdat ze niet lekker in hun vel zitten, als er geen medische oorzaak is. Die vicieuze cirkel is heel moeilijk te doorbreken. Dan kan de omgeving nog zo vaak zeggen: nu moet je echt gaan afvallen, als die persoon de knop zelf niet omzet, zal het afvallen niet gaan lukken. Of ze doen een poging, houden het vol, maar vallen dan net zo hard terug. Ik denk dat jouw vriendin meer moet aanpakken in haar leven en dat heeft niets met een uitkering of 'schop onder haar kont' te maken. Je doet nu net alsof ze een dikke profiteur is terwijl ik door het verhaal heen al lees dat deze vrouw alles behalve goed in haar vel zit en gewoon echt hulp nodig heeft. Maar als ze zelf die knop niet omzet, kan ze ook niet gaan afvallen. Ze moet het zelf inzien, en wanneer dat is, kan de omgeving niet gaan bepalen. Met jouw opstelling naar haar toe gaat ze zich ook niet beter voelen, integendeel. Ze zal zo ook echt niet de energie en wilskracht hebben haar problemen aan te pakken Ik denk daarom dat het voor zowel haar als jou beter is dat je het contact mindert of gewoon verbreekt. En je belastingcenten? Wat als jij ooit arbeidsongeschikt raakt of ontslagen wordt? We weten allemaal dat het echt niet makkelijk is om aan werk te komen. Het kan ons allemaal overkomen en ik vind zo oordelen over werklozen onnodig hard en erg chargerend.
Valt me op dat mensen ongelofelijk projecteren Ik heb hier hier over 1 specifiek persoon met een bepaalde problematiek. Voor alle mensen met andere aandoeningen: ik heb het niet over jullie. Ik geef zelf al aan in een reactie op een post dat ik ook iemand kent met fibromyalgie en dat dit een heeeel ander verhaal is. De persoon waar ik het over heb maakt mijns inziens en ook volgens onze omgeving die haar kent misbruik van de mensen om haar heen. Ik heb het over DEZE persoon. Heb het dus ook niet over alle mensen die in de bijstand komen omdat ze hun baan kwijtraken...Dat kan iedereen overkomen. Pffff, wel even goed lezen hoor !
Dit had ik zo geschreven kunnen hebben. Wanneer je zowat altijd/vaak ziek bent dan kan je vaak niet rekenen op begrip vanuit de omgeving. Vooral wanneer het zomaar ineens kan opzetten. En ja, ik krijg ook wel energie van positieve/leuke dingen doen. Al is het maar net hoe je leuke dingen definieert, voor mij zou winkelen bv. daar niet onder vallen. Maar wel zo nu en dan even gaan wandelen met mijn gezin of bij een vriendin op bezoek gaan... En wij hebben ook een uitkering, tsja als je werk hebt bij een bedrijf wat gaat sluiten dus iedereen eruit moet en vervolgens geen werk vindt; dat heeft m.i ook niet zoveel te maken met je vaak ziek voelen (mijn man is overigens gewoon erg gezond). Ik zeur trouwens amper, maar weet wel dat sommige mensen me desondanks als zeur beschouwen. Ik denk gewoon door het onbegrip.
Met jouw opstelling naar haar toe gaat ze zich ook niet beter voelen, integendeel. Ze zal zo ook echt niet de energie en wilskracht hebben haar problemen aan te pakken Ik denk daarom dat het voor zowel haar als jou beter is dat je het contact mindert of gewoon verbreekt. En je belastingcenten? Wat als jij ooit arbeidsongeschikt raakt of ontslagen wordt? We weten allemaal dat het echt niet makkelijk is om aan werk te komen. Het kan ons allemaal overkomen en ik vind zo oordelen over werklozen onnodig hard en erg chargerend.[/QUOTE] Naja je moet wel even lezen hoor, ik heb het helemaal niet over mensen in de bijstand in het algemeen! IK oordeel ook niet over werkelozen, ik oordeel over haar en mensen zoals zij die geen verantwoordelijkheid nemen, je rukt mijn woorden nu totaal uit hun verband... Mijn opstelling naar haar toe: ik heb haar altijd geholpen en bijgestaan, wel lezen he? Ik heb haar huis voor haar gedaan, opgepast etc. begin me nu alleen te irriteren...Het is niet mijn taak om haar zich beter te laten voelen, dat moet ze nu eindelijk een keer zelf gaan doen. Ik zoek haar al niet op, maar zij zit nu eenmaal in onze kennissenkring, kan ook niet om haar heen.
