Ben nu bijna 8 weekjes zwanger, maar totaal geen steun van mijn vriend! Doordat ik schildklierpatiënt ben (geboren zonder schildklieren), liep ik extra oververmoeid, omdat m'n waarden heel slecht stonden. Hij verwachtte alleen maar dat ik iedere dag liep te poetsen zodat het huis proper lag, terwijl ik al staand in slaap kon vallen. Hij ging klagen bij m'n moeder daarvoor. M'n moeder was toen ook kwaad op hem. Hij steunt me gewoon niet! Als ik eens zeg dat ik misselijk ben of buikkrampen heb, dan zegt hij: njah! Mama heeft me zelf voorgesteld om terug eventjes terug naar huis te komen wonen, want er is alleen maar onbegrip en m'n vriend maakt me echt niet gelukkig nu. Ik erger me aan alles!! Vandaag had ik zin in oliebollen en heb er ook gegeten. Maar bij het avondeten werd ik misselijk van de brochette. Waarop hij antwoordde: Oliebollen geraken er wel in hé, oliebol oliebol! Ge gaat nog een oliebol zijn alsde zo verder doet ... Ben daarnet in tranen uitgestort omdat ik het zo lastig heb en het gevoel heb dat ik er alleen voor sta ...
nou zeg! ik zou hem pets voor zijn kop geven! Weet hij wel dat hij je pijn doet? Mijn man maakt ook wel eens grappige opmerkingen (bijv. ik sta voor de spiegel, zegt hij, kan je het wel zien? Ik hoezo? Hij: nou met jouw formaat kont past dat toch nooit in de spiegel ). Maar wij maken dat soort grapjes vaak tegen elkaar en het is ook de manier waarop. (Mijn man ligt dan al helemaal gevloerd en dan krijg ik ook een mega lachbui). De manier waarop jouw man het brengt vind ik echt not done. Ik zou trouwens niet terug gaan naar je moeder, laat hem maar lekker het huis uitgaan en nadenken over zijn zondes...
Hij beseft echt niet hoeveel pijn hij me doet! M'n zelfvertrouwen is volledig weg! En het huis uitsturen kan ik niet, het is zijn huis
He meis Wat rot voor je dit zeg. Ik heb er altijd moeite mee om zulke dingen te lezen, sommige mannen zijn echt horken zeg. Als het zijn huis is, ga jij toch lekker even weg dan kan hij misschien ook wel even nadenken wat hij je aandoet. Zit het al langer niet lekker in jullie relatie of is dit sinds je zwanger bent? Je hoeft het niet te vertellen hoor, is natuurlijk prive. Vindt het alleen zielig voor jou, dit zou een mooie periode samen moeten zijn. Sterkte meis, hoop dat hij wat meer respect voor je krijgt
misschien eerst eens een goed gesprek met hem aanknopen waarin je je echte gevoelens laat zien en hem waarschuwt dat je weg zal gaan? En heeft hij gezien dat je moest huilen? Trooste hij je dan niet? Dan is ie echt een hork...
Ik denk dat het misschien wel even handig is om het huis uit te gaan...Maar om eerlijk te zijn had ik hem al lang de deur gewezen (misschien ligt het wel aan de hormonen) maar ik laat mij echt niet als oud vuil behandelen en mij geestelijk aan de grond helpen... Sorry hoor maar hij is echt een *peep*. Misschien is het een idee om je gevoelens op papier te zetten en onderaan vertel je dan dat als hij hier goed over heeft nagedacht ( de dingen die in de brief staan ) dat jullie kunnen praten maar dat je tot die tijd bij je moeder logeert. Als hij niet reageert misschien is hij je dan absoluut niet waard. Als hij wel komt om te praten is hij goed genoeg geschrokken en zal hij niet zo snel meer in zijn oude doen terugvallen. Succes meid!!
Ik wil gewoon niet weer eens ruzie. Is echt niet goed voor de baby ben al zo een stresskonijn! Hij weet hoe ik me voel en als we eens ruzie gehad hebben, stuurt hij smsen wat hij wilt en verwacht van me. Pffff, in een relatie zijn zo'n dingen toch niet nodig! Vooral nu niet, in mijn situatie. Als m'n mama eens haar gedacht zegt, zegt hij tegen mij dat ze hem tegen aan het werken is. Hij zegt dat ik me teveel bezig hou met m'n zwangerschap, maar dat is nu ook het enigste waar ik me aan kan vasthouden!
zo meid... jouw relatie klinkt echt heel slecht... gebaseerd op deze paar dingen (en ik kan dus niet in je hele relatie kijken) zeg ik wegwezen! En snel een beetje. Ik ben voor vechten voor een relatie, zeker als er kinderen in het spel zijn. Maar wat ik zo in die paar regeltjes lees, lees ik gewoon geestelijke mishandeling.
Hier ben ik het helemaal mee eens ik krijg echt een onzettend naar gevoel als ik je verhaal zo lees... Idd, weg daar. Liefs
heel veel sterkte meid, wat een liefdeloze relatie zeg, kies voor je zelf en je kindje, ik zou ook zeker het aanbod van je moeder aannemen en even daar gaan wonen tot je tot rust bent gekomen en dan een beslissing maken. dit hou je toch niet vol?
