Ik wist niet zo goed waar ik het moest plaatsen...hier dan maar. Sorry dat het misschien een vrij lang verhaal wordt.. In mijn zwangerschap heb ik mijn beste vriendin verloren. Ze leed aan kanker en was pas 28 jaar. Samen hadden we het vaak over kindjes krijgen enzo.We kenden elkaar inmiddels al zo'n 9 jaar..2 handen op 1 buik..soulmates,iedere week zagen we elkaar..tv-schrans avondjes,leuke tripjes noem maar op. We werkten allebei in het onderwijs en dus veel met kinderen bezig. Ze had eierstokkanker..dus een van de eerste dingen die verwijderd waren was haar baarmoeder en alles eromheen. Dat was al heel zwaar natuurlijk en vooral heel dubbel toen ik het 'leuke' nieuwtje ging vertellen dat ik in verwachting was. Goed, in april is ze dus na lang vechten en talloze chemo's overleden, en ik heb me er redelijk goed doorheen geslagen. Ookal was ik 34 weken zwanger..ik heb haar kist naar het laatste plekje gereden en mijn gedichtje kunnen vordragen op haar crematie. Ook daarna is het prima gegaan en heb ik alles een plekje weten te geven. Natuurlijk wist ik al langer dat het eraan zat te komen dus we hadden nog tijd om mooie herrinneringen te maken, en zowat alles te doen en zeggen tegen elkaar wat we wilden. Toen werd de kleine geboren en was dat wel even heel zwaar..maar je bent ook druk bezig met al het nieuws en alles eromheen. Toch merk ik nu dat het me steeds zwaarder begint te vallen. De kleine man doet allemaal nieuwe dingetjes..ontwikkelt zich en ik merk op steeds meer momenten dat ik haar zou willen bellen om erover te vertellen enzo... De feestdagen komen eraan..de dagen zijn donkerder..ik weet niet waar het aan ligt maar ik begin haar echt zoooo vreselijk te missen!! Ik denk dat er vast wel veel meer meiden hier zijn die een dierbare moeten missen en moeilijke momenten hebben. Hoe slaan jullie je er doorheen?Tips?
he meid iks nap je verhaal heel goed en het is ook erg zwaar ik ben mijn opa verloren in 2006 op 2 december.. hij was pas 60 jaar ook veel te jong hoe ik ermee omga tja ik heb behoorlijk wat dagen dat ik echt.. huil en alleen maar huil verder heb ik dagen dat ik vrolijk ben ik brand een kaarsje voor hem .. dat hij er toch een beetje bij is.. helaas kan je iemand niet terug halen ik probeer gewoon aan hem te denken en weet dat hij vanaf boven meekijkt en trots is op het kindje wat 1 dezer dagen komt.. ik wens je heel veel sterkte iemand missen rond dezer dagen is heel erg .. probeer toch te genieten .. dat zou zei ook gewilt hebben .. ze zal er altijd zijn maar diep in je hart
Mijn vader is 4,5 jaar geleden overleden na een heel kort ziektebed. dit kwam er afgelopen jaar na de bevalling uit en ik heb de stap gezet om een psycholoog in te schakelen en me bezig te houden met rouwverwerking, dit heeft mij heel erg geholpen, ik was zo moe van hnet verdriet, was er hele dagen mee bezig, nu heeft het een plekje merk wel adt deze maand wat meer beladen is maar ben blij dat ik deze stap eb gezet. dit is natuurlijk voor ieder op zich wat mij verder heeft geholpen veel praten heel veel praten en ik heb inmiddels een heel boekwerk thuis en als ik wat kwijt wil schrijf ik het daarop maakt mijn hoofd leeg. sterkte en hoe je het uiteindelijk doet is aan jezelf maar stop het alsjeblieft niet weg daar krijg je later problemen mee
ik mis mijn beppe ook nog steeds.. en dat is al heel lang geleden, dus niet te vergelijken met de situatie die jij beschrijft.. Het eerste wat in mij opkwam toen ik je verdrietige (en op een gekke manier ook mooie) verhaal las is het volgende Schrijf haar brieven en bewaar die zelf. Laat het gevoel van gemis niet teveel in jezelf blijven. sterkte!!
