Hoe omgaan met verlatingsangst?

Als ik even snel iets van boven moet halen blijft mijn zoontje beneden maar als ik de was doe neem ik hem mee. Anders krijst hij idd ook alles bij elkaar.
Soms laat ik hem gewoon huilen of hem later op te pakken.
Doe het dus niet meteen bij de eerste tranen.

We oefenen ook wel eens.
Dan doe ik hem bv eerst in de auto en geef hem een boekje oid. En ga dan de wagen halen. Laat dan de kofferbek open. Hij weet dat ik terug kom omdat we weg gaan. Als we thuis komen doen we vaak hetzelfde. Eerst wagen eruit, koffer open laten staan en achterdeur.
Dan pas haal ik hem eruit. Dit gaat steeds beter.

Succes

 

Het is misschien een sprongetje? Ik zou haar zoveel mogelijk betrekken bij wat je doet. Dus lekker meenemen en met de was laten klooien. In de keuken rommelen met plastic of houten keukendingen. Etc. En haar steeds een beetje helpen in haar spel, maar ook af en toe gewoon stil bij haar gaan zitten en kijken wat ze dan uit zichzelf gaat doen.

 

Ja hier ook. Hij hangt de hele dag aan mijn benen en wil de hele tijd op schoot. Als ie lekker aan het spelen is, vergeet ie me, maar zodra ik in het zicht kom, wil hij opgepakt worden. Praat tegen haar als ze je niet ziet en zeg wat je gaat doen. Gek genoeg heeft hij er in bed geen last van. Succes!

 

Herkenbaar...
Onze zoon kan het ook niet waarderen als ik de kamer uitloop.
Ik probeer wel een beetje onderscheid te maken tussen verlatingsangst en 'gemak'.
Onze zoon is pas ziek geweest en dan sjouw je toch wat meer rond met je kindje. Ik merk dat hij dat wel gemakkelijk vindt. Hij kruipt altijd achter mij aan de keuken in, maar als ik dan van de keuken naar de woonkamer loop (3 meter) gaat hij op de grond liggen brullen. Dit is geen verlatingsangst, maar hij wil dat ik hem meeneem. Ook wil hij vaak opgepakt worden, zodat hij kan wijzen waar hij naar toe wil en dan moet ik daar maar naar toe lopen met hem . Dat doe ik dus niet, en dan wordt hij wel eens driftig.
Maar hij vindt het wel eng als ik (langer) niet in beeld ben, dus vaak neem ik hem mee naar boven als ik daar wat ga doen. Als ik even gauw wat moet pakken blijft hij beneden, maar praat ik zoveel mogelijk tegen hem zodat hij me wel hoort. Ondanks dat blijft hij wel jammeren tot hij me weer ziet. En we spelen veel verstoppertje/kiekeboe, maar ook nog met weinig effect...

 

Toevallig heb ik hier gisteren over gelezen in het boek Baby van Desmond Morris. Bij verlatingsangst is het van belang dat je naar je baby toe gaat zodra zij huilt. Houd haar ook lekker veel bij je, tegen je aan. Ik zou haar dus niet laten huilen want dan wordt de verlatingsangst alleen maar groter. Koop een draagzak en houd haar bij je als je naar boven gaat.