Hallo, Ik zat net even madiwodovrijdagshow te kijken en zag een muzikant die terminale kanker heeft. Mijn man zijn neef is 31 maart 2010 overleden na een jaar ziek te zijn geweest. Hij had terminale kanker, ze dachten eerst dat longkanker was maar het bleek ook in zijn botten te zitten. Kort gezegd betekend dat dat het eigenlijk niet meer te redden is. Mijn man en ik zijn ontzettend dicht bij zijn ziekbed betrokken geweest omdat die neef en mijn man ontzettend vlose waren. Zijn situatie was ook een beetje raar, hij was 39 toen hij overleed en is nooit getrouwd geweest en woonde nog bij zijn moeder. Zijn moeder heeft nogal veel zorg nodig en redt het niet alleen. Nu merk ik dus, na 10 maanden heb ik het er nog zo moeilijk mee. Mijn man heeft hem begeleid tijden zijn sterfbed, is bij hem gebleven tot hij overleden was. Ik ben eerder vertrokken omdat ik het niet aankon, hij zat continue aan het zuurstof, lag eigenlijk langzaam te stikken zogezegd. Is dit raar? Ik merk om me heen dat mensen ermee hebben leren omgaan, maar ik merk dat ik het nog steeds niet heb verwerkt. Hij is begraven maar ik ben in die 10 maanden maar 2 keer naar zijn graf geweest. Ik durf niet om vaker te gaan, te moeilijk denk ik. Herkent iemand dit? Ook na 10 maanden dat het nog zo is? Ik schaam me een beetje en probeer er niet teveel mensen mee lastig te vallen. En met mijn man kan ik er wel over praten maar ik ben altijd zo bang hem overstuur te maken. Ik weet me eigenlijk niet zo goed raad. Ook zo raar, zijn hyves is nog altijd actief en mensen plaatsen er berichten op, dat vond ik ook zo schokkend toen ik daar achter kwam. Niet dat ik kwaad was, maar meer geschrokken, alsof ie er nog is. Zijn er nog meer mensen die dit hebben meegemaakt? Groetjes,
Ja, hier ook met mijn beste vriendin.... ze is van de zomer overleden. Mensen plaatsen nog krabbels. Vorige maand was ze jarig en toen kreeg ik de melding dat ze vandaag 33 jaar oud zou worden. Wat ik ook bizar vind is dat mensen haar nu nog gaan toevoegen... ( denk dat de zus ze accepteren ) Of dat mijn beste vriendin hun al eerder hebben gevraagd om toe te voegen maar na de dood dat pas gedaan te hebben... ( zij is niet overleden aan een ziekte maar heeft een ongeluk gehad )
Nee dat is helemaal niet zo raar, Het is namelijk heel heftig als je zoiets van dichtbij meemaakt. En zo jong is vaak ook zo moeilijk te bevatten. Ik ga trouwens bijna nooit naar mijn vaders graf. Nog steeds, zelfs na 20 jaar, vind ik dat erg confronterend.
Weet je, een rouwproces is heel heftig. Dat je na 10 maanden er 'nog' moeite mee hebt is niet zo gek hoor. Neem je tijd ervoor. Alles komt op zijn tijd. Ik wil je wel sterkte wensen. Zo'n ziekte proces van zo dichtbij meemaken is geen sinecure. Vind het ook moeilijk om naar het graf van mijn vader te gaan. Het lijkt dan zo definitief. Hij is al 2,5 jaar geleden overleden, maar er is zo'n verschrikkelijk proces aan vooraf gegaan, dat ik er nog veel moeite mee heb
Ik kan me dit heel goed voorstellen. De een gaat makkelijker met de dood om dan de ander. Ik kan zelf ook totaal niet omgaan met de dood van anderen. Een paar maanden is een oud klasgenoot van mij tegen een boom aan gereden. Ze was dood. Ik heb later de details gehoord van het ongeluk omdat mijn buurman van een paar huizen verderop haar uit de auto heeft moeten halen. Dat krijg ik dus nooit meer uit mijn hoofd. Haar hyves is ook nog actief, wat ik ook erg raar vind. Ik zie dan ook reacties van mensen die haar vroeger heel erg gepest hebben. Daarkan ik me erg boos om maken.
