Ik weet niet zo goed hoe ik het beste kan beginnen... Ik ben 27, gelukkig met mijn man en we hebben een meisje van een jaar. We hebben het goed samen. Het gaat over mij en mijn ouders.... Zoals iedereen, hebben ook mijn ouders een eigen mening, helemaal prima. Maar het probleem is dat hoe de mening van mijn ouders is, zo is het ook! Hoe ik de dingen op mijn manier doe, dat is dan vaak niet goed en dat laten ze dan duidelijk merken ook, vooral mijn vader. Met als gevolg dat hij dan niet normaal tegen ons doet, hij niks vraagt, kortaf gaat reageren ed. Dit soort dingen zijn al zo vaak voorgekomen in mijn leven dat ik er enorm onzeker door geworden ben, met als gevolg dat ik erg bang ben om dingen niet goed te doen, te falen, ik niet gemakkelijk een eigen mening heb en deze al vaak helemaal niet durf te uitten, bang dat anderen mij niet leuk vinden, ik het moeilijk vind om vriendschappen te hebben omdat ik zoiets heb van ik doe er toch niet toe en ik doe het toch allemaal niet goed. Praten heeft geen zin, want er komt alleen maar ruzie van. En het ligt dan toch allemaal aan mij. Afgelopen week is er ook weer iets voorgevallen en ik ben er zo langzamerhand een beetje klaar mee. Ik voel me er niet goed van, huilerig, verdrietig en het maalt allemaal maar door in mijn hoofd. Ik vind het moeilijk om het van me af te zetten en te genieten van mijn eigen dingen, mijn eigen leven en gezin. Heeft iemand de tip voor mij om me beter te laten voelen en hiermee om te gaan? Ik voel me gewoon een loser omdat ik het niet van mij af kan zetten en alles er onder leidt.
Jeetje ik snap hoe je je voelt! Ik ken het wel een beetje.. ik zeg nu gewoon ja wat jij wil of ja en amen en doe het toch op mijn manier.. gewoon om ruzies of discussies uit de weg te gaan.... je leeft niet voor je ouders maar voor jezelf.. misschien ja van je af proberen te zetten (is moeilijk) maar meer kan ik er ook niet van maken... Sterkte
Ik herken het. De tip is niets meer verwachten en het laten voor wat het is. Als ze erover beginnen, schouders ophalen en een ander onderwerp aansnijden. Ze moeten wennen dat je volwassen bent. Succes met dit proces. Want het duurt een tijdje.
ik denk dat jij de ouders hebt die t halve forum als schoonouders heeft... maar idd zoals anderen ook al zeggen beetje uit de weg gaan en ja en amen zeggen. en misschien niet te veel dingen met je ouders delen waar je al van weet dat je een raar antwoord krijgt van ze... maar lastige situatie hoor!
Wil diegene met de gouden tip het mij ook even vertellen, heb om deze reden al een aantal jaar geen contact meer met mijn ouders... Bevalt prima zo!
