We krijgen het niet voor niets!

Hallo allemaal,

Ik ben nieuw hier, maar ik wil graag mijn verhaal kwijt!

Ik zal mij eerst even voorstellen.
Ik ben 'Rieketje' en ik ben 26 jaar. Ik heb al 9 jaar een relatie met mijn vriend en inmiddels wonen we 3 jaar samen.

De huisarts dacht dat ik al vroeg mijn eerste menstruatie zou krijgen, omdat ik al borsten kreeg enz. Dus op mijn 9e al boekjes lezen over menstruatie en wat daar allemaal bij komt kijken. Toen ik echter op mijn 16e nog niet ongesteld was toch maar eens terug gegaan naar mijn huisarts. Hij wilde wachten met doorverwijzen totdat ik 18 was, want tot die tijd kon de menstruatie nog natuurlijk op gang komen. Op mijn 18e nog steeds niet ongesteld en dus terug naar mijn huisarts. Hij verwees mij door naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis van allerlei onderzoeken gehad zoals echo (gelukkig bleek ik wel alles te hebben!!), bloedonderzoeken, pilletjes enz. Na een paar maanden bleek dat het voor het ziekenhuis een raadsel was waarom ik niet menstrueerde. Tijdens de onderzoeken in het ziekenhuis had ik ook al wat met mijn huidige vriend, dus hij ging elke keer mee naar het ziekenhuis. Ik werd vaak onzeker en dacht vaak.. wat als ik nou geen kinderen kan krijgen? Dan gaat mijn vriend misschien wel bij mij weg?
Het ziekenhuis verwees mij door naar een ander ziekenhuis en daar werd ik nogmaals helemaal op de kop gezet. Alles wat al onderzocht was, werd nog een keer onderzocht en er werden nog meer onderzoeken gedaan. Een van de onderzoeken was een MRI scan. Uit deze scan bleek dat mijn hypofyse geen signaal stuurt naar de eierstokken (geen FSH hormonen) en dat er daardoor geen eitjes rijpen (en er dus ook geen menstruatie volgt). Wanneer wij later kinderen zouden willen, zou dat niet op de natuurlijke manier kunnen, maar we zouden een handje geholpen moeten worden. We waren opgelucht (ik inmiddels 20 en vriendlief 22 jaar) dat onze kinderwens later in vervulling zou kunnen gaan!

