Gisteren was een dag om nooit meer te vergeten. Zoals sommigen hier wel weten heb ik adhd en mijn zoon van 6 heeft adhd-odd. Mijn zoon van 9 een voorlopige diagnose odd. (ze wilden de diagnose nog niet definitief stellen maar wordt in de toekomst nogmaals onderzocht) Gisteren was de 2e dag dat ik weer met mijn medicijnen ben begonnen en had ik 's middags een afspraak voor mijn zoon van 6, omdat ook hij medicijnen gaat krijgen. In Januari gaat hij hiermee starten. Ik vind dit erg moeilijk maar ik heb toch de beslissing genomen om hem medicijnen te geven. Aangezien ik zelf het leven met medicijnen een stuk makkelijker vind, wil ik kijken of dat voor hem ook zo zal zijn. Indrukwekkend voor ons beide dus. 's Avonds een beetje onder spitsuur, zijn de jongens zich aan het klaarmaken voor bed. Ik loop met de baby op mijn arm en probeer ondertussen met 1 hand alvast wat orde in de chaos te brengen... Gaat de bel. Mijn vader staat voor de deur, of hij even met mij kan praten. Natuurlijk kan dat, terwijl ik voor hem uit loop naar de woonkamer, schieten mij allerlei gedachtes door het hoofd. Is er iets gebeurd, is er iemand dood? Hij komt natuurlijk niet zomaar! Lang hoef ik niet te gissen, het hoge woord komt er direct uit, Wij zijn niet welkom met de kerst.. Normaal gaan we ieder jaar 1 van de kerstdagen naar hem toe en eten daar dan uitgebreid. Ook mijn zussen en broer en hun 'aanhang' zijn er dan. Dit jaar is hij niet in zijn eigen huis maar in het huis van zijn vriendin. Iedereen is 2e kerstdag uitgenodigt, van zijn kant en van haar kant. Maar wij mogen dus niet komen, wij passen niet in het plaatje. Wij zijn nog nooit daar geweest, kennen haar kant van de familie niet. Dus nieuwe omgeving, nieuwe mensen en drukte. Dat is ook moeilijk voor een adhd-er, dat geef ik gelijk toe. En wat betreft mijn zoons kan ik niks garanderen qua gedrag. Dus ik kan mij wel iets voorstellen bij zijn gedachtengang maar het doet zo zeer! Adhd word je mee geboren, het is mijn handicap. Ik kan daarmee leven, het is nou eenmaal zo. Maar dat we hier op worden afgewezen, maakt het wel een stuk moeilijker. Ik heb al heel wat tranen gelaten sinds gisteravond, zelfs voor de familie horen wij er niet bij. Fijne kerstdagen.. geldt dit jaar niet voor mij.
heb er zelf de tranen van in mijn ogen gekregen en woorden ontbreken even op dit moment maar wil je even een dikke knuffel geven!
Wat ontzettend gemeen!!! Wat heb je tegen hem gezegd als reactie? Jeetje, volgens mij zou ik hem echt niet meer willen zien...
Nou ja zeg. Ik kan me voorstellen dat je erg verdrietig bent. Dat zou ik dan ook heel duidelijk maken naar je vader. Sterkte, ik hoop dat jullie er samen met je kindjes toch nog een mooie kersrt van kunnen maken.
Jeetje meid,wat erg! Ik wil jouw vader niet veroordelen maar ik vind het persoonlijk erg gemeen dat hij zijn eigen dochter en kleinkinderen er niet bij wil hebben met de kerst. Hij schaamt zich toch zeker niet voor jullie?? Heb je een goede band met je vader?
Hij had ook de moeite kunnen nemen, jullie bijvoorbeeld vandaag daar uit te nodigen, zodat jullie alle de nieuwe omgeving alvast kennen. Bleegh, word helemaal naar van dit verhaal!
Oh wat erg zeg! Ik vind dit echt héél slecht van je vader, hoe kun je je eigen kind zo buitenspel zetten? En niet te vergeten zijn kleinkinderen? Jemig... ik lees dit en maak me er gewoon kwaad om. Hij had toch ook gewoon even met jou kunnen overleggen en z'n zorgen kunnen delen zónder gelijk te melden dat je niet welkom bent? Dat is wel een uiterste hoor! Sterkte meid, heb je nog wel andere leuke familie of vrienden waar je met kerst naar toe gaat?
Och meis, wat zul je je verdrietig voelen... Hele dikke kerstknuffel van ons! En misschien zijn mensen die zo met je " handicap" en dat van je zoontjes omgaan zijn het niet waard om met kerst bij te zijn! ALs ze jullie niet accepteren zoals jullie zijn! Probeer er samen met je gezin onvergetelijke dagen van te maken! Haal wat lekkers in huis, leuke dingen doen met de kinderen (sleeen of een lekkere wandeling in het bos maken!) Maar natuurlijk kan ik me voorstellen dat het geen fijn gevoel geeft... Dikke knuf voor jullie
Poeh hee.. dat vind ik wel erg lullig zeg.. ik weet echt even niks te zeggen.. ja sterkte en een dikke knuffel voor jullie!
Ja idd, stel dan iets anders voor als je bang bent dat het te druk wordt, maar dit? Bah... wat erg :x
He bah wat verschrikkelijk voor jullie zeg... Ik vind het echt schandalig van je vader dat zijn dochter en kleinkinderen zo behandeld.... Hele dikke knuff van ons!
ik sluit me aan bij ontzettendtrotsemama Wat naar voor jullie zeg....ook van deze kant een dikke knuffel, hoop dat je ondanks alles toch een fijne kerst ervan maakt met je kids
@ Gwen81 Dat je vader je niet heeft uitgenodigd is een rotstreek!! Eerlijk waar. Ik hoop ook dat je dat heel duidelijk hebt laten merken!! Maar.... toch wil ik iets zeggen.... Ik heb ook ADHD, en ja natuurlijk, er zijn dingen waar je het dan moeilijker mee hebt... Toch heb ik het nooit als handicap ervaren, ook niet bij mijn broertje of mijn zusje. Ieder mens, ook die zonder ADHD heeft zo zijn problemen en ADHD geeft ook een aantal hele mooie dingen. Mensen met onze "handicap" zijn vaak slimmer, creatief en met goede begeleiding oplossingsgericht. Dat kan ik niet zien als handicap.... Soms verlang ik terug naar vroeger.... als drukke jongen had je geen ADHD, dan kreeg je de stempel... ach het zijn jongens... wat doe je eraan...
Geh meid, wanneer je je als vader zó laat kennen... wat een kl**thommel zeg!!! Iedereen mag komen behalve jullie, omdat jullie een "stempeltje" hebben. Daar zakt toch echt mijn broek van af hoor! Heel veel sterkte hier mee en hoop dat jullie ondanks alles toch nog fijne dagen mogen hebben!
Wat dom die aandoening hoort gewoon bij je, nou en, we zijn toch allemaal gelijk? Vind niet dat daarom dat een geldige reden moet zijn dat jullie niet uitgenodigd zijn. Dikke knufff, en trek het je niet aan.
Ook ik krijg er tranen van in mijn ogen. Dat je eigen vader je zo afwijst. Wat ongelooflijk naar. Sterkte meid.