Herkenbaar. Wij hebben al 3jaar mn vader niet met kerst gezien. Ze plannen altijd uitgebreid met mijn broer en zelfs met familie van de vrouw van mijn broer. En wij krijgen nooit uitnodiging(buiten kerst om ook nooit overigens). Dit jaar stoute schoenen aangetrokken, de kinderen willen namelijk graag naar opa en oma, dus heb onszelf maar uitgenodigd en daar reageerde mijn vader (overdreven)positief op. We zullen zien, heb het volgend weekend gepland, niet op kerst zelf. Tip aan jullie, hoe ik het zelf al jaren doe: dan maar niet op bezoek. Heb je 1 adres minder om naartoe te gaan met kerst. Je kan er toch weinig aan veranderen
Wat sneu voor jouw man... kan mij niet voorstellen dat je zo tegen je eigen kind doet. Vreselijk zulke ouders
Ik zou een fijne dag met jullie gezin plannen. Dát is toch het allerbelangrijkste. Dat jullie als gezin genieten
Wat erg voor je man dat er zo’n voorkeursbehandeling is. En voor je kinderen en jou. Je man zal zich erg afgewezen voelen. Heel naar ook dat ze er zo om heen draaien en ontkennen, want zo kun je er ook niet achter komen of er iets anders speelt. Want kan dat nog, dat er iets anders speelt? Bijvoorbeeld dat ze moeite heeft met bepaald gedrag van je kinderen/ of botsingen tussen jouw gezin en dat van zus? ik noem maar wat. Maar dan nog zou ze dat gewoon eerlijk moeten zeggen... Ik zou denk ik eerlijk haar confronteren dat jullie het moeilijk vinden dat zus wel mag komen (niet meegaan in de ontkenning). En als dit blijft je afvragen of je nog energie wilt gaan steken in moeders. En voor man kan een goede therapeut misschien helpen als hij hier last van heeft (wat ik me kan voorstellen)
Hoe is het contact met zijn zus? Wat vind zij er dan van dat zij zo wordt voorgetrokken, daar moet ze toch iets van merken denk ik? Als mijn ouders mij zouden uitnodigen voor kerst en mijn broer niet dan zou ik dat raar vinden en ernaar vragen, als ze dit zouden blijven doen dan zou dat voor mij reden zijn om ook niet te gaan. Dus als mijn broer niet wordt uitgenodigd zou ik uiteindelijk ook niet gaan, ik hou niet van voortrekken.
Het contact met zijn zus is minder aan het worden. We komen er af en toe nog wel op visite maar echt boeiend is het niet. Kids van haar luisteren voor geen meter . Afgelopen week nog daar geweest. Kind had honger , loopt naar keuken, trekt hele zak chips eruit en eet die helemaal leeg alleen. Ouders zeggen er niets van , kind deelt ook niet met de overige kinderen. Zij zelf zit merendeel op de telefoon en echt praten zit er niet meer bij. Met schoonbroer erbij is het dan nog wel gezellig maar hij is voornamelijk aan het werk dus die zien we amper. Het enigste wat zij nog belangrijk vind tegenwoordig is zichzelf. Dus helaas dat contact word ook minder.
Als ik in jouw schoenen zou staan dan had ik er een punt achter gezet. Laat je man zijn eigen keuze maken, maar ik zou er wel over blijven praten. Vreselijk als één van de ouders de ander voortrekt. Hier was dat ook jaren het geval bij mijn schoonouders, ook meerdere keren gebroken. Inmiddels hebben we weer goed contact en is er veel gepraat. Ze zien nu ook wel in hoe hun andere kind (mijn zwager) is. Vooral nemen en niet geven. Met mijn zwager ben ik helemaal klaar! Mijn man heeft een hartinfarct gehad en zelfs toen is hij niet langs gekomen. Onze jongste is nu 5,5 maand en heeft hij nog nooit gezien. Totaal geen moeite voor een ander willen doen, maar wel verwachten dat een ander het voor hem doet. Mijn man wil wel, maar vind het ergens nog moeilijk, dus ik laat hem. Wil hij op bezoek? Prima, moet hij ook lekker doen. Maar wel zonder mij.