Dit hou ik inderdaad niet vol. Hij houdt zich vast aan de ervaringen van zijn collega's hun vrouwen. Die waren niet moe in het begin van de zwangerschap, die hadden geen snoepgoestjes, ... Maar dan zeg ik ook: DIE ZIJN DAN OOK GEBOREN MET SCHILDKLIEREN! (dan heb ik het over die vermoeidheid) Soms kan hij zo lief zijn had al de hele avond heel koud en is hij me komen knuffelen, een grote knuffel! In het begin zweeg ik waar ik mij aan ergerde, dat doe ik nu niet meer. En dat merkt hij! Hij geeft al wat minder commentaar en aanvaard het als ik eens commentaar op hem heb. En hij zegt dank u en krijg een kusje als ik iets voor hem heb gedaan. Maarja
nou dat vind ik niet meer dan logisch dat is gewoon een normale omgangsvorm. Jij bent al verbaasd als je vriend eens normaal doet... En nou... ik ben geboren met gewoon een schildklier (of 2 dat weet ik niet ) en ik ben zo moe geweest in het begin dat ik letterlijk achter mijn computer in slaap viel op mijn werk. Ik moest verplicht 3 weken thuisblijven... echt dat is het allerergste aan zwanger zijn (vind ik)... niet de bevalling, niet de bekkeninstabiliteit of de ziekenhuisopnames... maar die vreselijke allesoverheersende moeheid in het begin. Ik moet wel eerlijk zeggen dat mijn man dat bij de eerste ook niet helemaal begreep. Hoe kan zo een klein dingetje nou zoveel energie van je nemen? Maar hij was wel altijd heel lief en deed alles in huis, zelfs toen ik thuis zat. En nu hij me zo 3 keer heeft meegemaakt weet hij wel dat ik me niet aanstel... O en goesting (is vast vlaams hihi)... sinds mijn 1e zwangerschap heb ik nooit meer roze koeken gegeten. Maar ik denk serieus dat ik zonder te overdrijven er tijdens mijn zwangerschap wel 500 heb gegeten... en mijn man zeurde dan niet hoor... Waren ze in de aanbieding bij de supermarkt. 3 pakken van 4 voor de prijs van 2 ofzo. Kocht ie rustig 12 pakken en verstopte die... en als ik dan een beetje aan het zoeken was of een beetje down dan kwam ie met zo een pak aanzette voor me... precies goed om me beter te laten voelen. Dat soort dingen doen mannen in een normale liefdevolle relatie...
Ik heb daarnet weer eens ontdekt dat hij het licht in de badkamer aanliet! En dit is dan nog niet mijn huis, maar dat vind ik ook niet leuk. In het begin zou ik het nooit durven zeggen hebben. Nu stuur ik doodgewoon: Uw licht brandde nog in de badkamer. En stuurt hij: Ohja, sorry zoetje! Ik zal het verkeerde licht uitgedaan hebben. Ik antwoord gewoon kort: denk het! Door zijn doeningen ga ik ook sowieso korter antwoorden. Is wel normaal denk ik ...
Hoezo durfde je eerst niet te zeggen dat hij het lampje heeft laten branden dan? Dat is toch niet raar? Ik ben echt van mening dat het voor jou op dit moment beter is om daar weg te gaan. Al is het maar voor een paar dagen.. Gewoon om even na te denken/tot rust te komen.
Ik was in het begin ook heel erg moe. Toen ik tegen mijn vriend eens zei dat ik wel een middagdutje kon gebruiken, dan begon hij gewoon te lachen: 'je bent toch geen oud vrouwtje'. Paar dagen later moesten we op controle bij de gyn (ben van BE) en toen ik zei dat ik nogal moe was, zei de gyn: 'ja dat is logisch hé. Zwanger zijn is al een fulltime job op zich'. (en ik heb wel schildklieren hoor) Als je vriend nog eens zo'n ongevoelige opmerking geeft, laat dan maar eens goed voelen dat je dat niet aanvaard. Misschien moet hij gewoon nog even wennen aan de nieuwe situatie, want het is allemaal nog pril hé. Mijn vriend had ook snel begrepen dat hij zo'n onozel commentaar beter voor zich hield. Want ik snauwde zijn neus er bijna af
Pfffff...meisje toch.. Wat hebben jullie een ongelijke relatie. Als je al niet eens kan zeggen dat het lampje nog brandde in de badkamer....vreselijk. Dit is geen relatie. Dit is een grote kwelling voor jezelf en hier kan geen kindje gelukkig in opgroeien. Houdt hij wel van je? Ik heb Hashimoto, daardoor werkt mijn schildklier te traag, maar ben goed ingesteld op de medicijnen. Maar ik ben dooooooodop. Kan en wil alleen maar slapen en ben hartstikke ziek. Mijn man doet naast zijn scriptie (doet een hbo naast zijn fulltime job) en zijn 38 uur werken het huishouden voor me. Ik hoef alleen mijn 2 nachtdiensten in de week te doen en voor ons zoontje te zorgen (loodzwaar op het moment). Ik kocht in het begin elke dag een zak chips. Mijn man begon al te lachen als hij mij die zak zag pakken. Op een gegeven moment werd ik dus ziek en is eten afgelopen. Mijn man lacht om mijn fratsen en zegt dan weet ik zeker dat het goed gaat met die kleine daar binnen... Je krijgt toch kindjes samen omdat je samen zoveel van elkaar houdt....je wil je geluk uitbreiden... Als ik jou was, ging ik rap t erug naar mijn moeder.