M'n vader is bijna 5 jaar geleden overleden, maar heb nog steeds z'n telefoonnr in m'n gsm staan. Ook e-mails van hem met de flauwste grapjes of kleinste berichtjes heb ik nog steeds. Krijg het niet over m'n hart om dit allemaal weg te doen.. Het heeft lang geduurd eer ik kon huilen. De weken en maanden erna heb ik me sterk gehouden voor m'n moeder - wij zijn sowiso al geen mensen die veel over onze gevoelens praten. Ik probeer wel minstens 2 keer per jaar naar het graf te gaan: rond zijn sterfdag en zijn verjaardag en/of 1 november... Dus is het vreemd als je er nog mee worstelt? Nee hoor, het is menselijk...
O dat kan ik me helemaal voorstellen. ik heb dat helaas niet met mijn vader. Toen waren er nog geen mobiele telefoons of zelfs een goede computer. Ik heb laatst een foto gevonden met zijn handschrift erop. dat vond ik geweldig. Of ik heb een stuk hek van ons oude huis meegenomen. Hij had dat zelf gemaakt met lassen. Een paard uitgesneden en gelast. Dat heb ik bewaard voor mijn broertje. Weet ij niks van maar dan heeft hij straks iets leuks om nog van zijn vader te hebben.
Hey meiden, Wat een fijne reacties. Fijn om te weten dat het dus niet zo raar is. En idd, die krabbels op hyves, ik maak me er stiekem toch wel boos om. In ieder geval super bedankt voor de reacties. Groetjes,
dit is helemaal niet raar hoor! iedereen rouwt op zijn/haar eigen manier en de 1 doet er langer over dan de ander. Mijn moeder is bijna 5 jaar geleden overleden, ook aan die rotziekte. ze was al jaren ervoor heel ziek en we hebben haar langzaamaan zien wegglijden. Op 1 of andere manier konden wij (mijn vader, ik en zus) dit emotioneel niet uitten en hebben ons in ons werk en eigen leven gestort. mijn vader en ik hebben er gelukkig wel fysiek voor haar kunnen zijn, al vind ik zelf dat ik daarin ook nog vaak tekort geschoten ben. Na het overlijden van mijn moeder ben ik eigenlijk niet heel verdrietig geweest, tuurlijk mis ik haar nog best, maar ik weet dat ze nu veel beter af is en geen pijn meer hoeft te lijden. TS: je hoeft je echt niet schuldig te voelen dat je het te moeilijk vind om naar zijn graf te gaan. Dat je het nu nog niet op kunt brengen daar kun je gewoon niks aan doen. Dat heeft voor jou gewoon tijd nodig. Als dit je echt heel hoog zit zou je eventueel hulp kunnen gaan zoeken mbt rouwverwerking. sterkte in ieder geval.
ik heb mijn moeders ziekenhuispyama in mijn vluchttas gestopt. voor sommigen klinkt dit misschien een beetje cru, maar ik vind het wel iets byzonders hebben, alsof er toch een deel van haar bij mijn bevalling aanwezig is.
Ja dat houvast heb ik inderdaad ook,zijn mobiele nummer staat nog in mijn telefoon. En ik weet wel dat ie niet meer zal bellen, maar toch wis ik hm maar niet. Ik voel me ook wel schuldig dat ik bijvoorbeeld ben weggegaan toen hij stervende was. Dat ik hem niet meer de dingen heb kunnen zeggen die ik hem wilde zeggen. Ik heb bijvoorbeeld nooit hard uitgesproken dat ik van hem houdt. Ja, hij wist het wel en ik wist dat hij van mij hield. Maar ik heb dat die laatste keer niet tegen hem kunnen zeggen en dat voelt zo naar. En ook de vragen, zijn we wel vaak genoeg naar hem toegegaan tijdens zijn ziekteproces? Ik merk wel dat het nu weer heel erg heftig is, tot december heb ik echt in een depressie geleefd. De dood van mijn neef samen met nog andere vervelende dingen maakte dat december echt een rotmaand is geweest. En ik dacht eigenlijk dat het ook wel weer goed ging. Maar dan wordt ik weer geconfronteerd met iemand die dezelfde rotziekte heeft en dan komt alles weer terug. Ik zou zo graag willen dat ik dat niet meer zou hebben. Wel dat mijn gedachten dan naar mijn neef gaan maar niet meer dat hefitge. Maar zoals ik lees hebben veel het er nog moeilijk mee, en dat steunt me wel. Dat ik niet de enigste ben. Mijn man en ik kunnen er wel over praten maar mijn man heeft het er ook og zo moeilijk mee, en ik ben dan zo bang dat ik teveel los maak. Het gaat ook psychisch niet zo goed met hem. Dus echt veel praten doe ik ook niet.