voel me alleen?

Ja, ik herken 't...

Ik heb 'n tijd geen contact gehad met m'n vader en stiefmoeder (gelukkig is dat hersteld) en tegenwoordig zien we m'n schoonouders niet en m'n stiefkinderen niet. Als je altijd die familie wel gehad hebt, is dat best ineens een gat.

Door vaak te verhuizen en teleurgesteld geraakt te zijn in vrienden (als je ziek wordt kom je er idd achter wie je vrienden zijn, heb ik ontdekt), ben ik ook niet echt heel makkelijk in 't maken van nieuwe...

Toch heb ik ondertussen een leuk aantal sociale contacten, vooral omdat m'n dochter naar de basisschool gaat en ik na drie jaar toch aardig wat mensen, vooral mede-moeders natuurlijk, ken. Het gaat eigenlijk toch wel weer vanzelf... Ook heb ik via internet een aantal lieve meiden ontmoet, waar ik regelmatig contact mee heb. Niet dat we bij elkaar op de koffie gaan of zo (daarvoor wonen we te ver uit elkaar), maar dat hoeft ook niet, zo lang je er maar voor elkaar bent...

Dochterlief heeft er niet zoveel last van. Ze speelt graag bij vriendjes en vriendinnetjes en is van nature erg sociaal, waardoor ze makkelijk contact maakt.

Maar wat dat betreft gaat 't ook om de kwaliteit en niet om de kwantiteit.. In de tijd dat m'n dochter kleiner was waren er misschien zo'n twee kindjes waar ze mee speelde en dat was genoeg. Ze genoot ervan, maar als ze er niet waren vond ze 't ook best. Het echte spelen begon pas toen ze richting basisschool ging... En ook qua volwassenen heeft ze weinig, maar zeer stabiele factoren in haar omgeving, die ik belangrijker acht dan mensen die dan komen en dan weer gaan...

Maar ik herken je gevoel in elk geval. Het is niet prettig om je zo alleen te voelen en dat kan je, zeker nu, heel erg verdrietig maken. Ik hoop dan ook dat je een beetje wat aan m'n verhaal hebt, want als 't bij deze sociale kluns goed kan komen........

 

ik denk dat je je zelfs met veel mensen om je heen nog heel alleen kan voelen.

Maar dat komt vanzelf weer goed. Maar ik denk dat je eerst moet accepteren dat het nu zo is. Je dochter heeft geen enorme familie nodig, maar een warme stevige liefdevolle basis, en dat ben jij. Mijn kinderen hebben familie die ze bijna nooit zien, maar wel omas en trantes die gewoon vrienden zijn, en zo zijn gegroeit. Die zijn belangrijker voor ze, al zijn ze geen familie. ik heb ook een vriendin met een dochtertje wat meer en meer bij mijn gezin gaat horen. zelfs de meisjes zien haar als meer dan vriendinnetje, en als mijn moeder iets maakt voor haar kleinkinderen valt zei er eigenlijk heel automatisch ook onder.

Je zit niet te wachten op familie waar je niet jezelf kan zijn of geaccepteerd word. of mensen die je veroordelen om hoe je bent. En vertrouwen opbouwen, dat is moeilijk en gaat gewoon lang duren. Dat komt stapje voor stapje. Je kan kijken of je mee dingen kan oppakken buiten huis met je dochter. Dan krijg je vanzelf wat meer contacten. En een heleboel daarvan vallen weer af hoor, maar af en toe zit er een juweeltje tussen.

En je bent niet alleen. Er zijn echt vrienden. Goede. Jullie hebben elkaar alleen nog niet gevonden. Knuf

 

Ik herken het ook. Mijn vader heeft in een tehuis gezeten, mn moeder is het zwarte schaap van n familie die deels uit elkaar gevallen is na de dood van opa (oma was toen al 20 jaar dood).
En ik ben met mn ex veel verhuist dus veel vriendien verloren. Daarna 5 jaar depressie en heb er nu vrij weinig nog. Zoals Mijkeltje zegt, als je ziek word leer je je vrienden kennen.
Heb sinds n maand n vroegere vriendin laten gaan die wel elke keer per email contact legde maar geen tijd had zelfs niet om even 30 mins online te kletsen. Als we mailden dan stuurde ik n halve A4 en kreeg 5 regeltjes terug van haar. Deze meid was eens de 2e moeder van mn kinderen en we waren erg veel bij elkaar. Zij bleef weekenden bij mij slapen etc.
Maar heb al n aantal jaar t idee dat ik aan t lijntje gehouden word. Toen ik depressief was de kracht niet op het aan te kaarten of te laten eindigen. En op n gegeve moment woorden gekregen (ze kon niet net zoals n aantal andere vrienden, op de 1e verjaardag van mn dochtertje komen. En toen ik aangaf dat ik er van baalde dat mn vriendinnen niet kwamen nam ze dat op als n aanval terwijl ik alleen mn hart wilde luchten bij de enige die voor mijn idee n goede rede had niet te komen want ze was zelf jarig dat weekend) Toen heeft ze me n maand niet terug gemailt en dat gaf zo'n rust. Eindelijk weten wat ze nou wilde.
Dus heb nadat ze toch weer mailde de boot afgehouden.
Ook mn man heeft weinig vrienden door dat hij vroegah veel geld verdiende en ze hielp (was als enige vrijgezel) als er wat moest gebeuren, verhuizen, klussen in huis. En toen er minder geld was en hij zelf wat nodig had (wij gingen samen wonen) was er ineens niemand die even kon helpen! En heb ze ook nooit gezien want ze hadden geen tijd om langs te komen en als hij niet belde dan hoorde je hun ook niet.
Dus heeft hij ook n punt achter gezet. Nog 1 vriend er van over gehouden en ik ben nu bevriend met zijn vriendin.