Als ik jou was hield ik de eer aan mezelf en ging lekker terug naar mn moeder! Belachelijk hoe hij jou behandeld!! Laat m lekker in de stront zakken en lekker naar moeders, kun je lekker tot rust komen! Sterkte meid
Allereerst gefeliciteerd met je zwangerschap! Wel heel vervelend dat je zo moe bent! Heb het zelf ook meegemaakt, maar ik heb een gezond lichaam, dus wil niet weten hoe het bij jou is. Dat zal nog een stuk erger zijn! Hoop dat het bij jou rond de 12 weken overgaat! Zou het niet zo kunnen zijn dat je last hebt van hormonen? Over dat lampje in de badkamer zou ik nooit geld verspillen aan smsjes. Ik zet gewoon het licht uit. Mijn man is ook niet perfect en laat regelmatig het licht aanstaan op de slaapkamer (ik ga eerder naar beneden om zijn brood te smeren en koffie te zetten). Nou, dan zet ik het licht uit. Ik zie daar niet het probleem van in. Gebeurd mij ook zo vaak, dat ik dingen vergeet. Sterker nog, sinds dat ik zwanger ben... vergeet ik nog veel meer. En mijn man moppert ook gewoon hoor, als ik teveel snoep. Dat heeft niets met mijn zwangerschap te maken. Hij wil gewoon dat ik gezond eet voor de baby. Als ik oliebollen eet, of chips (komt vaak voor) dan past er toch minder gezond voedsel in. Omdat hij daar regelmatig wat van zegt, let ik er ook beter op en neem ik die verantwoordelijkheid voor onze baby. Ik ben wel andere dingen gaan eten, maar zin in lekker (niet voedzaam) eten is nog steeds iets psychisch. Aan de andere kant, zolang hij me kent heb ik een chipsverslaving en daar daar mag ik 's avonds (rond 22.00 uur) best aan toegeven! Jullie zullen beiden moeten leren om beter te communiceren. Ook jij. Overal een punt van maken is ook niet goed. Kluun (een nederlander) heeft een boekje geschreven voor aanstaande vaders. De titel is: help, ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt. Dit is een leuk en luchtig boekje waarin uitgelegd wordt dat de vrouw ineens heel anders kan zijn tijdens de zwangerschap. Deze is vast wel te koop in België. Mijn man heeft trouwens geaccepteerd dat ik soms volledig de weg kwijt ben door de zwangerschapsdementie. Hij moet er heerlijk om lachen, al is het soms best vervelend voor hem. Hij verteld soms hele verhalen over zijn werk, luister ik aandachtig, maar ben ik het toch kwijt. Veel succes. Ik hoop dat jullie er samen van kunnen gaan genieten!
Mijn eerste reactie op jou stukje wat in me op kom. Die had ik een pets verkocht en hem oliebollen op ze ogen gegeven! Je moet er wat van zeggen. Je laat je toch zeker niet zo behandelen door een vent ? Je bent meer waard dan dat. Wil hij iemand die heel de dag het huispoets. Huurt hij toch een schoonmaakster in !:x
Lijkt me niet helemaal een gezonde situatie. Ik begrijp dat het ook voor mannen een ingrijpende situatie is. Ondanks dat je samen kiest voor een kindje te gaan begrijp ik heel goed dat het voor de man een omschakeling is. Zijn vrouw veranderd zonder dat hij nog ziet dat haa lichaam zo hard werkt om straks een mooi kindje op de wereld te zetten. Ondanks dat vind ik zwanger of niet zwanger dat hij zo tegen je mag praten. Ik bedoel een beetje respect naar elkaar toe lijkt me wel zo reëel... Ik weet niet of weglopen de juiste stap is. Maar ik zou hem we eVen goed laten weten hoe je erover denkt en dat je op deze manier niet wilt laten behandelen. Druk maken om een badkamerlampje zou ik ook niet doen, dat is zonde van je energie! Laat m meegaan naar je vk zodat hij kan horen dat het normaal is zo moe te zijn. Ik ben ook gezond maar was ook echt kapot in de eerste 3maanden. Deed niks anders dan slapen. M'n huis was een puinhoop en dan probeerde mijn vriend echt wel het huis schoon te houden op zijn manier. Kom voor jezelf op meid! Je verdiend meer dan dit! En jullie kindje wat straks geboren gaat worden moet liefde krijgen en geen ruzie makende ouders!