Voor een tijd terug reageerde ik op topics dat mijn vriend nog niet klaar was voor een tweede kindje. We zijn vorige week op vakantie geweest, stonden gezellig op de camping en tegenover ons stonden mensen met een baby. Onze dochter van inmiddels 2 jaar en 3 maanden trok erg naar de baby toe. Ze was ook heel lief voor hem, deed hem de slab om, ging bij hem op het kleed liggen en reikte hem speeltjes aan. Ik heb het bijna dagelijks over het wel of niet voor een tweede kindje gaan en door bovenstaande zei mijn vriend ineens laten we er maar voor gaan . Ik was in shock en meteen sloeg bij mij de twijfel toe. Kan ik dat wel aan 2 kindjes? Als ik meteen zwanger zou zijn is dochter 3 jaar en 1 maand. Hoe is dit verschil? Of is het rustiger om nog wat langer te wachten? Ik wil het zo graag allemaal nog eens mee maken omdat ik het zo snel vind gaan maar ook omdat ik toen heel onzeker was en nu hopelijk door de ervaring niet waardoor er meer ruimte is om te genieten. Waarom twijfel ik dan toch?
Herkenbaar! Ik had dat ook. Na lang inspreken op mijn vriend zei hij ineens dat hij het niet erg zou vinden om nu een tweede te hebben. Mijn zoontje was toen 1 jr. Bij hem hebben we er 9 rondes over gedaan dus ik wou direct beginnen. Boem... van de eerste keer raak. Ik voelde het al na mijn eisprong en durfde het mijn vriend niet te vertellen. Kreeg ineens ook twijfels en voelde me vooral schuldig naar mijn eerste toe... Ga ik hem wel genoeg aandacht kunnen blijven geven, hoe ga ik dat doen met 2 kleine kindjes, etc. Uiteindelijk loopt het wel los hoor. Ik was enorm bang maar een 2de is gewoon makkelijker dan een 1ste omdat je alles al kent en je je sowieso minder zorgen maakt. Het komt vanzelf wel.
Haha! Herkenbaar! Loop al sinds de kerst te praten over een 2e en nu is het eindelijk zover en begin ik te denken... "wil ik dit eigenlijk wel?" "hoe moet ik mn aandacht verdelen" "blijft de sterke hechte band met zl wel hetzelfde?" enz enz enz....
Maar begrijp ik dan goed dat jullie ondanks de twijfels er toch voor zijn gegaan? Weet je wat ook zoiets stoms is...ik leef helemaal op bij het idee dat we voor een kindje gaan en om daarmee bezig te zijn. Maar ik weet dat wij het waarschijnlijk bij 2 kindjes houden en dat dit dus de laatste keer zal zijn. Dat vind ik doodeng want dan ben ik nog geen 30 en al compleet. Ik ben gewoon iemand die het nodig heeft om ergens naar toe te leven en ik ben bang dat als we 2 kindjes hebben dat ik dan denk, ja en nu?? Dan heb ik niets meer om naar uit te kijken. Hebben anderen dat ook?
Ik had nog even een vraagje. Wat zouden jullie doen/adviseren qua leeftijdsverschil (voor zover dat te plannen valt natuurlijk). Ik zat zelf te denken aan ongeveer 3,5 jaar verschil zodat dl kan wennen aan de baby voordat ze naar school gaat. Het lijkt mij voor haar heel erg wennen als ze naar school gaat en als er dan ook nog een baby komt dan gaat het dubbelop denk ik ofnie?
Zoo herkenbaar!! Ik heb dagen, weken, maaaaanden gezeurd en op het moment dat hij toestemde raakt ik zwaar in paniek en wist ik niet meer of ik wel wilde (gelukkig want direct erna raakte ik mijn baan kwijt en was zwanger worden niet handig). Nu onverwachts toch zwanger geraakt en ik kan niet blijer zijn en ben er ook meer dan klaar voor! Ondanks dat de planning niet heel geweldig is Denk dat dat er wel bijhoort
Hier ook koudwatervrees, vooral nu ik pril zwanger ben krijg ik het benauwd. Qua leeftijdsverschil wouden wij beide graag ong 4 jaar er tussen. Ik ben voor nu in maart uitgerekend en in mei wordt ze 4. Ze gaat naar het kdv en dat blijft ze ook gewoon doen als ik verlof heb, het lijkt me heerlijk ik heb de eerste alles bewust mee gemaakt en dan nu met een 2e ook. De oudste kan prima "helpen" bij de baby en kan al veel zelf eten, naar de wc, aan en uitkleden, afdrogen.
Kan iemand mijn hoofd/gedachtes tot rust brengen? Want ik maak mezelf helemaal gek. Ik ben in mijn hoofd zó bezig met het wel of niet voor een tweede kindje gaan. Ik denk er 24/7 aan en zit hier ook veel op het forum. Het vervelende vind ik dat ik er met niemand over kan praten en mijn vriend zei laatst, kun je het ook nog ergens anders over hebben? Volgens mij wil ik het wel heel graag maar durf ik daar niet aan toe te geven omdat ik denk dat ik/wij het niet aan kunnen. We hebben het nu vaak al zwaar met onze dochter en als er dan ook nog een baby'tje bij komt...