Ik ben online gaan kijken naar sites waar je vriendinnen kan zoeken. Dus soort relatie sites maar dan ipv n man n vrouw voor n leuk contact of vriendschap. Daar heb ik 2 meiden gevonden (of beter de een mij ik de ander) die ik nu regelmatig zie. En via een chat over baardagamen ben ik blijven plakken op de msn van n meid die ik pas 1x in t eggie gezien heb (3 jaar geleden toen haar eerste geboren was) Maar we kletsen elkaar op msn de oren van de kop. ZEKER nu ze op springen staat van haar 2e dochtertje
En ze moet opschieten want ik wil deze vakantie weer langs komen om dr 2e te zien
Ik ga tegenwoordig idd ook voor kwaliteit ipv kwantiteit. Mensen die zelf niks toevoegen aan n vriendschap en waar ik steeds achter heen moet die zijn mn tijd en energie niet waard. Daar heb IK het tegenwoordig te druk voor met mn gezinnetje enzo

Maarja dat betekent ook dat rond de kerst ik idd ook min of meer alleen met mn gezinnetje ben. En soms mis ik dat wel eens als ik van anderen lees dat ze allerlei feestjes hebben enzo. Outfits nodig hebben voor kerst. Tja om met zn 4e hier te scrabbelen of n filmpie te kijken na het gourmetten hoef ik geen mooie jurk aan.
Mn moeder woont ver weg, mn schoonouders zitten in Spanje zoals elk jaar. Dus...tja.
Het steekt me t meest met mn middelste zn verjaardag (24-12) want dan komt er dus alleen maar mn schoonzus en haar man. Ja ok mn moeder komt na de kerst n 4tal dagen. Maar verder...
Misschien nodig ik mn nieuwe vriendin maar uit. Die heeft zelf 4 kinderen dus dan heb je instant volle bak

Edit: Guppienl heeft gelijk! (las het pas na mijn a4tje geplaatst te hebben

 

Ik wilde eigenlijk typen dat je dochter niet meer nodig heeft dan een goede veilige basis

maar de dames voor mij hebben dat al in heeeel veel woorden gedaan

Goede vrienden kom je maar zelden tegen.
Ik heb er in mijn leven maar een paar en 1 al zelfs 35 jaar
We zien elkaar maar zelden, want we bellen vaker, maar ik weet zeker als ik in mijn leven verdriet zal krijgen zij degene zal zijn die ik op zal zoeken

 

Ik herken het ook wel, maar eigenlijk is dat voor mij meer een keuze. Ik heb geen zin in mensen om me heen die dan weer teleurstellen. Ken genoeg mensen voor een gewone babbel hoor, maar ik laat niet snel iemand dichtbij komen.
Voor mijn dochter vraag ik me ook wel eens eens af of ik niet meer mensen (kinderen) om me heen moet hebben, maar wat is dan de standaard?
Ben geen kluizenaar hoor, maar sinds we onze dochter hebben wil ik nog wel eens twijfelen...

 

Ik denk dat je moet doen waar je je goed bij voelt en wat ik al schreef: als ze eenmaal naar de basisschool gaan komen de speelafspraken vanzelf en gaan ze hun eigen sociale contacten opdoen en hun vaardigheden daarin oefenen. 't Is daar dan ook nog vroeg genoeg voor, denk ik...

 

Ja, heel herkenbaar. Mijn moeder is niet welkom bij haar familie dus er bleef "weinig" over. En mijn ouders onderling waren ook niet echt stabiel, dus dan is het helemaal karig. Maar niet getreurd, hoor, je kan je dochtertje onwijs veel meegeven. Juist omdat je je inleeft in haar en omdat je probeert er een mooie kerst van te maken... dat maakt zoveel goed!
Die familiebanden zijn niet goed, dus daar zou ze vooral schade aan houden.. en familie is ook niet alles, toch? Je hebt drie goede vriendinnen... dat is eigenlijk best veel. Veel mensen hebben veel vriendschappen die eigenlijk niet zoveel voorstellen.... drie goede vrienden is heel bijzonder. Maar als je zelf eenzaam bent en je wil meer mensen zoeken, ga er dan voor!

Ik ben een paar jaar geleden bijna al mijn "vriendinnen" door een ruzie kwijtgeraakt (was één vriendengroep). Ik dacht dat het aan mij lag, dat ik gewoon een stom mens was, en in die groep was ik dat ook.
Het was tijdelijk een zwart gat, maar het gaf me ook tijd en ruimte om te bedenken wat ik wel écht leuk vond (dat met die vriendinnen liep al jaren niet lekker). Ik ben gaan dansen en ineens vielen alle puzzelstukjes in elkaar. Ik leerde mensen met dezelfde interesse kennen en kreeg een geweldige groep vrienden om me heen die me door dik en dun gesteund hebben. Het klinkt als een sprookje, maar het werkte echt. Dus, mijn advies, zoek iets waar je echt in geinteresseerd bent en waar je nieuwe mensen ontmoet. Doordat je samen je hobby uitoefent heb je al een gemeenschappelijke basis en kom je mensen tegen die potentiele vrienden zouden kunnen worden. Ik gun het je zo om dat ook te ervaren, want het is kl*te om je zo eenzaam te voelen!