Ik heb mijn moeder juist bewust op een bepaalde afstand nu. Na jaren lang kwetsen en mij tussen iedereen in zetten en mijn ouderschap te bekritiseren, was Ik het meer dan beu. We zien elkaar wanneer nodig of wanneer er werkelijk behoefte is en voor de rest vind ik het wel prima. Ze begrijpt nu heel goed dat ik een volwasse vrouw met eigen leven en gezin ben en dat zij mijn keuzes dient te respecteren, ookal is ze het er niet mee eens. Geeft mij rust in ieder geval. Egoïstisch worden dus eigenlijk een beetje
Ik herken quasi mijn ouders en dan vooral mijn moeder. Die wil ook dat ik heel mijn leven inricht op de manier dat zij doet. Dat ik kuis als haar, mijn huishouden doe als haar, de producten koop in de supermarkt die zij koopt, exact haar richtlijnen volgt, ... en als ik daarvan afwijk en haar dat vertel dan is 't ruzie. Bij mij heeft 30 km afstand en niet te vaak bellen en als ik langsga niet te lang blijven geholpen. Ze heeft nog altijd haar mening, ik doe nog altijd alles verkeerd, maar ze hoort gewoon niet alles meer. Ik vind het af en toe wel jammer, want met mijn zus heeft ze een andere band. Maar tja, die doet dan ook alles "perfect" en ongeveer op haar manier. Mijn schoonmoeder heeft dan weer echt een houding van "doe je zin, het is jullie leven". Af en toe snak ik er echt wel naar dat mijn moeder die houding ook es wat meer zou hebben. Niet dat ik echt altijd schitterend overeen kom met mijn SM, maar op dat vlak laat ze ons volledig met rust. Het heeft ook wel voordelen, hoor ... Mijn zus en mijn moeder zijn goed in bakken en koken ... Ik kan het niet en doe het niet op hun manier. Dus bereiden zij het hele kerstmaal en breng ik een fles wijn mee . En moet ik voor de rest enkel mijn voeten onder tafel zetten . Ik heb wel ooit voor hen gekookt (op zich kook ik graag als ik daar tijd voor heb en krijg en het op mijn manier mag doen), maar dat was nooit goed genoeg naar hun normen. Of dan wilden ze er ineens last minute toch een sla bij, of dit of dat, ... en dan snappen ze niet dat ik hen viesgezind en vooral gestresseerd (want het kan ook nooit snel genoeg gaan) de keuken uitstuur.
Gisteren aan telefoon overigens weer ambras gehad. Ik moest zelf immers maar "ruiken" om hoe laat ik bij hen ben morgen bij Kerstavond. Als ik dan zelf een uur voorstel, is dat weer niet exact het uur dat zij in gedachten had. Of ik zeg dat ik al 3 dagen rugpijn heb - als ze vraagt hoe het hier gaat - en krijg gelijk te horen dat ik het maar moet aanpakken op hun manier (gelijk naar de dokter hollen en naar de kinesist). Nou, geen zin in tijdens de feestdagen ... De rugpijn zal wel weer slijten immers. (Overigens heb ik die rugpijn geërfd van mijn ouders, ze hebben allebei een slechte rug.) En zo continu en quasi elke telefoon en elke keer ik langs ga van die kleinere dingen die op de duur zich ophopen. Waarna ik weer een weekje "telefoonstilte" in las omdat ik het echt wel beu ben. Als 't belangrijk is moeten ze zelf maar bellen dan (ik bel gemiddeld 2 keer per week - als ik minder bel krijg ik dat ook weer te horen dat ik "duidelijk geen interesse heb in hen" - mijn zus belt zowat elke dag).
Ten eerste je bent absoluut geen loser!!! Het is erg vervelend dat je ouders hun mening zo opdringen aan jou en jou ook erg onzeker maken door hun mening. Maar het is jou gezin, je bent wie je nu bent. En als jij en je man, en je kinderen tevreden zijn, wie zijn hun om daar iets over te zeggen. Het is moeilijk en het zal altijd moeilijk zijn, maar met kleine stapjes kom je een heel eind. Door te proberen het van je af te zetten. Ene oor erin andere oor eruit. Mijn moeder en ik wonen nu 190km van elkaar, en ik vind het heerlijk. Het kost voor mij teveel energie om mijj eigen mening te delen met mijn moeder want dat word gewoon ruzie. Mijn zussen kunnen dat wel, ik absoluut niet, ik word onzeker en verdrietig daarvan, terwijl ik nu iemand ben wie ik wil zijn. Ik kies er niet meer voor om die strijd aan te gaan met mijn moeder, want ze zal op dat punt gewoon niet veranderen.
Wat fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Ik ga nu iig eerst wat afstand nemen, want ik kan even niet meer. Ik kan het niet meer opbrengen om maar leuk te doen en te doen alsof er niks is. Alles leidt eronder op het moment. Gelukkig woon ik ook niet super dichtbij, maar ze passen wel eens per week op. Ook dit ga ik maar eens even op een lager pitje zetten...