Geen geheim meer, allang niet... Mijn psychologe denkt dat mijn paniekaanvallen veroorzaakt worden mede door het overlijden van mijn zoontje en de periode daarna. Ze vond het ook vreemd dat het destijds niet is aangepakt door mijn toenmalige psycholoog, die pakte dus allereerst de paniekklachten aan. Dan was het volgens haar nogal wiedes dat ik er nu weer mee zit. Paniekklachten oplossen werkt dan ook maar tijdelijk. Nu gaan we dus voordat we beginnen aan het behandelplan, kijken hoe ik dit een beetje kan verwerken... Vooral omdat ik me destijds vooral emotioneel afsloot. Dat merk ik nu vooral als ik met iemand over hem probeer te praten. Dan klap ik bijna dicht. Uit angst dat ze me een aansteller vinden of wat dan ook. Van die onrustigheid raak ik dan ook sneller in paniek. Maar hoe gaat dit ''verwerken'' in zijn werk? Hoe gaat ze dit met mij aanpakken? Ik moet volgende week het hele ''verhaal'' gaan vertellen van het begin tot het einde. Kijk er al onwijs tegen op. Lijkt me vreselijk als ik in huilen uitbarst of nog erger... een paniekaanval krijg.
Ik heb er geen ervaring mee, maar wil je wel veel sterkte wensen. En meid, het maakt toch helemaal niet uit dat je het moeilijk hebt om het verhaal te vertellen! Het is niet niets wat je overkomen is! Veel liefs Vief
Mijn ervaring is dat alle gevoelens in alle hevigheid tevoorschijn kunnen komen als je een heftige gebeurtenis gaat verwerken. Dit is niet leuk, kan heel pijnlijk zijn maar is uiteindelijk wel nodig om er sterker uit te komen. Ik geloof er echt in dat je vroeg of laat traumatische gebeurtenissen moet verwerken en hoe langer je dat wegstopt, hoe moeilijker het wordt. Ik ben natuurlijk geen psych en dit is slechts mijn eigen ervaring. Ik wens je heel veel succes en sterkte! Dat het moeilijk voor je is en je emotioneel gaat reageren is echt niks om je voor te schamen want wat jij hebt mee moeten maken is de nachtmerrie van elke moeder en ik weet wel bijna zeker dat mensen je echt geen aansteller vinden als je over hem praat!
Heel herkenbaar.... Maar echt, praat, huil, schreeuw bij die persoon. Zij zijn er voor om je te helpen. Jij moet aangegeven wat je wilt, en als je niet het hele verhaal wil vertellen, moeten zij dat respecteren. Dat moet je doen, wanneer jij denkt er aan toe te zijn. (Zo ging het bij mij in elk geval wel) Zeker wanneer je naar een psych gaat, moet je proberen alles wat voor jou belangrijk is te bespreken. En wat zij er van vinden? Das niet belangrijk, zij krijgen ervoor betaald. Ik was vooral bang om mensen te schokkeren. Dat zij zouden schrikken of verdrietig worden. Maar ik had/heb het nodig om hem "levend" te houden. Ik ben inmiddels een heeeeele tijd verder en nu krijgt het pas een beetje meer mezelf te zijn. Ik hoop dat je er wat mee kan meis.... maar makkelijk zal het nooit worden
Sta jezelf toe om te huilen en te schreeuwen, daar heb je alle recht toe en is heel begrijpelijk. Ikzelf heb ook behoorlijk lopen huilen bij de psych. In het begin naar, maar het lucht ook zo op. Ik ging er altijd weg alsof ik 10 kilo minder ballast met me mee droeg.
Nee ze waarschuwde mij inderdaad al voor het feit dat de emoties die erbij komen kijken niet makkelijk gaan zijn. Ik kan dus makkelijk in paniek raken, omdat dit dus is hoe mijn lichaam er mee heeft om leren gaan de afgelopen tijd. Het is trouwens niet zozeer D.jaysen waar ik gestrest van raak, maar meer de situaties eromheen, de bevalling(spoedks), de NICU, zijn overlijden, uitvaart e.d. Het tussen hoop en vrees leven. Dat soort dingen. Technisch gezien is het ook niet vreemd, binnen een week tijd stond mijn leven als 21 jarige compleet op zijn kop. Ik was zelf flink ziek (HELLP), maar dat had ik op dat moment nog niet eens door. Mijn zoontje lag heel slecht (dat wou ik niet doorhebben). Ik zag alleen zijn vooruitgang. Traumatisch dus ja! Maar geen PTTS, maar ''gewoon'' een slechte verwerking destijds.
En juist als je je ertegen verzet, komt de paniekaanval. Probeer niet langer te vechten tegen je gevoel, maar het er te laten zijn, met alle emoties die er bij horen.
Precies, zo ervaar ik het ook. Laat je gevoelens toe, ze zijn er om je te helpen en kijken echt nergens raar van op.
