Hoi, Daar zit je dan: Op de bank in je mooie huis, kinderen spelen lekker buiten en je partner - die ook je jeugdliefde is - helpt ergens met klussen. Allebei een mooie baan, kinderen gezond. Happy perfect life .. Niet klagen dus maar vooral gelukkig en tevreden zijn. Ik doe enorm m'n best maar van tijd tot tijd verveel ik me enorm. En een nieuwe hobby, andere baan, nieuwe sport, allemaal al gedaan maar het helpt niet of maar voor heel even. Mijn partner houdt niet van verandering of alleen hele kleine zoals dagjes weg of een nieuwe behangetje. Ik denk meer in termen van verhuizen en me in hele nieuwe avonturen storten maar voel me daarin constant beperkt: alleen het uiten ervan is al een heel ding omdat ik mijn partner ermee kwets. Er zijn vast meer mensen die hier last van hebben. Wie herkent dit? Wat is eraan te doen?
Nee, ik herken het niet. Maar ik denk ook eigenlijk dat je man gelijk heeft. Verhuizen vind ik nou niet iets om dat gevoel mee op te lossen. Dan kan je bezig blijven, want ook daar slaat, na verloop van tijd de verveling denk ik toe, net als bij de nieuwe banen, sporten, etc. Misschien handiger om na te denken wat voor avontuur je wil beleven en dat als vakantie te gaan ondernemen, eventueel alleen. Dan heb je steeds wat om naar uit te kijken en hoef je niet steeds het leven van je gezin overhoop te gooien voor jouw vermaak. Er is niks ergs aan anere dingen dan je gezin willen, maar het moet ze niet belasten. Dus daarom zou ik een manier zoeken waarmee jij aan je trekken komt en zij hun stabiele leven kunnen houden.
Dit klinkt mij als een midlifecrisis. Google daar eens op en dan zul je veel herkenning en tips tegenkomen.
Klinkt idd als een midlifecrisis. Misschien kan je een extra studie oppakken? Ik studeer nu via de open uni. Ideaal vanuit huis en toch weer een mooi papiertje in het vooruitzicht.
Ik zie om me heen ook wel mensen die nooit stilstaan. Nooit genieten van het hier en nu. Niet kunnen ontspannen, altijd bezig zijn. Ik zou onderzoeken waar dat gevoel vandaan komt. En dat proberen om te draaien. Mindfullness, zoiets. Midlifecrisis klinkt ook heel aannemelijk. Pas op, want je hoofd leidt je af van dat waar het in het leven om gaat.
Waar gaat het in het leven dan om? Dat verschilt toch per persoon? @TS: Ik herken het. Denk inderdaad midlifecrisis. Hoewel ik het ook altijd al we gehad heb, alleen als kind/puber sta je er toch anders in en deed ik meer (andere dingen in ieder geval) dan ik nu doe. Je hoeft dan toch minder rekening met anderen te houden oid. Ik probeer het te zoeken in dingen waar ik zelf invloed op heb of op kan uitoefenen, die kan ik veranderen, andere dingen niet of slechts zeer beperkt. Dat verandert niet dat ik alsnog soms (regelmatig?) verveelt voel en denk ‘waar doen we het allemaal voor?’ ed.
Oh wat ontzettend lastig! Tenminste, als je partner niet die behoefte heeft. Hier twee huismussen die stabiliteit en voorspelbaarheid wel prima vinden. Hij heeft wel iets meer uitdaging nodig dan ik. Ik heb niks of niemand nodig. Hij heeft dus een tweede baan/hobby. Hij is muzikant! Dus in de weekenden krijgt hij lekker de prikkels en kick op het podium, en ik lig dan lekker om half 9 in bed! Dat werkt voor hem perfect. Alleen tijdens de lockdowns is het een beetje behelpen voor hem. Maar gelukkig komt er hopelijk snel een eind aan. Ik kan je dus iets aanraden wat elke keer nieuw is, waar je elke keer voldoende prikkels van krijgt zodat je thuis happy bent met minder prikkels. Maar wat dat dan moet zijn..... kan je zingen?
Ben je hoogbegaafd? Gezien dat je zo even een studie af kunt ronden en je je op de basisschool ook te pletter verveelde. En vraag me af, je zegt: een mooie baan, maar haal je daar wel voldoening uit? Zou je misschien wat hebben aan een baan waar je écht uitgedaagd wordt? Zodat je wat meer balans krijgt?
Ik herken het wel, heb ook een man die met de rem erop leeft. Ik heb enige tijd geleden besloten wel de dingen te doen waar ik gelukkig van wordt, zo heb ik mn baan opgezegd, ben een eigen bedrijf gestart, ben op reis geweest en heb iets heeeeel duurs voor mn hobby gekocht waar ik echt van geniet. Dit alles doe ik wel op zo’n manier dat het mijn man en gezin niet schaadt. Dat hoop ik tenminste
Mijn baan geeft op zich genoeg uitdaging omdat er vaak crisis is waarin snel gehandeld moet worden. Maar ook dat went.. wat dat betreft zou het beter bij mij passen om interimmer te zijn. Vanwege de kinderen en de werktijden die voor hen erg gunstig (weinig opvang nodig) zijn wil ik dit voorlopig wel blijven doen. Ik weet niet wat mijn IQ is maar een WO studie ging wel behoorlijk vlotjes. Ik wil niet klagen want er zijn zoveel mensen die met ziekte of andere vreselijke dingen kampen. En mijn gezin staat altijd op 1. Maar ik merk dat ik er de laatste tijd echt wat somber van word. Ik voel me gekooid. Ik kan heel slecht thuis zijn: weer tussen dezelfde muren. We gaan vaak op stap. Maar als ze lekker aan het spelen zijn wil ik ze ook niet uit hun spel trekken. Ik ben het gelukkigst als ik alleen op stap ben en kan gaan en staan waar ik wil en daar voel ik me schuldig over
Dat klinkt als een goede oplossing voor je man. Ik kan niet zingen of dansen helaas ....heb allerlei instrumenten geprobeerd maar dat werd m ook niet.