Vorig jaar april (2013) hebben we besloten om te stoppen met de pil. Ik slikte de pil toch altijd maar voor de zekerheid want je weet maar nooit..
De eerste paar maanden toch nog zelf geprobeerd om zwanger te worden, eigenlijk tegen beter weten in.
In oktober 2013 hadden wij onze eerste afspraak bij een fertiliteitsarts, weer in een ander ziekenhuis als een paar jaar geleden. Omdat ik alle onderzoeken al had gehad, hoefde dat niet opnieuw. Ze deden alleen nog een paar bloedonderzoeken en het zaad van mijn vriend werd gecontroleerd. Gelukkig bleek het zaad van uitstekende kwaliteit te zijn! Over mij zeiden ze dat ik een 'bijzonder geval' was.
Een maand later konden we starten met de eerste behandeling. Tijdens de eerste echo konden ze eierstokken niet vinden. Gelukkig wist ik dat ik deze wel heb, maar je wordt toch even onzeker! Maar dat kon komen omdat ze eigenlijk nooit echt hebben hoeven werken en daardoor erg klein zijn.
Begin december mochten we starten met een hormoonpompje. De artsen zeiden dat dit vaak als een van de laatste middelen wordt gebruikt, maar bij mij wel de meeste kans van slagen zou hebben. De artsen en de man van Ferring (de fabrikant) zeiden dat het wel eens heel snel voor ons zou kunnen gaan.
De eerste paar dagen was het erg wennen met het pompje, je moest hem zelf vervangen en het zat toch op een zichtbare plaats. Je moet echt rekening houden wat je aantrekt, aangezien wij het in eerste instantie tegen niemand wilde zeggen. Na een weekje ben je er aan gewend, maar toch is het niet altijd handig. Elke week, soms zelfs twee keer per week moest ik op controle komen voor een echo om goed in de gaten te houden of er al follikels groeiden. Helaas bleek er niets te groeien en de bloedwaardes deden ook weinig tot niets. Eind januari (na 60 dagen) zat ik op de hoogste dosering van het pompje en helaas nog steeds niets. Er werd besloten om te stoppen met de behandeling. Even stort je wereld helemaal in! Wat nu?!
Een week later zaten we weer in het ziekenhuis en werd er met ons besproken welke behandeling nu zou volgen. Er werd besloten over te gaan op Menopur injecties.
Op 14 februari kregen wij prikinstructie en in het begin was het echt heel raar. Ik durfde mezelf niet te prikken, want zodra je de spuit vast hebt dacht mijn lichaam.. haha mooi niet, je gaat jezelf toch geen pijn doen?! Mijn vriend moest spuiten en voor hem was het ook vervelend. Totdat hij na 5 dagen over moest werken en ik dus zelf moest prikken. Ik dacht, niet nadenken en gewoon prikken en tadaa het lukte! De dosering werd heel voorzichtig opgehoogd omdat er een kans bestaat op overdosering. Ik ging van 37,5 EH naar 75, 100, 120, 150 en van 150 naar 225 EH! Na ongeveer 50 dagen spuiten zat ik ook de hoogste dosering (225) en er gebeurde nog steeds niets. De artsen hebben besloten om nog even af te wachten en na 2 weken op de hoogste dosering (een dosering die normaal vaak bij IVF gebruikt wordt en er dus meerdere follikels moeten groeien) groeide er eindelijk een follikel! Hij was 8mm en ik ben nog nooit zo blij geweest met zoiets kleins! Ein-de-lijk! Nu moest hij alleen nog doorgroeien.. dus nog even vol blijven houden. Op goede vrijdag weer op controle geweest en de follikel was inmiddels gegroeid naar 16mm! Ik moest gelijk gaan starten met ovulatietesten. Het hele weekend negatief dus De dinsdag na de Pasen moest ik weer terug voor controle en toen bleek dat de follikel verder was gegroeid, maar dat er ook nog twee andere follikels bij waren gekomen! Dat wilden we dan weer niet.. dus werd er even tussen neus en lippen door verteld dat er waarschijnlijk 1 of 2 follikels weggezogen moesten worden.. help!! Hier ben je totaal niet op voorbereid als je ovulatie inductie doet.. dus dat was echt schrikken. Toch nog even bloedprikken en 's middags ging de telefoon. Direct stoppen met menopur (67 dagen gespoten) en 's avonds om 23.00 uur een Pregnyl spuit. Ik kon de hele dag wel huilen! Ik vond het zo eng!
Woensdag had ik de hele dag last van mijn borst en ook toen zaten de tranen mij hoog..
Donderdagochtend moest ik een uur van te voren 2 paracetamols innemen. We moesten er om 10 uur zijn en helaas liep het allemaal uit. Ik was rond kwart voor 11 aan de beurt. Allereerst weer een inwendige echo om te bepalen hoeveel follikels er weggezogen moesten worden. Er bleek er maar één weggezogen te moeten worden. Er werd voorgesteld om het verder zonder verdoving te doen en daar stemde ik mee in. Zowel de arts als de verpleegkundige waren heel rustig en hebben mij er goed doorheen geholpen. Ik vond het inbrengen van de eendenbek en het schoonmaken van de baarmoedermond nog het pijnlijkst.. de punctie zelf viel echt 200% mee!! Totdat de echostaaf eruit ging.. toen voelde ik meteen dat het niet goed zat. Ik voelde gelijk allemaal bloed stromen en het stroomde zelfs op de grond! (sorry voor de details!) er was een bloedvat geraakt. De eendenbek moest er weer in en daarna ging ze met wat gaasjes de bloeding stelpen door heel hard tegen mijn baarmoedermond te drukken! Dat was echt pijnlijk! Gelukkig kan ik goed tegen bloed en doet het mij niet zoveel. Voor mijn vriend was het ook lastig want hij staat er ook machteloos bij. Ik was verschrikkelijk bang voor de punctie, maar uiteindelijk als dat bloedvat niet was geraakt viel het echt mee! Zelfs zonder verdoving!
Toen ik thuis was nog even wat pijnstillers genomen want ik had een soort van heftige menstruatiepijn en mijn buik was wat opgezet. Bewegen, lopen en zitten deden het meest pijn. De rest van de dag ben ik dan ook maar niet gaan werken. Ik was het meest bang voor dat ik nog een bloeding zou krijgen.
Vanochtend moest ik voor het eerst Utrogestan bolletjes vaginaal inbrengen. Dat vond ik best wel eng. Zou het gevoelig zijn? Maar uiteindelijk voelde ik er niets van! Vandaag nog een beetje last van mijn buik, maar verder gaat het prima!
Vanavond moeten we eigenlijk nog een keer klussen, maar dat vind ik een raar/vies idee. Toch moet ik mij daar maar even overheen zetten want het is immers voor het goede doel!
Rond 10 mei mogen we een zwangerschapstest doen en hopelijk wordt ons geduld dan beloond!
Mocht het zo zijn dat we niet zwanger zijn, dan mag ik starten met Menopur 150 EH...
Zo.. dat was een heel verhaal, maar het heeft mij goed gedaan. Graag hoor ik reacties, tips of verhalen van mensen die (min of meer) hetzelfde mee hebben gemaakt.

 

Dames, bedankt voor jullie reactie!

In principe is dit pas de tweede ronde.. en in het kader van ovulatie inductie wilden ze maar 1 follikel..
het zaad van mijn vriend is getest en is uitstekend!