Oh meis, we hebben het er al wel eens in het HELLP topic over gehad, maar dit duurt gewoon heel erg lang en het is goed dat je nu eens over alles gaat praten. Ik kan, 12 jaar nadat mijn nichtje op de NICU heeft gelegen en daar is overleden, nog steeds helemaal in tranen uitbarsten als ik van die piepjes hoor. De hoop, de vrees, de onzekerheid. Met mijn dochtertje kwam dat allemaal weer terug, ondanks dat zij lang zo slecht niet lag en met 6 of 7 weken het zkh al weer uit mocht. Maar leren om erover te praten, erover te blijven praten en te beseffen dat je je mag uiten, en dat je er altijd verdrietig om mag blijven, dat is enorm belangrijk. En vergeet niet dat je ook enorm verdrietig mag zijn om wat jij destijds hebt doorgemaakt met je HELLP!
Jeetje meid! Praten praten praten, huilen, alles kan en mag. Laat je gaan en wees niet bang, die mensen zijn er om.je te helpen. Zelf ook bij een psych gelopen, mede door periode neonatologie te verwerken. Heel veel sterkte en succes
Vond het een naar stukje om te lezen dat je er niet over praat omdat je bang bent dat mensen je een aansteller vinden. Meid je bent je kindje verloren, denk alsjeblieft nooit dat je een aansteller bent als je het erover hebt. Heel veel sterkte met je afspraak!
Heel veel sterkte met alles. En je mag er over praten, het is niet zomaar iets wat je mee gemaakt hebt. MB2005.
Wat moedig dat je deze stap gaat nemen! Erover praten kan je alleen maar helpen. Wees niet bang, het is afschuwelijk wat je hebt meegemaakt en de nachtmerrie van elke ouder! Daarover praten mag,nee moet, als het jou (lichamelijk en psychisch) al zolang blijft achtervolgen.
Dit is overigens meer met gesprekken met "outsiders" hoor! Gelukkig heb ik wel een fijne hechte familie waar ik het er wel mee over kan hebben. Alleen praat ik dan nog meer over mijn zoontje zelf in plaats van de angst e.d. eromheen.
Wat heftig! Ik herken een gedeelte van je verhaal in dat van mij. Ik ben ook in behandeling geweest bij een psycholoog ivm depressie en paniekaanvallen. In de behandeling die ik heb gehad vroeg de psychologe me om mijn 'verhaal' op papier te zetten. Toen ze het las, zei ze dat het niet niks was wat ik had meegemaakt. Voor mij was dit de eerste stap, zelf wuifde ik de gebeurtenissen weg en zei dat het niet zo heftig was. Toen ik dit allemaal accepteerde en eraan wilde werken om het echt goed te kunnen verwerken allemaal, kreeg ik tips die ik kon gebruiken tijdens een paniekaanval. Normaal gesproken stelde ik me niet emotioneel op, maar liet de emoties voor mezelf. Toen ik alles 'liet gaan', accepteerde en me kwetsbaarder opstelde en mijn gevoelens goed uitte, ging het stappen vooruit. De behandeling heeft mij erg geholpen. Succes!
Oh wat erg dat je je een aansteller vind.. hoe kan je dat nou vinden? Je bent je kostbaarste bezit verloren. Natuurlijk ben je geen aansteller!!! Verder kan ik geen tips geven. Moet zelf ook na de psych. Voor angst paniek aanvallen na infarct (was 22 dus heftig, alles weggestopt en gedaan of alles goed gingm. Nu durf ik niks meer alleen, bang voir 100000 dingen etc.) Maar blijf uitstellen, ziekmelden etc . Ik durf niet. Erg he? Veel succes, sterkte & een knuffel!!
Hoezo erg? Je kan er niks aan doen! Tsja, het is eerder het stukje emotie wat er bij komt kijken waardoor ik bang ben dat ik andere mensen ''opgelaten'' laat voelen of inderdaad dat ik het gevoel opwek dat ik dan aandacht wil ofzo. Stom misschien, maar dat is dus de reden dat ik tegen mensen buiten mijn familie om niet erover praat of wil praten.
Neem zakdoekjes mee want de kans dat je gaat huilen is heel groot. Dat je in paniek raakt misschien ook wel. Houd er ook rekening mee dat je misschien thuis ook nog even een terugval kan krijgen. Dat gebeurt ook vaak. Maar die zijn er ook om een reden. Dat hoort bij de verwerking. Het is juist goed om erover te praten en schreeuwen, je moet het kwijt! Niet (meer) opkroppen ed. Het kan idd schelen dat je je kilo's lichter voelt. Succes!
Wees niet bang om te moeten huilen of dat je paniek krijgt.Ik heb heel veel meegemaakt in mijn leven en loop nu bij een psycholoog.Ik heb daar gesprekken en EMDR terapie.Ook EMDR haalt traumatische gebeurtenissen terug...je beleeft ze opnieuw en ik heb zo ontzettend gehuild.Een goede psycholoog weet tot hoever hij/zij gaan kan met jou op zo,n moment.Ben je teveel in paniek dan zullen ze stoppen en later opnieuw proberen.Ik ben heel blij met deze therapie want ik ben er echt een stuk beter van geworden.Ben overigens nog lang niet klaar. Zoals hier al eerder gezegd werd: laat je angst voor paniek los.Komt er paniek....dan komt er paniek.Moet je heel erg huilen....dan moet je heel erg huilen.Laat je gewoon gaan....het lucht zo op! Belangrijk is wel dat je een goede klik met je psycholoog hebt. Heel veel sterkte ermee!