Ik zou het toch proberen te bespreken met je man. Wie weet heeft hij wel een heel goed idee, want hij kent jou natuurlijk als geen ander! En probeer toch uit te leggen dat je gelukkig bent als je soms alleen dingen kan doen. Dat komt jullie relatie dan toch ook ten goede? Happy wife, happy life
Ja wel herkenbaar, maar dan van mijn man. Hoewel ik zelf wel ben van ‘het schommeltje gaat al hard genoeg’ heeft hij die onrust. Hij gaat ook lekker zelf op vakantie enzo. Hij moet vooral doen waar hij gelukkig van word. Ja en soms is dat een andere baan, soms een andere hobby, of een week ergens heen. Onze regel is: gezinsvakantie 1 keer per jaar gaat voor (en uiteraard de behoeftes van de kinderen, het kan niet dat er een kind geen laptop of fiets heeft omdat hij zonodig ergens heen moest) en voor de rest laat ik hem lekker z’n ding doen. Wat staat jouw man daarin tegen als ik vragen mag?
Mijn man is ook graag thuis en dan wat aanrommelen; ik niet, of tenminste, ik minder. Hij vindt het dus ook geen enkel probleem als ik allernodigste met een van de kinderen of allebei iets ga doen en hij thuis blijft. Integendeel: dan doen we allebei wat we het liefste doen. (Al had ik nog liever dat hij mee ging. Maar je kunt niet alles hebben. ) Maar alleen op vakantie gaan oid voelt voor mij dan weer totaal niet goed.
Het feit dat ik als vrouw alleen op reis ga. En hij vindt het naar dat ik de behoefte heb om alleen te gaan. Het idee dat mijn gezin voor mij blijkbaar niet genoeg is daar kan ie boos om worden.
Ik herken het ook wel. Wil altijd van alles proberen maar niets wat me lang genoeg echt uitdaagt of wat ik leuk vind. Ik ken mezelf en weet dat verhuizen, van baan wisselen etc ook geen oplossing is. Zeker met een vaste partner en kinderen heb je minder te willen, je moet ook rekening met hen houden. Deels accepteren dat het zo is, en dat toegeven aan een impuls je op de lange termijn ook geen voldoening geeft. Want ook dat gaat vervelen. Ik denk toch dat je het moet zoeken in hobby’s, sport,cursussen etc. Wellicht kun je wel nadenken over een baan (of iets vrijwilligs) met veel afwisseling of uitdaging. Avonturen kun je ook zelf beleven. Wij plannen ook regelmatig wat apart van elkaar.
Ik herken het ook wel. Ik ben nu bijna klaar met een deeltijdopleiding naast mijn fulltime baan. Ik werd onrust bij het idee dat ik niets meer te doen had naast mijn baan. Vorig jaar ben ik lid geworden van een politieke partij en bij de komende gemeenteraadsverkiezingen sta ik op de lijst, plek 2. Nu, naast mijn baan en studie, ben ik ook al betrokken bij de partij. Daarnaast ben ik meer gaan sporten. Q wil dit jaar de Nijmegense Vierdaagse lopen (30km) en ik ga met haar mee als begeleider. Hier moet ik ook voor zorgen dat ik een prima conditie heb om haar echt te kunnen steunen. Al met al voor de komende periode weer wat nieuwe uitdagingen gevonden dus. Misschien kun je ook een sportieve uitdaging met (een van je) kinderen vinden. Je hebt van die familie activiteiten.
Zou jij niet gelukkiger zijn bij een baan waarbij je meer afwisseling hebt. Bijvoorbeeld als interimmer of detachering. Dus veel verschillende klussen. Of wat dacht je van een baan waar je afven toe of regelmatig op reis moet naar het buitenland? Genoeg mensen die die prikkels nodig hebben. En een goede partner begrijpt dat en steunt je daarbij. Zeker als hij zelf meer een huismus is. Waarom zou regelmatige verandering meteen iets slechts zijn of een midlife crisis? Sommige mensen hebben dat gewoon in zich (karakter/persoonlijkheid). In mijn werk kom ik regelmatig mensen tegen die iedere 2 tot 3 jaar wat anders doen. En wat te denken van expats? Juist op de hogere niveaus kom je dit juist vaak tegen. Gaan jullie er wel regelmatig op uit? Weekend weg, festival, theater etc? En bijvoorbeeld vakanties in de zomer voor langer dan een week waarbij je actief kunt afwisselen met ontspanning? Als je partner niet verder komt dan een midweek Drenthe begrijp ik wel dat zoiets zeer frustrerend is voor jou. Misschien ben jij je blijven ontwikkelen en is hij stil komen te staan? Ik zou daar zeker over in gesprek gaan. Hoe vervelend ook. Beide partijen kunnen proberen zich aan te passen.
Tijd voor een goed gesprek. Hij vormt een belemmering in jouw geluk en ontwikkeling. Hij kan meegaan en anders zou hij het je moeten gunnen en blij voor je zijn. Hij gaat alleen uit van zijn eigen behoeften en kan of wil zich niet in jou verplaatsen. Genoeg mensen hebben meer behoeften dan alleen hun eigen bubbel. Hij heeft het recht niet om boos te worden. Is hij wellicht jaloers dat jij anderen treft? Of onzeker over zichzelf of jullie relatie? Of is er sprake van niveauverschil?