Saren, zolang je ook maar iets van twijfel hebt, lijkt me het niet verstandig om voor een tweede te gaan. Dan kan je wel willen, maar ik denk als je er klaar voor bent dat je niet zulke kopzorgen erover hebt.
Herken je verhaal! Alleen wouden wij beiden graag nog een 2e, hoewel dat bij nog even duurde, want ik vond/vind de 1e 2 jaar erg pittig met onze dochter. Maar ik ben er helemaal klaar voor! Ik verlang echt naar een zwangerschap, en naar een baby. Ook gun ik het onze dochter zo erg dat ze met een broertje of zusje opgroeit! Je laatste stukje herken ik helemaal goed, ik had het kunnen schrijven! Ik was ook erg onzeker en leefde heel lang in een soort eigen wereldje van zwangerschap tot geboorte, het was allemaal zo onrealistisch! Ik hoop een 2e zwangerschap/bevalling/kraamtijd ook bewuster mee te maken en meer te kunnen genieten. Ik zit momenteel op de wachtbank, mag binnenkort een zw-test gaan doen. Zodra ik zwanger ben ga ik alles opschrijven wat ik graag anders zou willen doen tijdens zwangerschap en na de geboorte. Misschien voor jou ook een tip? er zijn vast wel dingen die je bij een 2e heel anders wil gaan doen omdat het bij de 1e niet werkte! En wat betreft of je het wel aan kan? het zal zwaar zijn, zwanger en een peuter, en een baby en een peuter, maar bedenk; het is allemaal tijdelijk! en moeders kunnen zoveel aan! Veel suc6!!!
Mijn broertje en ik schelen zo'n 3 jaar. Mijn moeder vond het ideaal. Ik kon zelf lopen, en "zelfstandig " spelen. Leeftijds verschil was niet zo groot dat we helemaal niet af en toe konden samen spelen. Maar los van elkaar hadden we ook onze eigen interesses . Als ik voor een 2e zou gaan zal ik ook voorkeur voor zo'n verschil hebben. als het iets verder uit elkaar loopt en school komt er ook bij lijkt me dat niet zo'n probleem , mits je de oudste ook zijn of haar 1op 1 momentje geeft na schooltijd
Dank jullie wel voor jullie lieve reacties! Doet me goed! Ik ben al echt aan het vooruit kijken, als we er dan voor gaan, dan is dochter zo oud als de 2de geboren wordt. Vriend vindt dat ik teveel wil plannen en heeft meer zoiets van het komt wel als we er allebei volledig achter staan. Maar ik ben bang dat dochter dan alleen blijft en dat wil ik ook niet. Op zich lijkt mij tussen 3 en bijna 4 ideaal. Als dochter dan al 4 is en naar school gaat dan lijkt mij dat ze niet mee zoveel aan elkaar hebben en je moet steeds met de baby zeulen, dat lijkt mij ook niet zo handig met slaapjes en voeding enzo. Of zie ik weer teveel beren op de weg?
Je ziet geen beren op de weg, zo denk ik er ook over hoor! Hoewel het me wel weer prettig lijkt als je zwanger bent of een baby hebt en je oudste de hele dag op school is en jijzelf wat meer "rust" hebt. Met een peuter ben je toch veel meer in de weer omdat ie veel thuis is. Ik denk dat elke situatie zijn voor en nadelen heeft. Anders wacht je gewoon tot je oudste 16 is, kan ie meehelpen met badje, verschonen, flesje geven, huishoudelijke klussen Nee, zonder gekheid, vertrouw er gewoon op dat het allemaal wel zijn plekje krijgt!
Ja dat lijkt mij ook wel fijn ja. Dan heb ik mijn dochter gewoon altijd alle aandacht kunnen geven en als dochter op school zit alle aandacht voor de baby. Maar dat betekent ook dat de baby 4x per dag mee moet met dochter naar school brengen/halen. Tja overal zitten zijn voor en nadelen aan. Misschien is wachten tot dochter 16 jaar is nog niet zo'n gek idee .
Nou het is bijna een maand geleden dat ik gepost heb maar het verhaal is nog hetzelfde. De twijfels zijn er nog steeds... Afgelopen maandag was ik ziek en dochterlief was erg vervelend. Toen ik mijn 'beklag' hierover deed bij mijn vriend, dat ik net zo goed aan het werk kon zijn omdat ik thuis mijn rust ook niet kreeg. Zei hij als je het nu al niet aan kan hoe wil je dat dan doen met 2 kids? En bedankt vriendlief, nu twijfel ik niet meer over wanneer maar OF ik überhaupt nog wel een tweede wil. Omdat ook ik bang ben dat ik het niet aan kan... Wat vinden/denken jullie??