Voor mij zou het klaar zijn En niet alleen met kerst... Maar gewoon niet meer uitnodigen, bellen etc Mochten ze contact willen mogen ze zelf contact met jullie opnemen Maar volgens mij vinden je schoonouders dat helemaal niet erg....
Hier een soortgelijke situatie. 4 jaar geleden met kerst kreeg ik samen met mijn schoonzus ruzie met onze andere schoonzus (zus van mijn vriend) hun hebben het uiteindelijk vorig jaar bijgelegd maar mij wil ze nooit meer zien/spreken. Sindsdien word kerst dus niet meer gezamelijk gevierd tot vorig jaar. Wij kwamen erachter dat zij samen, zijn ouders +zus/gezin, broer/gezin, broertje+vriendin samen kerst hadden gevierd en ons niet hebben uitgenodigd. Ik was boos, zo boos! Nu dit jaar hebben we nog niets gehoord over de feestdagen van mijn schoonouders. Geen uitnodiging, vraag wat wij doen, geen kaart/telefoon met fijne feestdagen niets. Mijn vriend gaat dus vanavond langs om hen wel fijne feestdagen te wensen en vragen wat ze gaan doen. Ik zou in jullie geval lekker weggaan met kerst en overwegen het contact verbreken. Dit kost alleen maar negatieve energie als ik het zo lees.
Wat vreselijk! Dan zou je juist extra steun kunnen gebruiken. Zelfs niet eens komen voor een kleintje zou voor mij ook alles klaar zijn. Goed dat je je man zelf laat beslissen. Het is niet niks om contacten te verbreken. Ik heb zelf geen contact meer met mijn zus en dat is soms nog steeds lastig. Heb het jaren geprobeerd maar toen eigenlijk opgegeven. Ze heeft onze zoon nog nooit gezien (ondertussen ruim 5.5) dus voor onze zoon is mijn schoonzus tante en dat is het. (Wel sneu als je dat hard op benoemd, hij heeft 1 oom en 1 tante, 2moma's en 1 opa. Geen neefjes of nichtjes)
Waarom gaat je vriend nog langs? Als mensen mij zo behandelen en niet om mij geven waarom zou ik daar dan nog moeite in stoppen
Fijn dat het contact met jouw familie wel goed is en jullie daar met de feestdagen welkom zijn en/of andersom! Wat hier vaker geadviseerd wordt om dan maar weg te gaan met de feestdagen zou ik dan geloof ik niet direct doen. Neem aan dat jullie kinderen het ook fijn vinden om opa en oma te zien met Kerst en andersom.
Het is aan jouw man om te bepalen wat hij hier mee wil, maar ik zou een gesprek aan gaan en hoe jullie je er bij voelen op tafel leggen. Uitleggen hoe het op jullie over komt en vragen hoe zij dat zien
Het is indd aan hem om te beslissen maar ergens word ik ook gewoon boos om de situatie . De feestdagen van mij en kinderen worden zo wel keer op keer verziekt omdat mijn man chagrijnig is vanwege zijn familie. Ik wil niet dat mijn kinderen zich later herinneren dat de feestdagen en verjaardagen stom waren omdat " papa zich met Zulke dagen geen houding weet te geven en chagrijnig is )
Weet niet hoe oud je kinderen zijn? Misschien over heen gelezen, maar vanaf een bepaalde leeftijd gaan ze dingen echt wel mee krijgen. Wij hebben het ook wel eens over zwager waar onze zoon bij is. Vorig jaar heeft onze zoon zelfs aan hen gevraagd waarom ze nooit op zijn verjaardag komen...
Speelt er niet meer bij je man? Ligt me iets van bij dat jullie tijdje geleden ook irritaties onderling hadden of zoiets? (Correct me if I'm wrong )
Klopt , komt uit een burn out, moeilijke jeugd gehad , stress op het werk... En soms wil ik heel hard weg rennen want soms trek ik het ook gewoon niet meer pfff.hoe ouder hij word, hoe meer moeite hij heeft met zijn verleden en familie , Hij staat nog steeds op de wachtlijst bij de psychiater, psycholoog kon hem niet helpen.
Hopelijk komt hij er uit! En hopelijk kan hij het probleem dan laten bij degene van wie het is: zijn moeder/zus. En zijn energie stoppen in iets leuks en gezelligs doen met jullie!