Ik herken het ook wel een beetje.. Alhoewel het van mij een heel ander verhaal is. Maar toch ook weer niet.. Mijn beste vriendin besloot 10 jaar geleden uit het leven te stappen, nee herstel is al 12 jaar geleden haast.. Ik heb daar heel veel moeite mee gehad. Schuldgevoel enzo ook.. Maar ook met dingetjes delen.. Toen ik zwanger was, wilde ik niets liever dan haar bellen, terwijl toen zij overleed de mobieltjes pas net in opkomst waren.. Maar toch. En en bij alles. Ik had haar er zo graag bij gehad.. Mijn verdriet zakte heel langzaam weg. Maar dat heeft wel jaren geduurd. In de zomer van 2007 had ik eindelijk het gevoel dat ik het afgesloten en verwerkt had.. Achteraf bleek ik toen zwanger te zijn.. EN laat mijn zoon nou geboren zijn op dezelfde dag als zij jarig was.. Ennieweej, neem de tijd om het te verwerken. En ieder doet dat op zijn eigen manier. Als je echt denkt dat je het niet trekt, ga praten met iemand.. Wil je wel veel sterkte wensen. Knuff!!
Tips kan ik je niet echt geven...weet het zelf nl niet eens hoe ermee om te gaan. Het is gewoon zo oneerlijk! Ik heb mijn beide ouders verloren, mijn vader al 20 jaar geleden aan kanker, mijn moeder 8 weken na de geboorte van Tim dus bijna 3 jaar geleden. We hadden van het weekend het verjaardagsfeestje van Tim en al zit m'n hele huis vol met lieve mensen toch voel ik me zo leeg dan. Het zelfde met kerst en oud en nieuw...voor mij mogen die dagen geschrapt worden, ze zijn altijd toch meer beladen ondanks dat ik elke dag aan ze denk en ze ook overal wel bij zijn (geloof ik...na een reading van Peter van de Hurk...) Idd het willen bellen is zo'n rare gewaarwording vind ik, heb ook zoveel momenten dat ik in een opwelling denk oh ff bellen om te vertellen hoe Tim z'n taart vond, dat onze 2e zoon is geboren, dat we een weekje weg gaan voor het eerst met z'n 4en enz enz.....en dan die knal weer..oh nee.. Ik wil je heel veel sterkte wensen!
Die brieven is een idee...ga ik eens onthouden. Dankje voor jullie lieve reacties. Sinds ik zelf een kindje heb kan ik me trouwens eens te meer voorstellen hoe het voor de ouders van mijn vriendin moest wezen, je kind te verliezen..Pfff!! Ook voor hun is het nu een moeilijke tijd natuurlijk, hoe steun je zo'n mensen?
ik heb mijn jongste zus verloren toen ik 3 maanden zwanger was van de oudste. en ik heb het er nog steeds moeilijk mee. ik had geen betere tante voor mijn kinderen kunnen hebben dan zij. nu wordt mijn oudste eerdaags 15,mooi,goed en fantastisch. maar ook oh zo moeilijk.... ik weet nog zo goed dat ik hem na de geboorte omhoog hield,om tegen mijn zus te zeggen....dit is hem. het gaat over het algemeen heel goed,maar er zijn tijden dat het moeilijker is. en mensen moeten niet vragen naar hoe of wat er gebeurd is. als ik wat kwijt wil dan horen zij het vanzelf,maar vraag niet.. want ik barst in tranen uit,met gigantische uithalen van pijn en verdriet. ja, ik mis haar nog steeds,elke dag. ik mis haar intenser dan mijn oudste zus,op 1 of andere manier had ik vrede met haar overlijden,maar met het overlijden van mijn jongste zus niet.
Zo moet ik me lieve mama missen die 21-08-2010 helaas overleed aan een hartstilstand plotseling zonder enige rede En hier ook moeilijk dagen 5 december deden we altijd met opa en oma en nu heel anders 7 decemeber was ze jarig ze zou 49 worden!! Veel te jong ik weet niet of ik dit nu nog plekje kan geven? Ik hoop dat het wel ooit komt maar ze was zo gek op de kleinkids en dat moeten hun maar ook zij missen snap ik echt niet! Maar inderdaad brieven schrijven en die leg ik op haar graf neer. Je kunt het toch van je afschrijven.