Is het een kennis of n vriendin van je? En wi je het beste voor haar voor hebben of niet? Ik "stoor" me een beetje aan het feit dat sommige zeggen laat maar doodbloeden. Vriendschap is toch ook in goeie en slechte tijden?? Of zieik dit nu verkeerd?? Mijn vriendin(nen) zitten ook wel ns n zo' spiraal en dat kan en mag best maar op een gegeven moment is zo'n zeurspiraal voor mij ook klaar, en dan zeg ik wat ik er van vind (op een tactische manier) en kom ook met oplossingen die leuk en gezellig klinken waardoor m'n vriendin zich niet aangevallen voelt en denk ja zo kan ik het ook doen. En ik verwacht dit ook van mijn vriendinnen dat ze dit tegen mij zeggen, en ja dat is niet altijd leuk om te horen maar ik kan er ten inste wel wat mee. Het is vermoeiend en het zal vermoeiend blijven, en sommige mensen komen bijna niet uit zo'n spiraal, en toch als je het contact met diegene wilt bewaren dan moet je er iets meer voor doen dan een "normaal" persoon die niet in zo'n spiraal zit. Zo kijk ik er tegen aan in ieder geval
Je probeert het inderdaad goed uit te leggen en ik snap je! Ik voelde me ook aangesproken net als sommige anderen. En dat komt omdat we, chronisch onzichtbaar ziek, allemaal wel iemand in onze omgeving hebben die niet begrijpt waarom we niet kunnen werken, maar wel naar een verjaardag gaan. En dat is erg vervelend...
Anja fijt blijft wel we horen hier maar 1 kant van het verhaal, zij zal er zeker een ander perspectief op na houden, door eigen ervaringen kan het zijn dat je gaat inzien dat er wellicht ook vanuit de omgeving een verkeerd signaal afgegeven kan worden waardoor ze in de spiraal blijft zitten, ik vat het niet persoonlijk op van jouw op mij, maar vind het verhaal gewoon te zwart wit, eenzijdig en kortzichtig. sorry.
Hee dank! tenminste iemand die het snapt. Ik snap jou ook goed hoor Kan me ook voorstellen dat dat ongelofelijk rot is! Denk juist dat je leuke dingen moet doen als je niet veel energie hebt/chronisch ziek bent, daar krijg je soms juist weer een beetje energie van. Maar ik vertegenwoordig geenzins 'die mensen in jullie omgeving' Heb ook niets tegen mensen met een uitkering! Juist goed dat die mogelijkheid er is. Bij de persoon over wie ik spreek zijn de verhoudingen zoek, maakt ze misbruik van haar omgeving en van haar uitkering
Als je dat zo ziet he, heb je haar daar al eens face to face op deze manier zoals je hier schrijft op aangesproken, ik zelf zou graag hebben dat iemand gewoon in mijn face iets zou zeggen als achter mijn rug om, om de reden dat er dan of wat uitgelegd kan worden of ik er wat mee zou kunnen doen, afvallen moet ik ook, ik vind het bv moeilijk om de dicipliene (hoe schrijf je dat) op te brengen om steeds maar weer in mijn eentje te gaan, als ik nou een vriendin had die dat ook had en we bv wekelijks een vaste wandel dag zouden hebben zou ik zeker niet af laten weten, stok achter de deur. die heb je nodig om uit die cirkel te komen. snap echt je punt wel, alleen zou ik graag haar perspectief er in willen zien, er zijn inderdaad helaas genoeg mensen die wel misbruik maken van alles en iedereen, maar ik ben heel kort, zulke mensen weer ik uit mijn omgeving.
Echt ik heb alles geprobeerd. Was een bepaalde periode zo ongeveer haar persoonlijke psycholoog . Heb echt veel energie en moeite in haar gestoken. Zelfs als iemand geen echte vriendin is maar een beroep doet op mijn hulp dan help ik, dat vind ik normaal. Ik ben ook wel eerlijk tegen haar geweest maar dan alleen op het moment waarop er zich iets voordeed. Dan gaf ik haar terug hoe ze op mij overkwam en wat daarin misschien een verkeerde indruk kon wekken/bij mij wekte. Heb mijn hart wat dat betreft op de tong hoor. Ik kom er alleen niet door bij haar. Heb ectter nog nooit echt met haar om de tafel gezeten om aan te geven hoe hoog het mij nu zit...daarom vraag ik nu ook om tips. Wil juist niet dat mijn irritatie nog verder oploopt want dan ben ik niet meer in staat om redelijk te zijn en we zien elkaar toch best vaak.... (ps: discipline )
Ik weet dat je niet oordeelt over mensen in het algemeen. Maar ik vind je oordeel over haar best hard en lees daaruit dat je er eigenlijk een beetje klaar mee bent. Die frustratie zou zij ook vast voelen en dat lijkt me voor geen van beide kanten gezond. Daarom mijn suggestie het contact te minderen of zelfs af te breken. Ik zou ook stoppen met haar helpen want ik weet hoe het voelt als je je best doet voor iemand en het blijkt niets uit te maken. Het is nou eenmaal zo dat we geen echte invloed hebben op hoe iemand zijn leven inricht en dat kan frustrerend zijn. Als ze echt een goede vriendin is en je haar wilt helpen, steun je haar. Dan kan je ook zeggen: hee, je bent nu al een uur aan het zeuren, nu gaan we iets positiefs doen, en dan haar meenemen voor een stevige wandeling, iets anders verzinnen dan wat jullie anders doen, vragen hoe zij zich ECHT voelt, proberen praktische oplossingen voor haar en haar probleem te bedenken... en dan verder loslaten. Het is frustrerend, maar als zij ervoor kiest in een cirkel rond te draaien en ongezond te eten, is dat haar probleem verder.