Ik herken hier ook een heleboel in... Vorig jaar augustus ben ik mijn lieve Oma verloren, die eigenlijk meer een 2e moeder was voor mij. Op mijn huwelijk heb ik haar moeten missen, het vertellen dat we een baby kregen, vervolgens dat het een meisje is en de geboorte natuurlijk.. Ze zou het zo geweldig hebben gevonden. Mijn man is 8 februari (dit jaar) zijn vader verloren en 11 feb. teste ik positief. Ook weer zo lekker dubbel.. En precies hetzelfde verhaal. Ik vind het heel knap hoe hij zich er doorheen heeft geslagen, ik zit er nog steeds mee. Ik wist zelf niet meer zo goed wat ik nog kon doen om het te kunnen verwerken omdat ik niet op haar crematie kon zijn en ik ben niet gebeld toen ze was overleden om naar het ziekenhuis te komen, (ze dachten dat ik het niet aan kon :x) ik ben toen op advies van een goede vriendin naar 2 vrouwen geweest hier in Leiden die readings doen. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt.. Ik ben er heel sceptisch over, maar dit was zo ontzettend bijzonder, zelfs mijn man was er enorm verbaasd over! Ik wou gewoon weten of ze gelukkig was, of ze niet boos was dat ik er niet bij kon zijn, hoe het met haar ging.. Nouja goed gewoon dingen die je wilt weten. Zodra ik binnen kwam vroegen ze me of het om mijn Oma ging, later vroegen ze wie "Riet" was (dat is haar naam) en nog een heleboel andere dingen.. Zo ontzettend bizar. Maar uiteindelijk heb ik het hierdoor wel een plekje kunnen geven... Ik wens iedereen in iedergeval heel veel sterkte, niets is erger dan een geliefde moeten missen..
Wat een verdriet allemaal zeg.Verschrikelijk. Ik ben mijn vader verloren 4,5 weken na de bevalling van onze dochters.Ik ben aangeteld dankzij ivf,maar tijdens de terugplaatsing van de embryo's kreeg mijn vader(1 verdieping lager in het zelfde ziekenhuis)dat hij kanker had.Mijn bevalling heeft gelijk gelopen met zijn ziekte.Mijn zwangerschap ging spoedig vooruit,zijn ziek zijn ging snel achteruit. Onze meiden zijn geboren met 30 weken.Ze lagen te vechten in de couveuse,en mijn vader lag te vechten tegen de dood.Zo ontzettend dubbel. Op het moment dat wij hoorde dat de meiden naar huis mochten(met 4 weken en 3 dagen) had mijn vader er vrede mee,en 2 dagen later zou de euthansie plaatsvinden. De meiden zijn alweer ruim 3 jaar en mijn vader is dus ook al ruim 3 jaar dood. Nog elke dag wil ik hem even bellen,om te vertellen hoe het gaat. Wat mij heeft geholpen is idd brieven schrijven en zoveel mogelijk over hem praten tegen de kinderen. Ik heb zelfs in de mijn geheim gestaan met mijn verhaal,dat heeft me ook erg geholpen om het een plekje te geven. Succes met je verdiet.
Dat lijkt me inderdaad heel moeilijk, zeker in deze tijd van het jaar. Was zij soms degene die in Flair stukjes schreef? het verhaal komt me zo bekend voor?
Ja, dat klopt! Ik heb ook de laatste column voor haar geschreven..moet zeggen dat dat ook erg goed voelde. Verder ook veel heftige verhalen zeg...een van je ouders moeten missen lijkt me ook het ergste dat er is, heel veel sterkte voor jullie ook allemaal. Pff het valt niet mee he, ook als je je zussen moet missen.. Ze was ook echt als een zus voor me. Ik zag haar meer dan mijn eigen zussen. Ik heb wel vrede met haar dood..ze heeft zó ontzettend hard gevochten..maar ik zou zo graag nog even met haar kletsen en gek doen. Met niemand anders kon ik zo heerlijk flauwekullen als met haar. Een reading lijkt me ook inderdaad mooi...daar moet ik me eens in gaan verdiepen. Voor de grap zeiden we wel eens 'als ik naar Derek Ogilvie ga kom je wel lang gestuiterd he'!! Wie weet..
Oom en tante hebben hun 2 kinderen verloren, hoe je ze kunt steunen? Door ze niet te vergeten, zo nu en dan even langsgaan en laten merken dat ze niet alleen zijn. Begrip is eigenlijk het enige wat je kunt doen
Ik ben in juni 2007 mijn opa verloren, mijn opa was me zo'n beetje alles.. Hij is op een maandag overleden, en de week ervoor op vrijdag heeft hij een herseninfact gehad.. Ik ben dat weekend gewoon naar mijn vriend gegaan (wij woonden toen 1.5 uur van elkaar vandaag), dit had ik gedaan omdat iedereen mij vertelde dat het goed was en stabiel, er zou niks gebeuren en binnen een week zou hij gewoon weer thuis zijn, gezellig kletsend zoals altijd.. Het hele weekend eigenlijk niks gehoord van het thuisfront, wij hadden een heel druk weekend met allemaal verjaardagen e.d. Had dus mn gedachten ook even ergens anders op, want hij zou tenslotte toch weer gewoon thuiskomen en dan zou ik maandagmiddag wel naar het ziekenhuis gaan.. Maandag ochtend, kwam ik van mijn vriend af en ben ik gelijk door naar school gegaan want ik moest 1 van de laatste toetsen maken om mijn opleiding af te ronden, in de trein had ik toen nog wel even gebeld, en hoorde ik tot mijn verbazing dat mijn ouders, tantes & ooms & zusje allemaal hadden zitten waken in het ziekenhuis?!?! en er was NIEMAND die ook maar dacht om mij of mijn vriend er even over te bellen.. Ik ben toen naar een 'vriendin' gegaan en heb die alles vertelt; zegt ze tegen mij; "Nou, mijn opa ligt al 3 weken op sterven dus zo snel gaat het niet!! Je kunt best die toets maken!". Heb haar geen blik meer gegunt & nooit meer gesproken, ben naar mn lerares gegaan die alles vertelt en toen kreeg ik vrijstelling voor de toets. Ben toen gelijk naar het ziekenhuis gegaan en heb daar de rest van de middag gezeten. Toen ik even weg ging is hij overleden.. Ben toen naar huis gegaan, en heb later ALLEEN afscheid van hem genomen. Nu ik dit typ heb ik nog steeds de tranen in mn ogen staan.. Ik neem het tot op de dag van vandaag iedereen die heeft zitten waken nog steeds kwalijk dat ze mij niet even hebben gebelt.. Wat me wel erg heeft geholpen is om het allemaal van me af te schrijven.. Ook foto's kijk ik regelmatig terug, erg fijn om te zien.. Het gemis zal nooit meer weg gaan, maar het word wel minder en kan je het een plaatsje geven.. Sterkte!!
Ik heb mijn broer 3 jaar geleden verloren door zelfdoding. Het verdriet is er nog steeds, en vooral met deze dagen heftiger. Ik heb een website gemaakt voor mijn broer, daar schrijf ik geregeld mijn gevoelens op. De ene dag voel ik me erg gelukkig en blij maar de volgende dag kan ik me de hele dag down voelen. Ik merk dat ik er nog wel hulp bij nodig heb, niet van een psych maar meer door het praten met lotgenoten.
Wat erg inderdaad dat ze je niet even iets hebben laten weten..vreselijk! Foto's en film kijk ik ook nog vaker...ene kant doet het me goed..maar soms ben ik daarna juist weer heel verdrietig..
Ja.. dat heb ik ook nog wel eens! Maar ik denk dat dat altijd nog wel zal blijven, en in de loop van de jaren zal het vast wel iets minder worden. Het is idd een moeilijke periode! Sterkte!
Mijn mama is 11 jaar geleden (op 20/11) op 48 jarige leeftijd heel plotseling overleden en ik heb het er met deze dagen nog steeds moeilijk mee....Ze hield vreselijk veel van de winter en de gezelligheid van de donkere dagen en de feestdagen die eraan komen. En ieder jaar, als ik de kerstboom optuig en de kerstballen erin hang die we vroeger thuis samen in de boom hingen, ieder jaar weer moet ik huilen en mis ik haar enorm. Ik heb ook al elf jaar een kerstbal in de boom met een briefje erin waarin ik haar schrijf dat ik haar mis.... En zeker nu, nu we bezig zijn voor een kindje en dat niet wil lukken en we net alle tests achter de rug hebben zou ik haar zo graag willen bellen en vertellen dat alles goed was en we in principe kans maken om zwanger te worden... Ik kan je geen tips geven, ik worstel er zelf nog steeds mee. Ik weet alleen dat ze altijd bij me is, waar ik ook ga en iedere avond brandt er een kaarsje naast haar foto.